Drie teksten vandaag die slaan op inzicht wijsheid en respect met natuurlijk een vleugje Rome

Dagtekst van zondag 13 juli 2014, woorden van inspiratie en een dagelijkse gedachte. Het is nog steeds bar slecht weer in het zuiden, dus misschien een beetje tijd om te lezen?

Vandaag vind ik alle drie de teksten bijzonder. Misschien omdat ze van toepassing zijn op mezelf en het leven wat ik heb achtergelaten. Schoonheid! Ja ik ken zo iemand die veel uiterlijk schoonheid had, dit ook heel vaak misbruikte naar buiten uit. Letterlijk over mijn hoofd heen. Heeft het iets opgeleverd? Welnee. Niets kan die persoon meer vinden van wat ooit was, maar dat is eigen keuze. Het uiterlijk? Die schoonheid is inmiddels ver verdwenen, omdat het hart niet meer wordt aangeraakt door dat wat innerlijke en uiterlijke schoonheid mooi maakt. Liefde. Ik keek toen al niet naar die uiterlijke schoonheid, maar naar de kwetsbaarheid en innerlijke schoonheid, die met de jaren veranderde in bitterheid en hardheid. Dat was een werkelijkheid die ik niet wilde zien. Dom en jammer, maar ik hoef er niet meer naar te kijken of mee te maken hoe verval zich voortzet. Foto's op Facebook zeggen genoeg. 

De woorden van inspiratie zijn letterlijk op mij van toepassing. Ik weet nog lang niet genoeg en leerde nog niet alles na mijn reis naar Santiago. Misschien juist omdat ik toen niet alleen ben gegaan wat wel de bedoeling was van die reis. Toen al zei ik aan het einde van de reis dat ik naar Rome wilde. De tijd was nog niet rijp. Ik moest klaar zijn met mezelf. Eindelijk leren dat eenzaamheid er niet hoeft te zijn. Gek maar sinds oktober vorig jaar, tijdens de grootste inzinking en vernedering, is het keerpunt gekomen. Heb ik voor een ander leven gekozen. Een leven waarin ik met mezelf gelukkig werd. Natuurlijk had ik er een psychologe, mijn kinderen en vrienden bij nodig, Maar in wezen moest ik het allemaal zelf doen. Het mooie is dat ik me nooit heb geschaamd voor wat ik in mijn leven heb gedaan. Niet dat er tig keren waren, van kind af aan, dat ik uit het leven wilde stappen. Niet dat ik hulp nodig had om mezelf weer terug te vinden en niet om het naar buiten te brengen, zodat misschien één persoon in zijn of haar leven inziet dat je zelf je leven kunt veranderen. Ik heb 20 jaar als kind in de hel geleefd. Drieëndertig jaar de grootste liefde beleefd die een mens in z'n leven kan wensen en van de laatste negen jaar, zes jaar opnieuw de hel ondervonden. De omgeving had geen idee, maar menigeen om mij heen had er moeite mee dat ik niet uit dit leven kon stappen door de diepe liefde die ik voelde. Nu is iedereen alleen maar dankbaar. Niet dat ik in die hel belandde, voor ik inzag dat ik zelf alleen maar hoefde op te staan en er uit te lopen. Maar om de moed en kracht die ik heb opgebracht om mijn leven om te keren. Het ging stapje voor stapje. Mijn diepe geloof heeft me daar bij geholpen. Het ging met vallen en opstaan en soms is er nog weleens een gevoel van heimwee over wat had kunnen zijn. Zonder dat ik er iets mee doe. Het overvalt je op zo'n moment, zonder dat je er iets tegen kunt doen. Echter ik laat dat toe, kijk er naar en weet dat ik voor geen miljoen terug zou willen zijn in die situatie. Zoveel vrede in mezelf heb ik sinds de dood van Berry nooit meer gevonden. 

En daar kwam als een flits twee maanden geleden het idee opnieuw naar boven. Ik moest en zou naar Rome op de elektrische fiets. Maar nu werkelijk helemaal alleen. Voor menigeen onbegrijpelijk. Voor mij zonder angst of vreze. Ik krijg alle hulp door mijn geloof. Deze reis wordt een bijzondere reis. Zelfs dat laatste stukje heimwee is dan vanaf de eerste dag verdwenen, omdat ik alles zelf kan en mag doen. Wat voel ik een liefde van binnen en blijkbaar straal ik dat ook uit. Want wat je bezit kun je delen, ook liefde voor anderen. Het 'willen van destijds', na de reis naar Santiago is nu omgezet in nú doen. Over 3½ week vertrek ik naar Rome. De tijd vliegt. Kom tijd te kort, maar tegelijkertijd weet ik dat ik die tijd hard nodig heb om alles voor te bereiden. Iedere avond in bed lees ik dag voor dag wat May Quadvlieg heeft meegemaakt. Maak aantekeningen en langzamerhand is dat zoveel, dat ik misschien het boek zelf moet aanschaffen om het onderweg nog te volgen. Het zijn aantekeningen, die vast niet al zijn ervaringen weer geven. Van Santiago weet ik dat het soms heel moeilijk is om sommige ervaringen te beschrijven. Er gebeuren wonderen onderweg, die lang niet iedereen zal geloven. Ervaringen en wonderen waardoor je door de buitenwereld wordt neergezet dat je niet met twee benen op de grond staat. Dit zijn de kostbaarste ervaringen in je leven. Drie van die grote wonderen heb ik 16 jaar geleden ook in Montana meegemaakt. Wonderen komen toch dagelijks voor, dat weten we allemaal. Maar als ze groter worden is die ervaring heel moeilijk te verwoorden. Maakt niet uit. De bedoeling van de reis is dat ik deel met anderen. Eigenlijk gebeurd dat al sinds ik op dit medium mijn gevoel deel met u allen. 

