Fietsvakanties-reizen en dagtrips van Maus Sturmer: Fietstocht 58 km in Zuid Limburg

Fietsvakanties-reizen en dagtrips van Maus Sturmer: Fietstocht 58 km in Zuid Limburg: Wat was het weer genieten op de fiets, al was de wind nog koud. De blote benen in fietsbroek gestoken, beginnen al een bruin kleurtj...

Fietsvakanties-reizen en dagtrips van Maus Sturmer: Het dol geworden hommeltje op het fietspad

Fietsvakanties-reizen en dagtrips van Maus Sturmer: Het dol geworden hommeltje op het fietspad:  Een heerlijke fietsmorgen, hoewel de wind nog fris was rond 11 uur. De zon zal nooit wennen aan ons uur vooruit, ik evenmin. Maar goed, ...

Een compliment, een lief gebaar of een knuffel, het doet zoveel

Aan onderstaande dagtekst is toch heel weinig toe te voegen. Respect voor ieder mens en voor ieder geloof. Het moet wel wederzijds zijn en dat is wat in deze wereld zoveel ontbreekt. Roddel, kletspraatjes, leugens, elkaar pijn doen, oorlog voeren, moord en doodslag. Het lijkt langzamerhand wel of de wereld alleen hier nog uit bestaat, de goeden uitgezonderd. Dankbaarheid voor wat we wel of niet hebben is er nauwelijks nog bij. Het draait alleen nog maar om geld en macht.

Dat wat we wel hebben is veel meer dan we ons soms realiseren. Wat ik bedoel heeft weinig of niets met bezit te maken. Een lief woord, een klein gebaar, een knuffel van je vrienden. Gisteravond ben ik twee uurtjes gaan dansen. Na zo'n lange fietstocht is dat meer dan genoeg. Een aantal mensen vertelde me tijdens de begroeting hoe goed ik er uit zag. Een beetje bijgebruind tijdens het fietsen, een mooie wijde zwarte broek, die mijn ex ooit verfoeide, maar waar anderen en ik dol op zijn, omdat ze niet meer te koop zijn en een simpel zwart truitje van 10 jaar oud. Een roze lippenstift is alles aan make-up. Het geheel compleet gemaakt met roze ceintuur, ketting en oorbellen. Ik voelde me een prinses met al die complimentjes en knuffels. Een pas gekocht wit leren jasje maakte het geheel compleet. Gek hè, maar dat zijn de rijke dingen in het leven, die niets kosten, maar zoveel geven aan je. Je voelt je helemaal warm van binnen als anderen jou lief of aardig vinden en geeft zoveel zelfvertrouwen. Een glimlach of compliment, een knuffel aan de ander geven, het kost helemaal niets. Het gaat vanzelf als het uit je hart komt. Probeer het vandaag ook eens.

De zon schijnt, het is heerlijk weer om te fietsen en misschien zit er vandaag een tochtje Valkenburg in. Wat meer heuvels, een goede training om weer sterker te worden. Ik wens u allemaal een prachtige en zonnige dag met veel fiets- wandel- bos of strandplezier of anders. Geniet van alles wat u krijgt vandaag, Maus 

Dagtekst van zondag 30 maart 2014
"Dat sommige mensen zich niet willen inspannen om zich te harmoniseren met de anderen komt doordat zij bang zijn om opgeslokt te worden door de collectiviteit. Neen, ieder mens is
een duidelijk onderscheiden individu, maar dient met behoud van zijn eigen karakter en eigen manier van zijn, te werken voor de eenheid. Kijk eens naar de cellen van het organisme: zij zijn niet identiek en hebben ook niet dezelfde functie: een hartcel is geen maagcel, elke cel behoudt haar eigen individualiteit; maar hun samenhang en verbondenheid creëert die toestand van harmonie tussen hen, die men gezondheid noemt. Is dit zo moeilijk te
begrijpen? Je moet niet aan een zwarte vragen om blank te worden, aan een moslim of een boeddhist om christen te worden. In het verleden heeft het christendom missionarissen gestuurd om alle volkeren op aarde te bekeren, en wat voor gewelddaden, wat voor tragedies
gingen daar niet mee gepaard! Alle gelovigen, net als alle mensen, moeten hun eigenheid en hun verschillen bewaren, maar tezelfdertijd broederlijke banden met elkaar smeden, dankzij
dewelke zij een eenheid vormen."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Mijn cadeautje voor u is een doosje vol nieuwe energie

Eigenlijk kan ik weinig toevoegen aan de twee dagteksten onderaan, die de omraam heeft geschreven. We hoeven ze alleen maar te lezen en proberen ze uit te voeren. Nu is dat juist het moeilijkste dat er is, omdat wij als mens gewend zijn doemscenario's op te roepen. Dat bent u niet alleen hoor, troost u maar. Hele volkeren doen het. Voor ons, met ons en ook na ons, waaronder ik soms ook. Wij zijn als mens gewend om er helemaal in te duiken. Eerst alle negativiteit te zien. Nachten lang er niet van te slapen, voor we gaan beseffen dat het niets oplost in onszelf. Alleen de positieve kanten bekijken leidt ons allemaal naar het goede doel. Dat doel mag zijn; zoeken naar kwaliteit van leven. Daar hebben we allemaal recht op. Op het moment dat ik dit schrijf, weet ik dat mijn eigen doel is zo snel mogelijk weer lichamelijk de oude worden met geestelijke vernieuwing en verdieping. Het is eigenlijk al in nieuw vaarwater gekomen. Met mijn verhalen en spreuken samen met mijn foto's gecombineerd is de vernieuwing begonnen. Het kan zich alleen maar verdiepen. Wanneer ik verder ga met kijken in mezelf, vraag ik steeds vaker; 'waarvoor ben ik op aarde gekomen en met welk doel.' Oké, ik heb er een beetje lang over gedaan. Was soms wat vaak eigenwijs door een verkeerde richting te kiezen. Maar och, daar heb ik ook mijn lessen weer door kunnen leren. Was die weg dan verkeerd? Welnee het was een extra ommetje dat ik wilde lopen, dus was het toch de goede weg. En.......het is niet erg, ik heb de tijd. Zolang ik hier nog rond mag lopen kan ik elke dag vernieuwingen leren die ik als doel ooit heb uitgekozen voor mijn geboorte. Dus ben ik dankbaar voor de tijd die ik nog krijg om vernieuwingen aan te brengen in mijn leven. Elk uur elke seconde is een cadeautje, een geschenk dat ik dagelijks uit mag pakken. 's Morgens bij het opstaan haal ik het mooie lintje van de verpakking voorzichtig los. Vouw het papiertje netjes op en maak mijn dagelijkse doosje open. De verassingen van de dag liggen in het doosje. Door het open te maken stromen de hele dag door nieuwe energieën naar buiten. Die energieën vullen mijn denken en doen en ja hoor, het wordt weer een mooie dag, omdat ik dat er van wil maken. Vandaag schenk ik u allemaal een doosje vol nieuwe energieën, prachtig verpakt met een mooi breed lint er om heen. Het is aan u of u het uit wilt pakken of in de kast wilt leggen. Maus 

Wat er ook gebeurt in je leven blijf zorg en liefde aan jezelf geven

Vertrouw op je gevoel het leidt jou naar het nieuwe doel

Vertel eens aan de vogels de vlinders en de wind

Hoe mooi je het leven nog vind

Dagtekst van woensdag 26 maart 2014
"Het bestaan is voortdurend in beweging. Ook al hoef je vandaag alleen de activiteiten van gisteren voort te zetten, toch dient een dag zich nooit aan onder dezelfde voorwaarden. Hoeveel kan er van de ene op de andere dag niet veranderen! Op het werk, in het gezin, in de maatschappij, je moet je steeds aanpassen. Ben je hier niet op voorbereid, dan staan je verrassingen te wachten, en je weet welke gevolgen situaties die je niet had verwacht kunnen hebben: aarzelingen, verwarring, opwinding en vergissingen. Iedere dag brengt ons dus nieuwe problemen om op te lossen. Hoe
zul je daarin slagen wanneer je geen helder zicht hebt op wat je de dag daarvoor hebt beleefd? Je kunt slechts zeker zijn van de volgende dag wanneer je vandaag de fundamenten van je psychisch leven probeert te consolideren, en je consolideert ze door de gebeurtenissen van de dag te herzien, door na te denken over de manier waarop je deze hebt beleefd, zodat je er lessen kunt uit trekken. Alles hangt af van je vermogen om je innerlijke wereld te organiseren. Juist deze organisatie zal zich weerspiegelen in je waarneming van de dingen: wanneer de volgende dag aanbreekt,
zul je helder en vastberaden zijn voor de komende gebeurtenissen." 

Omraam Mikhaël Aïvanhov

Dagtekst van donderdag 27 maart 2014
"Klaag nooit over de materiële omstandigheden die je in dit leven gegeven zijn, ook al lijken ze slecht. Zeg tegen jezelf dat zij niet doorslaggevend zijn. Of, juister gezegd, zij zijn doorslaggevend in die zin dat zij je verplichten om te werken aan jezelf. Ieder mens heeft een idee over wat goed of slecht voor hem of haar is, maar de Voorzienigheid heeft vaak een heel andere mening.

Het meest wijze is dus om te denken dat de omstandigheden die je zijn gegeven de beste zijn voor je ontwikkeling. In ieder geval zullen zij goed of slecht zijn, afhankelijk van wat je er van weet te maken. Weet je ze niet te gebruiken, dan zullen de beste omstandigheden rampzalig uitpakken, terwijl wanneer je er goed gebruik van kunt maken slechte omstandigheden de meest heilzame blijken te zijn. De omstandigheden die je gegeven zijn, kun je niet in het moment zelf beoordelen, maar slechts veel later, wanneer je ontdekt op welke manier je ze gebruikt hebt. "
Omraam Mikhaël Aïvanhov

© Tekst en fotografie, Maus Sturmer 

Een lach en een traan, hoort bij het leven

Vandaag is zo'n dag met een lach en een traan. Vanmiddag neemt ons hele gezin in gedachten afscheid van een goede vriend. Hij neemt in Groningen afscheid van het leven, samen met zijn vriendin, zijn en haar kinderen. Wij doe het hier in Limburg, ieder met zijn eigen gezin. Ik ben vanmiddag samen met Fransien. Zo ver uit elkaar en toch vanmiddag in gedachten allemaal zo dicht bij elkaar. Fransien wilde dit moment graag samen met mij delen en ik met haar. We zullen hem allemaal missen, maar begrijpen zijn keuze. Hij gaat naar een prachtig land dat zo ver weg lijkt en toch zo dicht om ons heen is. Voor hem ben ik blij en voel mijn lach als ik aan hem denk. Ik maak me meer zorg om mijn vriendin. De klap komt altijd pas achteraf, als alles achter de rug is. Je alleen bent en het bezoek steeds minder wordt. Ik voel haar tranen, haar verdriet. Ik weet ook hoe sterk zij is en in haar kracht komt straks weer die lach langzaam aan naar boven.

Een lach is zo belangrijk voor jezelf, als je kunt voelen hoe blij je bent en hoe dankbaar voor het leven. Ik besef het regelmatig, omdat ik zo vaak op het punt heb gestaan om er uit te stappen. Die periode van niet meer willen leven is helemaal afgesloten. Iedere dag besef ik weer hoe diep mijn dalen zijn geweest, maar ook hoe krachtig ik nu in het leven sta. Hoe dankbaar ik ben voor iedere dag die ik krijg. Hoe blij ik ben als ik zit te schrijven. Het gaat er ook niet om of ik daarmee belangrijk ben, maar zoals mijn vriendin gisteren zei: "Je schrijft vanuit je hart, omdat je het fijn vind. Je schrijft zoals je de dingen voelt, in de hoop dat misschien één persoon op een dag er iets aan heeft, meer verlang je niet."   
 

Het klopt. Het gaat er niet om hoeveel mensen mijn stukjes wel of niet lezen, al is het natuurlijk fijn dat het gelezen wordt. Maar het gaat er om dat als je iedere dag één persoon op weg kunt helpen, ook zonder dat je het weet, dan is die dag een extra lach waard. Vandaag is zo'n dag met een lach, maar ook met een traan. Vanmiddag om vijf uur is er heel even die traan om het afscheid, dat ik jou, lieve vriend, niet meer op aarde zal ontmoeten. Maar ook die lach komt tevoorschijn, omdat ik weet naar welk land je vertrekt. Het ga je goed lieve vriend. In gedachten reis ik vanmiddag een stukje met je mee, tot aan de grens.  Maus 
 

Dagtekst van dinsdag 25 maart 2014
"Er zijn enkele verschillen tussen vrolijkheid en vreugde. Vrolijkheid kun je onmiddellijk van een gezicht aflezen. Vrolijkheid glimlacht, er gaat iets lichts van uit. Vreugde komt uit diepere regionen. Je kunt lijden en tegelijkertijd vreugde ervaren, omdat je door dat lijden heen voelt dat je bezig bent iets wezenlijks te begrijpen. Uiteraard kan die diepe vreugde zich ook uitdrukken door vrolijkheid. Daarom kun je zien dat veel wijzen vrolijk zijn. Wat zij begrepen hebben, maakt voor hen de lasten van het leven lichter. In tegenstelling tot wat velen
denken, zijn wijzen noch verdrietig noch pessimistisch, zij zijn vrolijk, en zelfs in staat om te lachen te midden van lijden en beproevingen.
Heeft men wel alle weldaden van de lach bestudeerd? Hij maakt dat we soepel blijven. Hij maakt ons lichter en zet ons aan tot groei. Hij maakt ons ook liefdevoller. Hij die weet te lachen bemint meer dan anderen. En hij leert beter en sneller dan anderen."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

 

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Je foto is door 50plusser vergekozen tot Top foto ...

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Je foto is door 50plusser vergekozen tot Top foto ...: Winnende foto Kreeg vandaag bericht dat mijn foto van gisteren is uitgekozen tot Top foto van de dag, bij 50plusser. Het is de tweede ke...

Moeder worden en moeder blijven

Dit was de jongste

Moeder worden is geen kunst, daar zijn twee geliefden voor nodig en over het algemeen lukt het dan wel.  Helaas voor sommige vrouwen is deze wens niet weggelegd. De bedoeling hierachter ken ik niet, je gunt het iedereen om die ervaring op te mogen doen. Er zijn ook vrouwen die beslist nooit moeder willen worden. Ook dat is goed. Ieder heeft haar eigen reden om te kiezen voor wat zij wil. Het begint met de negen maanden draagtijd. Zoals de omraam hieronder schrijft is er al veel bewustzijn tussen moeder en kind. Dat weet men nu. Echter in mijn tijd wist men daar nog niets van. Evenmin dat je helemaal niet zoveel aan mocht komen. Je moest maar veel eten, was goed voor moeder en kind. Aan het eind van de draagtijd was ik 32 kilo aangekomen. De vroedvrouw zei op de dag voor de bevalling dat ik zoutloos moest gaan eten. Over gewicht werd al helemaal niet gesproken. Voorlichting en gymnastiek had men nooit van gehoord. Moeder worden was in die jaren iets wat bij het leven hoorde, net zoiets als naar het toilet gaan. Leuke kleding was er al helemaal niet te krijgen. Wij hadden de keuze uit broodzakken van jurken en hobbelzakken, zo wijd mogelijk vallend, dat je vooral niet zag hoe mooi je buikje groeide. Maar ja een buik van 30 kilo was ook niet om aan te zien, dat begrijp ik ook wel. Het waren uitgezakte lijven, waar echt niets moois aan te zien was. Niemand die op ons gewicht lette. Tegenwoordig kan ik genieten als ik zie hoe mooi en trots de vrouwen hun buikje mogen laten zien. Hoe ze gymnastiek en oefeningen doen. Mooie strakke kleding mogen dragen, zonder dat er schande over wordt gesproken en zonder oordelen. Prachtig om te zien. De vrouwen van nu willen er zelf zo mooi mogelijk blijven uitzien. Geweldig toch, deze vooruitgang. 

En dan is daar het moment waarop je kind wordt geboren. Na de weeën en de pijn is daar dan het grootste geschenk dat je in je armen houdt. Geweldig zo'n klein wurmpje, dat je met grote ogen aankijkt in die voor hem of haar nieuwe, vreemde wereld. Het gaat je door merg en been tijdens die eerste kennismaking met elkaar. Je liefde voor die kleine was er al in je buik, maar nu is het tastbaar. Je hebt het in je armen en wilt het niet meer loslaten. Je wilt het knuffelen, behoeden voor alle pijn en verdriet wat in hun leventje vast gaat komen. Maar ja, ook babies worden groot. Tegenwoordig is het alsof de tijd veel sneller gaat. Steeds jonger krijgen ze een eigen willetje, waarmee ze ouders hun wil proberen op te leggen. Waarom het lijkt of dat allemaal sneller gaat dan in onze tijd, weet ik niet. Worden babies meer volwassen geboren? Soms lijkt het er wel op. Steeds jonger vind ik kinderen zelfstandig worden, uitzonderingen daargelaten.  

Moeder blijf je, je leven lang. Echter moeder blijven voor de kinderen. Tegenwoordig lijkt het een keuze van de kinderen te zijn of zij die moeder wel of niet willen houden. Dat gaat niet eens bewust. Zij worden groter, kiezen hun eigen richting, die lang niet altijd goed is in de ogen van de ouders. Iets wat weer verwijdering geeft, Echter tegen dat ze ouder worden ook wel weer inzicht geeft dat ouders het vaak beter wisten dan de kinderen zelf. Maar bij het ouder worden hoort ook het begrip tijd. Telefoons en computers zijn vaak belangrijkere communicatiemiddelen voor hen met de ouders dan een persoonlijk bezoekje. Er is een periode geweest dat ik het niet kon verdragen en boos werd, dat niemand tijd meer had om eens een keer koffie te komen drinken. Tegenwoordig denk ik; laat maar. Het is goed zoals het is. Ze bellen nog wekelijks en nu zelfs vaker nadat ik die tia heb gehad. Dat is al kostbaar. Uit brieven van andere moeders hoor ik dat zij niet eens gebeld worden. Er komt een dag dat ik er niet meer ben en wie weet, misschien zouden ze in hun hart willen dat ze nog even langs konden gaan om even met hun moeder te praten. Nu is het goed voor wat het is. Ik heb afgelopen tijd geleerd om me niet meer eenzaam te voelen, door mijn dag te vullen met leuke dingen en veel interesses. Wil ik mensen zien, ga ik dansen. Wil ik alleen zijn, blijf ik lekker thuis. Wil ik iemand spreken, dan bel ik mijn vriendinnen. Het zijn er een paar, alleen ze wonen allemaal zo ver weg. Maar te bespreken hebben we genoeg. Heb ik zin in een spelletjesavond dan bel ik Fransien of zij er ook zin in heeft.  

Soms zou ik wat meer tijd willen hebben dan 24 uur. Er is zoveel dat ik op een dag wil doen. Toch zijn er ook dagen bij, zoals gisteren dat dit lijf het gewoon even niets wil doen. Het is nieuw voor me en moeilijk te accepteren. Maar het geeft aan dat ik er nog iets uit moet leren. Rust te nemen voor mezelf. Ik hoef niet altijd bezig te zijn. Gisteren nam ik die rust. Eigenlijk zou ik 's avonds nog naar Fransien, gezellig samen kaarten. Echter toen het er op aan kwam had ik niet eens de moed om in de auto te stappen en te gaan. Ook dat is goed. De klachten zijn nog niet over en ik moet leren om goed naar mijn lijf te luisteren. Dat is mijn levensles van nu.  

Moeder ben je en blijf je, je leven lang. Je zorg voor je kinderen gaat nooit voorbij, ook al kun je heel weinig doen voor ze, naarmate ze meer volwassen worden en hun eigen gezinnen vormen. Maar een moeder moet ook leren dat die kinderen hun eigen weg kiezen als ze volwassen worden. Dan moet die moeder leren om haar eigen weg te zoeken. Haar eigen leven opbouwen, onafhankelijk van wie dan ook. Ik heb het geleerd en ben tevreden met het leven dat ik nu heb. Nee, ik voel me niet meer eenzaam of alleen. Ik ben blij zoals ik nu ben. Tevreden met wie ik ben, nog wat ontevreden met dit lijf, wat toch een optater heeft gekregen. Gisteren schreef iemand mij; Maus misschien slaan de klachten op hyperventilatie, ontstaan uit angst? Na lang nadenken moest ik haar gelijk geven. De klachten van nu zijn voor een deel angst. Angst dat dit nog een keer gebeurd en ik geen controle meer hebt over mijn lijf. Mijn opdracht op dit moment is dat ik die angst onder controle ga krijgen. Dat de hoofd- en maagpijn, de hartkloppingen en de koortsaanvallen verdwijnen. Het trillen in mijn lijf onder controle komt. Ik weet de oorzaak nu en deze moeder gaat daar heel hard aan werken om te zorgen dat de hoofdoorzaak, de angst verdwijnt. Er wacht dit jaar nog zoveel moois op me. Maar dan moet ik wel zorgen dat ongemakken omgezet worden naar gemak.  Een pittige opdracht die ik mezelf als opdracht heb gegeven en binnen de kortste tijd klaar mag zijn. Maus 
 

GEBOORTE

 

Als een roos ontloken

in het eerste ochtendlicht

ligt het geboren kind

passend in de palmen

van mijn handen

 

Een gezichtje

vol onschuld en liefde

Naarstig gluurt het

even de wereld in

om zijn oogjes

direct weer te sluiten

 

Het wilde naar buiten

onze wereld bekijken

zijn moeder aanschouwen

Het laat zich omarmen

verwarmen

met een onschuldige traan

nog op zijn gezichtje

van het zware werk

door hem verricht

 

Beschermd door de liefdevolle

handen van zijn moeder

overdekt door haar tranen

beschenen door de

eerste zonnestralen

 

Alsof God wil laten weten

dat dit onschuldige mensje

passend in de

palmen van mijn handen

zijn leven in zuiverheid

en liefde geschonken krijgt

 

 

 

© Maus Sturmer



Dagtekst van maandag 24 maart 2014.
"Daar zij de gevaren voorvoelen die de toekomst van de mensheid bedreigen, zeggen veel mensen dat zij zich zorgen maken over de
komende generaties. Welnu, laten ze zich eerst en vooral zorgen maken over de manier waarop zij kinderen geboren laten worden: dat is veel belangrijker dan na te denken over de materiële omstandigheden waarin deze kinderen zullen leven. Gelukkig begrijpen steeds meer dokters, vroedvrouwen, verpleegsters en psychologen het belang van de periode waarin de moeder haar kind draagt. Inderdaad, het kind is al in de schoot van zijn moeder een wezen begaafd met een bepaalde vorm van bewustzijn; de moeder kan dus met het kind in contact treden en er invloed op uitoefenen. Indien vrouwen de omvang van hun macht konden inschatten, zouden zij begrijpen dat zij sterker zijn dan alle materiële middelen die men kan inzetten om de bedreigingen die wegen op de toekomst van de mensheid te trotseren. Die
toekomst ligt in hun handen. Indien de moeder, gedurende de negen maanden dat zij haar kind draagt, zich inspant om de beste
gedachten, de beste gevoelens en de beste verlangens op het kind te concentreren, zal zij een wezen vormen dat later vrede, harmonie en licht in de wereld zal kunnen brengen. En de vader van dit kind moet haar in deze inspanningen ondersteunen."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Liefde krijg je als een kostbaar geschenk, het is aan jou wat jij er mee doet

Ga weer terug naar bed. Hartkloppingen, vlagen van hoofdpijn en maagpijn zijn mijn deel vanmorgen. Licht in het hoofd. Was ook niet lang op de dansvloer gisteravond,  hoe gezellig het ook weer was. Had daar precies dezelfde verschijnselen. Mijn lijf trilde van top tot teen. Gelukkig ging het later wat beter met behulp van een van mijn vrienden. Het zal wel met de spanningen te maken hebben waar ik gisteren over schreef. Een vriend gaan verliezen waar je veel van houd is nooit makkelijk. Ik kan heel moeilijk afscheid nemen en dit grijpt meer aan dan ik had gedacht. Daarnaast zijn de naweeën van de tia nog niet helemaal verdwenen. Maar goed we gaan nu lekker even luxe doen, in bed kruipen met een warme kruik en dan straks weer vrolijk fluitend het leven inkijken. Dat is de andere zijde. Leven en dood ligt dicht naast elkaar. Ik weet dat mijn vriend er klaar voor is. Zijn vriendin, zijn kracht, staat naast hem.  

De tekst van de omraam is dit keer echt op de mannen gericht en jammer genoeg is het voor een aantal een grote waarheid. De praktijk wijst aan dat bij een deel van hen dit egocentrisme de rest van hun leven doorgaat. Zij hebben niets geleerd. Gelukkig zijn er ook velen tot inkeer gekomen. Ik hoop dat de meesten hun leven hebben veranderd door Liefde op de eerste plaats durven zetten. Helaas is het in het leven altijd zo geweest, dit is niet alleen van nu. Mannen leerden dat zij moesten werken en de baas waren. Hun vrouw achter het aanrecht hoorde en naar hun moest luisteren. Gelukkig is die tijd voorbij, maar veel van de oudere mannen willen daar nog wat graag aan vasthouden. Zij zijn nog steeds op zoek naar iemand die hun tijd opvult en hun eenzaamheid, zonder daar veel voor terug te willen geven. 

We maken allemaal zoveel fouten, maar elke fout is te herstellen als je voor jezelf durft te erkennen dat het leven ook anders kan zijn. Ik heb in mijn leven mogen ervaren met Berry, hoeveel liefde er tussen twee mensen kan zijn, maar ook die andere kant heb ik moeten ervaren, negen jaar lang, om te ontdekken dat ook die kant bestond.  De keuze was al die jaren bij mij wat ik er mee deed. Ik maakte uit liefde voor die ander de verkeerde keuze door er zo lang in te blijven hangen. Aan de andere kant heeft het me nu sterk en krachtig gemaakt. En heb ik vooral geleerd om niets meer te accepteren wat ik niet wil. Dus ook weer reden om dankbaar voor te zijn. Elke levensles die wij krijgen kunnen wij in korte tijd leren en anderen, zoals ik maken vele omwegen. Waarom? Heb geen idee. Kan alleen maar voor mezelf praten. Je denkt en vooral hoop je dat dingen ooit zullen veranderen als jij maar genoeg liefde geeft. Nee, je kunt geen mens iets leren, als hij niet wil leren. Je kunt geen mens iets geven, zoals Liefde, wat hij niet wil ontvangen. Je kunt alleen jezelf iets leren. En dat is die liefde niet verspillen aan de ander, maar met volle handen aan jezelf geven. Dat is mijn les geweest. Een hele mooie les en naar de goede dingen, die er in die jaren, kan ik nu naar terugkijken. Er waren er niet veel, maar die er waren hebben een plekje gekregen. Liggen opgeslagen in mijn hart en mogen er zijn. De slechte dingen, zijn in een doos verpakt, een lint er omheen en op de vuilnishoop gegooid. Ze horen niet meer bij mij. De mannen die zo zijn, als de omraam het verteld, gelukkig zijn niet alle mannen zo, zullen mogen leren dat zij de keuze hebben hun leven om te keren. Voor de liefde te kiezen. Liefde betekent 'samen delen, een eenheid vormen, aandacht voor elkaar. Daar mag best weleens een kleine woordenwisseling tussen zitten, maar het ook weer samen goedmaken, uitpraten, begrip en respect tonen en vooral samen afknuffelen met volle aandacht voor elkaar.

Dagtekst van zondag 23 maart 2014.
"Je kunt niet ontkennen dat er veel mensen zijn die genegenheid voelen voor elkaar. Maar tezelfdertijd zijn zij zo egocentrisch dat ze niet zien op welke manier zij bezig zijn elkaar pijn te doen. En dan volgen er drama’s en breuken, zelfs in gezinnen. Denk aan een man die, volledig in beslag genomen door zijn professionele activiteiten, zoals dat heden ten dage maar al te vaak gebeurt, zijn tijd buitenshuis doorbrengt met vergaderingen en reizen… Wanneer hij ’s avonds thuiskomt, moe, bezorgd, humeurig zelfs door de moeilijkheden die hij overdag heeft ontmoet, laat hij zich in een stoel zakken en duikt in de krant om zijn vrouw te laten weten dat hij niet lastiggevallen wil worden met de problemen van het gezin, de kinderen enz. Door heel wat aanwijzingen zou hij kunnen zien dat zijn vrouw deze situatie beu begint te worden en dat de kinderen daar ook onder lijden. Maar nee, hij ziet niets. Zijn vrouw is er, zijn kinderen zijn er, de meubelen zijn er, alles gaat goed. Tot de avond dat hij thuiskomt en stomverbaasd ontdekt dat zijn vrouw weg is en de kinderen heeft meegenomen… of ze juist heeft achtergelaten! En hij begrijpt het niet. Het is een verschrikkelijke schok waar hij maar niet van bijkomt, hij stort in, en gaat naar een sychoanalyticus… of consulteert helderzienden om te weten of zijn vrouw terug zal komen! Al jaren had hij kunnen zien wat er kon gebeuren, maar zijn egocentrisme heeft hem blind gemaakt." 

Omraam Mikhaël Aïvanhov

Afscheid van het leven door euthanasie, een mooie brief, een nieuwe vriendschap plus de dagtekst

Gisteren ontving ik op Facebook een doorstuur kaarsje voor wereld-kankerdag dat dit die dag zou zijn. (zie foto) Na controle bleek het op 4 februari geweest te zijn. Maakt niet uit. Iedere dag hoor je zoveel verdrietigs. Ook ik ontkom daar niet aan. Dit jaar is wel heel heftig. Was het eerst mijn neef, die stierf aan prostaatkanker, niet lang daarna hoorde ik van mijn aangetrouwde neef die heel ernstig ziek is, kanker. Gelukkig heeft hij geen pijn. Daarna een vriendin uit Haarlem. Ook bij haar is alles doorgewoekerd, evenals bij een kennisje ergens in het noorden. Eergisteren kwam de grote klap. Bij de vriend van mijn vriendin in Groningen was na zeven weken onderzoek terminale kanker ontdekt. Waarom ze daarvoor zeven weken onderzoek nodig hebben weet ik niet. De dokter vroeg of hij nog chemo of bestraling wilde. Nee, was zijn antwoord, mijn leven is de laatste 15 jaar door haar een prachtig leven geweest en hij wees naar mijn vriendin. Twee mensen die elkaar zonder woorden begrepen. Hij wilde nog maar één ding, waardig sterven door middel van euthanasie. Zijn hele leven had hij dat gezegd. Was in 77 jaar nooit één dag echt ziek geweest of had een ziekenhuis bezocht. Zijn beslissing was radicaal en ieder om hem heen respecteerde zijn wens. Aanstaande dinsdag is het zover. Ik hou al 39 jaar van mijn vriendin, die er ook altijd voor mij was. Nu hoop ik dat ik er voor haar mag zijn. Vandaag heb ik telefonisch afscheid van hem genomen. Hij klonk zo breekbaar, maar wat ben ik dankbaar dat hij nog even aan de telefoon wilde komen. Dat ik nog kon zeggen hoeveel ik van hem heb gehouden en bedanken dat hij er was voor mijn vriendin en voor mij, als zij weer eens samen hier waren en hij mijn tuintje in orde maakten of als ik in Groningen was. Een man van weinig woorden, maar altijd doende. Ons hele gezin zal je missen lieve man en ik beloof je dat ik er nu zal zijn voor haar, die jou die mooiste 15 jaar van je leven gaf. De kaarsjes voor beiden branden hier dag en nacht tot na de begrafenis. De gedachten zijn bij hen allen. Ook worden voor de andere zieken in mijn vrienden en kenissenkring worden dagelijks kaarsjes gebrand in de hoop dat zij kracht zullen geven. (uit respect voor mijn vrienden heb ik hun namen niet vernoemd). 

Na dit bericht kwam Fransien direct gistermiddag en avond bij me, zodat ik mijn verdriet kwijt kon. Het was een kostbare dag, waar ik me getroost voelde. Bovendien hebben we ons beiden gerealiseerd dat onze gezamenlijke ex-vriend, goed werk heeft verricht. Door hem hebben we elkaar leren kennen. Zij deed er korter over dan ik, om een einde aan de relatie te maken, daar stond ik helemaal buiten, ook al is het grappige dat ik er nu de schuld van krijg. Rond de dansvloer doen de verhalen die verspreid worden al heel snel de ronde en hoor ik alles terug wat er over me wordt verteld. En dat terwijl Fransien en ik toen helemaal geen contact hadden. Echter vanaf het eerste ogenblik klikte het tussen ons. Nadat de ex uit het zicht was verdwenen zocht zij contact met mij. Er is een warme, diepe vriendschap uit ontstaan. Wat van hem ook gezegd zou kunnen worden, in dit geval kunnen wij hem beiden dankbaar zijn dat hij ons voorstelde aan elkaar. Verder hebben wij geen van beiden behoefte over hem te praten. Dit onderwerp is totaal niet belangrijk meer. Het verleden is zo ver weg, dat er geen ruimte meer is om daar mee bezig te zijn. We zijn beiden bezig met het nu en wat de toekomst ons ook brengt, het zal altijd beter zijn dan het verleden. Maken plezier en genieten van onze gezamenlijke eet- en kaartavondjes. Het enige waar we ons beiden steeds meer zorgen over maken is het feit dat ik twee websites niet meer aan de gang kan krijgen. "Brand een kaarsje" en "Doe een wens" zijn zo belangrijk voor de mensen, maar ik krijg het niet voor elkaar. Het bespaart mij wel tijd aan plaatjes bij te zetten, maar het doet de mensen zo'n verdriet. Krijg er vaak vragen over, wanneer ze weer aan de gang komen. Ik weet het niet. Van Ziggo kan ik geen hulp verwachten. Had een brief geschreven naar de directie en raad van commissarissen, maar het antwoord blijft uit. Misschien is er nog geen vergadering geweest, ik weet het niet. En met de enige persoon die het zou kunnen maken heb ik geen contact meer. Alleen al het idee dat het voor mij zou zijn, maakt dat hij er zeker niets aan zal doen. Eigenlijk jammer. Hij zou het niet voor mij doen maar voor de mensen. Echter zijn boosheid is ook zijn verdriet en dat kan ik niet wegnemen. Ieder mens mag zijn eigen keuzes maken ook hij. 

Vandaag kreeg ik als verrassing een prachtige brief terug als antwoord op een advies dat ik in november al had geschreven:

Op 26 november 2013 09:29 schreef Maus Sturmer <maus-sturmer@home.nl>:

Heel veel dingen weten wij in onszelf, alleen zijn we zo bezig met alles  wat voor ons belangrijk is,dat wij vergeten van binnen aan ons hogere zelf te vragen wat onze weg is. Misschien kan ik u helpen door te adviseren het boekje aan te schaffen van Sara en haar gevederde vriend. Het is een boek van 8 tot 80 jaar. Heel begrijpelijk hoe je in jezelf alle antwoorden hebt zitten. Als mens kunnen wij zo moeilijk bij onszelf kijken. Wij bestaan uit twee delen. Ons menselijk lichaam is te klein om alles te bevatten en dat hogere deel van onszelf weet alles wat wij niet direct zien en voelen. Het lijkt een gekke raad, maar ik weet zeker dat ik op een dag, wanneer u dit leuke, maar zeker leerzame boekje heeft doorgewerkt, van u een berichtje krijg dat u antwoord heeft gekregen op alles. Er is nog een tweede deel dat heet; Sara en Seth. De schrijvers zijn Esther en Jerry Hicks.

Ik wens u heel veel sterkte en geluk en vooral een leerzame tijd met dit wonderlijke boekje.
U vindt alle antwoorden, Maus Sturmer

From: Anita V

Sent: Saturday, March 22, 2014 1:54 PM
To: Maus Sturmer
Subject: Re: Uw brief aan God

Hallo,

Ik was je vorige mail nog eens aan het lezen en daar stond in dat je op een dag van mij nog een mail zou ontvangen ,zonder jouw mail te lezen wou ik dat ook doen ,en hier is hij dan. Ik heb me het boekje Sarah en haar gevederde vriend gekocht en alles wordt zo duidelijk ,we moeten kijken naar de gewone simpele dingen een wondermooi boek met zoveel waarheid en sindsdien gaat het goed bijna 'supergoed' zou ik zeggen maar dat durf ik niet . Het is allemaal zo makkelijk als je het beseft ik ben volledig tot rust gekomen ,ben tevreden met het leven dat ik samen met mijn partner heb . Het is alsof er een soort rust over mij is gekomen ,ik maak mij niet meer druk om dingen of situaties, bekijk de mensen ook heel anders . En alles wat goed is komt op ons af ,mijn partner heeft een job gevonden ik heb uren bij gekregen op het werk het is gewoon leuk, om te zien als jezelf positief in het leven staat dat al het positieve dan ook op je afkomt. bedankt daarvoor voor de tip van het boek en je wijze raad. Je bent een "schat". 
Groetjes  Anita

Op 22 maart 2014 15:24 schreef Maus Sturmer <maus-sturmer@home.nl>:

Wat fijn om dat alles te lezen Anita. Hou dit vast in je leven en er is alleen maar vooruitgang.
Mag ik jouw brief vermelden op Faceboek, uiteraard zonder je achternaam. Het kan anderen weer verder helpen. Lieve groet en veel succes in je leven, Maus

U ziet de toestemming heb ik gekregen om deze brief te publiceren. Voor mij is Sarah en haar gevederde vriend een soort bijbelboekje geworden in moeilijke ogenblikken. Trouwens een ander boekje dat ook heel veel steun geeft is: Zielsgelukkig van Marie-Claire van der Bruggen. Misschien kan het u ook helpen een nieuwe weg te vinden. Weet u, een helderziende kan advies geven, maar de werkelijk weg bewandelen moet je zelf doen. Daarom adviseer ik vaak aan mensen, lees eerst deze boekjes. Het maakt al zoveel duidelijk dat je het zelf in handen hebt om je oude weg los te laten en de nieuwe weg te gaan lopen. Ik heb dat afgelopen jaar al gedaan. Vooral de laatste zes maanden zijn voor mij heel belangrijk geweest. Ik heb mijn leven omgedraaid, het verleden losgelaten en alles gaat veel beter. Nieuwe vriendschappen gekregen met veel mensen. De verhouding met de kinderen is totaal anders geworden en het allerbelangrijkste; heb geen angst en problemen meer voor het alleen zijn, want ik ben niet alleen. Ik ben samen met mezelf. Klinkt dat gek? Het is de eenheid van mijn lichaam en geest, die mij tot een gelukkig mens heeft gemaakt. Maus

Dagtekst van zaterdag 22 maart 2014
"Iedereen is het erover eens dat kwaliteiten te verkiezen zijn boven gebreken, en deugden boven slechte eigenschappen. De waarheid is echter dat kwaliteiten en deugden geen absolute waarde op zich hebben. Veel mensen bezitten grote kwaliteiten, maar wat doen zij ermee? Niets, of niet veel. Terwijl anderen, die grote gebreken hebben en zich daarvan bewust zijn, hier onder lijden en zich willen verbeteren. Dus door iedere dag aan zichzelf te werken worden zij magnifieke wezens, in staat om grote dingen te verwezenlijken. Indien zij deze gebreken niet hadden, zouden zij wellicht geen enkele inspanning doen en zich laten leven. Je moet dus proberen verder te kijken en de mensen niet te beoordelen op wat ze zijn. Zo doet de Hemel het ook. De Hemel interesseert zich niet voor wat wij zijn, hij kijkt slechts naar wat wij proberen te realiseren met wat wij hebben….en met wat wij niet hebben. Het enige wat hij belangrijk vindt, is het werk waarvoor wij ons inzetten om onze fouten zowel als onze kwaliteiten in dienst te stellen van een hoog ideaal."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Muizenissen in de nacht, helderziendheid en de dagtekst van vandaag

 

Het is half drie vannacht als ik weer achter mijn computer zit. De dag is zo druk geweest dat ik geen enkele kans zie mijn hoofd leeg te krijgen. Gedachten komen en gaan. Ik heb afgeleerd ervan in paniek te raken, maar rustig en relaxt te blijven liggen. Normaal werkt dat prima. Echter de drukte in mijn hoofd is zo groot, alsof er tientallen muizen rond tippelen, die elkaar van alles lopen in te fluisteren. Leuke en minder leuke dingen. Muizenissen. Je kunt ze missen als kiespijn. Schaapjes tellen heeft bij mij nog nooit gewerkt, maar schrijven maakt mijn hoofd leeg. Ineens zijn al die malende gedachten verdwenen, zodra het eerste woord op papier wordt gezet. Waarover zal ik schrijven? Heb ik een idee? Nee, eigenlijk niet. Op dat moment hoor ik de tingel die aangeeft dat er mail binnenkomt. De dagtekst. Eerst even lezen en ja hoor, ik weet het al. De engel op mijn schouder geeft de gedachte in; 'dit is je onderwerp, vertel over hoe wij werken'. Jeetje, is mijn eerste gedachte. Hoe was het ook alweer. Ik werk toch nauwelijks meer. Bovendien wordt het ook al beschreven in de dagtekst, hoe jullie werken. Wat heb ik daar aan toe te voegen? Misschien jouw worstelingen, komt er in mijn hoofd op. "Ja", zeg ik, dat is een mogelijkheid. Het was een worsteling om te erkennen dat ik "het" ook had. Daar kon ik niet aan ontkomen. Maar er waren dingen die ik wilde bepalen, bijvoorbeeld over wat ik perse nóóit wilde horen. Het riep vragen bij me op. Hoe konden mijn engelen en ik hierin een deal sluiten en zouden zij zich daar altijd aan houden? Hier kan ik volmondig 'ja' op zeggen. We zijn er samen uitgekomen. Het is prachtig werk, vooral het praten met overledenen. Maar goed, we gaan even terug in de tijd. 

In de tijd dat Berry en ik pas getrouwd waren ontdekte ik dat hij helderziende was, het vijfde geslacht. Hij praatte er zelden of nooit over en ik had het naast me neergelegd. Berry vertelde al snel dat ik die gave ook had, maar ik wuifde het onmiddellijk weg. Eén gek in de familie is genoeg, zei ik dan gekscherend. Ik wilde er niets van weten. Als hij klanten kreeg bracht ik ze een kop koffie als ik thuis was, maakte even een praatje en daarmee was de kous af. Echter na verloop van jaren ging ik steeds meer dingen zien, horen en voelen. Deed er niets mee. Ik accepteerde het voor wat het was, zonder er bij na te denken. Vroeg mezelf wel achteraf vaker af hoe ik aan bepaalde opmerkingen of  antwoorden kwam. Sinds 1986 was ik werkzaam als parttime buschauffeur. Eerst op de stadsbus, later fulltime als internationaal buschauffeur - reisleidster. Heerlijk werk waar ik intens van genoot. Als je om financiële redenen moet werken is het heerlijk dat je je werk ook met veel plezier doet. Echter na het tweede hartinfarct van Berry in 1990 ben ik gestopt. Op dat moment zat ik met een groep mensen in Engeland en had negentien uur nodig om thuis te komen. Voor de mensen die achterbleven moest eerst van alles geregeld worden, omdat ik met mijn eigen, lege bus naar huis moest rijden, terwijl mijn groep de andere morgen door een Engelse bus naar de boot gebracht zouden worden. In Frankrijk wachtte een collega hen dan op om naar huis te brengen. Natuurlijk is de boot net vertrokken als jij aan komt en moet je vier uur wachten op de volgende. In Belgie aangekomen bleef er steeds een agent op de motor naast, voor en achter me rijden, tot ik er genoeg van kreeg en hem seinde te stoppen. Legde de situatie uit dat Berry met een hartinfarct was opgenomen en of ik alsjeblieft harder mocht rijden dan de normale snelheid. Hij had er alle begrip voor en met 120 kon ik heel België doorsjeesen. Hij had het overal doorgegeven. In het ziekenhuis aangekomen werd ik onmiddellijk bij Berry toegelaten. Hij was al die tijd onrustig, bang dat mij wat zou overkomen en iedereen was blij en gelukkig dat ik er eindelijk was. Dit maakte voor mij duidelijk dat ik moest te stoppen. Berry wilde het niet, maar de angst dat ik misschien te laat zou zijn, was ondragelijk geweest. Het maakte mij steeds duidelijker dat het een goed besluit was. In die jaren had je nauwelijks mobiele telefoons, dat je even kon bellen onderweg. Voor mijn  ontslagperiode inging werd ik erg ziek. Viel in een diep gat en ja hoor, De hel brak los. Entiteiten kwamen en gingen, gaven boodschappen door die wel klopten, maar ik werd er helemaal gek van en heel onzeker. Moest ik dit alles nu wel of niet geloven. Op dat moment greep Berry in. Maus, we schrijven vijf vragen op. Jij blijft hier zitten, ik ga naar mijn werkkamer en ieder van ons stelt de zelfde vragen. De antwoorden zullen we vergelijken, dan krijg je eindelijk het bewijs dat je niet gek bent en ook dat het tijd wordt dit te accepteren en iets met deze gave te doen.  

Op een paar woorden na klopten de antwoorden die we ieder apart hadden doorgekregen. Ik kon er niet meer omheen. Wat nu? Twee gekken in de familie?  Moest er aan wennen dat dit een nieuwe opdracht was in mijn leven. Toch stelde ik twee eisen aan hierboven, voor ik hiermee wilde beginnen. Ik wilde nooit iets horen over ziekte en over dood. Voor ziekte zijn dokters en over de dood beslist er maar één. Eerlijk is eerlijk. Zij hierboven hebben zich altijd aan hun woord gehouden. Ik heb er nooit iets over gehoord, gevoeld of gezien. Wel kon ik een enkele keer doorkrijgen dat het goed zou zijn als een persoon naar de dokter zou gaan om zich te laten onderzoeken. Dan had die persoon al iets daarover gevraagd en voor ik iets kon zeggen kreeg ik dat advies al door.  

Toch bleef ik altijd onzeker en na afloop bleef ik me altijd afvragen of ik het wel goed genoeg had gedaan. Pas als ik met Berry had gepraat wilde ik aannemen dat ik werkelijk alles had doorgegeven wat ik door kreeg. Eigenlijk was ik nooit tevreden met mijn engelen. Wilde zo graag zoveel meer doorgeven dan ik door kreeg. Wilde niet accepteren dat mensen gedoseerd dingen doorkrijgen van bovenaf. Ik ben alleen het doorgeefluik van hierboven. Zij bepalen wat de mens tegenover me nodig heeft, niet ik. In de beginjaren, na de dood van Berry, wilde ik helemaal niets meer doen. Kon het volgens mij niet alleen. Pas heel langzaam kreeg ik meer zelfvertrouwen en wist ik dat het goed was, zoals het ging. Toch had ik vaak een steuntje in de rug nodig van Ria, mijn vriendin uit Groningen, die eigenlijk een stukje taak van Berry overnam op dit gebied. Zolang ik er zuiver in sta en kan ontvangen krijgen de mensen wat ze nodig hebben. Wat opvallend was, is dat wanneer ik geestelijk door verdriet en pijn in de knoei zat, er beslist geen afspraken werden gemaakt. Ook dat wordt van bovenaf voor je geregeld. De laatste paar jaar heb ik niet veel meer gewerkt. Het is rustig om me heen. Kreeg steeds meer tijd voor andere leuke dingen zoals fotograferen, schrijven van verhalen en gedichten, fietsen, creatieve dingen maken, beeldhouwen etc. Soms vond ik al die dingen leuker om te doen dan dit werk. Andere keren verheugde ik me er op als er weer iemand kwam. Het was net of de engelen wisten wanneer ik het een of het ander harder nodig had. Er zijn tijden geweest, dan kon ik het echt niet. Wanneer er iemand kwam en ik kreeg niets door, dan stuurde ik ze naar huis met het excuus dat ik niets kon zien, horen of voelen. Voor mij was maar één ding altijd belangrijk; "Blijf in dit vak integer en vooral eerlijk tegen jezelf." Wat je niet doorkrijgt kun je niet vertellen. Ga niet zomaar iets zeggen, dan krijg je de andere wereld tegen je. Op je gewone werk heb je ook dagen dat je baalt of geen zin hebt. Zo kan het ook in dit werk zijn. Als jij niet ontvankelijk bent om te ontvangen, stop dan. Bel je mensen af. Ze hebben er respect en begrip voor als je eerlijk zegt een slechte dag te hebben. Vaker gebeurde het zelfs dat mensen zelf al afbelden. Ik ben nooit bang geweest dat mijn talenten afgenomen werden. Wel dat ik mezelf blokkeerde door onzekerheid. Eigenlijk is dat altijd op de achtergrond bij mij aanwezig geweest, hoewel ik weet dat ik de beste begeleiders heb die je maar kunt denken.  

Mensen krijgen altijd een CD mee, vroeger was dat een cassettebandje, van het gesprek. Ze kunnen het thuis dan nog eens op hun gemak naluisteren. Ik vertrouw op mijn engelen over wat ik doorkrijg van ze. Het is fijn achteraf te horen dat de mensen veel aan het gesprek hebben gehad. Het is ook dankbaar werk, altijd geweest. Denk nu niet dat het bijzonder is, want dat is het niet. Ieder mens heeft die gave in zich. Alleen is het aan jou hoe het zich ontwikkeld. Vroeg of laat komt het naar buiten bij heel veel mensen. Je bent geinteresseerd. Gaat er over lezen en je interesse wordt steeds groter of ebt weg. Bij de een blijft het daarbij, bij de ander gaat de ontwikkeling verder. Bij weer anderen is totaal geen interesse, zelfs ongeloof. Ook dat mag. Een mens moet niets, hij mag. Waar ik ook ben en mensen kennen mij, word vaker om advies gevraagd. Soms zeg ik nee, als ik uit ben. Bij anderen floept het antwoord er zo uit, zonder nadenken en zonder dat het tot me doordringt. Dat gebeurt dan bij mensen die het op dat moment hard nodig hebben. Er zijn ook mensen die bellen waaraan ik zeg dat het niet het moment is om te komen, omdat ik voel dat zij in de dagen daarna het antwoord vanzelf binnen krijgen.  

Grappig, ik was van plan mijn hoofd leeg te maken, niet te schrijven, alleen door een kopje thee te maken. Nu ben ik anderhalf uur verder. Zittend achter de computer heb ik inmiddels ijskoude voeten gekregen, die ik weer met een kruik warm moet zien te krijgen en een verhaal geschreven over helderziendheid. Ga het niet meer corrigeren of kijken of het wel goed genoeg is om op mijn blog te zetten. Morgen is er weer een dag. De kamillethee heeft geholpen, evenals het schrijven om alle muisjes uit mijn hoofd weg te jagen. Ze zijn weer in hun eigen holletje gekropen om te rusten, iets wat ik nu ook ga doen. Morgenvroeg ben je de eerste die het lezen kan, wanneer jij dat wilt en er behoefte aan hebt. Dank je wel engelen voor jullie hulp bij dit verhaal. Uit mezelf zou ik hier niet opgekomen zijn om over te schrijven. Maus

Dagtekst van donderdag 20 maart 2014.
"Van de mensen die opvallen door hun intellectuele, artistieke, psychische en andere capaciteiten, zegt men dat zij een gave hebben. Wat is een gave? Een spirituele entiteit die bij iemand is binnengedrongen om via deze persoon te werken. Uiteraard zijn er niet veel hersenspecialisten die zullen toegeven dat talenten en capaciteiten entiteiten zijn die de mens bewonen. Dat echter niet zij deze wonderen tot stand brengen, maar anderen via hen, wordt bewezen door het feit dat zij hun gave kunnen verliezen. Dat is velen reeds overkomen: de wanorde waarin zij zich lieten gaan maakte dat zij hun gave verloren, de entiteiten die in hen woonden hebben hen verlaten. Wil je dat hogere entiteiten zich via jou komen uitdrukken onder de vorm van kwaliteiten en talenten? Roep dan het licht, de harmonie en de vrede aan: dit zijn de noodzakelijke voorwaarden om deze entiteiten aan te trekken. Zij zijn aan het wachten, en zien zij iemand die een waardige verblijfplaats voor hen heeft
kunnen voorbereiden, met hoeveel vreugde dringen zij dan in hem binnen om hem te verrijken en mooier te maken en ook anderen via hem te verrijken en mooier te maken!"
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Een cadeautje en zorg om misbruik van vertrouwen

Vond vanmorgen op Faceboek deze afbeelding, helaas zonder vermelding van de maker. Hoop dus dat ik hem toch mag gebruiken. Het paste zo duidelijk bij mijn verhaal over een voorval dat ik heb meegemaakt.

Gisteren belde ik de gebedsgenezer voor een nieuwe afspraak, waar ik vorige maand op aanraden van een kennis naar toe ben geweest. Bij mijn vriendin, die mee geweest was, had het geholpen, bij mij niet. Lag niet aan de man, maar ik had mezelf afgesloten. Hij voelde dat ook. Zei aan mijn vriendin, terwijl ik op het toilet zat, dat er geen doorkomen aan was. Echter ik had er een reden voor, die ik haar later vertelde. Terwijl wij bij die man zaten voor behandeling, liet hij ons foto's zien van mensen die bij hem voor genezing kwamen. Mijn vriendin herkende zelfs een paar mensen. Hij vertelde wel niet wat ze hadden, maar in mijn gevoel mag dit beslist niet. Heb respect voor de mensen die bij je komen en deel geen woord of foto met anderen over hen. Zij vertrouwen jou door te komen. Geef hen dan ook het vertrouwen terug, dat zij jou kunnen vertrouwen. Om die reden wilden wij geen van beiden een foto achterlaten, zodat hij daarmee kon werken. Nogmaals, als genezer is hij goed. Maar ik wil zeker weten dat niemand weet dat ik daar ben geweest, zonder dat ik hiervoor toestemming heb gegeven. Niet omdat ik me ervoor schaam, maar omdat het privé is. Daar gaat het om. Als ik me ervoor schaamde zou ik er nu niet over schrijven. Waarom dan nu wel? Het heeft nog een vervolg gekregen. 

De kennis, die mij deze man had aangeraden, hoopte dat ik daardoor sneller zou genezen. Prachtig toch? Heb direct een afspraak gemaakt vorige maand, voor ons samen, omdat we beiden wat hulp konden gebruiken. Na dit voorval sprak ik vorige week die kennis opnieuw en hij vroeg wanneer we weer gingen. Zei hem dat ik dit voorval eerst met de gebedsgenezer wilde bespreken, wanneer ik bij hem was. Het had mij wantrouwend gemaakt betreffende zijn integriteit. Ik kon hem niet kon vertrouwen in mijn gevoel en mezelf niet voldoende openstellen om eventuele genezing te ontvangen. Gisteren belde ik dus voor een nieuwe afspraak, die dezelfde avond weer werd afgezegd door de gebedsgenezer. Hij had het te druk en moest naar Maastricht, had twintig mensen die hij moest helpen, etc. Doorzichtige smoesjes, waar ik dwars doorheen keek. Hij had waarschijnlijk mijn kennis gesproken en  waarschijnlijk verteld dat ik weer zou komen met mijn vriendin. Zij zijn vrienden van elkaar. Vrouwen hebben de naam kletskousen te zijn, maar de mannenwereld weet er ook raad mee. Heb genoeg ervaring op gedaan tijdens mijn werk als buschauffeur. Mijn kennis had naar alle waarschijnlijkheid alles al overgebriefd, dat kon niet anders. Natuurlijk wilde de gebedsgenezer dit verhaal van mij dus niet horen. Jammer. Toch kan ik alleen maar hopen dat hij er iets mee doet en voortaan zijn mond houdt tegenover anderen over zijn cliënten. Nogmaals, over zijn geneeswijze, niets dan goeds. Hij wil er zelfs niet eens iets voor hebben. Een kleine bijdrage voor de zuster van St. Clara. Maar ook al werk je gratis, je moet integer blijven. Dat is wat mij heel erg stoorde. Geen mens wil dat een ander weet dat jouw foto daar ligt, of geeft u daar niet om? Ik wel. Wat ik te vertellen heb, vertel ik zelf wel aan de personen die dat in mijn ogen mogen weten. Maar niet één hulpverlener, op welk gebied dan ook, heeft het recht om het vertrouwen van zijn/haar cliënten te schaden door anderen er over te vertellen.  

