Moeder worden en moeder blijven

Dit was de jongste

Moeder worden is geen kunst, daar zijn twee geliefden voor nodig en over het algemeen lukt het dan wel.  Helaas voor sommige vrouwen is deze wens niet weggelegd. De bedoeling hierachter ken ik niet, je gunt het iedereen om die ervaring op te mogen doen. Er zijn ook vrouwen die beslist nooit moeder willen worden. Ook dat is goed. Ieder heeft haar eigen reden om te kiezen voor wat zij wil. Het begint met de negen maanden draagtijd. Zoals de omraam hieronder schrijft is er al veel bewustzijn tussen moeder en kind. Dat weet men nu. Echter in mijn tijd wist men daar nog niets van. Evenmin dat je helemaal niet zoveel aan mocht komen. Je moest maar veel eten, was goed voor moeder en kind. Aan het eind van de draagtijd was ik 32 kilo aangekomen. De vroedvrouw zei op de dag voor de bevalling dat ik zoutloos moest gaan eten. Over gewicht werd al helemaal niet gesproken. Voorlichting en gymnastiek had men nooit van gehoord. Moeder worden was in die jaren iets wat bij het leven hoorde, net zoiets als naar het toilet gaan. Leuke kleding was er al helemaal niet te krijgen. Wij hadden de keuze uit broodzakken van jurken en hobbelzakken, zo wijd mogelijk vallend, dat je vooral niet zag hoe mooi je buikje groeide. Maar ja een buik van 30 kilo was ook niet om aan te zien, dat begrijp ik ook wel. Het waren uitgezakte lijven, waar echt niets moois aan te zien was. Niemand die op ons gewicht lette. Tegenwoordig kan ik genieten als ik zie hoe mooi en trots de vrouwen hun buikje mogen laten zien. Hoe ze gymnastiek en oefeningen doen. Mooie strakke kleding mogen dragen, zonder dat er schande over wordt gesproken en zonder oordelen. Prachtig om te zien. De vrouwen van nu willen er zelf zo mooi mogelijk blijven uitzien. Geweldig toch, deze vooruitgang. 

En dan is daar het moment waarop je kind wordt geboren. Na de weeën en de pijn is daar dan het grootste geschenk dat je in je armen houdt. Geweldig zo'n klein wurmpje, dat je met grote ogen aankijkt in die voor hem of haar nieuwe, vreemde wereld. Het gaat je door merg en been tijdens die eerste kennismaking met elkaar. Je liefde voor die kleine was er al in je buik, maar nu is het tastbaar. Je hebt het in je armen en wilt het niet meer loslaten. Je wilt het knuffelen, behoeden voor alle pijn en verdriet wat in hun leventje vast gaat komen. Maar ja, ook babies worden groot. Tegenwoordig is het alsof de tijd veel sneller gaat. Steeds jonger krijgen ze een eigen willetje, waarmee ze ouders hun wil proberen op te leggen. Waarom het lijkt of dat allemaal sneller gaat dan in onze tijd, weet ik niet. Worden babies meer volwassen geboren? Soms lijkt het er wel op. Steeds jonger vind ik kinderen zelfstandig worden, uitzonderingen daargelaten.  

Moeder blijf je, je leven lang. Echter moeder blijven voor de kinderen. Tegenwoordig lijkt het een keuze van de kinderen te zijn of zij die moeder wel of niet willen houden. Dat gaat niet eens bewust. Zij worden groter, kiezen hun eigen richting, die lang niet altijd goed is in de ogen van de ouders. Iets wat weer verwijdering geeft, Echter tegen dat ze ouder worden ook wel weer inzicht geeft dat ouders het vaak beter wisten dan de kinderen zelf. Maar bij het ouder worden hoort ook het begrip tijd. Telefoons en computers zijn vaak belangrijkere communicatiemiddelen voor hen met de ouders dan een persoonlijk bezoekje. Er is een periode geweest dat ik het niet kon verdragen en boos werd, dat niemand tijd meer had om eens een keer koffie te komen drinken. Tegenwoordig denk ik; laat maar. Het is goed zoals het is. Ze bellen nog wekelijks en nu zelfs vaker nadat ik die tia heb gehad. Dat is al kostbaar. Uit brieven van andere moeders hoor ik dat zij niet eens gebeld worden. Er komt een dag dat ik er niet meer ben en wie weet, misschien zouden ze in hun hart willen dat ze nog even langs konden gaan om even met hun moeder te praten. Nu is het goed voor wat het is. Ik heb afgelopen tijd geleerd om me niet meer eenzaam te voelen, door mijn dag te vullen met leuke dingen en veel interesses. Wil ik mensen zien, ga ik dansen. Wil ik alleen zijn, blijf ik lekker thuis. Wil ik iemand spreken, dan bel ik mijn vriendinnen. Het zijn er een paar, alleen ze wonen allemaal zo ver weg. Maar te bespreken hebben we genoeg. Heb ik zin in een spelletjesavond dan bel ik Fransien of zij er ook zin in heeft.  