Ja en dan de laatste, een dagelijkse gedachte. Beetje bij beetje bereikt zij haar doel. Is dat niet het hele leven zo? Beetje bij beetje klimmen we omhoog de berg op. Worden wijzer en leren dagelijks hoe dingen wel of niet moeten. Van baby af aan leren we het leven kennen. Doen de eerste voorzichtige stapjes, met vallen en opstaan. Dit gaat je leven lang door, zolang jij er aan mee doet. Zelfs op of rond mijn leeftijd is het nog nodig weer op te krabbelen. Nieuwe dingen te ontdekken. In het leven te stappen wanneer je bent uitgeblust en er uit wilt stappen. Niemand anders kan je daarbij helpen dan jij alleen. Ga niet klagen en slachtoffer blijven. Ik weet hoe dat voelt. Maar kan u ook verzekeren dat als je vandaag nog uit die hel stapt, je een uur later de eerste lach op je gezicht tovert. Geen mens komt zonder pijn en verdriet het leven door. Ieder van ons heeft op zijn tijd de hel ervaren, in welke positie ook. Geen mens blijft dat bespaard, op enkele uitzonderingen na. Je kunt niet achter alle gouden deurtjes kijken, of naar uiterlijke schijn, ook daar heerst verdriet en pijn. Geloof me maar. Wanneer je in je hart kijkt zou je dan met mij of een ander willen ruilen? Misschien nu, maar voorheen echt niet.  

Ik reis niet alleen, al denken veel mensen dat. Ik reis met God en mijn engelen naast me. Niemand hoeft dat van me aan te nemen, het is mijn gevoel en bescherming die ik meekrijg op mijn weg. Het zijn ook vast niet altijd mijn woorden die ik hier schrijf. Zoveel wijsheid? Dat kun je alleen maar ontvangen. Die wijsheid bezitten we allemaal in onze ziel. Misschien is die ziel van weten en innerlijke wijsheid wel opengegaan op die dag in oktober vorig jaar. Wie zal het zeggen? Misschien is het nu tijd om al die openbaringen neer te pennen. Wie weet kijkt net die ene persoon, die deze wijsheid ook wil vinden in zichzelf, vandaag in zijn of haar ziel en vindt het beetje bij beetje terug in zichzelf. Het gaat gedoseerd. Zo wijs zijn ze hierboven wel. Overvloed aan wijsheid die in één keer binnenkomt zou kunnen schaden. Misschien zelfs hoogmoed kunnen geven. Juist die gedoseerde inzichten, wijsheden en gevoelens van respect  naar de ander maken dat we zelf tijd en ruimte krijgen om er over na te denken. Het te ontvangen in dankbaarheid om het daarna in diezelfde gedoseerdheid door te geven. Alleen iemand die ver boven ons staat heeft die kracht om in te zien wat wij wel of niet kunnen verdragen en ontvangen. Maus

Dagtekst van zondag 13 juli 2014
"Schoonheid oefent zo’n fascinerende kracht uit op de mensen, dat zij altijd
in de verleiding komen haar te benaderen om ze aan te raken, te grijpen, te
bezitten. Maar schoonheid kun je niet in bezit nemen: in essentie behoort ze
niet tot de fysieke wereld, en zodra je alleen maar probeert ze te beroeren,
zal ze je ontsnappen. Schoonheid is een wereld die uitsluitend is gemaakt voor de
ogen; ze is niet voor de handen noch voor de mond bestemd. Schoonheid vindt
het fijn om te worden bewonderd, bekeken, maar verdraagt geen aanraking. Men
moet dus altijd zeer aandachtig zijn wanneer men mensen van een grote
schoonheid ontmoet. Wie niet de juiste houding heeft, riskeert de entiteiten die deze
mensen bewonen en die hun deze harmonie, deze gratie verlenen, te verjagen.
En als zij zich verwijderen, zal hij lijden, want hij verliest dan dat
ongrijpbare element die ook zijn leven mooier maakte. Onze vreugde, onze
inspiratie, hangen af van het respect dat wij tegenover de schoonheid
betonen, zonder ze te willen grijpen. Door ze iedere dag bij de mensen te
beschouwen, zullen we het ware leven proeven."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Woorden van Inspiratie - Dag 104

"Weten is niet genoeg, we moeten toepassen.
Willen is niet genoeg, we moeten doen..."
 Johann Wolfgang van Goethe

Een dagelijkse gedachte

De natuur heeft geen haast;
Atoom voor atoom, beetje bij beetje,
bereikt zij haar doel.
Ralph Waldo Emerson  (Ingestuurd door:  P. de Groot, Tilburg NL)