Vanmorgen op Faceboek zag ik een foto van H. naast een prachtig beeld op de Tefaf. Ik schreef dat dit al zo lang een wens was van mij om daar eens rond te mogen kijken. Helaas, alleen de toegang al is voor mij en vele anderen onbetaalbaar. Kreeg ik een uitnodiging om volgend jaar op zijn kosten mee te gaan. Wat is het toch mooi om zo'n geschenk te krijgen. Ik heb er geen nee tegen gezegd, maar de uitnodiging met beide handen aangenomen. Nu maar hopen dat het niet wordt vergeten, een jaar is heel lang. Heb aangeboden na afloop bij mij thuis gezellig een etentje te maken. En dat voor iemand die zelden kookt. Het wordt Indisch eten, daar ben ik wel goed in gelukkig. Mijn schoonzus en ik hebben dat beiden van onze schoonmoeder geleerd, iets dat je niet meer vergeet. Weet je wat zo belangrijk is in het leven? Dat iemand ook aan jou denkt en je iets gunt wat je graag wilt. Zomaar een wens vervult. Geweldig, dat er zulke mensen nog rondlopen. Alleen de uitnodiging al geeft veel plezier van tevoren, al moet ik er nog een jaar op wachten. 

Vanmiddag een klein uurtje samen met Fransien naar de St. Joep markt in Sittard. Ben niet dol op zulke dingen, maar samen is het misschien wel gezellig. Het is me te druk en ik hou mezelf niet voor de gek. Als ik eens weg wil, moet je gewoonweg ook kunnen kopen wat je leuk vind. Heel vaak hebben ze leuke koopjes in de aanbieding. Maar gek hè, de portemonnee is altijd leeg als er zulke evenementen zijn. Afijn, morgen komt vast de AOW weer binnen, dus misschien kom ik iets leuks tegen om als uitspatting mezelf mee te verwennen. Vandaag ben ik aan de beurt om voor het eten te zorgen, dat doen we om en om. Heb een tas vol heerlijke spullen klaar staan om ons beiden eens goed te verwennen. Wat carpaccio vooraf. Lekkere verse soep gemaakt. Dat op zich is al een wonder, omdat ik zelden kook en een ovenschotel met aardappelen, spinazie en Brie. We zullen smullen. Rummikuppen of kaarten als toetje, wordt weer een gezellig dagje. Geniet van het moment, schreef ik gisteren. Ik ga ervoor, u ook? Maak er een leuke dag van en geniet met volle teugen. Maus

 

 

Liefde en zelfvertrouwen aan jezelf geven en hersenspinsels

Je hebt hersens die spinsels bedenken waarmee we onszelf krenken

Een lichaam met voeten waarvan jij bepaald welke kant zij lopen moeten

Aan jou de keus

Vanmorgen belde een van mijn vriendinnen. Allereerst om te vragen hoe het ging, nadat ze mijn verhalen had gelezen en om te vertellen dat zij een eind aan de relatie had gemaakt. Zij verwachtte van hem emoties en andere waarden van hem, die hij niet kon geven. Voor de rest is het een doodgoeie man. Ineens realiseerde ik mij dat ik afgelopen tijd had geleerd dat je dit niet van anderen kunt verwachten, maar juist van jezelf. Die verwachtingen kende ik uit het verleden. Ik verwachtte van de ander dingen, die hij niet kon en zeker niet wilde geven. Het was iets wat die persoon niet voelde. Ik verwachtte toentertijd ook medeleven, net als zij. Iets wat je eigenlijk alleen aan jezelf kan geven en niet van de ander kan verwachten, als die persoon dat niet heeft te geven of kan voelen. Afgelopen twee jaar heb ik steeds meer geleerd dit alles aan mezelf te geven en van een ander weinig of niets meer te verwachten. Het grappige is dat ik nu veel meer krijg van anderen dan ik was gewend. Iedere dag probeer ik mijn verwachtingen bij te stellen naar nihil. Vraag aan God om mij alles te geven wat goed voor mij is die dag. Dat ik nergens tekort aan kom. Het gevolg? Mijn kinderen bellen weer vaker en samen hebben we plezier aan de telefoon. Mijn vrienden nodigen me vaker uit en ik krijg liefde en medeleven van mensen die ik soms nauwelijks ken. Geschenken die ik jaar in jaar uit heb gemist, terwijl ik iemand naast me had. Nu geef ik het mezelf, alleen al door mijn gebedje 's morgens en door het bedankje 's avonds voor het slapen gaan. Ik bedank iedere avond God en zijn engelen voor al het mooie dat ik heb gekregen, zelfs als ik me ziek of beroerd voel, bedank ik nog. Zoals gisteren. Mijn hoofd was een wolk, ik schreef er gisteren over. Heb dus naar mijn gevoel geluisterd. Weinig of niets doen, was het gevoel. Een verhaal schrijven wilde ik wel en een mooie kaart maken met een spreuk eveneens, zie de websites: http://members.home.nl/maus-sturmer/ en http://members.home.nl/kerstkaarsje/. Soms zet ik die kaarten ook op Facebook. Die verhalen en gedichten schrijven is geen inspanning maar een plezier, al zijn er ook dagen dat ik geen letter op papier krijg. Ook dat is goed.

Nee, de grootste inspanning is om los te zijn van alle gedachten. Het malen als je zorgen hebt. Vanmorgen melde iemand op Facebook dat zij weer niet kon slapen door zorgen. Oh, wat ken ik dat goed en schreef haar het volgende:  "Weet je Marianne, als wij als mens nu eens beseften dat die zorgen in de nacht nog erger lijken dan overdag. Dat het tot ons door zou dringen dat ze daardoor niet worden opgelost, dan zouden wij het wel uit ons hoofd laten om zo te piekeren. Nee, wij eigenwijze mensen blijven maar malen. Ontnemen onszelf alle rust die we zouden kunnen vinden. Juist door die rust zouden we de oplossing kunnen ontvangen in de nacht. Wij zijn dwaze mensen, maar doen het allemaal. Dat is de enige troost die ik je kan geven."

Zorgen, ieder van ons voelt zijn eigen zorg en pijn het hardste. Je kunt niet zeggen jij hebt meer, of jij hebt het minder dan ik. Nee, ieders zorg en verdriet is het grootste voor zichzelf. Het loslaten en over durven geven aan die Hogere Macht, ik noem het God, is het moeilijkste dat er is. Omdat wij misschien niet voldoende of helemaal niet geloven. Omdat we geen vertrouwen hebben en denken dat wij alleen op onszelf kunnen vertrouwen of om welke andere reden dan ook. Vertrouwen en overgave is de beste remedie tegen het malen. Als ik 's avonds een blokje om loop, op welke tijd ook, vraag ik altijd mijn twee engelen Mike en Lucien of ze naast me willen lopen. Hoe ik weet hoe ze heten? Gek, ik wist helemaal niet eens dat ze er waren, tot de dag dat ik in de auto stapte en bescherming vroeg voor een lange rit. Onderweg praatte ik tegen ze, ik wist dat het er twee waren en vroeg op gegeven moment hun namen. Eerst hoorde ik niets, tot tijdens een samenspraak ik eerst de naam Mike hoorde. Grappig, in die tijd had ik geloof ik niet eens mijn kleinzoon die zo heet. Pas op de terugweg hoorde ik de naam Lucien. Is het waarheid dat ze zo heten? Voor mij wel, de rest denk ik niet eens bij na. Vertelde toch al eerder van Leila, die iedere avond op mijn bed zit. Er waren dagen dat ik veel met haar praatte, toen ik haar voor het eerst zag. Op gegeven moment zeiden we welterusten tegen elkaar en ik ging liggen. Zoals altijd maalden mijn gedachten alle kanten op en één gedachte werd steeds sterker; 'Hoe zou die engel eigenlijk heten?". Op gegeven moment hoorde ik in gedachten Leila zingen en wist ik dat dit haar naam was. Mooi niet? Ik ben geen muziekliefhebber, behalve op de dansvloer en dit liedje is geloof ik al heel oud. Als ik thuis ben hou ik van stilte, maar ja............., het probleem bij stilte is dat gedachten rondtollen in je hoofd.

 Gisteravond las ik in het boekje "zielsgelukkig van Marie-Claire van der Brugge" over een ontmoeting met een engel. Die legde haar uit wat ons probleem is en voor mij zo heel herkenbaar. Wij mensen leven of in het verleden of zijn met de toekomst bezig, maar vergeten het moment van Nú. Het Nú, wat is dat. Ik zit mijn verhaal in het nú te schrijven. Denk er niet bij na. De woorden vliegen op papier, alsof het verhaal al in mijn hoofd is geschreven, terwijl ik zelfs de volgende zin nog niet weet. Is het Nú dan een contact met deze engelen, die mij de woorden ingeven? Of komen ze uit mijn eigen hersenpan? Ik heb geen flauw idee. Als ik achteraf het verhaal nog eens doorlees vraag ik me af waar het echt vandaan is gekomen. Hoe ben ik er op gekomen? Hoe is het verhaal ontstaan? Soms door een woord, een gebaar of een gedachte? Bij de dokter in de wachtkamer zittende wist ik dat ik moest schrijven over het verhaal van mijn vriendin. Maar hoe kom ik dan aan de rest? Geen idee, het komt vanzelf. De woorden komen vanzelf naar boven. Mijn handen glijden over het toetsenbord en moeten heel snel zijn om alles wat boven-borrelt op papier te zetten. Ik laat alles een halve dag rusten, om even daarna te corrigeren en te plaatsen op mijn Blogs.

Het is heerlijk om alles te kunnen schrijven wat je voelt en meemaakt. Een enkele keer werd me verweten dat ik zo open ben en over alles schrijf wat me bezig houdt. Vooral het openbaar maak. Is dat heel erg? Ja en nee. Aan de ene kant maakt het me kwetsbaar, dat klopt. Maar de andere kant is veel kostbaarder. Hoeveel mensen herkennen zichzelf hierin? Sommigen reageren hier zelfs op, wat ik prachtig vind, omdat ik weet dat ik iets heb kunnen geven of heb kunnen delen. Heeft niets met ijdelheid of trots te maken, maar met blijheid dat ik iets heb mogen geven, wat de ander kon gebruiken. Die blijheid geeft mij iedere dag kracht om door te gaan. Niet te twijfelen aan mezelf. Het geeft me mijn zelfvertrouwen terug wat ik als kind al was verloren. Zo heeft ieder van ons iets in zich waar hij of zij goed in is en wat kracht en zelfvertrouwen geeft. Het hoeft niet groot of klein te zijn. Er wordt alleen maar van je gevraagd om in te zien, dat jij ook een gave hebt om te gebruiken. Om er een beter mens van te worden die zichzelf alles kan geven en niet afhankelijk is van de liefde van een ander. Ook jij hebt het in je. Kijk ernaar en gebruik het. Laat alle hersenspinsels los en leef in het nú, op dit moment. Wat ben je Nú aan het doen, wat zou je eigenlijk willen doen? Ik wens je heel veel succes om die liefde en dat zelfvertrouwen te ontdekken in jezelf. Het is niet eenvoudig en ik moest 72 worden voor ik het ontdekte, maar niemand kan dit nog meer van me afnemen. Maus

Een lijf waarmee vandaag niets te beginnen is en een dagtekst om van te genieten

Rimburg en omgeving

Vandaag een prachtige dagtekst, die maar moeilijk tot me doordringt, hoe erg ik dat ook vind. Ben vanmorgen opgestaan met een hoofd vol wolken, alsof er niets meer in zit. Zo licht voelt het aan. Weet er geen andere beschrijving aan te geven. Een dag waarop je eigenlijk niets moet, alleen verwend zou moeten worden door iemand om je heen. Maar ja, waar vind je zo iemand die jou eens een dagje komt verwennen. Die liggen nu niet bepaald voor het oprapen. En zelfs al heb je iemand om je heen is het de vraag of die persoon wel de behoefte heeft om jou een beetje te vertroetelen.

Het is zo'n dag waarop je te moe bent om je ene been voor het andere te zetten. Het was een druk weekeinde, vol met gezellige dingen en etentjes, zonder enige inspanningen. Vooral gisteren. Met 12 man aan tafel zitten is alleen maar plezier maken en lachen. Zelfs ik kan hier grotendeels in meedelen, ondanks dat er ook veel dialect wordt gesproken. Iets waar ik me nog steeds gehandicapt in voel, omdat ik het niet allemaal kan volgen. Alleen al het samenzijn met z'n allen, het delen van een maaltijd brengt zoveel gezelligheid, dat wil je niet missen. Net als zaterdagavond met twee vrienden van mij waar

Door het vuile stalraampje gefotografeerd

Fransien en ik hebben gegeten. Zo gezellig en warm. Het was jammer dat ik die nacht niet goed was geweest en de dokter moest komen. Het lijf wilde niet wat de geest wel wilde, nog gezellig kaarten na het eten. Nu viel het in het water. Om negen uur was de koek voor mij op. Gisteren trouwens hetzelfde. Rond tien uur was het voorbij met de pret. De napret in bed is des te leuker, wanneer je nog na ligt te genieten van zo'n leuk weekeinde, vol verwennerijen.

Nu voelt mijn lijf alsof het duizend kilo naar de zee heeft gedragen, zo uitgeput ben en voel ik

Met elkaar knuffelen
 

me. Was om 6.15 uur wakker en kon met geen mogelijkheid meer in slaap komen. De eerste greep is naar de berg medicijnen die je krijgt te slikken. Een beetje overdreven, maar ik had er al vier en als je er nog drie bij krijgt, wordt dat een berg. De administratieve beslommeringen moeten nog maar een dagje blijven liggen en het wekelijks kaartavondje met Fransien zal ik af moeten zeggen. Voel op mijn klompen aan dat dit niet lukt vandaag. Ach, er komen nog genoeg dagen dat ik weer helemaal fit en kwiek erbij loop. Dit lijf en vooral mijn geest zal even moeten accepteren dat rustig aan doen gewoon betekent; meer rust nemen. En dat is

Een kijkje door het hekwerk heen

iets wat ik in 72 jaar nooit heb willen leren en accepteren. Ouder worden wil niet altijd zeggen dat je wijzer wordt. Tot dat eigenwijze soort behoor ik nu eenmaal. Altijd doorgaan. Nieuwe ideeën uitvoeren, creatief zijn, verhalen schrijven, fietsen, fotograferen en foto's bewerken en weet ik allemaal veel. De dag is altijd te kort om al die leuke dingen te doen. Daarnaast heb je dan nog je normale verplichtingen. Eigenlijk moest je gewoon met alles door kunnen gaan. Normaal heb ik ook aan 4 tot 5 uur slaap meer dan voldoende. Maar nu betwijfel ik dat echt. Dus luister ik gehoorzaam naar dat onwillige lijf dat bij me hoort en ga maar heel luxe op de bank liggen. Verwen mezelf en kijk wel wat deze dag weer heeft te brengen. In ieder geval geen verplichte dingen, dat is zeker. Morgen weer een dag, is vandaag mijn motto. Voor ieder van jullie een fijne maandag met een lach en vol plezier, Maus

Dagtekst van maandag 17 maart 2014
"De mens is, net zoals de aarde, omgeven door een atmosfeer die de inwijdingstraditie de aura noemt, en het is via de aura dat hij communiceert met de krachtstromen die de ruimte doorkruisen. Deze stromen zijn lichtend of duister, heilzaam of noodlottig, en het is de aura die, afhankelijk van haar zuiverheid en haar kracht, deze aantrekt of afstoot. Zelfs al is hij omgeven door slechte stromingen, degene die een krachtige en zuivere aura heeft, is beschermd, want vooraleer zij hem treffen, raken zij zijn aura die hen, net als de douane aan de grens, niet binnenlaat. Concentratieoefeningen op de kleuren van het prisma kunnen je
helpen je aura te vormen, maar je zult pas echt resultaat boeken wanneer je deze oefeningen vergezeld laat gaan van het werken aan de deugden. Door de liefde verlevendig je haar, door de wijsheid verlicht je haar, door zelfbeheersing maak je haar sterker, door de zuiverheid maak je de aura klaar en helder. De hemelse entiteiten zijn gevoelig voor de aura van een heilige, van een spiritueel Meester, en van hoe ver ze deze ook waarnemen, zij snellen naar hem toe. Zelfs mensen zoeken toenadering tot hem, want zij voelen daar een aanwezigheid die hen verlicht, voedt, tot rust brengt en opbeurt."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

 

De foto's zijn op 14 maart 2014 in Rimburg gemaakt.

Werkt de Tia misschien toch nog door, doe ik nog teveel, of.... Komt nu alle pijn en verdriet van lange jaren er pas uit? Wie kan het zeggen!!

10 km, was heel zwaar en pijnlijk onder de voet. Bovendien voelde mijn lijf dodelijk vermoeid, terwijl het andere dagen zo goed voelde.

Dit kaartje schenk ik dit keer eens aan mezelf

Vannacht is de dokter hier geweest. Het ging niet goed. Tijdens het opstaan om naar de wc te gaan zwaaide ik ineens alle kanten op. Alsof ik geen beheersing meer had over mijn eigen lijf. Het leek een beetje op evenwichtsstoornis, maar dan erger. Ook de benen leken me niet meer te kunnen dragen. Heel angstig en het eerste waar je dan aan denkt is toch; nee, hè, niet weer. Overdag was ik weggeweest met de fotoclub om te fotograferen. Het lopen werd steeds pijnlijker en het ritje op de fiets terug van Rimburg naar Landgraaf,

Afijn, na even rustig zitten, waarbij het rare gevoel niet zakte, de dokterspost gebeld, die besloten toch even langs te komen. Ik moest rustig beneden blijven zitten. Gelukkig heb ik daar altijd een deken liggen. De buitendeur op een kier gezet en een uurtje half slapend doorgebracht, tot ze kwamen. Blijkbaar was mijn lijf weer een beetje tot rust gekomen en ging het iets beter. Alle oefeningen die ik moest doen om te controleren of het een nieuwe Tia was, waren goed. Alleen was de bloeddruk weer veel te hoog. Gerust ben ik er niet op, omdat het net is alsof je de controle over je eigen lijf kwijt bent. De vrouwelijke dokter vroeg nog wat ik wilde. Ja, wat heb ik te willen, vroeg ik. Jullie kunnen niets vinden, dat kunnen ze bij opname ook niet. Afijn de afspraak was dat als dit weer gebeurde ik direct moest bellen.

War moet je hier nu mee. Vandaag heb ik een afspraak met vrienden. Fransien en ik zijn uitgenodigd voor een etentje daar. Wilde eerst afzeggen, maar tijdens het telefoontje maakte de mannelijke helft duidelijk dat hij mij een Reiki behandeling zou geven. Hij is Reikimaster en geeft ook opleidingen tot Reikimaster. Hij gaat kijken of hij kan ontdekken wat er werkelijk aan de hand is. We wachten het allemaal af. Voel me nog steeds vreemd in mijn hoofd. Kan het niet anders beschrijven dan alsof er een band omzit die ik er niet af kan halen. Fijne dag allemaal.