Je hebt hersens die spinsels
bedenken waarmee we onszelf krenken
Een lichaam met voeten waarvan
jij bepaald welke kant zij lopen moeten
Aan jou de keus
.jpg)
Vanmorgen belde een van mijn vriendinnen. Allereerst om te
vragen hoe het ging, nadat ze mijn verhalen had gelezen en om te vertellen dat
zij een eind aan de relatie had gemaakt. Zij verwachtte van hem emoties en
andere waarden van hem, die hij niet kon geven. Voor de rest is het een
doodgoeie man. Ineens realiseerde ik mij dat ik afgelopen tijd had geleerd dat
je dit niet van anderen kunt verwachten, maar juist van jezelf. Die
verwachtingen kende ik uit het verleden. Ik verwachtte van de ander dingen, die
hij niet kon en zeker niet wilde geven. Het was iets wat die persoon niet
voelde. Ik verwachtte toentertijd ook medeleven, net als zij. Iets wat je
eigenlijk alleen aan jezelf kan geven en niet van de ander kan verwachten, als
die persoon dat niet heeft te geven of kan voelen. Afgelopen twee jaar heb ik
steeds meer geleerd dit alles aan mezelf te geven en van een ander weinig of
niets meer te verwachten. Het grappige is dat ik nu veel meer krijg van anderen
dan ik was gewend. Iedere dag probeer ik mijn verwachtingen bij te stellen naar
nihil. Vraag aan God om mij alles te geven wat goed voor mij is die dag. Dat ik
nergens tekort aan kom. Het gevolg? Mijn kinderen bellen weer vaker en samen
hebben we plezier aan de telefoon. Mijn vrienden nodigen me vaker uit en ik
krijg liefde en medeleven van mensen die ik soms nauwelijks ken. Geschenken die
ik jaar in jaar uit heb gemist, terwijl ik iemand naast me had. Nu geef ik het
mezelf, alleen al door mijn gebedje 's morgens en door het bedankje 's avonds
voor het slapen gaan. Ik bedank iedere avond God en zijn engelen voor al het
mooie dat ik heb gekregen, zelfs als ik me ziek of beroerd voel, bedank ik nog.
Zoals gisteren. Mijn hoofd was een wolk, ik schreef er gisteren over. Heb dus
naar mijn gevoel geluisterd. Weinig of niets doen, was het gevoel. Een verhaal
schrijven wilde ik wel en een mooie kaart maken met een spreuk eveneens, zie de
websites: http://members.home.nl/maus-sturmer/ en http://members.home.nl/kerstkaarsje/.
Soms zet ik die kaarten ook op Facebook. Die verhalen en gedichten schrijven is
geen inspanning maar een plezier, al zijn er ook dagen dat ik geen letter op
papier krijg. Ook dat is goed.
Nee, de grootste inspanning is om los te zijn van alle
gedachten. Het malen als je zorgen hebt. Vanmorgen melde iemand op Facebook dat
zij weer niet kon slapen door zorgen. Oh, wat ken ik dat goed en schreef haar
het volgende: "Weet je Marianne,
als wij als mens nu eens beseften dat die zorgen in de nacht nog erger lijken
dan overdag. Dat het tot ons door zou dringen dat ze daardoor niet worden
opgelost, dan zouden wij het wel uit ons hoofd laten om zo te piekeren. Nee,
wij eigenwijze mensen blijven maar malen. Ontnemen onszelf alle rust die we
zouden kunnen vinden. Juist door die rust zouden we de oplossing kunnen
ontvangen in de nacht. Wij zijn dwaze mensen, maar doen het allemaal. Dat is de
enige troost die ik je kan geven."
Zorgen, ieder van ons voelt zijn eigen zorg en pijn het
hardste. Je kunt niet zeggen jij hebt meer, of jij hebt het minder dan ik. Nee,
ieders zorg en verdriet is het grootste voor zichzelf. Het loslaten en over
durven geven aan die Hogere Macht, ik noem het God, is het moeilijkste dat er
is. Omdat wij misschien niet voldoende of helemaal niet geloven. Omdat we geen
vertrouwen hebben en denken dat wij alleen op onszelf kunnen vertrouwen of om
welke andere reden dan ook. Vertrouwen en overgave is de beste remedie tegen
het malen. Als ik 's avonds een blokje om loop, op welke tijd ook, vraag ik
altijd mijn twee engelen Mike en Lucien of ze naast me willen lopen. Hoe ik
weet hoe ze heten? Gek, ik wist helemaal niet eens dat ze er waren, tot de dag
dat ik in de auto stapte en bescherming vroeg voor een lange rit. Onderweg
praatte ik tegen ze, ik wist dat het er twee waren en vroeg op gegeven moment
hun namen. Eerst hoorde ik niets, tot tijdens een samenspraak ik eerst de naam
Mike hoorde. Grappig, in die tijd had ik geloof ik niet eens mijn kleinzoon die
zo heet. Pas op de terugweg hoorde ik de naam Lucien. Is het waarheid dat ze zo
heten? Voor mij wel, de rest denk ik niet eens bij na. Vertelde toch al eerder
van Leila, die iedere avond op mijn bed zit. Er waren dagen dat ik veel met
haar praatte, toen ik haar voor het eerst zag. Op gegeven moment zeiden we
welterusten tegen elkaar en ik ging liggen. Zoals altijd maalden mijn gedachten
alle kanten op en één gedachte werd steeds sterker; 'Hoe zou die engel
eigenlijk heten?". Op gegeven moment hoorde ik in gedachten Leila zingen
en wist ik dat dit haar naam was. Mooi niet? Ik ben geen muziekliefhebber,
behalve op de dansvloer en dit liedje is geloof ik al heel oud. Als ik thuis
ben hou ik van stilte, maar ja............., het probleem bij stilte is dat
gedachten rondtollen in je hoofd.
Gisteravond las ik in het boekje "zielsgelukkig van
Marie-Claire van der Brugge" over een ontmoeting met een engel. Die legde
haar uit wat ons probleem is en voor mij zo heel herkenbaar. Wij mensen leven
of in het verleden of zijn met de toekomst bezig, maar vergeten het moment van Nú.
Het Nú, wat is dat. Ik zit mijn verhaal in het nú te schrijven. Denk er
niet bij na. De woorden vliegen op papier, alsof het verhaal al in mijn hoofd
is geschreven, terwijl ik zelfs de volgende zin nog niet weet. Is het Nú
dan een contact met deze engelen, die mij de woorden ingeven? Of komen ze uit
mijn eigen hersenpan? Ik heb geen flauw idee. Als ik achteraf het verhaal nog
eens doorlees vraag ik me af waar het echt vandaan is gekomen. Hoe ben ik er op
gekomen? Hoe is het verhaal ontstaan? Soms door een woord, een gebaar of een
gedachte? Bij de dokter in de wachtkamer zittende wist ik dat ik moest
schrijven over het verhaal van mijn vriendin. Maar hoe kom ik dan aan de rest?
Geen idee, het komt vanzelf. De woorden komen vanzelf naar boven. Mijn handen
glijden over het toetsenbord en moeten heel snel zijn om alles wat boven-borrelt
op papier te zetten. Ik laat alles een halve dag rusten, om even daarna te
corrigeren en te plaatsen op mijn Blogs.
Het is heerlijk om alles te kunnen schrijven wat je voelt en
meemaakt. Een enkele keer werd me verweten dat ik zo open ben en over alles
schrijf wat me bezig houdt. Vooral het openbaar maak. Is dat heel erg? Ja en
nee. Aan de ene kant maakt het me kwetsbaar, dat klopt. Maar de andere kant is
veel kostbaarder. Hoeveel mensen herkennen zichzelf hierin? Sommigen reageren
hier zelfs op, wat ik prachtig vind, omdat ik weet dat ik iets heb kunnen geven
of heb kunnen delen. Heeft niets met ijdelheid of trots te maken, maar met
blijheid dat ik iets heb mogen geven, wat de ander kon gebruiken. Die blijheid geeft
mij iedere dag kracht om door te gaan. Niet te twijfelen aan mezelf. Het geeft
me mijn zelfvertrouwen terug wat ik als kind al was verloren. Zo heeft ieder
van ons iets in zich waar hij of zij goed in is en wat kracht en zelfvertrouwen
geeft. Het hoeft niet groot of klein te zijn. Er wordt alleen maar van je
gevraagd om in te zien, dat jij ook een gave hebt om te gebruiken. Om er een
beter mens van te worden die zichzelf alles kan geven en niet afhankelijk is
van de liefde van een ander. Ook jij hebt het in je. Kijk ernaar en gebruik
het. Laat alle hersenspinsels los en leef in het nú, op dit moment. Wat ben je Nú
aan het doen, wat zou je eigenlijk willen doen? Ik wens je heel veel succes om
die liefde en dat zelfvertrouwen te ontdekken in jezelf. Het is niet eenvoudig
en ik moest 72 worden voor ik het ontdekte, maar niemand kan dit nog meer van
me afnemen. Maus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten