Ben jij een stiltemens? Is jouw levensles ook zo zwaar geweest of nog? Dagtekst van vandaag

Zomaar een paar onderwerpen die alles en niets met elkaar gemeen lijken te hebben

Vandaag is het eerste dat me inspireert de dagelijkse gedachte. Ik ben zo'n stiltemens. Zodra er lawaai of ander soort geluid is ben ik totaal afgeleid. Dit is niet nu, dit is al van kinds af aan. Stilte en rust om me heen, ik vind het heerlijk. Kan ook uren naast iemand in een auto zitten zonder een woord te zeggen. Wanneer ik rij geniet ik niet alleen van het rijden maar ook van alles om me heen is aan natuur. De tijd van jong zijn en altijd haast hebben is al heel lang voorbij. Hou me aan de snelheid waar nodig en geniet ook hier van rust en stilte. Wanneer ik naast iemand in de auto zit ik meestal te lezen. Rust en stilte samen met iemand beleven is perfect. Ik heb zo weinig tijd om te lezen, dus een mooie gelegenheid. Daarnaast heb ik er een hekel aan om mee te rijden en dat doe je automatisch wanneer een ander rijdt. Ik vind het verschrikkelijk wanneer iemand constant zit te vitten op de ander. Wij maken allemaal fouten, ook tijdens het rijden. Wanneer iemand daar op gaat letten wordt dat nog erger. Nerveusiteit speelt dan de overhand, waardoor nog meer fouten worden gemaakt. Het enige waar ik een gruwelijke hekel aan heb als mensen boven op de auto van een ander gaan zitten. Wat maakt die paar meter nu uit om afstand te houden en je voorganger rust te geven.  Zelf ga ik dan extra langzaam rijden, wanneer een paar keer op de rem trappen niet helpt. Dat soort rijders begrijpt nog steeds niet wat dit met je doet. Degene waar jij bovenop gaat rijden wordt eerst nerveus, daarna kwaad. Hierdoor ontstaan ook de meeste ongelukken. Lieve mensen, ben jij toevallig zo iemand die altijd bovenop de ander zit met autorijden realiseer je één ding. De voorrijder kan fouten maken door jouw gedrag. Zelf heb ik ook zo'n haastrijder in mijn busje gehad. Jarenlang heb ik last van nek en rug gehad. Nog steeds word ik heel gespannen als er weer zo'n dure automobilist of jongelui met veel bravoure en haastgevoelens in mijn nek zit te hijgen. Stop er toch mee. Je wint misschien op 400 km. 15 minuten, maar maakt onderweg heel veel mensen ongelukkig en boos. Staat u daar wel eens bij stil? We willen toch allemaal over dezelfde weg naar ons doel. Geloof me als je straks tussen die zes plankjes ligt door dat haastgedrag kijk je met heel veel spijt naar beneden. Ziet wat een verdriet je achterlaat door al die haast, die niets heeft opgeleverd, maar wel jouw leven en/of dat van een ander heeft gekost.  

Stilte. Het is heerlijk stilte om je heen te voelen, vind ik. Toch ken ik hele lieve mensen, die geen ogenblik hun mond kunnen houden. Zou de eenzaamheid dit veroorzaken of zouden ze bang zijn voor stilte? Ik heb geen flauw idee. Met verbazing luister ik dan naar de grote woordenschat die over me heen gesproeid wordt. Soms zo erg dat ik vraag om even een moment van rust. De ander respecteert dat maar heeft zelfs niet in de gaten dat het rustmoment maar enkele minuten wordt gegund. Niet erg. Straks neem ik afscheid van die persoon en zit misschien weer uren in een stilte die hij of zij niet kan verdragen. Juist door mijn aanwezigheid heb ik die persoon even een moment van plezier gegeven, waarin hij of zij alles kwijt kon wat hen bezig hield. Dat hoort bij geven, zelfs als je je er zelf even minder prettig door voelt. Je hebt die ander momenten van blijdschap gegeven.

Zou mijn behoefte aan stilte bedoeld worden in de dagtekst om mijn/ons bewustzijn te versterken? Zou stilte om je heen meer licht geven om te ontvangen? Misschien wel. Ik merk heel snel, tenminste wanneer ik dat wil, als hier een entiteit is die door wil komen, of dat mijn engelen er zijn. Echter het raakt me weer niet zo diep dat ik er over na ga denken of de hele dag bij stil ga staan. Door stilte om je heen kom je sneller tot nadenken, maar ook tot piekeren wanneer je die neiging hebt. Duizenden onderwerpen vliegen dagelijks door jouw gedachten. Je kunt niet ontkennen dat daar ook een stukje zelfkritiek en zelfinzicht bij zit. Natuurlijk niet bij iedereen. 

Mensen die zichzelf geweldig vinden, nooit dingen fout doen, hebben totaal geen zelfkritiek. Vinden zichzelf volmaakt. We kennen er allemaal wel één of twee om ons heen. Het is altijd de ander om hem/haar heen die het heeft gedaan. Zijn zij echt gelukkig? Nee, zij zullen nooit die liefde vinden waar ze op hopen, omdat de liefde die zij krijgen door hun zogenaamde eigen volmaaktheid niet wordt gezien en ervaren. Steeds vaker zullen zij mensen ontmoeten die maar heel even hun weg mee willen lopen. Die al snel inzien dat zij niet voor die weg willen kiezen. Gelukkig...., zij zouden doodongelukkig worden. Volmaakte mensen zijn er niet op uit om de ander gelukkig te maken, alleen zichzelf. Zij zoeken bevestiging voor die volmaaktheid, waar een ander nooit aan zal kunnen voldoen.  

