Mausi aan de beterende hand?

Sinds gisteren vraagt Mausi om eten. De tabletten slaan aan. Het gaat nog met hele kleine beetjes, maar het werkt. Ze eet en het lijkt net of haar velletje weer een klein beetje glans gaat krijgen. De brokjes, geweekt in verse getrokken bouillon, vindt ze heerlijk en worden beetje bij beetje gegeten. Natuurlijk heb ik moeten uitvogelen hoe het moest met de tabletten innemen. Afgelopen zaterdag at ze heel moeizaam de stukjes leverworst met het pilletje er in. Zondagavond weigerde ze mijn tactisch verpakte en verstopte pilletjes en begon ze eerst aan haar andere eten. Gelukkig was Fransien hier die het zo naar binnen kreeg. Weer een les geleerd. Geef op haar nuchtere maag de stukjes leverworst en voor het avondeten hetzelfde verhaaltje. Tegen die tijd heeft ze zoveel trek, dat ze er gretig op aanvalt. Er niet aan denkt dat de tabletjes ertussen verstopt zijn. Het werkt, daar gaat het om. Vannacht opnieuw tot half zes wakker gelegen. Gisteren was Mausi aan de diarree van de tabletjes. Omdat ze af en toe niet snel genoeg bij de kattenbak kon komen was gisteravond hier en daar wat uit haar kontje gevallen. In eerste instantie dacht ik dat er een beetje modder lag, tot ik het aan mijn handen had. Even had ik het helemaal gehad met haar. Dit was even de bekende druppel. Ik raakte helemaal in paniek. De zorg al die weken en nu dit weer. Overal ontdekte ik kleine hoopjes, hoewel ze de grootste hoop op de kattenbak had neergelegd. Ik zag het beeld voor me. Je moet heel nodig, kan het haast niet meer ophouden en kleine beetjes verlies je in je broek. Dit zal ieder van ons wel eens hebben meegemaakt. Echter mij viel het zo rauw op mijn dak dat ik de hele nacht overal strondhoopjes zag liggen door het hele huis. Het werd steeds erger. In plaats van op te staan en een kop warme thee te drinken bleef ik liggen. Tot half zes vanmorgen bleef het malen in mijn hoofd en het werden alsmaar meer hoopjes. Wat ik hier nu weer mee moest. Uiteindelijk toch nog tot kwart over acht in slaap gevallen. Niet veel rust dus. Het was de reactie van weken vol spanning en hoe nu verder.

Ik besloot vanmorgen alles naast me neer te leggen. Ik had het even gehad met alles. De zorgen over de financiën, waren niet eens de ergste. Eerder de zorgen van al die weken dat ze zo ziek was, dat ze niet wilde eten, dat ik haar eigenlijk een spuitje moest laten geven en die beslissing niet kon en wilde nemen. Al vroeg mijn fiets op de auto gezet en eerst naar België gereden. Berry ligt daar begraven en aangezien het komend weekeinde Allerzielen is. heb ik alvast een paar mooie planten op zijn graf gezet. De fiets bij het kerkhof van de auto afgeladen en de hele dag langs de Maas gereden, richting Maaseik. Vanuit Dilsen, waar Berry begraven ligt, loopt de Maas een paar kilometer vandaan. Na een aantal km. van het mooie fietspad op de dijk afgeweken door voor een weg te kiezen vol kuilen en modderplassen. Af en toe was het een worsteling om langs die diepe plassen te komen. Echter als ik dan weer werd beloond met een mooi stukje film of een mooie foto, was het alleszins de moeite waard geweest. Op een bepaald stuk meer, een aftakking van de Maas, een grindafgraving, of anders, ik weet het niet, was een verzameling van honderden vogels bij elkaar. Ganzen vlogen af en aan, verzamelden zich op een bepaalde plek voor de grote trek naar het zuiden.  

Het weer was zo lekker, dat eerst het jack en daarna het vest uitgingen. Mens en dier genoten van het zonnetje. Meer dan dertig kilometer heb ik niet gefietst. De uren die ik onderweg was heb ik besteed aan genieten, filmen en fotograferen. Even alles loslaten wat aan spanningen in mijn lijf zat. Het werkte wonderwel. Even was er geen Mausi, waren er geen zorgen over hoe nu verder met haar. Geen akelige dromen over strondhoopjes in mijn hele huis. Alleen helemaal in het nu. In het laatste uur ontmoette ik een man met een havik en twee jachthonden. Hij vertelde dat de honden konijnen uit hun hol jaagden, waarna de havik de rest van het werk deed. Ik wilde met de camera terug naar de fiets. Had hem al een hele tijd gevolgd, terwijl er niets gebeurde. Op dat moment hoor ik iets en zie dat de havik op iets zit. Ik heb het gefilmd maar kon er zelf niet naar kijken. Doodzielig vond ik het. Het konijntje legde het af en de man deed de rest van het werk. Misschien is het allemaal nodig en steek ik mijn kop in het zand, maar voor mij hoef ik dit niet te zien. Terwijl ik het wel film kan ik beter afstand nemen. 

Mijn haren wapperen tijdens de fietstocht in de wind. Model zit er sinds Rome al niet meer in. Wat die kapper daar presteerde was prut. Mijn kapster is met zwangerschapverlof en nu kreeg ik iemand anders, die er ook niets van heeft gebakken. Vandaag deerde me niets. Het was loslaten en genieten.  

Thuisgekomen met weer een grote smile op mijn gezicht, zat in de mailbox een berichtje van een journalist van het Limburgs dagblad/ Dagblad de Limburger met het verzoek om een interview betreffende mijn fietsreis naar Rome. Enig. Heb direct teruggeschreven en nog geen vijf minuten daarna ging de telefoon en werd de afspraak voor deze week gemaakt. Een leuk cadeautje.