Een serre vol katten en het zware onweer van vanmiddag

Mausi en Moortje samen

Zat vanmiddag letterlijk tijdens het nood- en onweer op de fiets. De harde wind- en regenvlagen striemden in mijn gezicht.  Natuurlijk had ik niets bij me. Was even op en neer naar de stad om een hoesje op te halen, dat de schoenmaker had gemaakt. Daarna even kleine plastic zakjes bij de Sligro gehaald voor de dagelijkse medicijnen. Hoe ik die niet in potjes mee te nemen. Alles is per dag afgemeten in een minizakje. Kan ik ze voor 60 dagen tegelijk maken. Zag de bui wel aankomen, maar natuurlijk was ik een beetje eigenwijs en dacht dat het nog wel kon. Niet dus. Tot op de draad toe nat. Zelfs het inlegkruisje was ineens drie keer zo dik geworden. Zat even te twijfelen of dat er nu bij moest, Maar ja, het is vrouwelijk en menselijk, dus waarom niet?  

Gisteren was het een vreemde dag. 's Morgens raakte ik ineens in paniek. Vier katten lopen er sinds korte tijd in mijn serre rond te banjeren. Allemaal mee-eters. Het werd me even teveel. In paniek naar Fransien gereden. Hoe dat nu kan? Mausi is sinds een week weer terug. Het ging niet goed op de flat. Ze begon overal te plassen, deed alleen de grote behoefte nog op de kattenbak. Ze was op haar manier aan het protesteren. Ik had gezegd, wanneer het niet goed ging mocht ze hier terugkomen. Eerst natuurlijk met Marion, mijn buurvrouw overlegd, want zij geeft ze eten wanneer ik weg ben. Het was geen probleem. Eigenlijk was zij in haar hart blijer dan ik, dat Mausi terugkwam. Ik maakte me alleen maar zorgen over hoe het nu verder moest. Ze is nog zo zwak dat ze niet meer de tuin uit kan, wat ik op zich prima vind. Is nog te gevaarlijk. Voor de rest gaat het steeds beter met haar. Gisteren moest ze voor de 2e injectie terug naar Born. Fransien zet haar met gemak in de draagbak voor katten, terwijl ik ermee zat te worstelen. Na afloop een kattenbak gekocht met steentjes, vlooienspul en spuitbussen tegen vlooien voor als ik weg ben. Of ik maar even 70 euro neer wilde tellen.  Welja, die had ik nu echt te missen, maar niet heus. Maar goed. Mausi mocht hier blijven, beslist vanuit mijn hart.  

De tweede is Moortje, die bijna dag en nacht hier wil zijn en niet in zijn eigen huis. Hij heeft zijn eigen naam uitgezocht en verteld dat hij Moortje wilde heten, ook al zouden wij dat gek vinden. Nee, ik kan niet praten met katten, maar een kennisje van mij wel en daar heeft hij een hoop aan verteld. Maar................, ondertussen heb ik er weer een opvreter bij. Dus heb ik ook deze kater op de koop toe genomen. Hij is een lieverd en samen met Mausi vormt hij een prachtig duo. Op een of andere manier zoeken katten toch hun eigen huis uit, denk ik. Dat heeft er niets mee te maken of de eigenaars nu wel of niet goed voor ze zijn. Het zijn beesten met een eigen wil en ik kan hem niet dwingen weg te gaan. Dan moet je een bak water over hem heen gaan gooien en geen haar op mijn hoofd die hieraan denkt. Ook hij heeft mijn hart gestolen in het afgelopen jaar. Katten hebben een vrije wil, net als wij mensen, daar valt niet aan te tornen. Ze zijn niet te koop, hoe lief je ook voor ze bent. En dat terwijl ik helemaal geen dieren wilde, al helemaal geen katten, vinden zij dat zij hier wel horen te zijn. Wat mijn les in dit alles is weet ik niet. Zal er vast op de weg naar Rome wel achter komen.  

De zwarte kat, die er heel verzorgd en glanzend uitziet eet het meeste thuis, denk ik, maar is overdag altijd hier en eet de restjes op.  Sinds korte tijd was er een vierde kat bijgekomen, met een beetje bruin bonte vacht. Gisteren zag Fransien ineens dat het niet goed ging met haar. Vermoedelijk is ze aangereden of heeft ze een flinke schop gehad, maar haar bekken was helemaal verbrijzelt. Weer de dierenbescherming gebeld, die haar hetzelfde uur nog kwam halen. Nee, deze komt hier niet terug, daar wordt een ander thuis voor gezocht. Ze had geen chip en

was niet gesteraliseert. Zij krijgt het in ieder geval beter dan ze het nu had. Ook voor haar wordt gezorgd. Ook van haar een foto gemaakt. Morgen bel ik even hoe het met haar is en of er iets aan haar beken gedaan kan worden.

Nog zeven nachtjes slapen,

 

 

 

Maus

Kritiek hebben op elkaar, voorbereidingen Rome, een tijdelijk afscheid van velen op de dansvloer van het Gullikshuis en de dagelijkse teksten van vandaag.

Kritiek op een ander hebben, ik heb het jarenlang over me heen gekregen. En......., deed er niets mee. Dat is de andere zijde. Alles wat eerst prachtig en goed was, was later allemaal fout. Ik leerde van deze lessen om zelf weinig of geen kritiek te leveren. omdat ik weet hoe pijnlijk het is als je bij een ander nooit goed kunt doen. Nu heb ik de kunst uitgevonden om al die kritiek en andere negatieve dingen bij die ander in liefde terug te brengen. In het begin is dat heel moeilijk, omdat er boosheid en onbegrip is. Op het moment dat je inziet dat die redenen allemaal zijn verdwenen gaat het heel makkelijk. Het is nu weer terug in dat huis waar ik me vanaf het begin niet gelukkig voelde. Kwam er niet graag, omdat er in mijn gevoel geen diepe liefde heerste. Dat gevoel is het eerste wat bij mij binnenkomt, wanneer ik een huis binnenstap. Heeft er niets mee te maken hoe het is ingericht. Dat is wat anders en heeft met smaak te maken. Echter een huis straalt liefde of kou uit en dat laatste was hier het geval.

Kritiek, eigenlijk heb je als mens altijd wel wat over iemand te zeggen. Is het niet de kleding of het uiterlijk, maakt niet uit. Het is ook lang niet altijd slecht bedoeld, geloof me. Dan wordt je ook niet door je engeltje ingefluisterd dat het slecht is. Het eerste wat ik wel denk is; 'hou het voor jezelf en uit het niet naar anderen en kwets er zeker niet de persoon mee die het aangaat.

Afgelopen weken kreeg ik natuurlijk ook veel kritische opmerkingen over me heen. Echter allemaal goedbedoeld en dat neem ik niemand kwalijk. Integendeel.  Deze kritiek is geuit in bezorgdheid en een stukje angst dat ik niet meer terugkom. Geloof me mensen ik kom terug. Mocht het werkelijk niet zo zijn, weet dan dat dit tijdens de mooiste reis van mijn leven gebeurde. Zelf denk ik niet aan gevaar, ben nergens mee bezig. Alleen maar met het positieve. De begeleiding die ik onderweg krijg van mijn engelen. Via Diane, mijn dochter, kreeg ik de mooiste boodschap door van Berry. Hij zal de hele reis met me mee reizen, me dag en nacht beschermen. Hij heeft haar ook iets op laten schrijven. Het briefje zit verpakt in plastic en moet ik dag en nacht bij me dragen. Mag het pas in Rome openmaken. Een mooier cadeau kun je toch niet krijgen?

Sommigen vragen zich af, was Santiago dan niet de mooiste reis. Tot nu toe wel. Echter nu doe ik het helemaal alleen. Kan bij mezelf blijven en hoef me niet druk te maken of ik een dag 20 of 80 km. moet rijden omdat het anders te duur wordt. Is het geld op dan vraag ik bij boerderijen of ik daar mijn tent op mag zetten of in de hooiberg mag slapen. Geloof me, ik kom nooit ergens terecht waar het gevaarlijk zou zijn. Het is dat diepe geloof van mij in God en de engelen, in Berry, die er allemaal zijn om die bescherming te bieden. Ik hoef er alleen maar naar te luisteren.

Ben ik een idealist of een beetje gek? Misschien, ik weet het niet. Velen denken misschien het laatste, ook dat mag. Er zijn al niet veel mannen die deze tocht in hun eentje maken. Laat staan vrouwen van rond de 72 jaar. Al weet ik dat er ook een paar zijn die deze tocht wel zouden willen maken wanneer ze geen verplichtingen hadden. Misschien niet alleen en zover, dat hoeft ook niet perse. Gisteravond heb ik op de dansvloer in Sittard al afscheid genomen van een aantal mensen die me lief zijn. De laatste zondag is het te druk met pakken en alles nog eens controleren. Hier nog wat weglaten, misschien daar nog iets wat is vergeten, erbij stoppen. Nog 8 nachtjes slapen. Ik lijk weer kind, die elk nachtje aftelt tot zijn verjaardag. Ik doe het voor de reis. Er zit blijdschap van binnen met daarnaast een gezonde spanning over wat me te wachten staat. Dat is niet uit te leggen. Het is een feestje dat ik organiseer voor mezelf. Was vorige keer tijdens het vertrek naar Santiago een hele groep vrienden en kennissen aanwezig, omdat het op zaterdag viel. Nu vertrek ik helemaal in mijn eentje in alle rust. Toen de datum van vertrek in me opkwam wist ik niet eens op welke dag het viel. Die dag had ik doorgekregen en die dag wordt vertrokken. Het zal een bedoeling hebben. Maus

Dagtekst van maandag 28 juli 2014 "Voordat je iemand bekritiseert, kijk eerst in jezelf. Waarom? Want je kunt alleen kritiek leveren op anderen als je je eigen zwakheden hebt overwonnen. Telkens als je iemand negatief beoordeelt, word je zelf beoordeeld. Door wie? Door je geweten, je innerlijke rechtbank. Binnenin weerklinkt een stem die je vraagt: ‘jij die je zo uitspreekt, ben je zeker dat je op een of andere manier niet het zelfde gebrek hebt? Waarom voeg je aan deze zwakheid waar je zelf schuldig aan bent, nog gebrek aan verdraagzaamheid en liefde toe? Voel je niet dat er in je hart, je ziel, iets kostbaars verdwijnt? Dat is de straf die je krijgt als je over anderen oordeelt terwijl je daar geen enkel recht toe hebt : lichten verlaten je. En als er mensen zijn die zeggen dat ze deze stemmen niet hebben gehoord wil dat zeggen dat ze alles hebben gedaan om doof te worden voor deze opmerkingen en raadgevingen. Als ze goed opletten zullen ze het horen. Omraam Mikhaël Aïvanhov

Woorden van Inspiratie - Dag 119

"  Vreugde is wat ontstaat

wanneer we onszelf toestaan in te zien hoe goed de dingen in werkelijkheid zijn."

Marianne Williamson

Een dagelijkse gedachte

Bij elkaar komen is een begin. Bij elkaar blijven is vooruitgang. Met elkaar samenwerken is succes.

Henry Ford  (Ingestuurd door:  Anne, Amsterdam NL)

 

 

Camera in mijn tuin, wensen, dagtekst van vandaag, woorden van inspiratie en een dagelijkse gedachten

Onderstaande dagtekst is voor mij heel duidelijk omdat ik zelf vaak over dit onderwerp schrijf. Maar heel soms heb je zelf ook die neiging, vooral als iemand je kwaad heeft gedaan.

Afgelopen dagen ontdekte ik dat terwijl ik was fietsen, er iemand in mijn tuin is geweest en daar iets heeft weggepakt. Het ging om één ding, daardoor weet ik dus heel duidelijk wie de dader is. Schiet ik er wat mee op om beschuldigingen te uiten? Nee, duidelijk niet. Het zou in alle toonaarden ontkend worden. Het enige wat ik doe is lachen en denken; "wat ben je toch klein". Voor de zoveelste keer laat je in je leven zien hoe klein. 

Beschuldig ik dan iemand? Geen idee. Ik doe er verder niets mee, lach er om en ga verder met mijn leven. De hond van de buurman had niet aangeslagen, terwijl deze dat bij elke onbekende persoon, die achterlangs over het paadje loopt, heel duidelijk wel doet. Een hond kent de geluiden van de mensen om hem heen. En deze persoon was hier heel bekend. Het enige wat ik kan doen is deze persoon heel veel liefde en goeds in het leven toe te wensen en hopen dat die persoon ooit op een dag zichzelf zal vinden en zien wat er allemaal verkeerd is gegaan in het leven. Dat eigen verantwoordelijkheid nemen dit alleen op kan lossen. Waarom zou ik iemand die mij probeert te kwetsen, terug willen pakken. Daar word ik alleen maar slechter van. Gelukkig heb ik humor genoeg om hierom te lachen.

Het weerhoudt me niet vanaf nu via een vriend camera's te plaatsen voor en achter. Is veiliger, zeker als ik weg ben. Er is bij ons in het buurtje grote sociale controle. Mijn kleinzoon trekt in mijn huis en iedereen om me heen is ingelicht. De politie is gewaarschuwd, controleert extra mijn huis, dus veiliger kan het niet zijn. Alles is geregeld. Nog maar 18 dagen voor vertrek. De spullen liggen klaar om ingepakt te worden. De twee tasjes voor aan het voorwiel zijn gisteren binnen gekomen en de cameratas die aan het stuur hangt is nu bij de schoenmaker. Deze maakt er van doorzichtig plastic een kaartvak op, zodat ik daar de routeboekjes in kan schuiven. May Quadvlieg, die de route drie jaar geleden heeft gereden is gisteren nog hier geweest om mij het eerste stuk weg naar Bonn uit te leggen. Italiaanse woordenboekjes te brengen en Google Earth te installeren op de computer. Alles is voorhanden om deze tocht tot een mooie bijzondere tocht te maken. Heb ik nog meer wensen? Ach kleine wensen blijven er altijd wel staan. Zou ook jammer zijn als je geen wensen meer had. Ik denk dat je of heel tevreden of heel arm bent. Beiden zijn mogelijk. Arm ben je als je alles al hebt en niets te wensen over blijft. Misschien is het dan tijd om eens naar Santiago of Rome te fietsen, een goed idee?

Vandaag maar klein stuk, 20 km, gefietst. De zon brandde op mijn hoofd, een pet was te warm. Geen probleem. rustig aan doen, alleen wat boodschappen doen. Naar Stassar, een campingzaak in Hoensbroek, om nog wat kleine aanvullingen te halen en naar de fietsenmaker omdat mijn motor van de fiets een raar geluid maakt. Vorig jaar heb ik een nieuwe gehad. Nu blijkt er alweer een lager kapot en krijg ik gratis volgende week een nieuwe er op gezet. Het is een dag om rust te houden en weinig te doen, al zullen zulke dagen onderweg ook komen. Dan kan ik geen rust houden, want dat kan dagen duren. Vroeg opstaan en vertrekken is het motto en zo zal het morgenvroeg ook zijn als ik nog een beetje wil trainen. Ik wens u een nacht met mooie dromen toen en probeer er morgen dan één waar te maken. Maus

Dagtekst van vrijdag 18 juli 2014
"Mensen worden zo in beslag genomen door hun belangen, hun persoonlijke zorgen, dat ze zich niet spontaan inleven in de situatie van mensen uit hun omgeving of die ze tegenkomen.
Daardoor ontstaan zoveel valse oordelen, zoveel onrecht en wreedheid. Probeer dus wat omzichtiger te werk te gaan. Als je je wilt uitspreken over iemand, vraag jezelf af, wat je over zijn situatie weet. Alvorens je kritiek uit over deze persoon, hem beschuldigt, probeer je tenminste enkele minuten in zijn plaats te stellen: op dat moment realiseer je je misschien dat, als jij in zijn schoenen stond, je het er misschien tien keer slechter vanaf zou brengen. Denk je niet dat dit onderwerp het overwegen waard is? Doe deze oefening vooral met mensen die je slecht kunt verdragen en waar je je oordeel al over klaar hebt. Langzamerhand groeit er begrip
voor hun gedrag, krijg je meer belangstelling voor hen en begin je een zekere vorm van sympathie te koesteren. Zo verwerf je kwaliteiten zoals onderscheidingsvermogen, geduld,
edelmoedigheid, waarvan zij zeker zullen profiteren, maar in de eerste plaats jijzelf."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Woorden van Inspiratie - Dag 109

"  Wat doorzien dient te worden,
is dat er iets te 'halen' valt in het leven;
Dat er geluk is, ergens anders dan Nu.
Dat er vrede is, ergens anders dan Nu.
Dat er liefde is, ergens anders dan Nu.
Dat er eenheid is, ergens anders dan Nu.
Hoe zou je deze dingen ergens anders kunnen vinden dan Nu?
Er is alleen maar Nu.
Er is niets anders."
Nin Sheng

Een dagelijkse gedachte:

Datgene wat wij niet onder ogen zien in onszelf,
zullen we tegenkomen in de vorm van het lot.
Carl Jung  (Ingestuurd door:  Hans van Beest, Leiden NL)

Zuiverheid en verloren onschuld terugvinden

Mijn kindertijd was er geen van verloren onschuld, dat werd bewust kapot gemaakt. Echter er was iets sterkers in mezelf die dit altijd heeft bewaard, opdat ik nooit iemand bewust kwaad zou doen. Zodra die kindertijd  voorbij was en Berry in mijn leven kwam, werd die kinderlijke onschuld op een of andere manier weer wakker. Ik wilde het als kind dus niet verliezen, maar verborgen houden. Natuurlijk was ik geen heilig boontje, net als ieder ander. En zeker in de tienertijd, die veel later begon dan nu, zal ik niet makkelijk zijn geweest. Echter die zekere onschuld bleef toch ergens bewaard. Dat is alleen verstopt gebleven, vermoed ik. Want ergens zit het er nog steeds, net als bij jou en ieder ander. We moeten er alleen weer naar zoeken en naar kijken. Waar zit het en wat kan ik ermee. Het is de ratio die ons altijd weer dat stukje onschuld laat verbergen, om niet naar onze fouten te hoeven kijken, althans dat vermoed ik. Dus vandaag nog stap ik na een week binnen zitten op de fiets en geef mezelf de taak om te zoeken waar mijn stukje onschuld zit. Wat ik er mee kan en hoe ik dat weer boven kan halen. Wie doet er mee? Is dat niet het eerste belangrijke stukje, waardoor we voor onszelf een betere wereld creëren? Zeker weten doe ik het niet, maar er over denken kan zeker al helpen ons eigen wereldje beter te laten worden. 

De mijne was gisteravond helemaal in de war. Heeft toch weer te maken met die laatste negen jaar, die me soms gebroken hebben. Ik ben er sterker uitgekomen. Dat wil niet zeggen dat je er nooit meer mee bezig bent. Nee, zo eerlijk ben ik wel om dat in te zien. Als je ziet hoe iedere keer weer een ander voor de gek wordt gehouden. Voorgehouden wordt dat er van haar wordt gehouden, dan zeg ik bij mezelf; Ho, Maus, dat is jouw pakkie-an niet meer. Of hou ik nu mezelf voor de gek. Misschien voel ik op die momenten mijn pijn weer van toen. Maar zie ik ook weer die paar kleine mooie periodes, die er veel te weinig waren. Aan de andere kant weet en voel ik dat mijn pijn en verdriet al zo ver zijn gesleten dat het momentopnames zijn, die steeds vaker uitblijven en straks tijdens mijn reis helemaal verdwenen zijn. 

Waarom vertel ik dit zo open? Omdat ik niet de enige ben die teleurgesteld en vol verdriet en pijn uit een relatie zijn gestapt. Die net als ik die keuze voor zichzelf maakten om er niet helemaal kapot aan te gaan. In werkelijkheid weer op zoek wilden naar hun eigen onschuld en zuiverheid. Dat is in mijn ogen een van die doelen tijdens mijn reis.

Vandaag over drie weken ben ik al meer dan een uur onderweg. Ik kijk er naar uit. Weet zeker dat ik geholpen wordt om op elk moeilijk moment onderweg in mijn liefde en onschuld hulp te vragen, om gesterkt te worden in alles wie en wat ik ben en in wat ik nodig heb. Gelukkig heeft niemand mij ooit dat geloof af kunnen nemen. Van kind af aan zat ik als enige in het gezin in de kerk, kon daarna het leven weer aan. Later werd de kerkgang minder, maar ergens onderweg was elke kerk even mijn rustmoment. Nu heb ik met die kerkelijke wezens die de kerk beheren niets meer, om diverse redenen. Echter het geloof kan niemand ter wereld mij ontnemen. Ook niet het geloof dat een kaarsje branden in die kerk mij sterkt en kracht geeft. Het licht stuur ik daarmee naar het licht. Ik geloof in God, Jezus en in mijn engelen die dagelijks mij beschermen. Die mijn verhalen influisteren en er zijn wanneer ik ze nodig heb.

Gisteravond ontdekte ik voor het naar bed gaan dat ik de vriezer open had laten staan. Het is tot een dik pak ijs geworden. Vanmorgen stond ik op, las de dagtekst en had twee keuzes. Aan de vriezer beginnen, terwijl ik nauwelijks kan staan of bewegen van de hernia pijnen, of gaan fietsen, wat de hernia goed doet en eerst mijn onschuld laat terugvinden. Geloof het of niet. Dat pak ijs kan nog wel een dag blijven liggen, Mijn rug deels helpen herstellen met fietsen en mijn onschuld terugvinden? Mijn keuze is gemaakt.

Onze onschuld, laten we er weer naar zoeken en het terugvinden. Laat die onschuld ons het geluk van binnen vinden. Vandaag ga ik er extra aandacht aan besteden, U ook? Dan wens ik u namens allen hierboven een mooie gezegende dag, Maus

Dagtekst van dinsdag 15 juli 2014
"Voor veel mensen is zuiverheid een heerlijke toestand waar zij terug naar verlangen omdat ze deze in verband brengen met hun kindertijd, met die verloren onschuld die ze nooit meer zullen terugvinden en omdat ze definitief verloren is, loont het de moeite niet om eraan te denken. Welnu, het loont zeker de moeite om eraan te denken, want in werkelijkheid is zuiverheid iets anders dan een deugd uit de kindertijd. Zuiver is alles wat door
de hogere natuur van de mens wordt ingegeven; onzuiver is alles wat door zijn lagere natuur wordt ingegeven. De lagere natuur, die door egocentrische, grove verlangens wordt gevoed, zet de mens aan tot het nemen van beslissingen en richtingen die nadelig uitwerken voor de anderen en hemzelf. Onzuiverheid is daar, onnodig ze elders te gaan zoeken. Zuiverheid en onzuiverheid zijn dus allereerst een kwestie van intentie, van doel. Het zijn de intenties en de bedoelingen die een handeling zuiver of onzuiver maken. Degene die met een onzelfzuchtig doel werkt, die in wat hij onderneemt het belang van allen nastreeft, die is zuiver. Dus, als je op zoek bent naar zuiverheid, ga bij jezelf te rade hoe je de uitingen van je hogere natuur kunt bevorderen."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Woorden van Inspiratie - Dag 106

"  Observeren zonder te oordelen is de hoogste vorm van intelligentie."
Jiddu Krishnamurti

Een dagelijkse gedachte

Over het algemeen is het onnodig om chagrijnig te zijn
als je de mogelijkheid hebt om dat niet te zijn
Jonas Jonasson  (Ingestuurd door:  Angeline Gloudemans, Best NL)

 

 

 

Drie teksten vandaag die slaan op inzicht wijsheid en respect met natuurlijk een vleugje Rome

Dagtekst van zondag 13 juli 2014, woorden van inspiratie en een dagelijkse gedachte. Het is nog steeds bar slecht weer in het zuiden, dus misschien een beetje tijd om te lezen?

Vandaag vind ik alle drie de teksten bijzonder. Misschien omdat ze van toepassing zijn op mezelf en het leven wat ik heb achtergelaten. Schoonheid! Ja ik ken zo iemand die veel uiterlijk schoonheid had, dit ook heel vaak misbruikte naar buiten uit. Letterlijk over mijn hoofd heen. Heeft het iets opgeleverd? Welnee. Niets kan die persoon meer vinden van wat ooit was, maar dat is eigen keuze. Het uiterlijk? Die schoonheid is inmiddels ver verdwenen, omdat het hart niet meer wordt aangeraakt door dat wat innerlijke en uiterlijke schoonheid mooi maakt. Liefde. Ik keek toen al niet naar die uiterlijke schoonheid, maar naar de kwetsbaarheid en innerlijke schoonheid, die met de jaren veranderde in bitterheid en hardheid. Dat was een werkelijkheid die ik niet wilde zien. Dom en jammer, maar ik hoef er niet meer naar te kijken of mee te maken hoe verval zich voortzet. Foto's op Facebook zeggen genoeg. 

De woorden van inspiratie zijn letterlijk op mij van toepassing. Ik weet nog lang niet genoeg en leerde nog niet alles na mijn reis naar Santiago. Misschien juist omdat ik toen niet alleen ben gegaan wat wel de bedoeling was van die reis. Toen al zei ik aan het einde van de reis dat ik naar Rome wilde. De tijd was nog niet rijp. Ik moest klaar zijn met mezelf. Eindelijk leren dat eenzaamheid er niet hoeft te zijn. Gek maar sinds oktober vorig jaar, tijdens de grootste inzinking en vernedering, is het keerpunt gekomen. Heb ik voor een ander leven gekozen. Een leven waarin ik met mezelf gelukkig werd. Natuurlijk had ik er een psychologe, mijn kinderen en vrienden bij nodig, Maar in wezen moest ik het allemaal zelf doen. Het mooie is dat ik me nooit heb geschaamd voor wat ik in mijn leven heb gedaan. Niet dat er tig keren waren, van kind af aan, dat ik uit het leven wilde stappen. Niet dat ik hulp nodig had om mezelf weer terug te vinden en niet om het naar buiten te brengen, zodat misschien één persoon in zijn of haar leven inziet dat je zelf je leven kunt veranderen. Ik heb 20 jaar als kind in de hel geleefd. Drieëndertig jaar de grootste liefde beleefd die een mens in z'n leven kan wensen en van de laatste negen jaar, zes jaar opnieuw de hel ondervonden. De omgeving had geen idee, maar menigeen om mij heen had er moeite mee dat ik niet uit dit leven kon stappen door de diepe liefde die ik voelde. Nu is iedereen alleen maar dankbaar. Niet dat ik in die hel belandde, voor ik inzag dat ik zelf alleen maar hoefde op te staan en er uit te lopen. Maar om de moed en kracht die ik heb opgebracht om mijn leven om te keren. Het ging stapje voor stapje. Mijn diepe geloof heeft me daar bij geholpen. Het ging met vallen en opstaan en soms is er nog weleens een gevoel van heimwee over wat had kunnen zijn. Zonder dat ik er iets mee doe. Het overvalt je op zo'n moment, zonder dat je er iets tegen kunt doen. Echter ik laat dat toe, kijk er naar en weet dat ik voor geen miljoen terug zou willen zijn in die situatie. Zoveel vrede in mezelf heb ik sinds de dood van Berry nooit meer gevonden. 

En daar kwam als een flits twee maanden geleden het idee opnieuw naar boven. Ik moest en zou naar Rome op de elektrische fiets. Maar nu werkelijk helemaal alleen. Voor menigeen onbegrijpelijk. Voor mij zonder angst of vreze. Ik krijg alle hulp door mijn geloof. Deze reis wordt een bijzondere reis. Zelfs dat laatste stukje heimwee is dan vanaf de eerste dag verdwenen, omdat ik alles zelf kan en mag doen. Wat voel ik een liefde van binnen en blijkbaar straal ik dat ook uit. Want wat je bezit kun je delen, ook liefde voor anderen. Het 'willen van destijds', na de reis naar Santiago is nu omgezet in nú doen. Over 3½ week vertrek ik naar Rome. De tijd vliegt. Kom tijd te kort, maar tegelijkertijd weet ik dat ik die tijd hard nodig heb om alles voor te bereiden. Iedere avond in bed lees ik dag voor dag wat May Quadvlieg heeft meegemaakt. Maak aantekeningen en langzamerhand is dat zoveel, dat ik misschien het boek zelf moet aanschaffen om het onderweg nog te volgen. Het zijn aantekeningen, die vast niet al zijn ervaringen weer geven. Van Santiago weet ik dat het soms heel moeilijk is om sommige ervaringen te beschrijven. Er gebeuren wonderen onderweg, die lang niet iedereen zal geloven. Ervaringen en wonderen waardoor je door de buitenwereld wordt neergezet dat je niet met twee benen op de grond staat. Dit zijn de kostbaarste ervaringen in je leven. Drie van die grote wonderen heb ik 16 jaar geleden ook in Montana meegemaakt. Wonderen komen toch dagelijks voor, dat weten we allemaal. Maar als ze groter worden is die ervaring heel moeilijk te verwoorden. Maakt niet uit. De bedoeling van de reis is dat ik deel met anderen. Eigenlijk gebeurd dat al sinds ik op dit medium mijn gevoel deel met u allen. 

Ja en dan de laatste, een dagelijkse gedachte. Beetje bij beetje bereikt zij haar doel. Is dat niet het hele leven zo? Beetje bij beetje klimmen we omhoog de berg op. Worden wijzer en leren dagelijks hoe dingen wel of niet moeten. Van baby af aan leren we het leven kennen. Doen de eerste voorzichtige stapjes, met vallen en opstaan. Dit gaat je leven lang door, zolang jij er aan mee doet. Zelfs op of rond mijn leeftijd is het nog nodig weer op te krabbelen. Nieuwe dingen te ontdekken. In het leven te stappen wanneer je bent uitgeblust en er uit wilt stappen. Niemand anders kan je daarbij helpen dan jij alleen. Ga niet klagen en slachtoffer blijven. Ik weet hoe dat voelt. Maar kan u ook verzekeren dat als je vandaag nog uit die hel stapt, je een uur later de eerste lach op je gezicht tovert. Geen mens komt zonder pijn en verdriet het leven door. Ieder van ons heeft op zijn tijd de hel ervaren, in welke positie ook. Geen mens blijft dat bespaard, op enkele uitzonderingen na. Je kunt niet achter alle gouden deurtjes kijken, of naar uiterlijke schijn, ook daar heerst verdriet en pijn. Geloof me maar. Wanneer je in je hart kijkt zou je dan met mij of een ander willen ruilen? Misschien nu, maar voorheen echt niet.  

Ik reis niet alleen, al denken veel mensen dat. Ik reis met God en mijn engelen naast me. Niemand hoeft dat van me aan te nemen, het is mijn gevoel en bescherming die ik meekrijg op mijn weg. Het zijn ook vast niet altijd mijn woorden die ik hier schrijf. Zoveel wijsheid? Dat kun je alleen maar ontvangen. Die wijsheid bezitten we allemaal in onze ziel. Misschien is die ziel van weten en innerlijke wijsheid wel opengegaan op die dag in oktober vorig jaar. Wie zal het zeggen? Misschien is het nu tijd om al die openbaringen neer te pennen. Wie weet kijkt net die ene persoon, die deze wijsheid ook wil vinden in zichzelf, vandaag in zijn of haar ziel en vindt het beetje bij beetje terug in zichzelf. Het gaat gedoseerd. Zo wijs zijn ze hierboven wel. Overvloed aan wijsheid die in één keer binnenkomt zou kunnen schaden. Misschien zelfs hoogmoed kunnen geven. Juist die gedoseerde inzichten, wijsheden en gevoelens van respect  naar de ander maken dat we zelf tijd en ruimte krijgen om er over na te denken. Het te ontvangen in dankbaarheid om het daarna in diezelfde gedoseerdheid door te geven. Alleen iemand die ver boven ons staat heeft die kracht om in te zien wat wij wel of niet kunnen verdragen en ontvangen. Maus

Dagtekst van zondag 13 juli 2014
"Schoonheid oefent zo’n fascinerende kracht uit op de mensen, dat zij altijd
in de verleiding komen haar te benaderen om ze aan te raken, te grijpen, te
bezitten. Maar schoonheid kun je niet in bezit nemen: in essentie behoort ze
niet tot de fysieke wereld, en zodra je alleen maar probeert ze te beroeren,
zal ze je ontsnappen. Schoonheid is een wereld die uitsluitend is gemaakt voor de
ogen; ze is niet voor de handen noch voor de mond bestemd. Schoonheid vindt
het fijn om te worden bewonderd, bekeken, maar verdraagt geen aanraking. Men
moet dus altijd zeer aandachtig zijn wanneer men mensen van een grote
schoonheid ontmoet. Wie niet de juiste houding heeft, riskeert de entiteiten die deze
mensen bewonen en die hun deze harmonie, deze gratie verlenen, te verjagen.
En als zij zich verwijderen, zal hij lijden, want hij verliest dan dat
ongrijpbare element die ook zijn leven mooier maakte. Onze vreugde, onze
inspiratie, hangen af van het respect dat wij tegenover de schoonheid
betonen, zonder ze te willen grijpen. Door ze iedere dag bij de mensen te
beschouwen, zullen we het ware leven proeven."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Woorden van Inspiratie - Dag 104

"Weten is niet genoeg, we moeten toepassen.
Willen is niet genoeg, we moeten doen..."
 Johann Wolfgang van Goethe

Een dagelijkse gedachte

De natuur heeft geen haast;
Atoom voor atoom, beetje bij beetje,
bereikt zij haar doel.
Ralph Waldo Emerson  (Ingestuurd door:  P. de Groot, Tilburg NL)

 

Uittredingen - Astrale reizen en Paranormale ervaringen van Maus Sturmer: Bijna-doodervaring Reportage Met Pim Van Lommel En...

Uittredingen - Astrale reizen en Paranormale ervaringen van Maus Sturmer: Bijna-doodervaring Reportage Met Pim Van Lommel En...

Ben jij een stiltemens? Is jouw levensles ook zo zwaar geweest of nog? Dagtekst van vandaag

Zomaar een paar onderwerpen die alles en niets met elkaar gemeen lijken te hebben

Vandaag is het eerste dat me inspireert de dagelijkse gedachte. Ik ben zo'n stiltemens. Zodra er lawaai of ander soort geluid is ben ik totaal afgeleid. Dit is niet nu, dit is al van kinds af aan. Stilte en rust om me heen, ik vind het heerlijk. Kan ook uren naast iemand in een auto zitten zonder een woord te zeggen. Wanneer ik rij geniet ik niet alleen van het rijden maar ook van alles om me heen is aan natuur. De tijd van jong zijn en altijd haast hebben is al heel lang voorbij. Hou me aan de snelheid waar nodig en geniet ook hier van rust en stilte. Wanneer ik naast iemand in de auto zit ik meestal te lezen. Rust en stilte samen met iemand beleven is perfect. Ik heb zo weinig tijd om te lezen, dus een mooie gelegenheid. Daarnaast heb ik er een hekel aan om mee te rijden en dat doe je automatisch wanneer een ander rijdt. Ik vind het verschrikkelijk wanneer iemand constant zit te vitten op de ander. Wij maken allemaal fouten, ook tijdens het rijden. Wanneer iemand daar op gaat letten wordt dat nog erger. Nerveusiteit speelt dan de overhand, waardoor nog meer fouten worden gemaakt. Het enige waar ik een gruwelijke hekel aan heb als mensen boven op de auto van een ander gaan zitten. Wat maakt die paar meter nu uit om afstand te houden en je voorganger rust te geven.  Zelf ga ik dan extra langzaam rijden, wanneer een paar keer op de rem trappen niet helpt. Dat soort rijders begrijpt nog steeds niet wat dit met je doet. Degene waar jij bovenop gaat rijden wordt eerst nerveus, daarna kwaad. Hierdoor ontstaan ook de meeste ongelukken. Lieve mensen, ben jij toevallig zo iemand die altijd bovenop de ander zit met autorijden realiseer je één ding. De voorrijder kan fouten maken door jouw gedrag. Zelf heb ik ook zo'n haastrijder in mijn busje gehad. Jarenlang heb ik last van nek en rug gehad. Nog steeds word ik heel gespannen als er weer zo'n dure automobilist of jongelui met veel bravoure en haastgevoelens in mijn nek zit te hijgen. Stop er toch mee. Je wint misschien op 400 km. 15 minuten, maar maakt onderweg heel veel mensen ongelukkig en boos. Staat u daar wel eens bij stil? We willen toch allemaal over dezelfde weg naar ons doel. Geloof me als je straks tussen die zes plankjes ligt door dat haastgedrag kijk je met heel veel spijt naar beneden. Ziet wat een verdriet je achterlaat door al die haast, die niets heeft opgeleverd, maar wel jouw leven en/of dat van een ander heeft gekost.  

Stilte. Het is heerlijk stilte om je heen te voelen, vind ik. Toch ken ik hele lieve mensen, die geen ogenblik hun mond kunnen houden. Zou de eenzaamheid dit veroorzaken of zouden ze bang zijn voor stilte? Ik heb geen flauw idee. Met verbazing luister ik dan naar de grote woordenschat die over me heen gesproeid wordt. Soms zo erg dat ik vraag om even een moment van rust. De ander respecteert dat maar heeft zelfs niet in de gaten dat het rustmoment maar enkele minuten wordt gegund. Niet erg. Straks neem ik afscheid van die persoon en zit misschien weer uren in een stilte die hij of zij niet kan verdragen. Juist door mijn aanwezigheid heb ik die persoon even een moment van plezier gegeven, waarin hij of zij alles kwijt kon wat hen bezig hield. Dat hoort bij geven, zelfs als je je er zelf even minder prettig door voelt. Je hebt die ander momenten van blijdschap gegeven.

Zou mijn behoefte aan stilte bedoeld worden in de dagtekst om mijn/ons bewustzijn te versterken? Zou stilte om je heen meer licht geven om te ontvangen? Misschien wel. Ik merk heel snel, tenminste wanneer ik dat wil, als hier een entiteit is die door wil komen, of dat mijn engelen er zijn. Echter het raakt me weer niet zo diep dat ik er over na ga denken of de hele dag bij stil ga staan. Door stilte om je heen kom je sneller tot nadenken, maar ook tot piekeren wanneer je die neiging hebt. Duizenden onderwerpen vliegen dagelijks door jouw gedachten. Je kunt niet ontkennen dat daar ook een stukje zelfkritiek en zelfinzicht bij zit. Natuurlijk niet bij iedereen. 

Mensen die zichzelf geweldig vinden, nooit dingen fout doen, hebben totaal geen zelfkritiek. Vinden zichzelf volmaakt. We kennen er allemaal wel één of twee om ons heen. Het is altijd de ander om hem/haar heen die het heeft gedaan. Zijn zij echt gelukkig? Nee, zij zullen nooit die liefde vinden waar ze op hopen, omdat de liefde die zij krijgen door hun zogenaamde eigen volmaaktheid niet wordt gezien en ervaren. Steeds vaker zullen zij mensen ontmoeten die maar heel even hun weg mee willen lopen. Die al snel inzien dat zij niet voor die weg willen kiezen. Gelukkig...., zij zouden doodongelukkig worden. Volmaakte mensen zijn er niet op uit om de ander gelukkig te maken, alleen zichzelf. Zij zoeken bevestiging voor die volmaaktheid, waar een ander nooit aan zal kunnen voldoen.  

Gelukkig zijn de meeste mensen niet zo overtuigd van zichzelf dat zij volmaakt zijn. Zij hebben nog zelfinzicht en leren van hun fouten. Is het niet na de eerste les, dan wel na de tweede die in een andere vorm terug komt. Leren doen we allemaal in het leven. De één krijgt een veel zwaardere les te leren dan de ander, iets dat soms heel onrechtvaardig lijkt. Waarom hebben wij ooit voor die zware lessen gekozen voor onze geboorte? Ik heb er geen duidelijk antwoord op. Misschien wilden wij nog iets goedmaken uit vorige levens? Misschien ook een les leren die wij nog niet eerder hadden ervaren? Ik weet het niet. Er bestaan veel boekjes met antwoorden van mensen die een bijna dood ervaring hebben gehad of door uittredingen verder mochten zien. Is dat het juiste antwoord? Ook hier kan ik geen antwoord op geven, omdat iedere ervaring anders is geweest. 

Wel kan ik zeggen dat, al was mijn leven vanaf de baarmoeder al een hel. Al was er 33 jaar een leven vol liefde, maar ook vol armoe en ziekte. Al was er de laatste 17 jaar diepe eenzaamheid, zo diep dat ik meermalen niet meer wilde leven. Een tijd met alleen maar veel verdriet en weinig plezierige jaren, toch nu ik terugkijk weet ik dat ik niets had willen missen. Het me heeft gemaakt tot wie ik ben en daar ben ik trots op. Mijn gevecht tegen het leven heb ik losgelaten en overgegeven en het leven geeft me nu wat ik nodig heb. Liefde voor mezelf in de eerste plaats. Liefde voor anderen, inzichten, begrip en alles wat erbij hoort. Ik ben nu zover dat wanneer er iemand in mijn leven komt hij een aanvulling mag zijn, maar geen invulling meer. Dat ik ondanks alles van geven en nemen wel mijn eigen grenzen weet te trekken. Dat laatste is mijn hele leven mijn valkuil geweest, zoals bij velen. Vrouwen en ook mannen zijn geneigd om hun grenzen steeds weer te verleggen uit liefde voor de partner. voor de lieve vrede, voor de kinderen, noem maar op. Mijn grenzen waren heel ver te zoeken in mijn leven, maar vanaf vorig jaar oktober heb ik ingezien dat mijn grenzen flexibel mogen zijn tot op zekere hoogte, Ik weet nu wat ik wel en niet zal toelaten. Geen mens krijgt meer de kans om die grenzen te doorbreken die ik heb afgebakend. Het was een zware les in het leven, die ik uiteindelijk heb gewonnen, al heb ik er wel heel lang over gedaan, vind u niet? Als ik nu zo terugkijk denk ik bij mezelf; wees trots op jezelf, je had het ook nooit kunnen leren. Dus heb ik toch weer een beetje meer respect voor mezelf gekregen door wat ik geleerd en gedaan heb om een beter mens te worden.  

Dit wil niet zeggen dat ik nooit meer oud gedrag vertoon. We zijn toch zeker mensen? En soms zijn er situaties die je zo machteloos maken, vooral als er gelogen wordt. Je oude 'ik' komt weer even boven drijven. Alleen zie je het nu veel sneller in. Je draait je om, loopt terug naar de goede weg. Blij en dankbaar dat je inzag het verkeerde weggetje gekozen te hebben. Een weg uit het verleden, die niet meer gelopen hoeft te worden. Ik wens u allen een mooie stilte dag met veel inzichten en mooie wegen om te lopen. Maus 

Dagtekst van donderdag 10 juli 2014.
"Naarmate je voortgaat in het leven, groeit je bewustzijn dat je
bewoond wordt door verschillende neigingen, sommige beter dan
andere. Dat je je ervan bewust wordt is niet voldoende, je moet
ook de noodzaak inzien deze neigingen te sorteren en je te
concentreren op de meest nobele, de meest constructieve. Op deze
manier zul je geleidelijk de aanwezigheid ontdekken van iets
lichtends, iets machtigs in jou, dat je niet eerder hebt gekend.
Deze aanwezigheid is het goddelijk Principe dat in je woont en
dat op jouw dienstbaarheid wacht. Zich ten dienste stellen van
het goddelijk Principe, betekent dat je iedere dag de morele,
spirituele waarden vindt die verdienen op de eerste plaats te
worden gesteld."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Woorden van Inspiratie - Dag 101

"Het ego begrijpt niet
dat de enige gelegenheid
om vrede te hebben NU is.
Eigenlijk wil het ego ook niet
dat je dit ontdekt.
Vrede is immers het einde
van het ego."
Eckhart Tolle

Een dagelijkse gedachte

Stilte, het mooiste wat ik ooit heb gehoord.
Boris Pasternak  (Ingestuurd door:  Netty Hubbers - v. Riet, Groesbeek NL)

 

Wij worden geholpen, geloof me, de dagtekst van vandaag, woorden van Inspiratie en een dagelijkse gedachte

Wanhoop niet vandaag: Wij, je engelen, zijn er allemaal om je te steunen
Wanneer ik lees dat wij engelachtige wezens aantrekken in een zuivere sfeer, dan kijk ik rond in mijn huisje, proef, ruik en voel en weet dat dit wel goed zit. Wanneer ik lees dat dit het mooiste is tijdens het rijzen van de zon en ik kijk naar buiten, dan zou ik triest moeten zijn. Maar eigenlijk ben ik gewoon heel blij. Voor de tuin en de landbouw zijn deze twee regendagen prima. Voor mij is het goed om achterstallige werkzaamheden af te maken en  wat rust te nemen. Merk heel goed dat ik mezelf achterna loop. Herkent u dat? 

Echter ik heb wel een oplossing hoe die engelen dan aan te trekken. Terwijl ik zit te schrijven, weet ik sowieso dat er al een enkele of meer engelen hier zijn. Dat voel en zie ik. Ze zitten op hun gemak op de bank. Een fijn gevoel, ook al ben ik daar echt niet steeds mee bezig. Het is de sfeer in huis die hen en mij een rustig gevoel geeft. Daarom ben ik ook zo blij met mijn fietsreis naar Rome. Ik hoef me geen zorgen te maken over wat dan ook. Zal door de goede engelen begeleidt worden. Geloof me er zal heus af en toe een duiveltje de kop opsteken, zoals ons allemaal overkomt. Die zal proberen om mijn dag te verpesten. Ik weiger ze toe te laten in mijn leven. Hebben me lang genoeg dwars gezeten afgelopen jaren. Of het nu menselijke duivels zijn of geestelijke, die ons in de war brengen doet er niet toe. Het is aan onszelf en aan mij geweest om mijn leven om te draaien, zodat het slechte geen kans meer krijgt mijn leven binnen te dringen. 

Geloof me, het heeft moeite gekost. Zo diep ben ik moeten gaan dat ik diverse keren niet meer wilde leven. Je kunt er zelf uitkomen door in de eerste plaats veel liefde voor jezelf te leren creëren. Misschien wel voor het eerst in je leven gaan beseffen dat je wel waardevol bent en van niemand afhankelijk hoeft te zijn om liefde te krijgen. Het maakt je sterk en krachtig wanneer je beseft. Dat je met vallen en opstaan de berg opkruipt. Geloof me, makkelijk is het niet, maar zit jij vandaag door dit slechte weer en die onophoudelijke regen in een diep dal, zet jezelf dan eerst in een kring van licht. Visualiseer hoe het licht over je heen stroomt, onder je voeten door de kring sluit. Vraag dat licht maar aan de zon, die toch achter de wolken aanwezig is of vraag het aan God en zijn engelen, wanneer je daar wel in geloofd. Vraag het gewoon aan het universum wanneer je in niets geloofd. Ergens komt het altijd vandaan. Nodig jouw engelen uit om je te helpen. Ook al geloof je niet echt in deze flauwekul, zoals je het misschien noemt, maakt mij niet uit. Je hebt toch niets te verliezen om het gewoon te proberen? Na verloop van de dag zul je terugkijken en zien hoe een lichte verandering met het uur jou blijer gaat maken. Niemand hoeft mij te geloven, maar engelen zijn veel krachtiger dan wij denken. Zij mogen dit werk doen in opdracht van God en Jezus en doen dit met alle liefde om jou te helpen je beter te voelen.  

Mijn dag kan al niet meer stuk. Het feit dat ik dit stukje mag schrijven maakt dat er vast één mens vandaag bij is die dit leest en zich beter gaat voelen. Ik ben geen prediker, misschien een beetje boodschapper, omdat ik al die dalen en ellende al meegemaakt heb. Wel ben ik dankbaar dat ik door mijn levenslessen nu in de praktijk kan laten zien dat er altijd weer een weg naar boven is. Dat elk dal uitgekropen kan worden. Alleen, we moeten het zelf willen. Geen slachtoffer blijven van de omstandigheden en ellende waarin we zitten. Een nieuwe weg zoeken, die zich echt zal openbaren wanneer jij dat wil. Ieder van ons heeft echt de mogelijkheden in zich en de kracht om te vechten tegen alle pijn en verdriet. Vraag maar of je het over mag geven in Gods handen. Geloof je niet in God, maar wel in iets dat hoger is dan jij. Vraag dan daar aan of je verdriet en pijn over mag geven. Het helpt. Op gegeven moment voel je de last heel langzaam, soms wat vlugger van je schouders afgenomen worden. Je ziet weer een straaltje zon. Schrijf de dingen van je af. Zet de goede en slechte dingen in twee kolommen op een briefje en weeg ze dan tegen elkaar af. Kies voor wat goed is voor jou. Ook al heb je dat al eerder geprobeerd, doe het vandaag nog een keer en weet dat ik in gedachten namens God en zijn engelen bij je ben. 

Vandaag steek ik een kaarsje op voor allen die dit nodig hebben. Zoek rust en vrede in jezelf. Kruip uit je cocon en probeer het leven weer te omhelzen. Doe het vandaag nog. Tover een lach op je gezicht en ga even voor de spiegel staan. Kijk naar jezelf wie je bent. Kijk even hoe je wilt zijn en begin vandaag nog aan je nieuwe taak. Iedere dag is er één om een treetje hoger de berg op te klimmen.

Wij, je engelen, zijn er allemaal om je te steunen

Dagtekst van woensdag 9 juli 2014
"Het enige middel dat we hebben om engelachtige wezens tot ons aan te trekken en ze bij ons te houden, is een zeer zuivere atmosfeer om ons heen te scheppen. Een van de meest gunstige momenten voor dit werk is de zonsopgang. Naarmate de zon boven de horizon rijst, verandert zij van kleur. Eerst is zij rood, dan oranje, dan geel, en volgens de luchtkwaliteit, kunnen wij nuances van groen, blauw en violet waarnemen; en uiteindelijk wordt zij wit, gloeiend. Al klimmend aan de hemel, zingt zij zodoende het hele kleurengamma. Ja, zij zingt, want elke kleur zendt een klank uit. Wat een prachtige symfonie als zij verblindend wit wordt. Als je leert innerlijk deel te nemen aan het verschijnen van het ochtendgloren, zul je voelen dat in deze symfonie, in deze lichtuitbarstingen, je aura wordt gezuiverd, gesterkt en vibreert met meer intensiteit. Ze stuurt signalen naar de engelachtige wezens, die voelen dat ze  voor een feest worden uitgenodigd. Ze beantwoorden je uitnodiging en zoals alle genodigden op weg naar een feest, brengen ze geschenken mee."
Omraam Mikhaël Aïvanhov 

Woorden van Inspiratie - Dag 100

"  Het doel van het leven is te leven.
En leven betekent bewust zijn: vreugdevol, sereen, goddelijk bewust."
Henry Miller

Een dagelijkse gedachte

Iets positiefs aantrekken past altijd.
Auteur onbekend  (Ingestuurd door:  Franky Defour, Brugge BE)

De Lyme-bacterie is verdwenen, gisteren een zware maar mooie trainingsdag gehad en een tent gevonden

 

Vandaag is de puf er een beetje uit. Drukke dag geweest vol wisselingen. Een blijde boodschap vandaag is dat de Lyme bacterie definitief uit mijn lichaam is verdwenen. Wel heeft hij een aantal sporen achtergelaten waarvoor ik terug moet naar de Neuroloog. Het is een kwestie van kiezen of ik dat nu voor of na de trektocht zal doen. Heeft te maken met de pijn in mijn rechtervoet, de opgezwollen handen, waar geen reumasporen van te vinden zijn en andere kleine zaken die na de Lyme zijn opgetreden. De bacterie kan verder geen kwaad meer doen wordt gezegd en daar ga ik gewoon van uit. De middag besteed aan het zoeken van een tent. Het probleem van een lichtgewicht is toch de hoogte. Ik zie mezelf bij wijze van spreken niet liggend op de grond mijn ondergoed aantrekken. Voor jongelui prima, voor een 72 jarige die best actief is, maar toch herniapatiënt en andere pijnlijke bijverschijnselen van Lyme heeft, wat minder goed. 4.1 kg. Een kg. meer dan geplant, maar daarvoor kan ik zelfs met regen nog buiten blijven zitten en niet achter een gesloten tentdoek zonder raampjes. Het prijsverschil is wel groot. Bij een grote zaak in Roermond betaal ik 64 euro en hier in Hoensbroek 87.50 euro. De laatste gun ik het zo graag, maar ik verrij geen 25 euro aan benzine. Misschien is er iets te regelen.

Uiteindelijk een tent gevonden met een stahoogte van 1,20 hoog en de mogelijkheid daar een soort doek overheen te trekken zodat ik een groot stuk voortent heb waar ik goed kan staan, zitten en koken. Hij is 3 persoons en samen wegen ze

Gisteren een prachtige tocht gemaakt, eigenlijk verder dan de opzet was. Van Landgraaf via de Locht richting Duitsland. Via Horbach naar Vetchau en daar de berg op om boven Laurensberg uit te komen. Op gegeven moment moet ik dan naar links, maar besluit deze weg nog een stukje te volgen en dan linksaf te slaan. Het brengt me bij de Klinikum. Een prachtig nieuw gebouw, waar patiënten en studenten elkaar afwisselen. Er is genoeg te zien en te fotograferen. Vooral de groene buis voor het gebouw steekt prachtig af tegen de helder blauwe lucht. Ik vind het einde van de buis lijken op vrouwenbillen. Klinkt het gek? Nee hoor bekijk de foto's maar op https://www.facebook.com/maussturmer. Het is vochtig warm. Even voor Vaals neem ik de achterweg, die vrij steil naar het drielandenpunt voert. Halverwege een korte pauze vlak naast een prachtige strook vol margrieten korenbloemen en klaprozen. Even later komt een vrouw langswandelen terwijl ik koffie heb gemaakt en een boterham naar binnen werk. Aan het eind van het veld zie ik haar tussen de bloemen zitten om ze te plukken. Een plaatje om te zien. Wanneer ze dichterbij komt vraag ik of ik haar mag fotograferen. Geen probleem, zolang haar gezicht niet te zien is. Dat respecteer ik ook. Ben blij dat ze de moeite neemt om weer de plukhouding aan te nemen. Ze heeft inmiddels al een hele bos in haar handen. Boven bij het drielandenpunt rij ik voorbij de torens om bij het restaurant even een plaspauze te houden. Mag er niets voor betalen. Een echtpaar past ondertussen op mijn fiets zodat niet alle bagage mee naar binnen gezeuld moet worden. Die is inmiddels uitgegroeid tot 12 kg. Goede oefeningen. Straks heb ik toch het dubbele bij me denk ik. May Quadvlieg had zelfs 35 kg. bij zich, maar daar moet ik voor waken. Kom dan echt de berg niet meer op. Aan de voorkant van Vaals weer naar beneden en onverwachts besluit ik via Gemengd te rijden om bij het beroemde ijsboertje van Epen omhoog te klimmen en linksaf het bos van Vijlen ook nog even mee te pikken. Een paar starre klimmetjes, die vrijwel moeiteloos en zonder rustpauze wordt beklommen. Merk dat de beenspieren sterker worden. Tijdens een korte eetpauze op een parkeerplaats richting Gemengd, ook weer een flinke klim, zie ik onder de bomen een paar keer buizerds vliegen. Echter wanneer de camera in de aanslag ligt zijn ze verdwenen. Toch heb ik later op de dag meer geluk.

 

Voor ik vanuit België weer afsla naar Nederland staat heel uitnodigend een bankje voor een kop koffie. Er komen twee fietsers aan. De een jong de andere die uitgeput lijkt van de klim is wat ouder. Praten even. De oudste vind het heel zwaar rijden hier in de heuvels, maar geniet er wel van.  Hij heet Eelco en wanneer ze weer op de fiets stappen roept hij nog; 'doe de groeten aan de paus van mij'. Ik beloof het te doen. Ik weet niet eens of ik zelfs daar binnen kom. Moet je kaarten voor kopen. En de vraag is natuurlijk of ik lang genoeg daar ben. Maar is niet iets waar ik me nu al druk over maak. Eerst in Rome komen en dan van ons Pausie dromen, denk ik dan. De ene batterij heeft er ondanks de heuvels toch 60 km. uitgeperst. Echter de andere verbruikt bij de klim naar Vijlen al drie lampjes. Ben benieuwd hoeveel hier nu nog aan kilometers uitgeperst gaat worden. Hoewel de laatste twee lampjes altijd de meeste kilometers leveren. Heeft vast te maken met de nieuwe cellen die er in zitten. Vergeleken bij vandaag was het weer wel drukkend, maar een prachtige heldere lucht, vol vocht dat wel. Maus

Rome op de elektrische fiets door Maus Sturmer: Rome ik kom er aan. Trainingen afgelopen dagen en ...

Rome op de elektrische fiets door Maus Sturmer: Rome ik kom er aan. Trainingen afgelopen dagen en ...: Vandaag kan ik de omraam met zijn dagtekst uit eigen ervaring volledig beamen. Tot driekwart jaar geleden verdedigde ik mij de laatste 1...

Rome op de elektrische fiets door Maus Sturmer: Winkelen - de Romereis en de ansichtkaarten als sp...

Rome op de elektrische fiets door Maus Sturmer: Winkelen - de Romereis en de ansichtkaarten als sp...: Tijdens een van de trainingstochten in de regen Is het niet frappant dat ik dezelfde gedachten gistermiddag had terwijl ik Met Fransie...

Trots en nederigheid, zijn grote valkuilen voor de mens en de dagtekst van vandaag

Zou koppigheid ook voorkomen uit trots, vraag ik me af, wanneer ik de dagtekst lees van vandaag? Het lijkt er wel op. Toegeven dat je fout bent of iets niet in wilt zien, heeft met beiden te maken. Trots is een nare eigenschap doordat er altijd een ander de dupe van is. In mijn huwelijk met Berry was hij het die mij leerde dat trots een slechte, maar in sommige gevallen juist een goede eigenschap kon zijn. Ik was niet trots op mezelf, had totaal geen eigenwaarde meegekregen uit mijn jeugd. Op wie en wat moet ik trots zijn, vroeg ik hem? Op wie je bent, zei Berry dan. Hij was een trotse man, maar nooit op een krenkende manier. Hij was een mens waar iedereen van hield. Vooral vrouwen waren dol op hem, omdat hij voelde hoe moeilijk zij het hadden met werk en huishouding tegelijk. In sommige gevallen zelfs heel weinig werden gewaardeerd.

Hij was het in het begin van ons huwelijk tijdens een onenigheid, die ook wij af en toe hadden, vrijwel altijd de eerste die zei; 'Kom Maus, we praten het even uit'. Pakte me beet om te knuffelen en nog geen seconde later toverde dit alles een glimlach in mijn hart en op mijn gezicht. Alles smolt in mij als hij me zo beet pakte en kuste. In de loop der jaren werd het soms een strijd om wie de eerste was om sorry te zeggen. Het ging niet meer om wie gelijk of ongelijk had. Het ging er om dat we beiden ons akelig voelden tijdens een misverstand en niet wisten hoe snel dat uit de wereld moest worden geholpen. Dit had niets met verlies te maken of met gelijk of ongelijk, maar met liefde, begrip en respect voor elkaar. Het ging er om dat we beseften even niet naar elkaar geluisterd te hebben, waardoor het misverstand ontstond. En natuurlijk waren daar, net als in ieder gezin, soms de onenigheden om de kinderen. Ieder mens heeft zijn/haar eigen achtergrond hierin en om die van beiden samen op één lijn te krijgen is heel moeilijk. Toch kan dit lukken, wanneer trots niet in de weg zit.  

Wanneer we allemaal bij die eerstkomende onenigheid eens even naar binnen kijken en denken, 'laat mij dit keer de eerste zijn die de ander gewoon met een lach beetpakt. Die zonder rancune zegt: 'kom, laten we het even uitpraten'. Die persoon heeft niets verloren, maar alles gewonnen. Want liefde is winnen en trots of koppigheid zijn allebei de grote verliezers. Berry leerde mij om geen verliezer te worden in ons leven samen. Hij leerde mij sámen over alles te praten en te luisteren naar elkaar. Vooral dat laatste is voor veel mensen heel moeilijk. Als mens zijn we gewend een eigen mening te hebben en die ook direct te profileren. Luisteren naar de ander is het aller-moeilijkste, waardoor juist de meeste misverstanden ontstaan. Luisteren en vooral hóren wat er werkelijk wordt gezegd. Wat wordt er werkelijk bedoeld achter zijn of haar woorden? Wat wil die ander werkelijk zeggen of wat wordt er werkelijk bedoeld? Luisteren naar elkaar heeft alles met respect te maken. Respect hebben voor de mening van de ander, ook al zijn de meningen verschillend. Deze lessen van Berry hebben mij verder geholpen in mijn leven. Liefde brengt je alles. Trots brengt boosheid en opgekropte woede, omdat trotse mensen koppig zijn en zeker niet nadenken dat je dingen met liefde samen kunt oplossen. 

Nederigheid

Dit vind ik veel moeilijker. Want wat is nederigheid eigenlijk? Een soort onderdanigheid? Nee, in mijn ogen heeft het meer te maken met bescheidenheid, zonder jezelf te verliezen. Want dat is de valkuil hierin. Ik vind het persoonlijk moeilijk om me voor te stellen of ik nederig ben. Heb geen flauw idee. Ik ben dankbaar dat ik mag schrijven. Nog veel dankbaarder ben ik dat mijn verhalen meer worden gelezen dan ik ooit had kunnen denken. Ben ik dan nederig of dankbaar? Ben ik trots? Nee, omdat ik weet dat zonder inspiratie van 'Boven', ik vast geen letter op papier zou krijgen. Het zijn van die wijze lessen die er soms op papier verschijnen. Heb ik dan van mezelf zoveel wijsheid in me? Geen flauw idee. Volgens mij zit er altijd een engeltje op mijn schouder die de woorden mijn hersenpan influistert. Omdat ik dankbaar ben dat ik dit op mag schrijven, denk ik niet eens over de woorden na, maar de handen typen sneller dan ik ze zou kunnen bedenken. Achteraf zie ik pas wat ik werkelijk heb geschreven en bedoeld. Ik noem hem of haar vanaf vandaag mijn engel van Inspiratie. Is het belangrijk hoe ik aan de verhalen kom? Nee, wel belangrijk is dat ik er dankbaar voor ben dat ik dit steeds weer op mag schrijven. Is het belangrijk dat ik weet hoeveel mensen mijn epistels wel of niet lezen? Nee niet echt. Weet u waarom niet? Elke uitgever of redacteur die ik al eens verhalen heb opgestuurd, stuurt ze of terug of laat niets horen. Mijn verhalen zijn technisch niet verantwoord. Ik schreef eens een paar keer iets voor mijn toenmalige fietsclub. In het begin vonden ze het prachtig. Naarmate ik op hun verzoek meer ging schrijven kwam de kritiek. Er zat een advocaat in ruste in het bestuur en een neerlandica. Mijn schrijven werd steeds meer taalkundig aan banden gelegd en moest verantwoord zijn. Ik ben onmiddellijk gestopt. Mijn verhalen zijn redactioneel niet verantwoord. Zij zijn menselijk. Mijn trots was het niet die mij deed stoppen, maar ik werd gehandicapt in het menselijk denken en voelen. Ik mocht ineens niet meer zijn die ik was, waardoor ik niet meer kon schrijven zoals ik het voelde. Misschien is dat juist de kracht van het leven. Mogen zijn wie je bent, gewoon een mens, met fouten en gebreken. Zonder trots en overdreven nederigheid, maar open en eerlijk in gevoel en naar buiten. Maus 

Dagtekst van woensdag 2 juli 2014.
"Om niet in de valstrikken te lopen die het leven ons op een of
ander moment onvermijdelijk bereidt, moeten wij twee kwaliteiten
ontwikkelen: onderscheidingsvermogen en nederigheid.
Onderscheidingsvermogen is een kwaliteit van het intellect, en
nederigheid een kwaliteit van het hart.
Het onderscheidingsvermogen verleent ons de mogelijkheid om in
alle omstandigheden het ware van het valse te onderscheiden, de
realiteit achter de schijn; wijst ons de te volgen weg en laat
ons misstappen vermijden en zo worden wij voor vergissingen en
illusies behoed. Wat nederigheid betreft, een verwaarloosde en
zelfs misprezen kwaliteit , daar kan je de waarde niet van
inschatten als je niet begrijpt hoezeer het tegenovergestelde, de
trots, een gevaarlijke houding is. Trots maakt de mens blind voor
de spirituele wereld en sluit de stromen af die hem het levend
water van de Hemel brengen.
Daarom is het nodig, tegelijk met het ontwikkelen van
onderscheidingsvermogen dat ons wijst op de te volgen weg, ook de
nederigheid te ontwikkelen die ons opent voor de stromen van
boven, want deze stromen zijn hulpmiddelen die ons ondersteunen
op alle wegen van het leven."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Woorden van Inspiratie - Dag 93

De sleutel is om in een permanente verbinding

te staan met je innerlijke lichaam

om het te allen tijde te voelen.

Dit zal je leven snel verdiepen en transformeren.
Hoe meer bewustzijn je in je innerlijke lichaam brengt,
hoe hoger diens trillingsfrequentie wordt.
Eckhart Tolle

Een dagelijkse gedachte

Als alles instort, betekent dat niets anders
dan de gelegenheid de dingen opnieuw
op te bouwen op een betere manier.
Susan Saradon  (Ingestuurd door:  Marleen Wisse NL)

 

 

Rome op de elektrische fiets door Maus Sturmer: Trainingstochten voor Rome met bijzondere ontmoeti...

Rome op de elektrische fiets door Maus Sturmer: Trainingstochten voor Rome met bijzondere ontmoeti...: Nijswiller   Maandag 30 juni en dinsdag 1 juli 2014. Afgelopen twee dagen veel getraind in de heuvels. Is hard nodig. D gerevisee...