Levensverhalen van jou en mij. Geschreven door Medium-helderziende-vertrouwenspersoon en dierentolk, Maus Sturmer. Soms is het goed om je gedachten/belevingen op schrift te stellen. Je ziet hoe goed je het eigenlijk hebt gedaan, ondanks vele fouten die je maakte. Inzicht en begrip ontstaan. Waren het wel allemaal fouten of hoorde dit bij mijn levenspatroon? Was het een levensles? Gedeelde levensverhalen geeft troost en inzicht. Ieder leven heeft ups en downs die een verhaal waard zijn.
woensdag 31 december 2014
Uittredingen - Astrale reizen en Paranormale ervaringen van Maus Sturmer: Dagtekst van dinsdag 30 en woensdag 31 december 20...
Uittredingen - Astrale reizen en Paranormale ervaringen van Maus Sturmer: Dagtekst van dinsdag 30 en woensdag 31 december 20...: Laat je niet beïnvloeden door hen die slechts moeilijkheden en ongeluk voorspellen. Dat komt eenvoudigweg omdat ze niet weten wat de toek...
zaterdag 27 december 2014
Drie dagteksten vandaag achter elkaar
Sorry mensen, ben een
beetje uitgeblust na alles de afgelopen zeven weken en heb tijd nodig om gewoon
even niets te willen of te doen. Waarom en hoe begrijp ik zelf niet, maar het
vermoeden bestaat dat het gewoon een overgangsfase is naar een nieuw begin. In
dit geval letterlijk omdat het nieuwe jaar er aan komt. Gisteravond liet ik
zelfs mijn camera op straat vallen. Of hij kapot is heb ik zelfs nog even niet
naar gekeken. Ook de slapeloze nachten zullen er onderdeel van zijn, dus is er
meer een stuk gelatenheid, die niet negatief of positief voelt. Er is gewoon
even niets en voor mijn gevoel is ook dat goed. Misschien herkent u dit ook?
Lieve groet en fijne dag.
Dagtekst van zaterdag
27 december 2014
"Nu je de weg naar het licht bent opgegaan, moet je onvermoeibaar je tocht voortzetten, zonder je af te vragen wanneer je het doel zult bereiken. De hindernissen zullen een voor een wijken voor degene die onderweg niet stopt, want hij heeft de machtige wetten van het leven in beweging gezet.
Het spirituele leven is als de beklimming van een hoge berg. Op deze lastige, steile paden is het onvermijdelijk dat je ogenblikken van zwakte, van ontmoediging doormaakt en het kan ook gebeuren dat je valt, maar dit is geen reden om te stoppen. Soms kan je misschien zelfs het gevoel hebben te sterven… maar je zult weer opstaan! Als je de moed volledig dreigt te verliezen, klamp je dan vast aan dat mysterieuze licht dat nog in je schijnt, het zal tegen je zeggen dat ‘de dood’, waar je doorheen gaat, gevolgd zal worden door een wederopstanding en dat niemand beter dan jijzelf je daaruit kan redden, want alle machten van het leven bevinden zich in jou. En je zult je klim naar de top voortzetten."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
"Nu je de weg naar het licht bent opgegaan, moet je onvermoeibaar je tocht voortzetten, zonder je af te vragen wanneer je het doel zult bereiken. De hindernissen zullen een voor een wijken voor degene die onderweg niet stopt, want hij heeft de machtige wetten van het leven in beweging gezet.
Het spirituele leven is als de beklimming van een hoge berg. Op deze lastige, steile paden is het onvermijdelijk dat je ogenblikken van zwakte, van ontmoediging doormaakt en het kan ook gebeuren dat je valt, maar dit is geen reden om te stoppen. Soms kan je misschien zelfs het gevoel hebben te sterven… maar je zult weer opstaan! Als je de moed volledig dreigt te verliezen, klamp je dan vast aan dat mysterieuze licht dat nog in je schijnt, het zal tegen je zeggen dat ‘de dood’, waar je doorheen gaat, gevolgd zal worden door een wederopstanding en dat niemand beter dan jijzelf je daaruit kan redden, want alle machten van het leven bevinden zich in jou. En je zult je klim naar de top voortzetten."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
Dagtekst van vrijdag
26 december 2014
"Hoe komt het dat je na een ogenblik van grote spirituele intensiteit zo’n gevoel van volheid ervaart?
Uiterlijk is er nochtans niets gebeurd, is er niets veranderd, maar je voelt je voldaan alsof je werd gevoed, gelaafd… Onwetenden zullen natuurlijk zeggen dat dit een illusie is. Maar als ze lijden, als ze ongelukkig zijn zonder aanwijsbare oorzaak, zijn deze momenten van angst, van depressie dan ook een illusie? Welnee, dit is voor hen een realiteit, het lijden is een realiteit, maar de spirituele vreugde is een illusie. Wat een redenering!
Probeer je dus voortaan te verheffen tot aan de gebieden van de ziel en de geest; eet, drink en je zult beseffen wat de volheid is. Vanaf dat moment zal het niet meer zijn zoals op het fysieke vlak, waar je iedere dag verplicht bent te eten om niet uitgehongerd en krachteloos te worden. Het voedsel dat je in de sublieme gebieden tot je neemt, verzadigt je gedurende dagen en dagen. De goddelijke wereld bestaat uit zulke rijke elementen dat, ook al lukt het je er slechts eenmaal van te proeven, de gewaarwording van vervulling die ze je geven, je niet meer zal verlaten. Niets zal deze gewaarwording van eeuwigheid van je kunnen afnemen. Voordat je zover bent, zul je natuurlijk nog lang moeten oefenen en iedere dag je voedsel moeten zoeken zoals je dat voor de fysieke maag doet.
Maar als je probeert deel te nemen aan de festijnen van de ziel en de geest, zal op een dag niets dit gevoel van volheid meer van je kunnen afnemen."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
"Hoe komt het dat je na een ogenblik van grote spirituele intensiteit zo’n gevoel van volheid ervaart?
Uiterlijk is er nochtans niets gebeurd, is er niets veranderd, maar je voelt je voldaan alsof je werd gevoed, gelaafd… Onwetenden zullen natuurlijk zeggen dat dit een illusie is. Maar als ze lijden, als ze ongelukkig zijn zonder aanwijsbare oorzaak, zijn deze momenten van angst, van depressie dan ook een illusie? Welnee, dit is voor hen een realiteit, het lijden is een realiteit, maar de spirituele vreugde is een illusie. Wat een redenering!
Probeer je dus voortaan te verheffen tot aan de gebieden van de ziel en de geest; eet, drink en je zult beseffen wat de volheid is. Vanaf dat moment zal het niet meer zijn zoals op het fysieke vlak, waar je iedere dag verplicht bent te eten om niet uitgehongerd en krachteloos te worden. Het voedsel dat je in de sublieme gebieden tot je neemt, verzadigt je gedurende dagen en dagen. De goddelijke wereld bestaat uit zulke rijke elementen dat, ook al lukt het je er slechts eenmaal van te proeven, de gewaarwording van vervulling die ze je geven, je niet meer zal verlaten. Niets zal deze gewaarwording van eeuwigheid van je kunnen afnemen. Voordat je zover bent, zul je natuurlijk nog lang moeten oefenen en iedere dag je voedsel moeten zoeken zoals je dat voor de fysieke maag doet.
Maar als je probeert deel te nemen aan de festijnen van de ziel en de geest, zal op een dag niets dit gevoel van volheid meer van je kunnen afnemen."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
Dagtekst van
donderdag 25 december 2014.
"Elk jaar vieren de christenen op 25 december om middernacht de geboorte van Jezus. Het is Kerstmis. Er bestaat geen enkel bewijs dat Jezus op 25 december geboren zou zijn, of in de winter, en men is zelfs niet helemaal zeker van het jaar… Maar net zoals bij Pasen, geeft de plaats van Kerstmis op de kalender aan dat dit feest symbolisch moet worden geïnterpreteerd.
De winter is het seizoen waar, in de zaden in de grond, een langdurige arbeid van ontkiemen plaatsvindt, die uiteindelijk zal uitmonden in het ontluiken van een veelvoud aan nieuw leven. Hetzelfde werk vindt plaats in de psyche van ieder mens: in die duistere aarde van zijn lagere natuur moet het zaad van het hoger Zelf, de Christus,beginnen te ontkiemen. Juist deze gebeurtenis wordt door de christenen gevierd met Kerstmis: om middernacht, op het moment van de grootste duisternis heeft een geboorte plaats. Daarom is Kerstmis, ondanks de kou en de duisternis, ook het feest van het licht. Sommigen zullen zeggen dat ze geen christenen zijn en dat ze met de geboorte van Christus niets te maken hebben. Welnu, als ze dat liever hebben, kunnen ze het anders benoemen: wat voor godsdienst ze ook mogen hebben en zelfs als ze die niet hebben, zijn alle mensen naar het evenbeeld van God geschapen en dit beeld ligt in hen als een kiem waar zij naar dienen te zoeken om deze te doen ontluiken."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
"Elk jaar vieren de christenen op 25 december om middernacht de geboorte van Jezus. Het is Kerstmis. Er bestaat geen enkel bewijs dat Jezus op 25 december geboren zou zijn, of in de winter, en men is zelfs niet helemaal zeker van het jaar… Maar net zoals bij Pasen, geeft de plaats van Kerstmis op de kalender aan dat dit feest symbolisch moet worden geïnterpreteerd.
De winter is het seizoen waar, in de zaden in de grond, een langdurige arbeid van ontkiemen plaatsvindt, die uiteindelijk zal uitmonden in het ontluiken van een veelvoud aan nieuw leven. Hetzelfde werk vindt plaats in de psyche van ieder mens: in die duistere aarde van zijn lagere natuur moet het zaad van het hoger Zelf, de Christus,beginnen te ontkiemen. Juist deze gebeurtenis wordt door de christenen gevierd met Kerstmis: om middernacht, op het moment van de grootste duisternis heeft een geboorte plaats. Daarom is Kerstmis, ondanks de kou en de duisternis, ook het feest van het licht. Sommigen zullen zeggen dat ze geen christenen zijn en dat ze met de geboorte van Christus niets te maken hebben. Welnu, als ze dat liever hebben, kunnen ze het anders benoemen: wat voor godsdienst ze ook mogen hebben en zelfs als ze die niet hebben, zijn alle mensen naar het evenbeeld van God geschapen en dit beeld ligt in hen als een kiem waar zij naar dienen te zoeken om deze te doen ontluiken."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
Woorden van Inspiratie - Dag 269
" Technieken genezen niet,
liefde geneest."
Sandra Ingerman
Duizenden kaarsen kunnen met één kaars
worden aangestoken.
De kaars zal er niet korter door gaan branden.
Ook geluk wordt niet minder als je het met anderen deelt.
worden aangestoken.
De kaars zal er niet korter door gaan branden.
Ook geluk wordt niet minder als je het met anderen deelt.
Boeddha
(Ingestuurd
door: Elrie Jobse, Barendrecht NL)
Dagtekst van zaterdag
27 december 2014
"Nu je de weg naar het licht bent opgegaan, moet je onvermoeibaar je tocht voortzetten, zonder je af te vragen wanneer je het doel zult bereiken. De hindernissen zullen een voor een wijken voor degene die onderweg niet stopt, want hij heeft de machtige wetten van het leven in beweging gezet.
Het spirituele leven is als de beklimming van een hoge berg. Op deze lastige, steile paden is het onvermijdelijk dat je ogenblikken van zwakte, van ontmoediging doormaakt en het kan ook gebeuren dat je valt, maar dit is geen reden om te stoppen. Soms kan je misschien zelfs het gevoel hebben te sterven… maar je zult weer opstaan! Als je de moed volledig dreigt te verliezen, klamp je dan vast aan dat mysterieuze licht dat nog in je schijnt, het zal tegen je zeggen dat ‘de dood’, waar je doorheen gaat, gevolgd zal worden door een wederopstanding en dat niemand beter dan jijzelf je daaruit kan redden, want alle machten van het leven bevinden zich in jou. En je zult je klim naar de top voortzetten."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
"Nu je de weg naar het licht bent opgegaan, moet je onvermoeibaar je tocht voortzetten, zonder je af te vragen wanneer je het doel zult bereiken. De hindernissen zullen een voor een wijken voor degene die onderweg niet stopt, want hij heeft de machtige wetten van het leven in beweging gezet.
Het spirituele leven is als de beklimming van een hoge berg. Op deze lastige, steile paden is het onvermijdelijk dat je ogenblikken van zwakte, van ontmoediging doormaakt en het kan ook gebeuren dat je valt, maar dit is geen reden om te stoppen. Soms kan je misschien zelfs het gevoel hebben te sterven… maar je zult weer opstaan! Als je de moed volledig dreigt te verliezen, klamp je dan vast aan dat mysterieuze licht dat nog in je schijnt, het zal tegen je zeggen dat ‘de dood’, waar je doorheen gaat, gevolgd zal worden door een wederopstanding en dat niemand beter dan jijzelf je daaruit kan redden, want alle machten van het leven bevinden zich in jou. En je zult je klim naar de top voortzetten."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
Dagtekst van vrijdag
26 december 2014
"Hoe komt het dat je na een ogenblik van grote spirituele intensiteit zo’n gevoel van volheid ervaart?
Uiterlijk is er nochtans niets gebeurd, is er niets veranderd, maar je voelt je voldaan alsof je werd gevoed, gelaafd… Onwetenden zullen natuurlijk zeggen dat dit een illusie is. Maar als ze lijden, als ze ongelukkig zijn zonder aanwijsbare oorzaak, zijn deze momenten van angst, van depressie dan ook een illusie? Welnee, dit is voor hen een realiteit, het lijden is een realiteit, maar de spirituele vreugde is een illusie. Wat een redenering!
Probeer je dus voortaan te verheffen tot aan de gebieden van de ziel en de geest; eet, drink en je zult beseffen wat de volheid is. Vanaf dat moment zal het niet meer zijn zoals op het fysieke vlak, waar je iedere dag verplicht bent te eten om niet uitgehongerd en krachteloos te worden. Het voedsel dat je in de sublieme gebieden tot je neemt, verzadigt je gedurende dagen en dagen. De goddelijke wereld bestaat uit zulke rijke elementen dat, ook al lukt het je er slechts eenmaal van te proeven, de gewaarwording van vervulling die ze je geven, je niet meer zal verlaten. Niets zal deze gewaarwording van eeuwigheid van je kunnen afnemen. Voordat je zover bent, zul je natuurlijk nog lang moeten oefenen en iedere dag je voedsel moeten zoeken zoals je dat voor de fysieke maag doet.
Maar als je probeert deel te nemen aan de festijnen van de ziel en de geest, zal op een dag niets dit gevoel van volheid meer van je kunnen afnemen."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
"Hoe komt het dat je na een ogenblik van grote spirituele intensiteit zo’n gevoel van volheid ervaart?
Uiterlijk is er nochtans niets gebeurd, is er niets veranderd, maar je voelt je voldaan alsof je werd gevoed, gelaafd… Onwetenden zullen natuurlijk zeggen dat dit een illusie is. Maar als ze lijden, als ze ongelukkig zijn zonder aanwijsbare oorzaak, zijn deze momenten van angst, van depressie dan ook een illusie? Welnee, dit is voor hen een realiteit, het lijden is een realiteit, maar de spirituele vreugde is een illusie. Wat een redenering!
Probeer je dus voortaan te verheffen tot aan de gebieden van de ziel en de geest; eet, drink en je zult beseffen wat de volheid is. Vanaf dat moment zal het niet meer zijn zoals op het fysieke vlak, waar je iedere dag verplicht bent te eten om niet uitgehongerd en krachteloos te worden. Het voedsel dat je in de sublieme gebieden tot je neemt, verzadigt je gedurende dagen en dagen. De goddelijke wereld bestaat uit zulke rijke elementen dat, ook al lukt het je er slechts eenmaal van te proeven, de gewaarwording van vervulling die ze je geven, je niet meer zal verlaten. Niets zal deze gewaarwording van eeuwigheid van je kunnen afnemen. Voordat je zover bent, zul je natuurlijk nog lang moeten oefenen en iedere dag je voedsel moeten zoeken zoals je dat voor de fysieke maag doet.
Maar als je probeert deel te nemen aan de festijnen van de ziel en de geest, zal op een dag niets dit gevoel van volheid meer van je kunnen afnemen."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
Dagtekst van
donderdag 25 december 2014.
"Elk jaar vieren de christenen op 25 december om middernacht de geboorte van Jezus. Het is Kerstmis. Er bestaat geen enkel bewijs dat Jezus op 25 december geboren zou zijn, of in de winter, en men is zelfs niet helemaal zeker van het jaar… Maar net zoals bij Pasen, geeft de plaats van Kerstmis op de kalender aan dat dit feest symbolisch moet worden geïnterpreteerd.
De winter is het seizoen waar, in de zaden in de grond, een langdurige arbeid van ontkiemen plaatsvindt, die uiteindelijk zal uitmonden in het ontluiken van een veelvoud aan nieuw leven. Hetzelfde werk vindt plaats in de psyche van ieder mens: in die duistere aarde van zijn lagere natuur moet het zaad van het hoger Zelf, de Christus,beginnen te ontkiemen. Juist deze gebeurtenis wordt door de christenen gevierd met Kerstmis: om middernacht, op het moment van de grootste duisternis heeft een geboorte plaats. Daarom is Kerstmis, ondanks de kou en de duisternis, ook het feest van het licht. Sommigen zullen zeggen dat ze geen christenen zijn en dat ze met de geboorte van Christus niets te maken hebben. Welnu, als ze dat liever hebben, kunnen ze het anders benoemen: wat voor godsdienst ze ook mogen hebben en zelfs als ze die niet hebben, zijn alle mensen naar het evenbeeld van God geschapen en dit beeld ligt in hen als een kiem waar zij naar dienen te zoeken om deze te doen ontluiken."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
"Elk jaar vieren de christenen op 25 december om middernacht de geboorte van Jezus. Het is Kerstmis. Er bestaat geen enkel bewijs dat Jezus op 25 december geboren zou zijn, of in de winter, en men is zelfs niet helemaal zeker van het jaar… Maar net zoals bij Pasen, geeft de plaats van Kerstmis op de kalender aan dat dit feest symbolisch moet worden geïnterpreteerd.
De winter is het seizoen waar, in de zaden in de grond, een langdurige arbeid van ontkiemen plaatsvindt, die uiteindelijk zal uitmonden in het ontluiken van een veelvoud aan nieuw leven. Hetzelfde werk vindt plaats in de psyche van ieder mens: in die duistere aarde van zijn lagere natuur moet het zaad van het hoger Zelf, de Christus,beginnen te ontkiemen. Juist deze gebeurtenis wordt door de christenen gevierd met Kerstmis: om middernacht, op het moment van de grootste duisternis heeft een geboorte plaats. Daarom is Kerstmis, ondanks de kou en de duisternis, ook het feest van het licht. Sommigen zullen zeggen dat ze geen christenen zijn en dat ze met de geboorte van Christus niets te maken hebben. Welnu, als ze dat liever hebben, kunnen ze het anders benoemen: wat voor godsdienst ze ook mogen hebben en zelfs als ze die niet hebben, zijn alle mensen naar het evenbeeld van God geschapen en dit beeld ligt in hen als een kiem waar zij naar dienen te zoeken om deze te doen ontluiken."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
Woorden van Inspiratie - Dag 269
" Technieken genezen niet,
liefde geneest."
Sandra Ingerman
Duizenden kaarsen kunnen met één kaars
worden aangestoken.
De kaars zal er niet korter door gaan branden.
Ook geluk wordt niet minder als je het met anderen deelt.
worden aangestoken.
De kaars zal er niet korter door gaan branden.
Ook geluk wordt niet minder als je het met anderen deelt.
Boeddha
(Ingestuurd
door: Elrie Jobse, Barendrecht NL)
donderdag 25 december 2014
Kerstmis en wereldvrede door Liefde voor elkaar
.jpg)
Dagtekst van
donderdag 25 december 2014
"Elk jaar vieren de christenen op 25 december om middernacht de geboorte van Jezus. Het is Kerstmis. Er bestaat geen enkel bewijs dat Jezus op 25 december geboren zou zijn, of in de winter, en men is zelfs niet helemaal zeker van het jaar… Maar net zoals bij Pasen, geeft de plaats van Kerstmis op de kalender aan dat dit feest symbolisch moet worden geïnterpreteerd.
De winter is het seizoen waar, in de zaden in de grond, een langdurige arbeid van ontkiemen plaatsvindt, die uiteindelijk zal uitmonden in het ontluiken van een veelvoud aan nieuw leven. Hetzelfde werk vindt plaats in de psyche van ieder mens: in die duistere aarde van zijn lagere natuur moet het zaad van het hoger Zelf, de Christus,beginnen te ontkiemen. Juist deze gebeurtenis wordt door de christenen gevierd met Kerstmis: om middernacht, op het moment van de grootste duisternis heeft een geboorte plaats. Daarom is Kerstmis, ondanks de kou en de duisternis, ook het feest van het licht. Sommigen zullen zeggen dat ze geen christenen zijn en dat ze met de geboorte van Christus niets te maken hebben. Welnu, als ze dat liever hebben, kunnen ze het anders benoemen: wat voor godsdienst ze ook mogen hebben en zelfs als ze die niet hebben, zijn alle mensen naar het evenbeeld van God geschapen en dit beeld ligt in hen als een kiem waar zij naar dienen te zoeken om deze te doen ontluiken."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
"Elk jaar vieren de christenen op 25 december om middernacht de geboorte van Jezus. Het is Kerstmis. Er bestaat geen enkel bewijs dat Jezus op 25 december geboren zou zijn, of in de winter, en men is zelfs niet helemaal zeker van het jaar… Maar net zoals bij Pasen, geeft de plaats van Kerstmis op de kalender aan dat dit feest symbolisch moet worden geïnterpreteerd.
De winter is het seizoen waar, in de zaden in de grond, een langdurige arbeid van ontkiemen plaatsvindt, die uiteindelijk zal uitmonden in het ontluiken van een veelvoud aan nieuw leven. Hetzelfde werk vindt plaats in de psyche van ieder mens: in die duistere aarde van zijn lagere natuur moet het zaad van het hoger Zelf, de Christus,beginnen te ontkiemen. Juist deze gebeurtenis wordt door de christenen gevierd met Kerstmis: om middernacht, op het moment van de grootste duisternis heeft een geboorte plaats. Daarom is Kerstmis, ondanks de kou en de duisternis, ook het feest van het licht. Sommigen zullen zeggen dat ze geen christenen zijn en dat ze met de geboorte van Christus niets te maken hebben. Welnu, als ze dat liever hebben, kunnen ze het anders benoemen: wat voor godsdienst ze ook mogen hebben en zelfs als ze die niet hebben, zijn alle mensen naar het evenbeeld van God geschapen en dit beeld ligt in hen als een kiem waar zij naar dienen te zoeken om deze te doen ontluiken."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
Duizenden kaarsen kunnen met
één kaars
worden aangestoken.
De kaars zal er niet korter door gaan branden.
Ook geluk wordt niet minder als je het met anderen deelt.
Boeddha (Ingestuurd door: Elrie Jobse, Barendrecht
NL)worden aangestoken.
De kaars zal er niet korter door gaan branden.
Ook geluk wordt niet minder als je het met anderen deelt.
Woorden van Inspiratie - Dag 269
" Technieken genezen niet,liefde geneest."
Sandra Ingerman
dinsdag 23 december 2014
Steun van de elektrische fiets
Maus Sturmer fietste in haar uppie van Limburg naar Rome. „Ik ben onderweg veel liefde en behulpzaamheid tegengekomen.” (Bas Quaedvlieg)
Fietsenfabrikant Giant had gratis goede sier kunnen maken. Een vrouw op leeftijd die op jouw product van Limburg door Europa - en drie jaar geleden ook al naar Santiago - fietst zonder enige mechanische of motorische hapering, daar springt een beetje slimme marketingafdeling toch op in? Maus is namelijk apetrots op haar vijf jaar oude e-bike. „Ik heb twee keer een mail gestuurd met een vraag en om de loftrompet te steken over hun Giant Twist. Geen enkele reactie. Begrijp je dat nou?”
Nee, daar begrijpen wij niks van.
Want deze fietsreis onderstreept juist hoe volwassen de elektrische fiets is geworden. Vijftien jaar geleden een vehikel waarmee je zo ongeveer net het eind van de straat haalde, nu een superfiets waarmee je zonder accustress via Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk naar Italië kunt trappen. Maus: „Een tocht die al lang op mijn verlanglijstje stond. Ik ben altijd gek op fietsen geweest.” Vijf jaar geleden kon ze dat nog doen op een gewone fiets.
Maar een hernia, de ziekte van Lyme en een lichte tia pleegden aanslagen op haar gestel. „Ook zijn mijn gewrichten door artrose niet meer sterk genoeg om op een gewone fiets uit de voeten te kunnen.
Een e-bike geeft mij net dat steuntje in de rug om ondanks fysiek ongemak toch te kunnen fietsen. Vooral in de bergen was die 20 procent traphulp onontbeerlijk.”
Al vergt zo'n fietstocht naast goede accu's ook veel goede moed. En die heeft de Landgraafse in overvloed. „Ik ben, denk ik, de eerste vrouw in Nederland van zeventig-plus die dit heeft gedaan. Onderweg naar Rome ben ik in ieder geval geen enkele vrouw tegengekomen die hetzelfde deed.”
Je moet het ook maar durven. Als vrouw alleen door weer en wind, bij nacht en ontij met een budget van 40 euro per dag op een fiets De elektrische fiets heeft de actieradius van de 65-plusser enorm vergroot.
Maus Sturmer (72) uit Landgraaf fietste onlangs op haar e-bike van Limburg naar Rome. „Op een gewone fiets had ik deze reis nooit volbracht.”
door Europa. Genoeg twintigers die dat voor geen goud zouden doen. „Maar ik ben niet het type dat denkt in angsten. Ik ben optimistisch en heb vertrouwen in andere mensen.”
door Europa. Genoeg twintigers die dat voor geen goud zouden doen. „Maar ik ben niet het type dat denkt in angsten. Ik ben optimistisch en heb vertrouwen in andere mensen.”
En dat optimisme is niet gelogenstraft.
Waar we op macroniveau steeds minder vertrouwen in de mensheid krijgen, blijkt op microniveau dat het goede in de individuele mens nog overheerst. „Ik ben onderweg zo veel liefde en behulpzaamheid tegengekomen. Van een jong stel in de Apennijnen bijvoorbeeld.
Het was echt noodweer, ik was volledig doorweekt en tot op het bot verkleumd. Toen ik na een dag fietsen eindelijk bij mijn hotel kwam, bleek dat gesloten. Het volgende was tien kilometer verderop.
Ik zat er volledig doorheen. Toen kwamen die twee naar buiten met handdoeken om mij droog te wrijven.
In hun huis mocht ik op krachten komen. Ze belden de hoteleigenaar en sommeerden hem mij op te komen halen. Zo mooi!”
Het was echt noodweer, ik was volledig doorweekt en tot op het bot verkleumd. Toen ik na een dag fietsen eindelijk bij mijn hotel kwam, bleek dat gesloten. Het volgende was tien kilometer verderop.
Ik zat er volledig doorheen. Toen kwamen die twee naar buiten met handdoeken om mij droog te wrijven.
In hun huis mocht ik op krachten komen. Ze belden de hoteleigenaar en sommeerden hem mij op te komen halen. Zo mooi!”
En alsof er een onzichtbare kracht over haar waakte, doken er voortdurend reddende engelen op als ze er even doorheen zat. Hoteleigenaren die haar matsten met de kamerprijs („Dertig euro was voor mij echt het maximale wat ik voor een overnachting kon betalen.”), voor een grijpstuiver een driegangendiner kookten of bij het ontbijt nog even wat extra's toestopten voor onderweg. „En die onverwachte hulp maakte de reis ook zo bijzonder.
Een Nederlandse vrouw die mijn reisblog volgde op de site van 50-plus nodigde mij bij haar thuis uit. Ze woonde op een berg in Assisi.
Ik ben op haar aanbod ingegaan en ben er vijf dagen gebleven.
Naast haar huis stond een fraai, maar verwaarloosd kerkje. Ik heb haar beloofd om naar de bisschop te schrijven. Elkaar inspireren en helpen, dat is zo bijzonder.
Ik ben op haar aanbod ingegaan en ben er vijf dagen gebleven.
Naast haar huis stond een fraai, maar verwaarloosd kerkje. Ik heb haar beloofd om naar de bisschop te schrijven. Elkaar inspireren en helpen, dat is zo bijzonder.
Als je thuis achter de geraniums blijft zitten, mis je dit soort ervaringen.
Voor mij was het een reis om thuis te komen bij mezelf.”
Want na een aantal zware jaren met de ellende die helaas vaak met ouder worden gepaard gaat, was Maus toe aan een geestelijke doorstart.
Voor mij was het een reis om thuis te komen bij mezelf.”
Want na een aantal zware jaren met de ellende die helaas vaak met ouder worden gepaard gaat, was Maus toe aan een geestelijke doorstart.
Zes weken weg van huis en haard om ook haar eigen accu op te laden. Om te ervaren hoe rijk het leven is als je het lef hebt het op te zoeken. „Dan ervaar je weer de schoonheid van de natuur in al haar facetten. De pracht van een zonovergoten morgen, maar ook de kracht van noodweer in de namiddag.
Momenten die ik nooit vergeet. Toen ik vertrok, zat ik niet lekker in mijn vel. Voelde me soms eenzaam en ontheemd. Dat gevoel ben ik na de reis kwijt. Het inzicht dat je nog zo veel kunt, werkt helend.”
Momenten die ik nooit vergeet. Toen ik vertrok, zat ik niet lekker in mijn vel. Voelde me soms eenzaam en ontheemd. Dat gevoel ben ik na de reis kwijt. Het inzicht dat je nog zo veel kunt, werkt helend.”
De reis van haar leven en dat op slechts twee fietsaccu's. „Het bleek vooral bij bergetappes spannend.
Dan had ik met de finish in zicht nog maar een paar procent accuvermogen.” Toen haar e-bike nog nieuw was, haalde Maus makkelijk zestig kilometer per dag.
Toen ze aan haar Romereis wilde beginnen, bleken de accu's nog maar 45 kilometer aan te kunnen. „Maar een nieuwe e-bike kon ik mij echt niet veroorloven. Gelukkig is er een bedrijf in Simpelveld dat accu's op leeftijd weer een nieuwe impuls geeft door ze bij te vullen met lithium. De actieradius is nu groter dan ooit.” Iets té groot wellicht.
Toen ze aan haar Romereis wilde beginnen, bleken de accu's nog maar 45 kilometer aan te kunnen. „Maar een nieuwe e-bike kon ik mij echt niet veroorloven. Gelukkig is er een bedrijf in Simpelveld dat accu's op leeftijd weer een nieuwe impuls geeft door ze bij te vullen met lithium. De actieradius is nu groter dan ooit.” Iets té groot wellicht.
Want de vrouw die zich dapper naar Rome trapte, ging onlangs vlak bij huis op een bebladerd en daardoor spekglad weggetje onderuit met haar e-bike. Gevolg: een gebroken sleutelbeen. Maar de breuk heelt voorspoedig en de fiets is weer gemaakt. En dus lonkt voor de dappere fietsster een nieuw reisdoel. „Ik zou graag de eerste vrouwelijke Nederlandse 65-plusser zijn die op een e-bike Route 66 in Amerika fietst.” Helaas, met een AOW' tje gaat zo'n vrij dure reis niet lukken. „Daar heb ik sponsors voor nodig”, verzucht Maus.
Als wij fabrikant van e-bikes waren, dan wisten wij het wel.
Gepubliceerd op: 23.12.14 07:38, laatste update: 23.12.14 07:41
Gepubliceerd op: 23.12.14 07:38, laatste update: 23.12.14 07:41Opnieuw in het ziekenhuis
2014-12-21
Vannacht rond drie uur
wakker geworden met verschrikkelijk pijnen in maag en buikstreek, uitstralend
naar de rug. Eerst nog gedacht dat ik trek had. Een droge boterham gegeten.
Hielp niets, De pijn werd zelf erger. Rond vier uur de Nightcare gebeld. Moest
direct komen. Ze belden zelf een taxi voor me. Een kort onderzoek bij de
huisarts leverde een verwijzing naar de eerste hulp op. Het gewone ritueel
volgde. Bloed prikken, plassen in een potje waarin je met moeite iets in op kon vangen, zo smal was het. Ondertussen werd een
infuusnaald in mijn arm geprikt en verder afwachten op de uitslagen. Conclusie
een ontstoken Altvleesklier. De pijn nam af naar een flinke dosis morfine
spuit. Een hele verlichting.
kon vangen, zo smal was
het. Ondertussen werd een infuusnaald in mijn arm geprikt en verder afwachten
op de uitslagen. Conclusie een ontstoken Altvleesklier. De pijn nam af naar een
flinke dosis morfine spuit. Een hele verlichting.
Half vijf lag ik aan
het infuus en werd naar de acute opnameafdeling gereden. Rond tien uur werd een
echo gemaakt. Verdere onderzoeken volgen nog.
Spannender is het of ik
Kerstavond met de kinderen mee kan naar de Wok. Afijn één ding is zeker. Alle
dingen bestaan uit drie. Bij mij was dat mijn sleutelbeenbreuk, Mausi achter
moeten laten bij de dierenarts en nu dit. Het grote geluk moet nu toch echt
weer om het hoekje staan te gluren.
kon vangen, zo smal was het. Ondertussen werd een
infuusnaald in mijn arm geprikt en verder afwachten op de uitslagen. Conclusie
een ontstoken Altvleesklier. De pijn nam af naar een flinke dosis morfine
spuit. Een hele verlichting.
2014-12-23 Morgen hoor
ik of de galblaas er uit moet, die de ontsteking heeft veroorzaakt. Vandaag ook
wat positiefs. Ik sta met een groot artikel in de Limburger en het Limburgs
Dagblad, van Noord tot zuid Limburg over mijn fietstocht naar Rome. Fijne dag
allemaal, morgen meer.
zaterdag 20 december 2014
"Ik ben en blijf maar een mens", met een prachtig gedicht van Hannah Cuppen erbij
Toen ik onderstaand gedicht las dacht ik, wat is er toch nog
veel aan mezelf te verbeteren, wat een lessen moet ik nog leren in mijn leven.
Kom ik ooit uitgeleerd in dit leven om
te worden wie ik wil zijn? Steeds meer verlang je naar iemand naast je, vooral
met dit soort dagen. Echter de vraag is, wanneer ben je daar klaar voor, zodat
de juiste persoon door, God voorbestemd, op jouw pad belandt? Dus zal het
vermoedelijk een kerst worden alleen, want er is nog niemand op mijn pad
gebracht. Voel ik me daardoor heel eenzaam?
Nee, niet echt, wel op sommige momenten wat alleen. Maar dat gebeurd
soms ook in minder goede relaties of andere situaties. Ik heb beseft dat ik
alleen het allerbeste verlang, dat maatje die bij mij wil horen, waarin het een
aanvulling wordt en geen invulling. Zou ik iemand nemen die mijn leven invult
word ik beslist weer ongelukkig. Die les heb ik geleerd. Dus kan ik toch,
ondanks een beetje verdriet, eerlijk zeggen tegen God: "Hoe ongeduldig ik
soms ook ben of boos. Ik wacht geduldig, soms een beetje ongeduldig tot U de juiste
voorbestemde persoon op mijn pad brengt. Dan weet ik dat het de juiste is".
Mijn hele leven had ik moeite om geduld te leren. Dit is het laatste stuk om af
te werken. Misschien zijn er nog meer redenen waarom ik deze moeilijke dagen
nog alleen mag/moet zijn. Ook dat is goed. Ik accepteer Uw redenen om de weg te
lopen, die voor mij ooit is uitgestippeld. Maar neem me niet kwalijk wanneer er
ook een momentje bij is van tranen, boosheid of ongeduld. "Ik ben en blijf
maar een mens".
bindingsangst heeft ...en hoe je dat kunt overwinnen ....
op het juiste moment op de juiste plaats ben .
Dat alles wat gebeurt goed is
Vanaf dat moment heb ik rust .
Nu weet ik dat men dat vertrouwen noemt .
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden ,
kon ik accepteren dat emotionele pijn en lijden ,
slechts waarschuwingen voor me zijn , dat ik niet mijn waarheid leef.
Nu weet ik dat men dat authenticiteit noemt ....
Ik kon zien dat alles om me heen een uitnodiging is om te groeien.
Nu weet ik dat men dat rijpen noemt .
Ik ben opgehouden met het bedenken van geweldige projecten voor de toekomst.
Op het moment doe ik slechts dat wat me vreugde en plezier brengt ,
waar ik van hou en wat mijn hart blij maakt .
Op mijn manier en in mijn eigen tempo .
Nu weet ik dat men dat eerlijkheid noemt.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden ,
heb ik me bevrijd van alles dat niet gezond voor me was .
Van eten , mensen ,dingen , situaties ,
van alles dat me steeds maar weer naar beneden trok , weg van mezelf.
In eerste instantie noemde ik dat gezond egoïsme.
Nu weet ik dat het zelfliefde is.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden ,
ben ik gestopt met altijd gelijk willen hebben .
Daardoor heb ik me steeds minder geïrriteerd.
Nu weet ik dat men dat nederigheid noemt .
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden ,
heb ik geweigerd nog langer in het verleden te leven en me zorgen
te maken over de toekomst.
Nu leef ik alleen nog maar in het ogenblik , daar waar alles gebeurt.
Zo leef ik op dit moment iedere dag en noem het bewust zijn .
Op het moment dat ik mijn hart liet spreken echter ,
werd mijn verstand , mijn denken , een belangrijke partner.
Deze verbinding noem ik nu de wijsheid van het hart .
We hoeven niet meer bang te zijn om ons bloot te geven ,
ook hoeven we geen conflicten met onszelf en anderen te vrezen :
zelfs sterren botsen weleens op elkaar , en juist daardoor ontstaan er
weer nieuwe .
Een prachtig
gedicht......uit het boek ; Liefdesbang van ; Hannah
Cuppen ...hierin
beschrijft ze dat iedereen verlatingsangst en ofbindingsangst heeft ...en hoe je dat kunt overwinnen ....
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden ,
begreep ik dat ik steeds weer en bij iedere gelegenheid ,op het juiste moment op de juiste plaats ben .
Dat alles wat gebeurt goed is
Vanaf dat moment heb ik rust .
Nu weet ik dat men dat vertrouwen noemt .
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden ,
kon ik accepteren dat emotionele pijn en lijden ,
slechts waarschuwingen voor me zijn , dat ik niet mijn waarheid leef.
Nu weet ik dat men dat authenticiteit noemt ....
Op het moment dat ik
van mezelf begon te houden ,
ben ik ermee opgehouden
naar een ander , beter leven te verlangen .Ik kon zien dat alles om me heen een uitnodiging is om te groeien.
Nu weet ik dat men dat rijpen noemt .
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden ,
ben ik ermee opgehouden
mezelf van mijn vrije tijd te beroven .Ik ben opgehouden met het bedenken van geweldige projecten voor de toekomst.
Op het moment doe ik slechts dat wat me vreugde en plezier brengt ,
waar ik van hou en wat mijn hart blij maakt .
Op mijn manier en in mijn eigen tempo .
Nu weet ik dat men dat eerlijkheid noemt.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden ,
heb ik me bevrijd van alles dat niet gezond voor me was .
Van eten , mensen ,dingen , situaties ,
van alles dat me steeds maar weer naar beneden trok , weg van mezelf.
In eerste instantie noemde ik dat gezond egoïsme.
Nu weet ik dat het zelfliefde is.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden ,
ben ik gestopt met altijd gelijk willen hebben .
Daardoor heb ik me steeds minder geïrriteerd.
Nu weet ik dat men dat nederigheid noemt .
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden ,
heb ik geweigerd nog langer in het verleden te leven en me zorgen
te maken over de toekomst.
Nu leef ik alleen nog maar in het ogenblik , daar waar alles gebeurt.
Zo leef ik op dit moment iedere dag en noem het bewust zijn .
Op het moment dat ik
van mezelf begon te houden ,
begreep ik dat mijn denken me klein en ziek kan maken.Op het moment dat ik mijn hart liet spreken echter ,
werd mijn verstand , mijn denken , een belangrijke partner.
Deze verbinding noem ik nu de wijsheid van het hart .
We hoeven niet meer bang te zijn om ons bloot te geven ,
ook hoeven we geen conflicten met onszelf en anderen te vrezen :
zelfs sterren botsen weleens op elkaar , en juist daardoor ontstaan er
weer nieuwe .
Nu weet ik ; Dat is het leven .....
dinsdag 16 december 2014
dinsdag 9 december 2014
Dagtekst van dinsdag 9 december 2014 en het Kerstgevoel
%2BGrevenbicht%2B%26%2BObbicht.jpg)
Acht dagen, waarin ik nauwelijks iets heb laten horen of
zien, laat staan de dagteksten op internet heb gezet, terwijl er toch hele
mooie bij waren. Het wilde even niet. Veel was er te verwerken. Bovendien heb
ik ook afstand genomen van andere zaken. Laten we het er maar op houden dat het
aan mij lag, dat is het makkelijkste. Er zijn nu eenmaal dingen of zaken waarin
ik totaal anders denk. Dat mag.
Hoe zit het nu met mijn kerstgevoel en de kerstkaarten? Nog
steeds is het er even niet. Zelfs het jaarlijkse kerstgedicht is nog steeds
niet naar binnen gefluisterd. Of zou ik de engelen dit jaar niet gehoord hebben,
tot nu toe? Geen idee. Er is het laatste half jaar teveel gebeurd dat diepe
indrukken achter heeft gelaten. Deze laatste acht dagen waren nodig om helemaal
bij mezelf te blijven. Zelfs op Facebook of 50 Plusser reageerde ik nauwelijks.
