Wees trots op wie en wat u nù bent geworden.
Vanmorgen, na de meditatie om zes
uur, weer in slaap gevallen tot zes minuten over elf. Tja als je ook wakker
ligt tot half vijf? Wakker, nee dat is het ook niet. Het is zo'n halve bewustzijnstoestand,
Wakker en niet wakker, u kent dit vast wel. Toch is dat niet fijn, ook al ken
ik dat al jaren en ben er aan gewend. Daardoor is wel mijn halve dag verdwenen,
die ik wilde gebruiken voor andere dingen. Onder andere lekker koken, uurtje
naar Mondo Verde etc. Zelfs verse groenten had ik gekocht om mijn gedachten om
te zetten in daden. Voor mezelf gaan zorgen. Plannen genoeg, maar of ze vandaag
tot uitvoer komen, mag Joost weten.
Zo kwam vanmorgen na de meditatie
het idee binnen dat ik uitleg over bovenstaande onderwerpen moest geven.
Jeetje, zei ik, waarom moet dat nu? Het zijn heel beladen onderwerpen, waarvan
ik zelfmoord en uitzichtloze situaties al eerder heb aangehaald in mijn
verhalen, doordat ik het zelf heb ondervonden. Aan Euthanasie heb ik ook vaker
gedacht, toch in mijn achterhoofd wetende dat ik dat zelf nooit zou willen. Wat
er ook geleden moet worden, het is niet voor niets. En alles wat je op aarde
nalaat moet na je dood of overgaan toch weer worden opgelost. Dat kost nog meer
tijd om in het Hogere Licht te komen dan wanneer we hier op aarde ons lot
ondergaan, waar we eens voor hebben gekozen.
Natuurlijk geloofd niet iedereen
hierin. Dat verwacht ik niet en hoeft ook niet. Ieder mens is vrij om te kiezen
wat hij of zij kan verdragen. U wordt er niet echt voor gestraft, omdat we de
vrije keuze hebben. Echter wanneer we zijn overgegaan (overleden), krijgen we op
gegeven moment ons levensboek hierboven te zien. Zonder oordeel of straf. Toch
voelen we wel de pijn die we onszelf of anderen hebben aangedaan. Geloof me,
niemand komt hier onderuit. Al ben je nog zo lief, goed en aardig in het leven,
er zijn altijd momenten geweest dat je minder aardig was, op iemand neerkeek,
roddelde, of wat voor onaardigs ook deed. Ikzelf echt niet uitgezonderd. Soms
kan ik ook scherp zijn en minder lief. Soms sla je figuurlijk terug voor wat
jij hebt moeten ondergaan. Waarom niet? Je bent een mens van vlees en bloed.
Het leven geeft ons niet altijd wat wij ervan verwachten. Je achtergrond, je
keuze om hier op aarde een opdracht te vervullen, het leven zelf. Alles vormt
ons tot wie we zijn. Ik vermoed zelfs dat de Genen van voorouders ook nog
meespelen, al weet ik dat niet helemaal zeker. Het is wat mijn jongste dochter
mij ooit heeft getracht uit te leggen, hoewel ik het toen niet echt begreep. Nu
wel, omdat ik zelf dit ingegeven krijg. Denk niet dat al die verhalen zomaar
uit mijn eigen brein spruiten. Daar krijg ik hulp bij van welke gids dan ook.
Terugkomend
op Euthanasie. Berry heeft bijna zijn
hele leven pijn gehad. De eerste vijftien jaar van ons getrouwde leven aan zijn
knie. Zijn onderbeen zat los van het bovenbeen en stak wel vijf centimeter naar
voren. Het maakte dat hij altijd heel bewust zijn been neer moest zetten. Het
werd na zes operaties, waar iedere dokter zei dat hij het beter zou maken,
alleen maar slechter en maakte dat hij in een rolstoel zou komen. Er bleek
volgens de St. Maartenskliniek in Nijmegen maar één uitweg om dit te voorkomen.
Stijf zetten die knie. Het kostte drie maanden ziekenhuis en een lange
revalidatietijd, maar voor het eerst in 15 jaar had hij geen pijn meer. Deze
dokters hadden waar gemaakt wat anderen alsmaar beloofden en niet waarmaakten. Tien
jaar ging het prima met hem. Op een dag werd hij hartpatiënt en lag ieder jaar
wel een aantal keren in het ziekenhuis met een hartinfarct. Na tien jaar volgde
eindelijk een hartoperatie, wat heel goed ging. Drie maanden later ging het van
de ene dag op de andere slechter met hem. Er kwamen hoge koortsen en niemand
wilde van mij aannemen dat het niet van het hart kwam. Men vond een scan te
duur. Na drie keer op sterven gelegen te hebben, het ziekenhuis in Heerlen
gewoon tot twee keer toe vergat hem op te nemen ben ik met hem naar Amsterdam
gevlucht. Liggend in mijn busje, met 41 graden koorts en doodziek. Het bleek de
Ziekte van Hodgkin. De lange lijdensweg zal ik u besparen. Amsterdam gaf door
aan Heerlen wat er moest gebeuren. Opnieuw volgde een lang en zinloos traject.
Erger, men verklaarde hem hier beter. Opnieuw naar Amsterdam gevlucht, waar hij
twee weken later te horen kreeg dat hij binnen nu en een half jaar zou sterven.
Het duurde maar 14 dagen. Vreselijke pijnen moest hij ondergaan. Toch heeft hij
nooit één dag eerder willen sterven door euthanasie.
Mensen kunnen vreselijke pijnen
lijden, dus neemt niemand u kwalijk dat u voor euthanasie kiest. U wordt allemaal even liefdevol tijdens
en na het sterven opgevangen door uw overleden familieleden en uw eigen
begeleidende engel die zijn hele leven al uw gids is geweest. Die alle goede
gedachten en ideeën in uw oor heeft gefluisterd. Die vrijwel dag en nacht aan
uw bed zat, zonder dat u het in de gaten had. U troostte en in zijn of haar armen
nam. U beschermde op momenten waarop u dacht; 'jeetje, wat heb ik geluk gehad'!
Wees niet bang om te sterven, het is een prachtig proces, dat ieder van ons op
een dag moet ondergaan. (Zie ook het boekje; het sprookje van de dood,
door Marie-Claire van der Bruggen)
Uitzichtloze
situaties en zelfmoord.
Soms zien we geen gat meer in het
leven. Houdt het bestaansrecht voor ons mensen op. Voor de één heeft dit te
maken met financiële problemen, voor de ander met pesten, gebrek aan
zelfbewustzijn en eigendunk. Eenzaamheid en duizend andere onderwerpen zijn er
te bedenken, waardoor het leven geen waarde meer heeft. Reeds eerder schreef ik
over zelfmoord. Ik heb me er nooit voor geschaamd dat ik dit vele malen heb
geprobeerd na de dood van Berry. Echter in mijn jeugd schijn ik het ook een
paar keer te hebben gedaan, al weet ik daar zelf nauwelijks iets meer van. Het
is een vernauwing in het denken waardoor niets anders meer belangrijk is. Je
kinderen en kleinkinderen niet, God niet, wie ook maar belangrijk is in je
leven. Het bestaat eenvoudig niet meer in je denken. Waarom dit onderwerp nu?
Ik heb er geen antwoord op. Kreeg vanmorgen tijdens die toestand van half
bewustzijn door dat ik het vandaag uit moest leggen. Misschien is er net één
iemand die over zelfmoord nadenkt en dit verhaal nodig heeft om te beseffen dat
er altijd een uitweg komt? Ook al geloof je me niet. Ik weet als geen ander dat
het waar is.
Wanneer ik mezelf nu zo schrijvende
zie zitten kan ik alleen maar dankbaar zijn dat al die pogingen niet zijn
gelukt. Dat ik door mezelf door allerlei therapieën te worstelen, een beter
mens ben geworden, die heel veel lacht en plezier in het leven heeft
teruggekregen. Die alles opschrijft wat ze doorkrijgt van haar gidsen en
dankbaar is dat het leven toch nog zoveel mooie dingen heeft gegeven. Er zijn
nog momenten dat, wanneer ik het financieel even niet zie zitten, gewoon ga nadenken
over wat ik allemaal wel heb. En dat is zo heel veel. Rijkdom aan liefde en
vriendschappen, aan inzichten, begrip en respect. Dat maakt dat ik ook dit hele
kleine, nog moeilijke stukje weer aan kan. Ik heb van mijn ex-vriend geleerd
hoe met geld om te gaan. Dat wil niet zeggen dat het altijd lukt. Soms kies je
ervoor even meer uit te geven dan je hebt. Dan niet zeuren maar zelf weer
oplossen. Iets wat mijn hele leven zo is gegaan. Mijn TM cursus was veel
belangrijker dan het rood staan bij de bank, evenals de cursus communiceren met
dieren. Er zijn voldoende mooie dingen in mijn leven, die ik als geschenk mag ontvangen. Ik geloof zelfs dat op een dag ook
dat stuk financiele zorg in mijn leven voorbij zal zijn. Hoe??? Geen idee. Ik
zie het wel. Geloof me ik heb het nu al beter dan het ooit is geweest. We
hadden niet alleen schulden, maar vaak wist ik niet eens hoe ik voor de volgende
dag een brood moest kopen om de kinderen eten te geven. Toch kwam na mijn
geloof en gebed altijd één of andere oplossing. Bidden en geloof heeft mij uit
elke uitzichtloze situatie geholpen. Op de momenten dat ik met zelfmoordplannen
liep, bad ik ook. Kreeg echter geen contact. Dat lag niet aan God, maar aan
mijn geloof in Hem. Ik voerde mijn plannen uit, maar op het laatste moment
belde iemand, terwijl ik al ver weg was, of vonden mijn kinderen mij, terwijl
ze niet anders wisten of ik was weg. Er zijn mensen die beweren dat het de
makkelijkste weg is om te gaan. Uit ervaring moet en wil ik dit tegenspreken.
Niets is minder waar. Op enkele uitzonderingen na spreek je er niet over met
anderen. Doe je het wel krijg je zoveel opmerkingen die in jouw gevoel nergens
op slaan, hoe goed bedoeld ook. Mensen die deze beslissing nemen hebben alle
wegen al bekeken of er werkelijk geen uitweg is, maar zien niet één luchtpuntje
meer in hun leven. Dat maakt dat zij tot deze beslissing komen.
Nu
de andere kant. De achterblijvers van iemand zie zelfmoord heeft gepleegd. Ik zei reeds, daar denkt diegene die het doet niet aan.
Echter de achterblijvers zijn er dagelijks mee bezig. Ik weet dat bij alle drie
mijn kinderen daar nog steeds een stuk wrok zit. Zij kunnen niet begrijpen dat
ik hun op dat moment niet belangrijk genoeg vond. Voelden zich misschien schuldig, net als vele anderen die hiermee te
maken hebben. Voel u alstublieft niet schuldig. U staat hierbuiten. U heeft
niets misdaan of bent ergens aan voorbijgegaan. Soms hoort zelfmoord ook bij
een keuze die wij voor de geboorte hebben gemaakt om te ondergaan in dit leven.
Voel u alstublieft nooit schuldig aan iets waar u geen deel van bent. Het is
een proces wat heel langzaam groeit in degene die geen uitweg ziet. Er is in
het leven altijd een uitweg die wij kunnen zien op het moment dat we er voor
open gaan staan. Dan zien we pas dat openstellen voor God en onze gidsen ons
een uitweg laat zien. Je moet die uitweg wel willen zien. En net als vele
anderen wilde en kon ik het niet meer zien, omdat ik mijn hart gesloten hield.
Gelooft u niet in God maar in niets? Geeft niet, stel u open voor het
universum, dat grootser is dan wij kunnen denken. Wanneer je je openstelt zul
je merken dat op een dag de zon weer gaat schijnen. Het leven waardevol wordt. Dat
je weer kunt lachen, plezier maken en vrienden krijgt. Je ontdekt op dergelijk
moment dat alles op zijn plaats valt. Het leven weer doel krijgt en problemen
zich heel langzaam, soms wat sneller, omdraaien in positieve zin. Geloof me.
Nooit had ik kunnen denken dat er meer dan 25.000 mensen mijn verhalen zouden
lezen op internet. Dat is een Godsgeschenk. En dat alleen maar omdat ik op
zeker moment zelf mijn leven in handen dorst te nemen. Koos om te leven,
therapie te ondergaan. Maar vooral in dorst te zien dat het leven ook mooi kan
zijn.
Soms kun je fouten goedmaken, soms
nooit. Ook dat is niet van belang, dat is dan iets wat bij die ander ligt als
hij of zij niet in kan zien waarom jij iets fout hebt gedaan met je leven. Het
gaat er wel om wat jij zelf na die fout doet met je leven van nu. Ik heb het
omgedraaid. Ben aan mezelf gaan werken en heb de pijn losgelaten, die bij
anderen nog steeds blijft zitten. Niemand hoeft eeuwig voor zijn of haar fouten
te blijven boeten. Pak het leven, keer het om naar het positieve en maak er
iets moois van. Dat heb ik ook gedaan. Daar ben ik trots op en kan misschien
daardoor anderen weer helpen met deze verhalen.
Terwijl
ik nog eens nadenk over mijn verhaal krijg ik door waarom ik dit allemaal heb
ondergaan. Waarom koos ik voor die zelfmoordpogingen en andere zware dingen die
in het leven voorvallen. Ineens valt alles op zijn plaats. Ik heb ooit gekozen
om deze lessen te leren, om anderen door te geven dat, wat er ook in je leven
voor wanhopigs gebeurt, er altijd weer een uitweg komt. Waarin de zon weer gaat
schijnen. Blijf hier in geloven en uw leven wordt beter, veranderd met de dag.
Schaam
u nooit voor wie en hoe u bent geweest in moeilijke tijden. Wees trots op wie en wat u nù bent geworden.
Ik wens u een hele bijzondere dag, vol liefde en geluk in uzelf. Maus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten