Verplichte rust na mijn sleutelbeenbreuk

Soms kan een saaie foto toch minder saai worden door ermee te spelen, al hou ik het meeste van natuurlijk.

Gisteren tussen de uurtjes rust door wat foto's uitgezocht van de dag van mijn ongelukkige val, die nu volledige rust eist van me. Geloof het of niet, ik slaap overdag zelfs af en toe, iets wat mijn hele leven nog niet is voorgekomen. Ben ik er ongelukkig mee? Eigenlijk niet. De pijn is afschuwelijk en moeilijk te dragen. De rust ervaar ik als heerlijk.

Voel ik me alleen? Nee, eigenlijk niet. Toch vallen er op sommige momenten gewoon tranen, die ik niet kan verklaren. Misschien nog onverwerkte zaken, die door deze periode tot rust komen, zonder dat ik weet waarom het gaat? Heb geen flauw idee.  

Deze periode doet me goed. Het sleutelbeen groeit wel weer aan elkaar en ik merk vandaag dat er ook weer een beetje interesse komt in het schrijven, al geeft lang zitten veel pijn. Het begin is er om straks opnieuw te beginnen vanuit een standpunt van rust dat ik vast wil houden.

 

Met Mausi gaat het ook wat beter en samen genieten we van elkaars aanwezigheid.

Fijne dag allemaal