Gelukkig zijn de meeste mensen niet zo overtuigd van zichzelf dat zij volmaakt zijn. Zij hebben nog zelfinzicht en leren van hun fouten. Is het niet na de eerste les, dan wel na de tweede die in een andere vorm terug komt. Leren doen we allemaal in het leven. De één krijgt een veel zwaardere les te leren dan de ander, iets dat soms heel onrechtvaardig lijkt. Waarom hebben wij ooit voor die zware lessen gekozen voor onze geboorte? Ik heb er geen duidelijk antwoord op. Misschien wilden wij nog iets goedmaken uit vorige levens? Misschien ook een les leren die wij nog niet eerder hadden ervaren? Ik weet het niet. Er bestaan veel boekjes met antwoorden van mensen die een bijna dood ervaring hebben gehad of door uittredingen verder mochten zien. Is dat het juiste antwoord? Ook hier kan ik geen antwoord op geven, omdat iedere ervaring anders is geweest. 

Wel kan ik zeggen dat, al was mijn leven vanaf de baarmoeder al een hel. Al was er 33 jaar een leven vol liefde, maar ook vol armoe en ziekte. Al was er de laatste 17 jaar diepe eenzaamheid, zo diep dat ik meermalen niet meer wilde leven. Een tijd met alleen maar veel verdriet en weinig plezierige jaren, toch nu ik terugkijk weet ik dat ik niets had willen missen. Het me heeft gemaakt tot wie ik ben en daar ben ik trots op. Mijn gevecht tegen het leven heb ik losgelaten en overgegeven en het leven geeft me nu wat ik nodig heb. Liefde voor mezelf in de eerste plaats. Liefde voor anderen, inzichten, begrip en alles wat erbij hoort. Ik ben nu zover dat wanneer er iemand in mijn leven komt hij een aanvulling mag zijn, maar geen invulling meer. Dat ik ondanks alles van geven en nemen wel mijn eigen grenzen weet te trekken. Dat laatste is mijn hele leven mijn valkuil geweest, zoals bij velen. Vrouwen en ook mannen zijn geneigd om hun grenzen steeds weer te verleggen uit liefde voor de partner. voor de lieve vrede, voor de kinderen, noem maar op. Mijn grenzen waren heel ver te zoeken in mijn leven, maar vanaf vorig jaar oktober heb ik ingezien dat mijn grenzen flexibel mogen zijn tot op zekere hoogte, Ik weet nu wat ik wel en niet zal toelaten. Geen mens krijgt meer de kans om die grenzen te doorbreken die ik heb afgebakend. Het was een zware les in het leven, die ik uiteindelijk heb gewonnen, al heb ik er wel heel lang over gedaan, vind u niet? Als ik nu zo terugkijk denk ik bij mezelf; wees trots op jezelf, je had het ook nooit kunnen leren. Dus heb ik toch weer een beetje meer respect voor mezelf gekregen door wat ik geleerd en gedaan heb om een beter mens te worden.  

Dit wil niet zeggen dat ik nooit meer oud gedrag vertoon. We zijn toch zeker mensen? En soms zijn er situaties die je zo machteloos maken, vooral als er gelogen wordt. Je oude 'ik' komt weer even boven drijven. Alleen zie je het nu veel sneller in. Je draait je om, loopt terug naar de goede weg. Blij en dankbaar dat je inzag het verkeerde weggetje gekozen te hebben. Een weg uit het verleden, die niet meer gelopen hoeft te worden. Ik wens u allen een mooie stilte dag met veel inzichten en mooie wegen om te lopen. Maus 

Dagtekst van donderdag 10 juli 2014.
"Naarmate je voortgaat in het leven, groeit je bewustzijn dat je
bewoond wordt door verschillende neigingen, sommige beter dan
andere. Dat je je ervan bewust wordt is niet voldoende, je moet
ook de noodzaak inzien deze neigingen te sorteren en je te
concentreren op de meest nobele, de meest constructieve. Op deze
manier zul je geleidelijk de aanwezigheid ontdekken van iets
lichtends, iets machtigs in jou, dat je niet eerder hebt gekend.
Deze aanwezigheid is het goddelijk Principe dat in je woont en
dat op jouw dienstbaarheid wacht. Zich ten dienste stellen van
het goddelijk Principe, betekent dat je iedere dag de morele,
spirituele waarden vindt die verdienen op de eerste plaats te
worden gesteld."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Woorden van Inspiratie - Dag 101

"Het ego begrijpt niet
dat de enige gelegenheid
om vrede te hebben NU is.
Eigenlijk wil het ego ook niet
dat je dit ontdekt.
Vrede is immers het einde
van het ego."
Eckhart Tolle

Een dagelijkse gedachte

Stilte, het mooiste wat ik ooit heb gehoord.
Boris Pasternak  (Ingestuurd door:  Netty Hubbers - v. Riet, Groesbeek NL)