Even voor ik naar de TM reed, voor de tweede cursusdag op maandag,
kreeg ik een inzicht betreffende mijn verhaal gisteren. Die woede waarmee ik
midden in de nacht wakker werd had niet alleen met de ex te maken, maar ook met
die charmeur. Denken de meeste
mannen nu echt dat wij na één keer leergeld betaald te hebben, nog zo stom zijn
om er weer een keer in te tuinen? Aan de andere kant! In het omdraaien van
negatief naar positief, kwam ik tot een ontdekking. Ik heb de rollen
omgedraaid, door te doen alsof ik alle mooie praatjes geloofde. Toch heeft het
afgelopen nacht wel invloed gehad . Goed om alles nog eens te ervaren, zodat
het werkelijk wordt losgelaten en ik kan relativeren.
Het cursus-uur van dinsdag is verplaatst naar de morgen. Op
de vraag hoe de eerste officiële cursusdag was verlopen en hoe de meditaties
waren gegaan. Welke invloed ze hadden gehad, vertelde ik over mijn verhaal welk
ik had geschreven en op papier had meegenomen zodat de cursusleidster het kon
lezen, (Lees: TM, deel 2). Op dat moment kreeg ik een lading over me heen dat
we hadden getekend dat er niets naar buiten gebracht mocht worden. Ik kon even
niets meer zeggen. Echter tijdens de korte meditatie kwam des te harder een
volle lading geweld naar binnen, welke ik ook direct na de meditatie kenbaar
maakte. Ik vertelde dat ik een oordeel had gekregen over iets wat nog niet eens
door de cursusleidster was gelezen.
Onmiddellijk kreeg ik hiervoor excuus, waar ik verbaast,
maar vooral blij van werd. Ik had gelijk, ze had dat eerst moeten doen, zei ze.
Ik voelde een diep respect dat iemand zo direct haar excuus aanbood, i.p.v.
allerlei smoesjes te gebruiken. De volgende dag werd het excuus nog eens extra
benadrukt. Men vond het zelfs een prachtige geschreven verhaal. Ik voelde me
helemaal blij en gelukkig worden van binnen met het compliment. Er stond wel
een klein foutje in wat ik hierbij toch even wil herstellen.
Een Mantra spreek je
niet uit maar wordt gedacht. Een tweede punt is dat je dat niet constant doet.
Gedachten mogen gewoon binnenkomen en op het moment dat ze weer verdwijnen denk
je weer aan je Mantra. Niets moet als die gedachten komen, omdat ze weer
wegvloeien, wat ook weer loslaten betekent.
Voor ik 's morgens naar de cursus reed, ik had de auto al
open, kreeg ik door dat ik mijn danskleren mee moest nemen. Waarom, vroeg ik.
Pak ze nu maar. Ik was al aan de late kant, maar volgde de opdracht. Hoe en
waar moest ik me dan omkleden, piekerde ik onderweg. Kreeg nog geen antwoord.
Pas na de les kreeg ik door dat ik naar mijn vriendin in Maasbracht moest
rijden en me daar omkleden. Haar kennende wist ik dat dit geen probleem was. We
zagen elkaar al weinig, dus een mooie combinatie. Vandaar reed ik door naar het
graf van Berry om de planten neer te zetten die ik had gekocht. Hij ligt in
België begraven, omdat we destijds daar zouden gaan wonen. Op 2 november was ik
door de storm en regen niet geweest.
Vandaar naar de danszaal. Eén van de eerste mannen die ik
zie dansen is de charmeur van zondag. Hij kijkt me aan, maar reageert niet
eens. Heeft weer een vrouwtje te pakken, die hij de hele middag probeert te
versieren. Een paar keer zie ik hoe hij haar probeert te kussen onder het
dansen, heel erg van zichzelf overtuigd. Ik lach en zie hoe zij onmiddellijk
achteruit wijkt. Ik begrijp zijn beweegredenen. Later vraagt hij mij waarom ik
zondag zo vroeg was weggegaan. Hij wilde me komen halen, maar was al verdwenen.
Mijn reden dat ik moe was en mijn danspartner er niet was, was duidelijk
genoeg. Bovendien had ik geen behoefte aan opschepperige verhaaltjes die niet
klopten. Hij mag zijn wie hij is, maar ik ook. Even later buiten de danszaal werd
ik aangehouden door een Belg. Hij vertelde dat hij en een grote groep mensen
verbaast waren. Waarom? Ik was de enige vrouw op de dansvloer die altijd
lachte, vertelde hij. Gelijk daarop wilde hij weten of ik altijd lachte?
Vrijwel altijd, al laat ik af en toe ook een traan, misschien wel meer dan af
en toe, zei ik. Die avond een rustige meditatie.
In mijn meditatie van gisteren, de derde dag, kreeg ik twee
beelden door. Ik begreep nu opnieuw waarom ik mijn hele leven weinig van dieren
moest hebben. Een deel hiervan had ik al begrepen tijdens de eerste cursusdag 'communiceren met dieren'. Hier ga ik
in een ander verhaal als vervolg op "mijn drie zwerfpoezen" dieper op
in.
Als kind van een jaar of vijf, zes, hadden mijn ouders een
kleine spaniël gekocht. Spanky was zijn naam. De volgende morgen wilden wij bij
hun in bed kruipen. De hond lag prinsheerlijk tussen hen in en ook mijn
broertje kroop ertussen, zonder protest. Mijn ouders hadden er beiden moeite mee dat ik er ook nog bij wilde.
Terwijl ik op bed wilde klimmen stapte ik in een hoop stront, die het hondje
had achtergelaten in de nacht, vlak tegen de rand van het bed. Waren zij zelf
als eerste uit bed gestapt, in dit geval mijn moeder, had zij er in gestaan. In
plaats van me te troosten en te helpen werd ik uitgescholden voor stom kind,
dat ik dit niet had gezien. Wegwezen en ga het wassen. Ik was er helemaal vies
van. Dat heb ik nog steeds. Als een vriendje op oudere leeftijd in de stront
trapte was ik gelijk afgeknapt. Gebeurt het me zelf ben ik panisch. Pas nu
begrijp ik hoe dat kwam. Ik kan nu al een heleboel verklaren van mijn gedrag
naar dieren. Want de rest van hun leven werd de verantwoordelijkheid van het
uitlaten in onze handen gelegd. Niet
bepaald bevorderlijk was ook nog de vieze lichaamsgeur die de hond bij zich
droeg. Het hele huis stonk naar hond.
Een tweede beeld dat boven kwam was dat mijn ouders op
gegeven moment uit huis waren gezet. Alles wat ze in eerste instantie nodig
hadden werd samen met ons kinderen en hond in de auto gestampt. Onderdak was
blijkbaar niet te vinden en na twee nachten in de auto geslapen te hebben, met
ruzies alom, werden mijn broer en ik uiteindelijk voor een paar dagen bij de
zus van mijn vader gedumpt. Ik genoot met volle teugen. Het was een warm en vooral
hecht gezin met 5 kinderen en elke dag daar te zijn was voor mij een feest.
Natuurlijk zullen ook zij hun problemen hebben gehad. Echter in dat gezin was
stabiliteit en warmte, iets wat ik mijn hele leven in ons eigen gezin heb
gemist. Ook dit beeld mocht er zijn en kon ik weer loslaten, zonder dat het nog
moeilijkheden gaf. Het zijn beelden waar ik niet eens meer van wist dat ze
ergens deel hadden uitgemaakt van mijn leven. Nu mogen ze er zonder pijn zijn
om losgelaten te worden.
Tijdens de avondmeditatie om 19.30 uur, komt er een beeld
boven van mijn voorbije relatie. Hij staat op een berg en gooit het goudklompje
welke hij in handen heeft tussen een hoop oud ijzer en smeerboel. Intussen
heeft hij een stukje gelijkwaardig stukje verguld ijzer opgepakt met een dun
goudlaagje er om heen. Een laagje zoals hij zelf ook heeft en is daar erg gelukkig
mee. Zijn echte stukje goed diep van binnen heeft hij al heel lang weggestopt.
Na enige tijd verdwijnt het goudlaagje weer uit zijn leven. Wat nu? Hij beseft
ineens wat hij heeft weggegooid. Gaat terug naar de berg oud ijzer. Het
goudklompje, met het grote hart, dat zoveel heeft vergeven, is nergens meer te
vinden. Zij heeft haar geluk gevonden en is haar eigen weg gegaan. Zijn
verdriet en tranen draagt hij de rest van zijn leven met zich mee, terwijl het
goudklompje hem zoveel liefde had gegund. Pas wanneer hij zijn eigen
goudklompje in zijn ziel ontdekt, zullen zijn tranen weer drogen en zal hij het
echte goudklompje vinden dat voor hem is bestemd.
Een tweede beeld dat boven kwam was dat Berry even
verscheen. Hij beaamde dat ik altijd lachte. In de moeilijkste situaties steeds
bleef je altijd weer zeggen; ´als hier een deur sluit, Bertje, opent er altijd
weer een venster.' Je bleef dat onder alle slechte omstandigheden geloven en we
kwamen er ook altijd uit, door jouw geloof in het goede, je optimisme en lach.
Het klopt. Ook in de afgelopen 9 jaar lachte ik, ondanks het verdriet, bijna
altijd. Vaak kon de man uit die tijd zeggen; waarom zit je te lachen? Ik kon er
geen antwoord op geven. Wist het niet eens. Lachen maakt je blij. Berry wilde
nog meer boodschappen doorgeven. Ik maakte duidelijk dat dit na de meditatie
moest. Dit was even belangrijker voor mij. Heb weer heerlijk geslapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten