Mausi was al heel ernstig ziek, toen we haar uit het dierenasiel hebben gehaald, men ontkend alles.

 

Ze heeft nog een klein kansje, het wordt hopen en bidden.

Heel frappant vandaag is de tekst die ik van de omraam lees. Het klopt. Mausi, de poes is heel ernstig ziek. In het dierenasiel had men verteld dat ze weer goed gezond was, hoewel ze bijna niet at en broodmager was. Men dacht aan de nieren, maar dat bleek niet zo te zijn. Zoals u weet had in eerste instantie Fransien haar geadopteerd. Doordat ze niet kon wennen op de flat heb ik haar hierheen gehaald, hoewel ik geen beesten wilde door mijn reislust. Maar ze had mijn hart al gestolen toen ze hier nog als zwerfkatje rondliep. 

Op dit moment maak ik me heel veel zorgen over mijn Mausi, die al weken niet meer dan een paar hapjes eet. Ze heeft een te snel werkende schildklier en haar lever is zwaar beschadigd. Ze hebben dit duidelijk in het asiel niet willen onderzoeken, hoewel ze geweten moeten hebben dat er iets ernstigs was, want ze hebben wel een nieronderzoek gedaan. Ik was van de week al 200 euro kwijt aan onderzoeken, bloed prikken, aan het infuus en medicijnen en ben nog lang niet aan het einde, terwijl ik het geld niet heb om meer te doen. Dit was eigenlijk mijn huishoudgeld voor komende maand. Toch komt er een oplossing, daar geloof ik in, zoals ik ook in mijn reis in Rome geloofde.  Het asiel geeft 14 dagen garantie om haar terug te brengen, moet je nagaan, alsof het een jurkje is wat je koopt. Mijn dierenarts, een schat van een vrouw, heeft ze gebeld en uitgelegd dat dit probleem al van voor de tijd dat ze opgenomen speelt. Echter zij wensen nergens in tegemoet komen. Een lever kan niet zwaar beschadigd raken van 3 maanden dat ze hier is. Maar goed, we zien wel hoe het loopt.  

Toen wij Mausi terughaalden uit het asiel, zogenaamd genezen, hadden wij met verschillende mensen uit de buurt geld verzameld om haar daar weg te halen. Ze bleek 12 jaar of ouder te zijn. Had meer dan 8 jaar rondgezworven nadat de eigenaars waren overleden en kreeg overal wel wat te eten. Fransien en ik hadden dit verteld in het asiel. Nu beweert men dat wij gezegd hebben dat de buurt ook wel de kosten voor de dierenarts mee zou betalen wanneer dat nodig was. Hoe kan dat nu, terwijl ze naar Fransien in Geleen zou gaan. Daar heeft mijn woonomgeving toch niets mee? Of zie ik dat verkeerd? Men heeft meebetaald om haar uit het asiel te bevrijden.  

Van het begin af aan ging het met dat asiel verkeerd. De manier waarop ze de eerste keer met haar magere zieke lijfje in haar vel werd beetgepakt. Fransien wilde haar rustig in dat kattenbakje van het asiel zetten. Echter de man van de ambulance pakte haar zo grof beet alsof het een wilde kat was waar je bang voor moest zijn. De toen al zo zieke Mausi liep er een trauma van op. De tweede keer was een paar weken geleden. De mensen in de straat wisten nog niet dat ze hier terug was. Hoewel Fransien en ik hadden dat wel hadden doorgegeven aan het asiel. Ze was nog steeds heel zwak en lag wat uitgeput aan het eind van onze straat in een tuin. Het was een van de eerste keren dat ze over de schutting op onderzoek was gegaan. Men gaf haar eten en belde de dierenambulance. Het was laat in de avond. Om even over elf belde de centrale van het asiel naar Fransien in Geleen op dat haar katje gevonden was in Landgraaf. Fransien gaf aan dat Mausi bij mij woonde, gaf het adres en de dierenambulance had haar gewoon bij mij af kunnen geven. Maar nee hoor, ze namen haar mee naar het asiel, 40 km. verder.  Dus heb ik Fransien opgehaald en samen naar het asiel gereden om haar terug te halen. Twee keer op een dergelijke manier uit je omgeving worden gehaald is te erg. Ik mag dankbaar zijn wanneer deze man wat zachter met haar omgegaan is dan de eerste vrijwilliger, zeker weten doe ik niets. In Born aangekomen was er niemand. We hebben gewacht. Rond half één in de nacht kwam de ambulance aan. Wij wilden Mausi mee terug nemen, maar kregen haar niet mee. We weigerden zonder haar weg te gaan en bleven gewoon bij de auto staan. Het ging er allemaal zo ernstig er aan toe dat Fransien de politie belde. Wij wilden niet zonder Mausi weg, die als een angsthaasje in de kooi zat weggedoken.

De man van de ambulance had inmiddels zijn leidinggevende gebeld en ik kon Mausi meenemen als ik dertig euro voor de kilometers betaalde. Ik had het niet gepast. Moest dan maar de 50 euro betalen, wanneer ik haar mee wilde nemen en de volgende dag mijn 20 euro terug komen halen. Ik betaalde onder protest. Ik had niet gevraagd om haar uit de straat weg te halen. Bovendien hadden ze in het asiel het adres niet veranderd en na kunnen denken waarom een katje dat in Geleen gechipt staat, in Landgraaf rondloopt. Maar er wordt niet nagedacht, het brengt weer geld op. Klinkt misschien heel negatief en er zullen vast wel goede dingen daar gebeuren. Echter bij mij is er niets goeds gebeurd en ik heb er geen goed woord meer voor over.  

Onder toezicht van de politie en onder protest betaalde ik de 50 euro. Het ging er om dat wij Mausi uit die kooi in de auto haalden. In de armen van Fransien stapten we in de auto. Ze had de diarree van angst blijkbaar nog aan haar kontje hangen, want de jas van Fransien zat helemaal onder. Aangekomen in Geleen wilde Fransien in de flat zo'n bakje halen om haar verder te vervoeren. Ik weigerde. Mausi mocht naast me liggen op de stoel. Ik wilde haar niet weer een trauma geven door haar in zo'n bak te stoppen. Ze had al genoeg trauma's opgelopen. Het was genoeg. Ik besloot binnendoor te rijden, zodat ik kon stoppen wanneer het nodig was. Mausi inspecteerde de auto, kwam daarna op de passagiersstoel liggen, met haar kopje tegen mijn hand, die op de versnelling lag. Ze werd helemaal rustig en is niet van haar plaats geweken. Mijn hand ook niet. Thuisgekomen heb ik haar verzorgd en vertroetelt tot ze rustig was en haar hartje niet meer zo tekeer ging. Het was inmiddels half drie in de nacht. Sinds die tijd durft Mausi zelfs de tuin niet meer uit. De volgende morgen belde het asiel. Uiteindelijk kreeg ik al mijn geld terug na een hele discussie. Het geld werd netjes in een enveloppe in de middag werd afgegeven, nadat ik beloofd had hier geen ruchtbaarheid aan te geven. Ik heb het ook zo gelaten, omdat we allemaal fouten maakten. Ik beloofde wel een brief rond te sturen in de buurt dat mensen niet meer de ambulance zouden bellen maar mij. En haar ook geen eten meer te geven omdat ze zo zwak was. Nog steeds wisten we niet waarom. Het ergste was dat de chauffeur ons zij dat ze ondervoed was en slecht verzorgd volgens de dierenarts waar hij eerst die nacht was geweest. Het lijfje was zo mager omdat ze heel weinig tot nauwelijks at en borstelen niet eens kon verdragen. Een bewijs te meer hoe ziek ze al was. Heel makkelijk om het bij een ander in de schoenen te schuiven, waar het probleem van het begin af aan bij hen lag. 

Voor dit gebeuren at Mausi al heel weinig, wat ik ook voor lekkers voor haar kocht. Na dit gebeuren was het helemaal om te huilen. Uiteindelijk ben ik afgelopen week met haar naar de dierenarts gegaan die bloed afnam. Mausi moest aan het infuus. Ik wilde haar voor geen goud in een kooi zetten en bleef bij haar zitten, zodat ze rustig bleef. De dierenarts nam bloed af en deed verdere onderzoeken, onderwijl rustig pratend met Mausi op een hele lieve manier. Ze was niet bang meer. Rekening bijna 200 euro. Was het daarbij gebleven, maar nee. De onderzoeken zijn eigenlijk nog lang niet afgelopen om te weten hoe zwaar haar lever is beschadigd, maar ik heb het geld er niet meer voor. We hebben in overleg besloten om te beginnen haar schildklier rustiger te laten werken met medicijnen. Eigenlijk ga je door een te hoge schildklierwerking juist heel veel eten, maar zij eet sinds zondag helemaal niet meer. Drinkt alleen nog melk, want water drinkt ze ook nauwelijks. Met een klein beetje leverpastei kreeg ik haar pilletje nog naar binnen. Ik voelde me wanhopig en eergisteravond vloeiden de tranen. Tot twee uur 's nachts heb ik bij haar gezeten en gezegd dat zij mocht beslissen wat ze wilde. Het is haar keuze tussen leven en dood. Ik wilde hier zelf geen beslissing in nemen.

Fransien heeft gisteren opnieuw met de dierenarts contact opgenomen. Ze krijgt dan iedere keer voedsel met dwang toegediend.  Bovendien krijgt ze medicijnen voor haar lever om te kijken of hier nog iets te redden valt. Vanmorgen vroeg werd ik al gebeld dat ze voor het eerst zich zonder dwang liet voeren. Rond half een ga ik er zelf naar toe om te leren hoe dat moet en vanavond nog een keer oefenen voor ze mee mag naar huis. Belangrijk is dat ze nog kwaliteit van leven heeft. Wanneer de medicijnen niet aanslaan, moeten we haar alsnog in laten slapen. Ze moet de medicijnen wel levenslang in blijven nemen. Maar goed, daar komt ook wel een oplossing voor, voor het financiële plaatje. Daar ga ik me nu geen zorgen meer over maken. Mijn slapeloze nacht vannacht was meer dan genoeg. Ik ben van haar gaan houden, hoewel ik al die jaren bewust afstand wilde houden. Sliep ze altijd in de serre, sinds mijn terugkomst uit Rome heb ik haar eindelijk in huis en hart voor 100% toegelaten. Ondanks het laakbare gedrag van het dierenasiel weet ik dat er een oplossing komt voor de nodige kosten die er komen. Er is altijd voor mij gezorgd, dus nu ook voor Mausi. 
 

Alle bewondering heb ik voor Hanneke, mijn dierenarts van dierenkliniek Strijdhagen, die met haar hart werkt. Die zo hard vecht voor Mausi haar leventje. Zij verdient alle lof. Mausi is bij mij terecht gekomen omdat ze niet op de flat bij Fransien kon wennen. Zelf zou ik nooit dieren genomen hebben, omdat ik, én een zwerver ben en de financiële kant niet op kan brengen voor een dier. Dat het allemaal niet klopte zoals het met het asiel is gegaan is voor iedereen duidelijk. Zie: https://www.facebook.com/pages/Dierenkliniek-Strijthagen/483413838335442?fref=ts 

Dagtekst van donderdag 23 oktober 2014.
"Je hebt een goede dag gehad. Maar ‘s avonds gebeurt er iets onaangenaams dat je verdrietig maakt en ontmoedigt. Ga dan niet naar bed voordat je een innerlijk werk hebt verricht om je ervan te bevrijden. Zo niet, zul je merken dat de volgende dag, bij het ontwaken, al wat je de vorige dag aan goeds hebt beleefd, is uitgewist door het voorval dat je ’s avonds overkwam; want juist dit gevoel laat een indruk in je achter. Je zult zeggen: ‘Hoe is het nu mogelijk dat dit onaangename moment in staat is geweest een hele dag van harmonie en vrede uit te wissen?’ Inderdaad, niets blijft zonder gevolgen. Een gevoel van onbehagen op het einde van de dag, zul je de volgende dag nog gewaarworden als je niets doet om het te neutraliseren.
Span je iedere avond voor het slapengaan in om alles te verjagen wat je bewustzijn kan verduisteren. Roep de beste gedachten en gevoelens op, zodat zij je op deze reis naar de andere wereld vergezellen. De volgende ochtend zul je de nieuwe dag vrij en met nieuwe moed aanvatten."

Omraam Mikhaël Aïvanhov