Steun van de elektrische fiets

  Maus Sturmer fietste in haar uppie van Limburg naar Rome. „Ik ben onderweg veel liefde en behulpzaamheid tegengekomen.” (Bas Quaedvlieg)

Fietsenfabrikant Giant had gratis goede sier kunnen maken. Een vrouw op leeftijd die op jouw product van Limburg door Europa - en drie jaar geleden ook al naar Santiago - fietst zonder enige mechanische of motorische hapering, daar springt een beetje slimme marketingafdeling toch op in? Maus is namelijk apetrots op haar vijf jaar oude e-bike. „Ik heb twee keer een mail gestuurd met een vraag en om de loftrompet te steken over hun Giant Twist. Geen enkele reactie. Begrijp je dat nou?”

door Annelies Hendrikx en Ivar Hoekstra

Nee, daar begrijpen wij niks van.

Want deze fietsreis onderstreept juist hoe volwassen de elektrische fiets is geworden. Vijftien jaar geleden een vehikel waarmee je zo ongeveer net het eind van de straat haalde, nu een superfiets waarmee je zonder accustress via Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk naar Italië kunt trappen. Maus: „Een tocht die al lang op mijn verlanglijstje stond. Ik ben altijd gek op fietsen geweest.” Vijf jaar geleden kon ze dat nog doen op een gewone fiets.

Maar een hernia, de ziekte van Lyme en een lichte tia pleegden aanslagen op haar gestel. „Ook zijn mijn gewrichten door artrose niet meer sterk genoeg om op een gewone fiets uit de voeten te kunnen.

Een e-bike geeft mij net dat steuntje in de rug om ondanks fysiek ongemak toch te kunnen fietsen. Vooral in de bergen was die 20 procent traphulp onontbeerlijk.”

Al vergt zo'n fietstocht naast goede accu's ook veel goede moed. En die heeft de Landgraafse in overvloed. „Ik ben, denk ik, de eerste vrouw in Nederland van zeventig-plus die dit heeft gedaan. Onderweg naar Rome ben ik in ieder geval geen enkele vrouw tegengekomen die hetzelfde deed.”

Je moet het ook maar durven. Als vrouw alleen door weer en wind, bij nacht en ontij met een budget van 40 euro per dag op een fiets De elektrische fiets heeft de actieradius van de 65-plusser enorm vergroot.

Maus Sturmer (72) uit Landgraaf fietste onlangs op haar e-bike van Limburg naar Rome. „Op een gewone fiets had ik deze reis nooit volbracht.”
door Europa. Genoeg twintigers die dat voor geen goud zouden doen. „Maar ik ben niet het type dat denkt in angsten. Ik ben optimistisch en heb vertrouwen in andere mensen.”

En dat optimisme is niet gelogenstraft.

Waar we op macroniveau steeds minder vertrouwen in de mensheid krijgen, blijkt op microniveau dat het goede in de individuele mens nog overheerst. „Ik ben onderweg zo veel liefde en behulpzaamheid tegengekomen. Van een jong stel in de Apennijnen bijvoorbeeld.
Het was echt noodweer, ik was volledig doorweekt en tot op het bot verkleumd. Toen ik na een dag fietsen eindelijk bij mijn hotel kwam, bleek dat gesloten. Het volgende was tien kilometer verderop.
Ik zat er volledig doorheen. Toen kwamen die twee naar buiten met handdoeken om mij droog te wrijven.
In hun huis mocht ik op krachten komen. Ze belden de hoteleigenaar en sommeerden hem mij op te komen halen. Zo mooi!”

En alsof er een onzichtbare kracht over haar waakte, doken er voortdurend reddende engelen op als ze er even doorheen zat. Hoteleigenaren die haar matsten met de kamerprijs („Dertig euro was voor mij echt het maximale wat ik voor een overnachting kon betalen.”), voor een grijpstuiver een driegangendiner kookten of bij het ontbijt nog even wat extra's toestopten voor onderweg. „En die onverwachte hulp maakte de reis ook zo bijzonder.

Een Nederlandse vrouw die mijn reisblog volgde op de site van 50-plus nodigde mij bij haar thuis uit. Ze woonde op een berg in Assisi.
Ik ben op haar aanbod ingegaan en ben er vijf dagen gebleven.
Naast haar huis stond een fraai, maar verwaarloosd kerkje. Ik heb haar beloofd om naar de bisschop te schrijven. Elkaar inspireren en helpen, dat is zo bijzonder.

Als je thuis achter de geraniums blijft zitten, mis je dit soort ervaringen.
Voor mij was het een reis om thuis te komen bij mezelf.”
Want na een aantal zware jaren met de ellende die helaas vaak met ouder worden gepaard gaat, was Maus toe aan een geestelijke doorstart.

Zes weken weg van huis en haard om ook haar eigen accu op te laden. Om te ervaren hoe rijk het leven is als je het lef hebt het op te zoeken. „Dan ervaar je weer de schoonheid van de natuur in al haar facetten. De pracht van een zonovergoten morgen, maar ook de kracht van noodweer in de namiddag.
Momenten die ik nooit vergeet. Toen ik vertrok, zat ik niet lekker in mijn vel. Voelde me soms eenzaam en ontheemd. Dat gevoel ben ik na de reis kwijt. Het inzicht dat je nog zo veel kunt, werkt helend.”

De reis van haar leven en dat op slechts twee fietsaccu's. „Het bleek vooral bij bergetappes spannend.

Dan had ik met de finish in zicht nog maar een paar procent accuvermogen.” Toen haar e-bike nog nieuw was, haalde Maus makkelijk zestig kilometer per dag.
Toen ze aan haar Romereis wilde beginnen, bleken de accu's nog maar 45 kilometer aan te kunnen. „Maar een nieuwe e-bike kon ik mij echt niet veroorloven. Gelukkig is er een bedrijf in Simpelveld dat accu's op leeftijd weer een nieuwe impuls geeft door ze bij te vullen met lithium. De actieradius is nu groter dan ooit.” Iets té groot wellicht.

Want de vrouw die zich dapper naar Rome trapte, ging onlangs vlak bij huis op een bebladerd en daardoor spekglad weggetje onderuit met haar e-bike. Gevolg: een gebroken sleutelbeen. Maar de breuk heelt voorspoedig en de fiets is weer gemaakt. En dus lonkt voor de dappere fietsster een nieuw reisdoel. „Ik zou graag de eerste vrouwelijke Nederlandse 65-plusser zijn die op een e-bike Route 66 in Amerika fietst.” Helaas, met een AOW' tje gaat zo'n vrij dure reis niet lukken. „Daar heb ik sponsors voor nodig”, verzucht Maus.

Als wij fabrikant van e-bikes waren, dan wisten wij het wel.

Gepubliceerd op: 23.12.14 07:38, laatste update: 23.12.14 07:41