Die tijd was nodig om uit te zoeken wat ik nu eigenlijk met mijn toekomst wil
doen. Geloof me, ik weet het nog steeds niet en zolang dat aan de orde is, is
er een zekere mate van overgave. Zoiets van, "oké, ik weet het niet, maar
jullie "hierboven" weten het wel, dus laat het me maar weten, ik zal proberen
er naar te luisteren." Best een stapje vooruit. Dus voel ik me niet
schuldig als er dit jaar geen kerstkaarten worden gestuurd maar vlak voor de
kerstdagen misschien alleen een mooi woordje met een kaarsje erbij voor
iedereen die dat nodig heeft. En mocht de inspiratie van de engelen nog
doorkomen, weet dan, dat "het gevoel" er weer is. Het gevoel dat ik
weet welke weg ik in mag slaan.
Ook de verhalen, die met regelmaat verschenen en tijdens de
fietsreis naar Rome zelfs dagelijks, zijn gestopt. Een schrijversblog
misschien? Geen idee. Ik schreef er wel een paar, naar aanleiding van een
dagtekst die ik las, maar halverwege stopte de energie en borg ik het weer op.
Ook dat is in orde. Een mens hoeft niets, alleen maar te luisteren naar "Boven".
Mijn telefoonlijntje was helemaal gesloten na de sleutelbeenbreuk en de dood
van Mausi. Vorige week heb ik met Diane samen een oefening gedaan om alle
kanalen weer open te maken. Zo open was het derde oog dat zelfs in de nacht van
alles gebeurde waardoor ik niet in slaap kon komen. Opnieuw onrust dus, totdat Diane
gisteren heeft uitgelegd wat er gebeurde. Door haar uitleg en het begrijpen heb
ik vannacht weer eens heerlijk geslapen. Keert de rust weer terug. Sinds een
paar dagen weet ik dat ik een nieuwe gids heb gekregen, Andreas. Een strenge
meester, die me vermanend toe heeft gesproken. Maar ook nog even de tijd en
ruimte geeft om te kijken welke weg ik in wil slaan.
Het kerstgevoel komt hopelijk langzaam binnenglijden via een
simpel kanaaltje en misschien worden het toch heerlijke dagen waarin ik ook in
mijn eentje vrede en rust vind, zonder mezelf alleen te voelen. Dat is wat ik
voor iedereen wens, die zich eenzaam en alleen voelt, omdat er weer feestdagen
komen. Zoek rust en vrede in jezelf en vraag om hulp van "hierboven".
Het kan even duren, maar heus, het komt. Na verdriet komt altijd weer
zonneschijn. Het eerste straaltje heb ik alweer gezien, U ook?
Dagtekst van dinsdag
9 december 2014
"Wanneer ze onverwacht in een onontwarbare situatie terecht zijn gekomen, worden veel mensen zich bewust van hun onwetendheid, hun zwakte, hun onmacht tegenover bepaalde gebeurtenissen en ze zeggen bij zichzelf: "Had ik het maar geweten!..." Zij hadden het kunnen weten, want er werden hun op bepaalde momenten goede omstandigheden aangeboden om te leren, te oefenen, sterker te worden en daar waren ze zich bewust van. Maar ze hebben die omstandigheden voorbij laten gaan: oude gewoontes afleren vraagt te veel inspanning; andere activiteiten, andere plannen waren aantrekkelijker. Maar nu zijn ze vastgelopen!
Je zult je afvragen: "En als wij deze goede omstandigheden hebben laten voorbijgaan, is het dan nu te laat? Is alles voorgoed verloren?..." Nee, het is nooit te laat, de weg van het leven is lang, oneindig en andere gunstige voorwaarden zullen je gegeven worden in dit bestaan of in een ander. Probeer ze niet aan je voorbij te laten gaan, zodat je niet meer hoeft te zeggen: had ik het maar geweten!…"
Omraam Mikhaël Aïvanhov
"Wanneer ze onverwacht in een onontwarbare situatie terecht zijn gekomen, worden veel mensen zich bewust van hun onwetendheid, hun zwakte, hun onmacht tegenover bepaalde gebeurtenissen en ze zeggen bij zichzelf: "Had ik het maar geweten!..." Zij hadden het kunnen weten, want er werden hun op bepaalde momenten goede omstandigheden aangeboden om te leren, te oefenen, sterker te worden en daar waren ze zich bewust van. Maar ze hebben die omstandigheden voorbij laten gaan: oude gewoontes afleren vraagt te veel inspanning; andere activiteiten, andere plannen waren aantrekkelijker. Maar nu zijn ze vastgelopen!
Je zult je afvragen: "En als wij deze goede omstandigheden hebben laten voorbijgaan, is het dan nu te laat? Is alles voorgoed verloren?..." Nee, het is nooit te laat, de weg van het leven is lang, oneindig en andere gunstige voorwaarden zullen je gegeven worden in dit bestaan of in een ander. Probeer ze niet aan je voorbij te laten gaan, zodat je niet meer hoeft te zeggen: had ik het maar geweten!…"
Omraam Mikhaël Aïvanhov
Soms zeg je meer met liefde, zonder vragen,
dan met woorden, zonder antwoorden.
dan met woorden, zonder antwoorden.
Sophie van der Stap (Ingestuurd door: Marianne
Plasier-Looijestijn, Voorburg NL)
Woorden van Inspiratie - Dag 253
" Daar voorbij de grenzen van
gedachten
van goed doen en kwaad doen
is een Veld
Daar zal ik op je wachten..."
van goed doen en kwaad doen
is een Veld
Daar zal ik op je wachten..."
Rumi
zaterdag 6 december 2014
donderdag 27 november 2014
Afscheid van Mausi, woensdag 26 november 2014
.jpg)
Vanavond is de laatste avond van Mausi. Al een paar dagen
huilde ze af en toe, wat door merg en been ging. Vanmiddag ging slechter lopen,
zakte af en toe door haar achterpootjes. Rond
half zes begon ze over te geven, terwijl de diarree uit haar magere
kontje spoot. Voorzichtig veegde ik het ergste weg met tissues . Ik pakte haar
in een groot badlaken en nam haar op schoot, waar ze al die tijd rustig tegen
me aan bleef liggen. Na een klein uurtje wilde ze er vanaf. Ondertussen had ik de
dierenarts gebeld, die met een volle praktijk zat en terug zou bellen.
Ondertussen gaat ze dan even liggen afgewisseld door rondjes te lopen.
Om kwart voor zeven rijden Marion, mijn buurvrouwtje en ik
naar de dierenarts voor een laatste bezoek. Tijdens het eerste spuitje om in
slaap te vallen zie ik ineens een beeld van Berry die met onze honden Mausi
komt halen. Het afscheid doet pijn, ook al weet ik dat ze niet langer pijn
hoeft te lijden. De tranen stromen bij mij terwijl ze bij mij op schoot zit,
voor we naar de dierenarts gaan, terwijl zij dankbaar is dat er een einde komt
aan haar leventje. Ze is vier jaar lang mijn zwerfkatje geweest die ik eten
gaf. De laatste maanden werd ze mijn huiskatje, nadat ze uit het asiel was
gekomen. Ze zou naar Fransien gaan, maar ze kon op de flat niet wennen. Ze was
de vrijheid gewend. Ik liet haar hier terug komen om mijn huiskatje te worden,
iets waar we beiden gelukkig mee waren. Nooit heb ik meer dieren gewild, na de
dood van Berry. De kosten kon ik niet opbrengen en ik wilde mijn vrijheid
houden. Wat ik nooit wilde gebeurde toch. Mausi drong zich letterlijk een
plekje in mijn hart.
.JPG)
Rond negen uur in de avond belde Diane, mijn dochter. Zij
vertelde dat er werd doorgegeven dat Mausi aangekomen is op haar plekje
hierboven. Het geeft een stukje blijdschap en rust al zal het verdriet en gemis
nog lange tijd blijven knagen. Er is één stukje geluk volgens Marion mijn
buurvrouwtje. Mausi heeft het laatste jaar nog een goede tijd gehad en niet
meer hoeven zwerven. Het maakt het verdriet en gemis niet minder, maar maakt
dat ik blij ben dat ze niet ergens alleen heeft hoeven sterven. Dat ik haar
hiermee heb kunnen helpen. We hebben samen afscheid genomen in liefde en rust.
PS: Ik kon het stukje gisteravond niet plaatsen, ook al was
het wel geschreven. Moest eerst vrede en rust in mezelf vinden. Bedankt lieve mensen
voor alle goede wensen en medelevens al die tijd. Het heeft niet mogen baten.
Mausi heeft haar rust gevonden en is gelukkig en zonder pijn aan die andere Zijde,
waar ze mag genezen.
maandag 24 november 2014
Verplichte rust na mijn sleutelbeenbreuk
%2BHeerlen%2Ben%2BBrunssum%2BStileren%2Boplichtende%2Brand.jpg) |
| Soms kan een saaie foto toch minder saai worden door ermee te spelen, al hou ik het meeste van natuurlijk. |
Voel ik me alleen? Nee, eigenlijk niet. Toch vallen er op
sommige momenten gewoon tranen, die ik niet kan verklaren. Misschien nog
onverwerkte zaken, die door deze periode tot rust komen, zonder dat ik weet
waarom het gaat? Heb geen flauw idee.
Deze periode doet me goed. Het sleutelbeen groeit wel weer aan
elkaar en ik merk vandaag dat er ook weer een beetje interesse komt in het
schrijven, al geeft lang zitten veel pijn. Het begin is er om straks opnieuw te
beginnen vanuit een standpunt van rust dat ik vast wil houden.
Met Mausi gaat het ook wat beter en samen genieten we van elkaars aanwezigheid.
Fijne dag
allemaal
%2BHeerlen%2Ben%2BBrunssum.jpg)
%2BHeerlen%2Ben%2BBrunssum.jpg)
%2BHeerlen%2Ben%2BBrunssum.jpg)
%2BHeerlen%2Ben%2BBrunssum.jpg)
%2BHeerlen%2Ben%2BBrunssum.jpg)
%2BHeerlen%2Ben%2BBrunssum.jpg)
%2BHeerlen%2Ben%2BBrunssum.jpg)
%2BHeerlen%2Ben%2BBrunssum.jpg)
%2BHeerlen%2Ben%2BBrunssum.jpg)
%2BHeerlen%2Ben%2BBrunssum.jpg)
%2BHeerlen%2Ben%2BBrunssum.jpg)
%2BHeerlen%2Ben%2BBrunssum.jpg)
%2BHeerlen%2Ben%2BBrunssum.jpg)
maandag 10 november 2014
Herstellen van de sleutelbeenbreuk van Maus en de problemen medicijnen van Mausi
.JPG)
Met mijn gebroken sleutelbeen gaat het herstel niet goed. Het bot heeft zich deze week verschoven waardoor er ondragelijke pijn is ontstaan. Soms zo erg dat de tranen naar buiten komen. En dat terwijl ik best veel pijn kan verdragen. De rechterarm voelt steeds meer overbelast en gaat ook pijn doen op een andere manier. Moest gisteren terug naar het ziekenhuis en morgenvroeg weer. Zelfs de zwaardere medicijnen helpen niet. Het enige dat helpt is de rust, die de medicijnen gedwongen veroorzaken.
Mausi weigert sinds vanmorgen haar medicijnen en ik kan ze niet met deze arm gedwongen in haar mondje stoppen. Dat maakt en voelt als onmacht. Het is dus even minder goed. Het goede er van is dat ik heel veel rust neem en dat is dan weer de positieve kant. Zit nauwelijks achter de computer op dit moment. Zelfs de dagteksten op Facebook zetten is even teveel. Dit alles zal wel ergens goed voor zijn, denk ik en alles wat negatief is wordt eens weer positief. Ik wens jullie allemaal een fijne zondag.
Maandag 10 november.
Vanmorgen eerst naar het ziekenhuis geweest. Het bot was inderdaad 3 mm. verschoven. Moet nu over 5 weken terugkomen. Herstel gaat langzaam, heeft ook nog met leeftijd te maken. Daarna de dierenarts gesproken. Nu Mausi de medicijnen niet meer wil eten krijgt ze vanmiddag twee injecties, die 14 dagen geldig blijven. Zo hoef ik me niet meer druk te maken dat zij ze niet binnen krijgt. Alles komt vanzelf weer goed.
dinsdag 4 november 2014
vrijdag 31 oktober 2014
Sleutelbeen gebroken
%2BKoblenz%2Bnaar%2BBingen%2B-Gaulsheim%2B.JPG)
Vanmorgen rond twaalf uur in een bocht met de fiets weggegleden door een hoop bladeren en mijn sleutelbeen gebroken. Drieënhalf uur in het ziekenhuis gelegen, veel pijn en loop nu in een mitella de eerste 6 weken. Rust, rust en nog eens rust.Morgen had ik een bijeenkomst van de pelgrims die ik helaas moet missen. Kan geen autorijden en de trein lukt al helemaal niet. De pijn is behoorlijk.
Je laten wassen en douchen deze eerste dag door m'n dochter is geweldig, dat ze het do...et. De andere dochter doet de boodschappen en vanaf morgen krijg ik 2x per dag hulp tot het iets beter gaat. Zo zie je maar weer. Fiets je naar Rome gaat het allemaal goed op wat kleinigheden na en fiets je een uurtje rond wordt je met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Afijn, wat slecht is wordt altijd weer beter. Geef mezelf maar een bloemetje. Trouwens dat bloemetje is zeker voor de mensen daar uit het buurtje alle respect. Er werden dekens gehaald en voor me gezorgd. De schaafwonden gaan weer over en hoewel ik met mijn hoofd op het asfalt klapte is er tot nu toe geen schade aan geconstateerd.
maandag 27 oktober 2014
Mausi aan de beterende hand?
.JPG)
Ik besloot vanmorgen alles naast me neer te leggen. Ik had
het even gehad met alles. De zorgen over de financiën, waren niet eens de
ergste. Eerder de zorgen van al die weken dat ze zo ziek was, dat ze niet wilde
eten, dat ik haar eigenlijk een spuitje moest laten geven en die beslissing
niet kon en wilde nemen. Al vroeg mijn fiets op de auto gezet en eerst naar België
gereden. Berry ligt daar begraven en aangezien het komend weekeinde Allerzielen
is. heb ik alvast een paar mooie planten op zijn graf gezet. De fiets bij het
kerkhof van de auto afgeladen en de hele dag langs de Maas gereden, richting
Maaseik. Vanuit Dilsen, waar Berry begraven ligt, loopt de Maas een paar
kilometer vandaan. Na een aantal km. van het mooie fietspad op de dijk afgeweken
door voor een weg te kiezen vol kuilen en modderplassen. Af en toe was het een
worsteling om langs die diepe plassen te komen. Echter als ik dan weer werd
beloond met een mooi stukje film of een mooie foto, was het alleszins de moeite
waard geweest. Op een bepaald stuk meer, een aftakking van de Maas, een
grindafgraving, of anders, ik weet het niet, was een verzameling van honderden
vogels bij elkaar. Ganzen vlogen af en aan, verzamelden zich op een bepaalde
plek voor de grote trek naar het zuiden.
Het weer was zo lekker, dat eerst het jack en daarna het
vest uitgingen. Mens en dier genoten van het zonnetje. Meer dan dertig
kilometer heb ik niet gefietst. De uren die ik onderweg was heb ik besteed aan
genieten, filmen en fotograferen. Even alles loslaten wat aan spanningen in
mijn lijf zat. Het werkte wonderwel. Even was er geen Mausi, waren er geen
zorgen over hoe nu verder met haar. Geen akelige dromen over strondhoopjes in
mijn hele huis. Alleen helemaal in het nu. In het laatste uur ontmoette ik een
man met een havik en twee jachthonden. Hij vertelde dat de honden konijnen uit
hun hol jaagden, waarna de havik de rest van het werk deed. Ik wilde met de
camera terug naar de fiets. Had hem al een hele tijd gevolgd, terwijl er niets
gebeurde. Op dat moment hoor ik iets en zie dat de havik op iets zit. Ik heb
het gefilmd maar kon er zelf niet naar kijken. Doodzielig vond ik het. Het
konijntje legde het af en de man deed de rest van het werk. Misschien is het
allemaal nodig en steek ik mijn kop in het zand, maar voor mij hoef ik dit niet
te zien. Terwijl ik het wel film kan ik beter afstand nemen.
Mijn haren wapperen tijdens de fietstocht in de wind. Model
zit er sinds Rome al niet meer in. Wat die kapper daar presteerde was prut.
Mijn kapster is met zwangerschapverlof en nu kreeg ik iemand anders, die er ook
niets van heeft gebakken. Vandaag deerde me niets. Het was loslaten en
genieten.
Thuisgekomen met weer een grote smile op mijn gezicht, zat
in de mailbox een berichtje van een journalist van het Limburgs dagblad/
Dagblad de Limburger met het verzoek om een interview betreffende mijn
fietsreis naar Rome. Enig. Heb direct teruggeschreven en nog geen vijf minuten
daarna ging de telefoon en werd de afspraak voor deze week gemaakt. Een leuk
cadeautje.
zaterdag 25 oktober 2014
Mausi weer thuis, maar voor hoe lang? Vervolg
ui.jpg)
Gisteravond Mausi bij de dierenarts opgehaald. Ze wilde ook daar weer
nauwelijks eten. Heb haar mee naar huis genomen, nadat ze eerst prednison had
gekregen en een half tabletje voor de leverkuur. De hele avond ligt ze verzwakt
onder de tafel, daar ligt ze al sinds twee weken. De grond is koel. Haar mandje
laat ze al die tijd links liggen. De koorts is iets gezakt. Ik zet drie soorten
eten voor haar neer, alles keurt ze af. Dan is het tijd voor haar laatste
tabletje. Op normale wijze krijg ik het niet naar binnen. Haar mondje open
knijpen, ik kan het niet. Dat doet haar zeer. Echter een half tabletje in een
klein bolletje leverpastei doet wonderen. Het andere eten weggehaald en alleen
een schoteltje neergezet met dat ene bolletje er op. Om half twee vannacht
trapte ze er in. Ben in bed gekropen om er om drie uur maar weer uit te
kruipen. Alles maalt in mijn hoofd en ik wilde bij haar zitten. Om half zes
vanmorgen weer in bed gekropen om uiteindelijk half elf wakker te worden.
Het eten van gisteravond, wat ik weer had teruggezet, was
voor een deel opgegeten. Het restant weggehaald en opnieuw haar medicijnen in 4
bolletjes leverpastei gestopt. Ja hoor ze trapt er opnieuw in. Mijn vraag aan
mezelf werd beloont met het antwoord hoe ik haar nu eindelijk goed aan het eten
krijg. In de vriezer nog wat rundergehakt, die nu als bouillon staat te trekken.
Nu maar hopen dat ze dit straks lekker gaat vinden en daardoor beter gaat eten.
Het feit dat ze al wat eet, komt waarschijnlijk door de prednison en misschien
beginnen de tabletjes van de schildklier nu ook te werken? Wie weet. Maandag
moest ik echt een beslissing nemen over haar leventje, iets wat ik niet kan en
wil. Nu maar blijven hopen dat Mausi en Maus nog wat langer tijd krijgen met
elkaar. Het trucje met de medicijnen heeft gewerkt tot nu toe, nu nog het
trucje met de bouillon om haar weer aan het eten te krijgen. Voor de mens werkt
dit versterkend, dus waarom niet voor een dier. Alles mag wanneer ze zo op het
randje van de dood balanceren, toch?
vrijdag 24 oktober 2014
Mausi was al heel ernstig ziek, toen we haar uit het dierenasiel hebben gehaald, men ontkend alles.
.JPG)
Heel frappant vandaag is de tekst die ik van de omraam lees.
Het klopt. Mausi, de poes is heel ernstig ziek. In het dierenasiel had men
verteld dat ze weer goed gezond was, hoewel ze bijna niet at en broodmager was.
Men dacht aan de nieren, maar dat bleek niet zo te zijn. Zoals u weet had in
eerste instantie Fransien haar geadopteerd. Doordat ze niet kon wennen op de
flat heb ik haar hierheen gehaald, hoewel ik geen beesten wilde door mijn
reislust. Maar ze had mijn hart al gestolen toen ze hier nog als zwerfkatje
rondliep.
Op dit moment maak ik me heel veel
zorgen over mijn Mausi, die al weken niet meer dan een paar hapjes eet. Ze
heeft een te snel werkende schildklier en haar lever is zwaar beschadigd. Ze
hebben dit duidelijk in het asiel niet willen onderzoeken, hoewel ze geweten
moeten hebben dat er iets ernstigs was, want ze hebben wel een nieronderzoek
gedaan. Ik was van de week al 200 euro kwijt aan onderzoeken, bloed prikken,
aan het infuus en medicijnen en ben nog lang niet aan het einde, terwijl ik het
geld niet heb om meer te doen. Dit was eigenlijk mijn huishoudgeld voor komende
maand. Toch komt er een oplossing, daar geloof ik in, zoals ik ook in mijn reis
in Rome geloofde. Het asiel geeft 14 dagen garantie om haar terug te
brengen, moet je nagaan, alsof het een jurkje is wat je koopt. Mijn dierenarts,
een schat van een vrouw, heeft ze gebeld en uitgelegd dat dit probleem al van
voor de tijd dat ze opgenomen speelt. Echter zij wensen nergens in tegemoet
komen. Een lever kan niet zwaar beschadigd raken van 3 maanden dat ze hier is.
Maar goed, we zien wel hoe het loopt.
Toen wij Mausi terughaalden uit
het asiel, zogenaamd genezen, hadden wij met verschillende mensen uit de buurt
geld verzameld om haar daar weg te halen. Ze bleek 12 jaar of ouder te zijn.
Had meer dan 8 jaar rondgezworven nadat de eigenaars waren overleden en kreeg
overal wel wat te eten. Fransien en ik hadden dit verteld in het asiel. Nu
beweert men dat wij gezegd hebben dat de buurt ook wel de kosten voor de
dierenarts mee zou betalen wanneer dat nodig was. Hoe kan dat nu, terwijl ze
naar Fransien in Geleen zou gaan. Daar heeft mijn woonomgeving toch niets mee?
Of zie ik dat verkeerd? Men heeft meebetaald om haar uit het asiel te
bevrijden.
Van het begin af aan ging het met
dat asiel verkeerd. De manier waarop ze de eerste keer met haar magere zieke
lijfje in haar vel werd beetgepakt. Fransien wilde haar rustig in dat
kattenbakje van het asiel zetten. Echter de man van de ambulance pakte haar zo
grof beet alsof het een wilde kat was waar je bang voor moest zijn. De toen al
zo zieke Mausi liep er een trauma van op. De tweede keer was een paar weken
geleden. De mensen in de straat wisten nog niet dat ze hier terug was. Hoewel
Fransien en ik hadden dat wel hadden doorgegeven aan het asiel. Ze was nog
steeds heel zwak en lag wat uitgeput aan het eind van onze straat in een tuin.
Het was een van de eerste keren dat ze over de schutting op onderzoek was
gegaan. Men gaf haar eten en belde de dierenambulance. Het was laat in de
avond. Om even over elf belde de centrale van het asiel naar Fransien in Geleen
op dat haar katje gevonden was in Landgraaf. Fransien gaf aan dat Mausi bij mij
woonde, gaf het adres en de dierenambulance had haar gewoon bij mij af kunnen
geven. Maar nee hoor, ze namen haar mee naar het asiel, 40 km . verder. Dus heb ik Fransien opgehaald en samen naar het
asiel gereden om haar terug te halen. Twee keer op een dergelijke manier uit je
omgeving worden gehaald is te erg. Ik mag dankbaar zijn wanneer deze man wat
zachter met haar omgegaan is dan de eerste vrijwilliger, zeker weten doe ik
niets. In Born aangekomen was er niemand. We hebben gewacht. Rond half één in
de nacht kwam de ambulance aan. Wij wilden Mausi mee terug nemen, maar kregen
haar niet mee. We weigerden zonder haar weg te gaan en bleven gewoon bij de
auto staan. Het ging er allemaal zo ernstig er aan toe dat Fransien de politie
belde. Wij wilden niet zonder Mausi weg, die als een angsthaasje in de kooi zat
weggedoken.
De man van de ambulance had
inmiddels zijn leidinggevende gebeld en ik kon Mausi meenemen als ik dertig
euro voor de kilometers betaalde. Ik had het niet gepast. Moest dan maar de 50
euro betalen, wanneer ik haar mee wilde nemen en de volgende dag mijn 20 euro
terug komen halen. Ik betaalde onder protest. Ik had niet gevraagd om haar uit
de straat weg te halen. Bovendien hadden ze in het asiel het adres niet
veranderd en na kunnen denken waarom een katje dat in Geleen gechipt staat, in
Landgraaf rondloopt. Maar er wordt niet nagedacht, het brengt weer geld op.
Klinkt misschien heel negatief en er zullen vast wel goede dingen daar
gebeuren. Echter bij mij is er niets goeds gebeurd en ik heb er geen goed woord
meer voor over.
.jpg)
Onder toezicht van de politie en
onder protest betaalde ik de 50 euro. Het ging er om dat wij Mausi uit die kooi
in de auto haalden. In de armen van Fransien stapten we in de auto. Ze had de
diarree van angst blijkbaar nog aan haar kontje hangen, want de jas van
Fransien zat helemaal onder. Aangekomen in Geleen wilde Fransien in de flat
zo'n bakje halen om haar verder te vervoeren. Ik weigerde. Mausi mocht naast me
liggen op de stoel. Ik wilde haar niet weer een trauma geven door haar in zo'n
bak te stoppen. Ze had al genoeg trauma's opgelopen. Het was genoeg. Ik besloot
binnendoor te rijden, zodat ik kon stoppen wanneer het nodig was. Mausi
inspecteerde de auto, kwam daarna op de passagiersstoel liggen, met haar kopje
tegen mijn hand, die op de versnelling lag. Ze werd helemaal rustig en is niet
van haar plaats geweken. Mijn hand ook niet. Thuisgekomen heb ik haar verzorgd
en vertroetelt tot ze rustig was en haar hartje niet meer zo tekeer ging. Het
was inmiddels half drie in de nacht. Sinds die tijd durft Mausi zelfs de tuin
niet meer uit. De volgende morgen belde het asiel. Uiteindelijk kreeg ik al
mijn geld terug na een hele discussie. Het geld werd netjes in een enveloppe in
de middag werd afgegeven, nadat ik beloofd had hier geen ruchtbaarheid aan te
geven. Ik heb het ook zo gelaten, omdat we allemaal fouten maakten. Ik beloofde
wel een brief rond te sturen in de buurt dat mensen niet meer de ambulance
zouden bellen maar mij. En haar ook geen eten meer te geven omdat ze zo zwak
was. Nog steeds wisten we niet waarom. Het ergste was dat de chauffeur ons zij
dat ze ondervoed was en slecht verzorgd volgens de dierenarts waar hij eerst
die nacht was geweest. Het lijfje was zo mager omdat ze heel weinig tot
nauwelijks at en borstelen niet eens kon verdragen. Een bewijs te meer hoe ziek
ze al was. Heel makkelijk om het bij een ander in de schoenen te schuiven, waar
het probleem van het begin af aan bij hen lag.
Voor dit gebeuren at Mausi al heel
weinig, wat ik ook voor lekkers voor haar kocht. Na dit gebeuren was het
helemaal om te huilen. Uiteindelijk ben ik afgelopen week met haar naar de
dierenarts gegaan die bloed afnam. Mausi moest aan het infuus. Ik wilde haar
voor geen goud in een kooi zetten en bleef bij haar zitten, zodat ze rustig
bleef. De dierenarts nam bloed af en deed verdere onderzoeken, onderwijl rustig
pratend met Mausi op een hele lieve manier. Ze was niet bang meer. Rekening
bijna 200 euro. Was het daarbij gebleven, maar nee. De onderzoeken zijn
eigenlijk nog lang niet afgelopen om te weten hoe zwaar haar lever is
beschadigd, maar ik heb het geld er niet meer voor. We hebben in overleg
besloten om te beginnen haar schildklier rustiger te laten werken met medicijnen.
Eigenlijk ga je door een te hoge schildklierwerking juist heel veel eten, maar
zij eet sinds zondag helemaal niet meer. Drinkt alleen nog melk, want water
drinkt ze ook nauwelijks. Met een klein beetje leverpastei kreeg ik haar pilletje
nog naar binnen. Ik voelde me wanhopig en eergisteravond vloeiden de tranen.
Tot twee uur 's nachts heb ik bij haar gezeten en gezegd dat zij mocht
beslissen wat ze wilde. Het is haar keuze tussen leven en dood. Ik wilde hier
zelf geen beslissing in nemen.
Fransien heeft gisteren opnieuw met de dierenarts contact
opgenomen. Ze krijgt dan iedere keer voedsel met dwang toegediend.
Bovendien krijgt ze medicijnen voor haar
lever om te kijken of hier nog iets te redden valt. Vanmorgen vroeg werd ik al
gebeld dat ze voor het eerst zich zonder dwang liet voeren. Rond half een ga ik
er zelf naar toe om te leren hoe dat moet en vanavond nog een keer oefenen voor
ze mee mag naar huis. Belangrijk is dat ze nog kwaliteit van leven heeft.
Wanneer de medicijnen niet aanslaan, moeten we haar alsnog in laten slapen. Ze
moet de medicijnen wel levenslang in blijven nemen. Maar goed, daar komt ook
wel een oplossing voor, voor het financiële plaatje. Daar ga ik me nu geen
zorgen meer over maken. Mijn slapeloze nacht vannacht was meer dan genoeg. Ik
ben van haar gaan houden, hoewel ik al die jaren bewust afstand wilde houden. Sliep
ze altijd in de serre, sinds mijn terugkomst uit Rome heb ik haar eindelijk in
huis en hart voor 100% toegelaten. Ondanks het laakbare gedrag van het
dierenasiel weet ik dat er een oplossing komt voor de nodige kosten die er
komen. Er is altijd voor mij gezorgd, dus nu ook voor Mausi.
Alle bewondering heb ik voor Hanneke, mijn dierenarts van dierenkliniek Strijdhagen, die met haar hart werkt. Die zo hard vecht voor Mausi haar leventje. Zij verdient
alle lof. Mausi is bij mij terecht gekomen omdat ze niet op de
flat bij Fransien kon wennen. Zelf zou ik nooit dieren genomen hebben, omdat ik,
én een zwerver ben en de financiële kant niet op kan brengen voor een dier. Dat
het allemaal niet klopte zoals het met het asiel is gegaan is voor iedereen
duidelijk. Zie: https://www.facebook.com/pages/Dierenkliniek-Strijthagen/483413838335442?fref=ts
Dagtekst van
donderdag 23 oktober 2014.
"Je hebt een goede dag gehad. Maar ‘s avonds gebeurt er iets onaangenaams dat je verdrietig maakt en ontmoedigt. Ga dan niet naar bed voordat je een innerlijk werk hebt verricht om je ervan te bevrijden. Zo niet, zul je merken dat de volgende dag, bij het ontwaken, al wat je de vorige dag aan goeds hebt beleefd, is uitgewist door het voorval dat je ’s avonds overkwam; want juist dit gevoel laat een indruk in je achter. Je zult zeggen: ‘Hoe is het nu mogelijk dat dit onaangename moment in staat is geweest een hele dag van harmonie en vrede uit te wissen?’ Inderdaad, niets blijft zonder gevolgen. Een gevoel van onbehagen op het einde van de dag, zul je de volgende dag nog gewaarworden als je niets doet om het te neutraliseren.
Span je iedere avond voor het slapengaan in om alles te verjagen wat je bewustzijn kan verduisteren. Roep de beste gedachten en gevoelens op, zodat zij je op deze reis naar de andere wereld vergezellen. De volgende ochtend zul je de nieuwe dag vrij en met nieuwe moed aanvatten."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
"Je hebt een goede dag gehad. Maar ‘s avonds gebeurt er iets onaangenaams dat je verdrietig maakt en ontmoedigt. Ga dan niet naar bed voordat je een innerlijk werk hebt verricht om je ervan te bevrijden. Zo niet, zul je merken dat de volgende dag, bij het ontwaken, al wat je de vorige dag aan goeds hebt beleefd, is uitgewist door het voorval dat je ’s avonds overkwam; want juist dit gevoel laat een indruk in je achter. Je zult zeggen: ‘Hoe is het nu mogelijk dat dit onaangename moment in staat is geweest een hele dag van harmonie en vrede uit te wissen?’ Inderdaad, niets blijft zonder gevolgen. Een gevoel van onbehagen op het einde van de dag, zul je de volgende dag nog gewaarworden als je niets doet om het te neutraliseren.
Span je iedere avond voor het slapengaan in om alles te verjagen wat je bewustzijn kan verduisteren. Roep de beste gedachten en gevoelens op, zodat zij je op deze reis naar de andere wereld vergezellen. De volgende ochtend zul je de nieuwe dag vrij en met nieuwe moed aanvatten."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
maandag 20 oktober 2014
Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Mausi
Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Mausi: Vandaag met spoed naar de dierenarts geweest met Mausi. Ze at de laatste dagen al heel weinig, maar vanmorgen at ze niets meer. Zelfs ha...
Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Hier kan heel Europa een lesje aan nemen !!!
Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Hier kan heel Europa een lesje aan nemen !!!: Aanvaard ons land zoals wij jullie aanvaarden. Pas op. Ik respecteer iedere buitenlander die hier wil wonen, die zich aanpast aan de regels van ons land. Ik respecteer de mensen die hie...
Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Hier kan heel Europa een lesje aan nemen !!!
Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Hier kan heel Europa een lesje aan nemen !!!: Aanvaard ons land zoals wij jullie aanvaarden. Pas op. Ik respecteer iedere buitenlander die hier wil wonen, die zich aanpast aan de regels van ons land. Ik respecteer de mensen die hie...
woensdag 15 oktober 2014
Terug in het gewone leven ebt je hoger bewustzijn langzaam weg, hoe vind ik dat gevoel weer terug?
.jpg)
Wanneer ik onderstaande tekst lees van de omraam keer ik terug in mezelf en vraag me af waarom ik dat gevoel van onderweg naar Rome, niet echt meer terug kan vinden. Daar voelde ik me zo dicht bij het universum en was mijn geloof zo sterk en dicht bij me dat het dagelijks een zeldzaam gevoel van liefde en geloof gaf. Langzamerhand, in de gewone maatschappij terug, glipt dat gevoel weg onder mijn handen en dat is wat ik heel erg vind. Net alsof ik er geen grip meer op heb. Ik weet het, er was niets anders om mee bezig te zijn. Overdag was het fietsen. Op de weg letten dat ik niet verkeerd reed, fotograferen en aantekeningen maken voor mijn verhaal in de avond. Het was een heerlijk ritme, waar ik me helemaal in thuis voelde. Terug in het normale leven, moet ik opnieuw leren om een ander ritme te vinden. Het eerste wat me overkwam was dat ik even geen behoefte had om te dansen. Ik dacht dat dit voorbij zou gaan, maar nee hoor, integendeel. Die behoefte is er nog steeds niet.
Daarnaast heb je in het gewone leven weer je grote en kleine
zorgjes. Je bankrekening moet worden ingelopen, maar je kosten draaien ook
door, Afijn, dat heeft iedereen om me heen, dus niet iets om me zorgen over te
maken. Komt vanzelf weer goed. Mijn poesebeest Mausi, die me meer had gemist
dan ik dacht, is sinds mijn terugkomst niet meer bij me weg te slaan. Na haar
avontuur met het dierenasiel van drie weken geleden, durft ze zelfs de tuin
niet meer uit. Ze is oud. Eet heel slecht, waar ik me dagelijks zorgen om maak.
Iets nieuws van haar is dat ze me sinds een paar dagen 's morgens wakker komt
maken. Klokslag 8.15 uur komt de dame naar boven gelopen en staat ze mauwend in
de deuropening. Ik zou haar zo graag willen begrijpen. Weten wat ze van me wil.
Er bestaat een cursus praten met dieren, maar dat is even boven de begroting na
mijn reis, dus moet ik die wens laten liggen, hoe jammer dat ook is. Het lijkt
me een bijzondere ervaring om met dieren te leren praten, omdat je dan begrijpt
wat ze willen. Wat ze eventueel mankeren. Waar ze pijn hebben of wat ook.
Onbegrijpelijk is dat ik wel met overleden mensen en dieren kan praten, maar
niet met levende dieren. Ergens zit hier een blokkade ben ik bang, die ik nog
niet op kan heffen.
Natuurlijk stap ik iedere mooie dag nog op de fiets om van
de laatste mooie dagen nog te genieten. Zolang ik op die fiets zit voel ik me
zielsgelukkig. Komt dat gevoel van onderweg zijn, weer helemaal terug. Mijn
mooiste ervaring deze week was wel dat ik een en al lach op mijn fiets zat en
daar geheel onverwachts mijn ex vriend tegenkwam. Geen spat veranderd. Niet in
kleren, niet in gedrag. In mijn ogen zag ik een oude eenzame man voorbijrijden,
die ik nauwelijks herkende. Ik keek naar hem, hoewel hij strak de andere kant
op bleef kijken met een gezicht als een donderwolk. Waarschijnlijk had hij mij
eerder in de gaten gehad dan ik hem. Des te sterker werd mijn lach, toen ik
merkte dat er totaal geen gevoel meer zat. De hele dag is die lach en dat
bijzondere gevoel van blijheid niet meer geweken. Nu kreeg ik de bevestiging
van wat ik onderweg naar Rome al had ervaren. Hij bestaat niet meer in mijn
gedachten, kan me niet meer raken of pijn doen. Ik kan hoogstens voor hem
wensen dat hij ditzelfde geluksgevoel wat ik voel ooit van binnen zal ervaren.
Een gevoel dat niet te beschrijven is. Een gevoel waardoor je boven jezelf
uitstijgt. Het enige wat ik me zonder schuldgevoel afvroeg was, waarom ik daar
negen jaar van mijn leven aan had gegeven. Het had een doel weet ik nu. Een
doel dat de ander nooit heeft opgepakt en het is goed zoals het is. Ik ben
vrij. Gun hem een prachtig leven, meer kan ik hem niet toewensen.
Mijn bewustzijn onderweg naar Rome stond op een veel hoger
pijl dan nu in het dagelijkse leven. Jammer. Er moet toch een weg zijn om dat
bewustzijn vast te houden, alleen weet ik de weg nog niet. Ik heb weer wat te
wensen erbij gekregen. Opnieuw mijn hoger bewustzijn terugvinden en praten met
dieren. Er is weer veel werk aan de winkel om beiden te bereiken. Wanneer je
iets heel sterk wilt worden wensen vroeg of laat, wanneer ik er aan toe ben,
ook vervult. Daar geloof ik in. Fijne dag allemaal. Maus
Dagtekst van woensdag
15 oktober 2014.
"Het scheppend vermogen van het menselijk wezen zetelt veel hoger dan zijn gewone bewustzijn: het openbaart zich als een vermogen om een werkelijkheid te onderzoeken die zijn begrip te boven gaat, er elementen van op te vangen en deze in de materie gestalte te geven. Creëren is jezelf overtreffen, jezelf overstijgen. Echter, zelfs voor veel kunstenaars blijft de creatieve daad in het gebied van het instinct steken: ze worden ertoe gedreven om zich uit te drukken, dat is alles, maar dit betekent nog niet dat je scheppend bezig bent. Alle artiesten die geen inspanning leveren om zich tot in de hogere gebieden van de ziel en de geest te verheffen, kunnen geen goede invloed uitoefenen op de mensen die hun werk bekijken, hun muziek beluisteren of hun boeken lezen.
Bestudeer goed welke toestand het herhaald bezoeken van een kunstwerk of de omgang met een bepaalde gedachte in je oproept, want zoiets blijft nooit zonder gevolgen. Of je het nu wilt of niet, je wordt met de auteur verbonden en die voert je mee op de wegen die hij vóór jou heeft afgelegd.
Hierdoor zou de kunst, wanneer ze goed wordt begrepen, de beste pedagogie kunnen zijn. Wanneer artiesten in staat zijn gebleken zich tot aan de goddelijke wereld te verheffen, tot aan de top van hun wezen, blijven de elementen die zij van deze spirituele beklimmingen hebben meegebracht niet alleen in hen doorwerken, maar ze veroorzaken ook weldadige transformaties in de hele wereld."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
"Het scheppend vermogen van het menselijk wezen zetelt veel hoger dan zijn gewone bewustzijn: het openbaart zich als een vermogen om een werkelijkheid te onderzoeken die zijn begrip te boven gaat, er elementen van op te vangen en deze in de materie gestalte te geven. Creëren is jezelf overtreffen, jezelf overstijgen. Echter, zelfs voor veel kunstenaars blijft de creatieve daad in het gebied van het instinct steken: ze worden ertoe gedreven om zich uit te drukken, dat is alles, maar dit betekent nog niet dat je scheppend bezig bent. Alle artiesten die geen inspanning leveren om zich tot in de hogere gebieden van de ziel en de geest te verheffen, kunnen geen goede invloed uitoefenen op de mensen die hun werk bekijken, hun muziek beluisteren of hun boeken lezen.
Bestudeer goed welke toestand het herhaald bezoeken van een kunstwerk of de omgang met een bepaalde gedachte in je oproept, want zoiets blijft nooit zonder gevolgen. Of je het nu wilt of niet, je wordt met de auteur verbonden en die voert je mee op de wegen die hij vóór jou heeft afgelegd.
Hierdoor zou de kunst, wanneer ze goed wordt begrepen, de beste pedagogie kunnen zijn. Wanneer artiesten in staat zijn gebleken zich tot aan de goddelijke wereld te verheffen, tot aan de top van hun wezen, blijven de elementen die zij van deze spirituele beklimmingen hebben meegebracht niet alleen in hen doorwerken, maar ze veroorzaken ook weldadige transformaties in de hele wereld."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
zondag 12 oktober 2014
Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Holland
Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Holland:
Kreeg dit vandaag per mail toegestuurd en
moet de schrijver gelijk geven. Ons
land wordt verkwanselt door dit kabinet
moet de schrijver gelijk geven. Ons
land wordt verkwanselt door dit kabinet
Abonneren op:
Posts (Atom)