Soms zou ik wat meer tijd willen hebben dan 24 uur. Er is zoveel dat ik op een dag wil doen. Toch zijn er ook dagen bij, zoals gisteren dat dit lijf het gewoon even niets wil doen. Het is nieuw voor me en moeilijk te accepteren. Maar het geeft aan dat ik er nog iets uit moet leren. Rust te nemen voor mezelf. Ik hoef niet altijd bezig te zijn. Gisteren nam ik die rust. Eigenlijk zou ik 's avonds nog naar Fransien, gezellig samen kaarten. Echter toen het er op aan kwam had ik niet eens de moed om in de auto te stappen en te gaan. Ook dat is goed. De klachten zijn nog niet over en ik moet leren om goed naar mijn lijf te luisteren. Dat is mijn levensles van nu.  

Moeder ben je en blijf je, je leven lang. Je zorg voor je kinderen gaat nooit voorbij, ook al kun je heel weinig doen voor ze, naarmate ze meer volwassen worden en hun eigen gezinnen vormen. Maar een moeder moet ook leren dat die kinderen hun eigen weg kiezen als ze volwassen worden. Dan moet die moeder leren om haar eigen weg te zoeken. Haar eigen leven opbouwen, onafhankelijk van wie dan ook. Ik heb het geleerd en ben tevreden met het leven dat ik nu heb. Nee, ik voel me niet meer eenzaam of alleen. Ik ben blij zoals ik nu ben. Tevreden met wie ik ben, nog wat ontevreden met dit lijf, wat toch een optater heeft gekregen. Gisteren schreef iemand mij; Maus misschien slaan de klachten op hyperventilatie, ontstaan uit angst? Na lang nadenken moest ik haar gelijk geven. De klachten van nu zijn voor een deel angst. Angst dat dit nog een keer gebeurd en ik geen controle meer hebt over mijn lijf. Mijn opdracht op dit moment is dat ik die angst onder controle ga krijgen. Dat de hoofd- en maagpijn, de hartkloppingen en de koortsaanvallen verdwijnen. Het trillen in mijn lijf onder controle komt. Ik weet de oorzaak nu en deze moeder gaat daar heel hard aan werken om te zorgen dat de hoofdoorzaak, de angst verdwijnt. Er wacht dit jaar nog zoveel moois op me. Maar dan moet ik wel zorgen dat ongemakken omgezet worden naar gemak.  Een pittige opdracht die ik mezelf als opdracht heb gegeven en binnen de kortste tijd klaar mag zijn. Maus 
 

GEBOORTE

 

Als een roos ontloken

in het eerste ochtendlicht

ligt het geboren kind

passend in de palmen

van mijn handen

 

Een gezichtje

vol onschuld en liefde

Naarstig gluurt het

even de wereld in

om zijn oogjes

direct weer te sluiten

 

Het wilde naar buiten

onze wereld bekijken

zijn moeder aanschouwen

Het laat zich omarmen

verwarmen

met een onschuldige traan

nog op zijn gezichtje

van het zware werk

door hem verricht

 

Beschermd door de liefdevolle

handen van zijn moeder

overdekt door haar tranen

beschenen door de

eerste zonnestralen

 

Alsof God wil laten weten

dat dit onschuldige mensje

passend in de

palmen van mijn handen

zijn leven in zuiverheid

en liefde geschonken krijgt

 

 

 

© Maus Sturmer



Dagtekst van maandag 24 maart 2014.
"Daar zij de gevaren voorvoelen die de toekomst van de mensheid bedreigen, zeggen veel mensen dat zij zich zorgen maken over de
komende generaties. Welnu, laten ze zich eerst en vooral zorgen maken over de manier waarop zij kinderen geboren laten worden: dat is veel belangrijker dan na te denken over de materiële omstandigheden waarin deze kinderen zullen leven. Gelukkig begrijpen steeds meer dokters, vroedvrouwen, verpleegsters en psychologen het belang van de periode waarin de moeder haar kind draagt. Inderdaad, het kind is al in de schoot van zijn moeder een wezen begaafd met een bepaalde vorm van bewustzijn; de moeder kan dus met het kind in contact treden en er invloed op uitoefenen. Indien vrouwen de omvang van hun macht konden inschatten, zouden zij begrijpen dat zij sterker zijn dan alle materiële middelen die men kan inzetten om de bedreigingen die wegen op de toekomst van de mensheid te trotseren. Die
toekomst ligt in hun handen. Indien de moeder, gedurende de negen maanden dat zij haar kind draagt, zich inspant om de beste
gedachten, de beste gevoelens en de beste verlangens op het kind te concentreren, zal zij een wezen vormen dat later vrede, harmonie en licht in de wereld zal kunnen brengen. En de vader van dit kind moet haar in deze inspanningen ondersteunen."
Omraam Mikhaël Aïvanhov