De Lyme-bacterie is verdwenen, gisteren een zware maar mooie trainingsdag gehad en een tent gevonden

 

Vandaag is de puf er een beetje uit. Drukke dag geweest vol wisselingen. Een blijde boodschap vandaag is dat de Lyme bacterie definitief uit mijn lichaam is verdwenen. Wel heeft hij een aantal sporen achtergelaten waarvoor ik terug moet naar de Neuroloog. Het is een kwestie van kiezen of ik dat nu voor of na de trektocht zal doen. Heeft te maken met de pijn in mijn rechtervoet, de opgezwollen handen, waar geen reumasporen van te vinden zijn en andere kleine zaken die na de Lyme zijn opgetreden. De bacterie kan verder geen kwaad meer doen wordt gezegd en daar ga ik gewoon van uit. De middag besteed aan het zoeken van een tent. Het probleem van een lichtgewicht is toch de hoogte. Ik zie mezelf bij wijze van spreken niet liggend op de grond mijn ondergoed aantrekken. Voor jongelui prima, voor een 72 jarige die best actief is, maar toch herniapatiënt en andere pijnlijke bijverschijnselen van Lyme heeft, wat minder goed. 4.1 kg. Een kg. meer dan geplant, maar daarvoor kan ik zelfs met regen nog buiten blijven zitten en niet achter een gesloten tentdoek zonder raampjes. Het prijsverschil is wel groot. Bij een grote zaak in Roermond betaal ik 64 euro en hier in Hoensbroek 87.50 euro. De laatste gun ik het zo graag, maar ik verrij geen 25 euro aan benzine. Misschien is er iets te regelen.

Uiteindelijk een tent gevonden met een stahoogte van 1,20 hoog en de mogelijkheid daar een soort doek overheen te trekken zodat ik een groot stuk voortent heb waar ik goed kan staan, zitten en koken. Hij is 3 persoons en samen wegen ze

Gisteren een prachtige tocht gemaakt, eigenlijk verder dan de opzet was. Van Landgraaf via de Locht richting Duitsland. Via Horbach naar Vetchau en daar de berg op om boven Laurensberg uit te komen. Op gegeven moment moet ik dan naar links, maar besluit deze weg nog een stukje te volgen en dan linksaf te slaan. Het brengt me bij de Klinikum. Een prachtig nieuw gebouw, waar patiënten en studenten elkaar afwisselen. Er is genoeg te zien en te fotograferen. Vooral de groene buis voor het gebouw steekt prachtig af tegen de helder blauwe lucht. Ik vind het einde van de buis lijken op vrouwenbillen. Klinkt het gek? Nee hoor bekijk de foto's maar op https://www.facebook.com/maussturmer. Het is vochtig warm. Even voor Vaals neem ik de achterweg, die vrij steil naar het drielandenpunt voert. Halverwege een korte pauze vlak naast een prachtige strook vol margrieten korenbloemen en klaprozen. Even later komt een vrouw langswandelen terwijl ik koffie heb gemaakt en een boterham naar binnen werk. Aan het eind van het veld zie ik haar tussen de bloemen zitten om ze te plukken. Een plaatje om te zien. Wanneer ze dichterbij komt vraag ik of ik haar mag fotograferen. Geen probleem, zolang haar gezicht niet te zien is. Dat respecteer ik ook. Ben blij dat ze de moeite neemt om weer de plukhouding aan te nemen. Ze heeft inmiddels al een hele bos in haar handen. Boven bij het drielandenpunt rij ik voorbij de torens om bij het restaurant even een plaspauze te houden. Mag er niets voor betalen. Een echtpaar past ondertussen op mijn fiets zodat niet alle bagage mee naar binnen gezeuld moet worden. Die is inmiddels uitgegroeid tot 12 kg. Goede oefeningen. Straks heb ik toch het dubbele bij me denk ik. May Quadvlieg had zelfs 35 kg. bij zich, maar daar moet ik voor waken. Kom dan echt de berg niet meer op. Aan de voorkant van Vaals weer naar beneden en onverwachts besluit ik via Gemengd te rijden om bij het beroemde ijsboertje van Epen omhoog te klimmen en linksaf het bos van Vijlen ook nog even mee te pikken. Een paar starre klimmetjes, die vrijwel moeiteloos en zonder rustpauze wordt beklommen. Merk dat de beenspieren sterker worden. Tijdens een korte eetpauze op een parkeerplaats richting Gemengd, ook weer een flinke klim, zie ik onder de bomen een paar keer buizerds vliegen. Echter wanneer de camera in de aanslag ligt zijn ze verdwenen. Toch heb ik later op de dag meer geluk.

 

Voor ik vanuit België weer afsla naar Nederland staat heel uitnodigend een bankje voor een kop koffie. Er komen twee fietsers aan. De een jong de andere die uitgeput lijkt van de klim is wat ouder. Praten even. De oudste vind het heel zwaar rijden hier in de heuvels, maar geniet er wel van.  Hij heet Eelco en wanneer ze weer op de fiets stappen roept hij nog; 'doe de groeten aan de paus van mij'. Ik beloof het te doen. Ik weet niet eens of ik zelfs daar binnen kom. Moet je kaarten voor kopen. En de vraag is natuurlijk of ik lang genoeg daar ben. Maar is niet iets waar ik me nu al druk over maak. Eerst in Rome komen en dan van ons Pausie dromen, denk ik dan. De ene batterij heeft er ondanks de heuvels toch 60 km. uitgeperst. Echter de andere verbruikt bij de klim naar Vijlen al drie lampjes. Ben benieuwd hoeveel hier nu nog aan kilometers uitgeperst gaat worden. Hoewel de laatste twee lampjes altijd de meeste kilometers leveren. Heeft vast te maken met de nieuwe cellen die er in zitten. Vergeleken bij vandaag was het weer wel drukkend, maar een prachtige heldere lucht, vol vocht dat wel. Maus