Drie jaar geleden werd onze wijk gerenoveerd. De woningen
knapten echt op en het werd voor velen weer een plezier om er in te wonen. De
mijne was grotendeel al gerenoveerd en verbouwd. De nieuwe dubbel glas ramen maakten de stookkosten
een stuk minder. Bovendien mochten we kiezen. Hielden we één deur naar de tuin,
zoals het was? Wilde je een schuifdeur of werden het, zoals altijd mijn wens is
geweest, dubbele tuindeuren. Ik koos voor het laatste. Iets anders was voor mij
geen optie. Van de kamer de deuren opzetten naar mijn overkapping, maakte mijn
kamer groter. Haalde de tuin naar binnen. Bovendien had ik twee jaar geleden via
een zeilmakerij de voorkant dicht laten maken. Er zaten drie oprolbare deuren
in, waardoor ik alles open kon laten of af kon sluiten en toch in mijn tuin
kijken door de grote ramen die er in zaten.
Vandaag was de straat aan de beurt. Alle bomen werden
gekapt. Aan de ene kant fijn, omdat zomers je hele auto vol zat met plakkerig
spul. Het voordeel is weer dat het een stuk lichter in de kamer is geworden.
Maar in mijn hart mis ik aan deze kant van mijn huisje 's morgens de vogels die
ik nu alleen nog maar aan de achterkant kan horen en niet meer aan de voorzijde.
Twee jaar geleden werden vlak naast mij diverse leegstaande huizen afgebroken.
De heggen zaten vol met allerlei soorten vogels, die in mijn tuin kwamen eten,
tot groenlingers toe. Echter met het afbreken van die huizen, verdwenen ook
alle heggen. Sindsdien heb ik alleen nog maar mussen, een enkele merel en wat
koolmeesjes gezien. De groenlingers, roodborstjes en andere soorten, die ik
destijds nog had gefotografeerd, zijn allemaal verdwenen. Jammer. Mijn tuin is
steeds minder bevolkt. Want de duifjes die de bomen aan de voorzijde bevolkten,
hun nesten hierin bouwden, zijn verplicht andere woonruimten te zoeken. Op de
braakliggende stukken, waar al die jaren nog niets aan was gedaan, komen kleine
parkjes, maar of die geven wat vogels nodig hebben weet ik niet. Destijds heb
ik gebeld om van één een vlindertuin te maken. Ik zou teruggebeld worden om in
een commissie te komen, maar hoorde nooit meer iets. Waarop ik het niet meer de
moeite waard vond om verdere vergaderingen bij te wonen. Misschien had ik wel
moeten gaan? Ja, wie weet. Een vlinder en vogeltuin, een waar paradijsje was
het in mijn tuin. Laten we hopen dat de wat zeldzamere vogelsoorten, die er
waren, op een dag weer terug zullen komen. Hun maaltijd staat klaar. Er is voor
ieder wat wils te eten op tafel te vinden.
.jpg)
Voor het eerst weer een verhaal na mijn Tia, .
Soms moet ik nog naar woorden zoeken, maar ook dat komt weer goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten