Wat wensen wij voor onze kinderen en een ontroerend liefdesverhaal

Maus een paar maanden oud

Af en toe als ik artikelen van de Omraam lees, speciaal over kinderen, dan denk ik wel eens; 'waarom hadden wij niet eerder internet, zodat wij dit allemaal hadden kunnen leren.' Helaas bestaat en nog steeds geen school om te leren hoe je een kind moet opvoeden. Wij ouders krijgen later altijd te horen hoe verkeerd we alles hebben gedaan. Zouden zij het beter doen denk ik dan? In mijn ogen maken zij veelal dezelfde fouten, misschien net even anders dan wij het deden. Een mooi voorbeeld is dat wanneer kinderen het minder hebben gehad, zij hun kinderen juist overvloed geven. Ik maak het van nabij mee. De vraag blijft hoe het moet als deze kinderen het later minder goed hebben met hun eigen gezin. Zijn zij daar tegen bestand? Veelal niet. Helaas draait het in deze wereld alleen maar om geld en veel minder om liefde, terwijl liefde juist alles aan kan. Zowel armoe als rijkdom. Doordat Berry 23 jaar ziek is geweest is onze liefde voor elkaar alleen maar groter geworden. We droegen elkaar op handen, ondanks grote armoede en schulden. Liefde kan groeien of juist wegvallen door ziekte en/of armoede. Ons maakte het creatief.  Ik kan me herinneren hoe wij ooit voor Sinterklaas, voor onze twee meisjes prachtige poppenwiegjes maakten. Berry smeedde ze van oud ijzer, blank geschuurd, ovaal met allerlei versierselen. Ik had bij allerlei fabrieken stofrestanten gevraagd. Dozen vol kreeg ik gratis toegestuurd met de mooiste stofjes waar hier en daar fouten inzaten. Vol plezier zat ik iedere avond laat bekleding, dekbedjes, lakentjes en kussen plus een hemeltje te naaien. Er waren zelfs stoffen bij waar ik nieuwe kleertjes van kon maken. Alles vlug verstoppend als één van de kinderen naar beneden kwam. Het resultaat was beeldschoon. Helaas vond onze arbeid weinig respons. Beiden speelden er twee dagen mee, daarna was het over. Poppen vonden ze saai. Ze hebben er nooit meer één aangeraakt. Buiten spelen, spelletjes doen, vonden ze veel leuker. Afijn andere kinderen hebben er later veel plezier van gehad en wij van de voorpret, het maken ervan.

Wij hebben allemaal onze wensen wat betreft onze kinderen. Voor mij was de grootste wens dat zij   Soms vraag ik me af of ze wel ooit beseft hebben hoeveel verdriet in me zat, dat ik van de jongste zijn eerste lachje, stapjes en woordjes miste. Integendeel, het is me vaak verweten dat ik moe thuis kwam. Te moe om direct even aandacht te geven, die ze zo hard nodig hadden. Trok me dan even terug met een boek, om energie op te laden. Pas na het eten had ik weer energie genoeg om spelletjes te doen, huiswerk te controleren of creatief bezig te zijn met ze. Met de baby te knuffelen en de laatste fles te geven.
iemand zouden leren kennen die net zoveel van hen zouden houden als hun vader en ik. Dat ze gelukkig waren in hun jeugd, ondanks het feit dat ik door de ziekte van Berry moest werken. Na de geboorte van de jongste moest ik de vijfde dag al aan het werk, anders raakte ik mijn baan kwijt. Bij de baas waar ik werkte bestond geen regeling om zes weken voor en na de geboorte thuis te mogen blijven. Zelfs die tien dagen kraamtijd was me niet gegund. Ik praat nu over de jaren '60 en '70. De kinderen liet ik goed verzorgd achter bij Berry. Hij was de beste vader die ze konden hebben. Nog steeds hebben ze geen idee hoeveel het van me vroeg om onze drie kinderen de hele dag te moeten missen, waarvan de jongste net vijf dagen oud was.

Wat wensen wij voor onze kinderen. Een mooie vraag. Mijn vraag was en is nog steeds dat zij, nu zij volwassen zijn, het geluk in zichzelf mogen vinden. Respect en begrip hebben voor hun eigen inzichten en fouten die zij maken. Dat zij geloven in het hoogste goed, in God. Zij hun weg in het leven mogen vinden waarin zij beseffen dat liefde belangrijker is dan welk geld ook. Dat zij een relatie hebben vervult van liefde en plezier. Dat ze genieten van elke dag, elk uur, elke minuut en seconde dat zij leven. Er zijn nog vele kleine wensen, maar de belangrijkste heb ik hier genoemd. Onze kinderen zijn in liefde gemaakt en die liefde hebben wij samen ons hele leven uitgedragen naar hen. Wat zij ervan hebben opgepikt is iets waar ze zelf over na mogen denken en eventueel door kunnen geven, zonder door te slaan naar de andere kant. Maus

Deze week las ik een prachtig verhaal over echte liefde, welke ik hieronder nog eens zal vermelden. De tranen springen in je ogen bij het lezen ervan.

GETROUWD OF NIET, DIT MOET JE LEZEN …

Die avond kwam ik thuis en terwijl mijn vrouw het eten opdiende, hield ik haar hand vast en zei: “Ik moet je iets vertellen”. Ze ging zitten en at in stilte. Weer zag ik de pijn in haar ogen.

 Plotseling wist ik niet hoe ik het moest zeggen maar ik moest haar laten weten waaraan ik dacht. “Ik wil scheiden”. Ik sneed het onderwerp op kalme wijze aan. Ze leek niet gekwetst door mijn woorden. In plaats daarvan vroeg ze zacht: “Waarom?”. Ik vermeed haar vraag, wat haar boos maakte. Ze gooide haar kippenpootje weg en schreeuwde mij toe: “Jij bent geen man!”. Die avond hebben we niet meer met elkaar gepraat. Ze huilde. Ik wist dat ze wilde uitzoeken wat er mis gegaan was met ons huwelijk maar ik kon haar nauwelijks een bevredigend antwoord geven; ik had mijn hart verloren aan Jane. Ik hield niet meer van mijn vrouw, ik had slechts medelijden met haar.  Met een diep gevoel van schuld schreef ik een scheidingsovereenkomst waarin stond dat zij ons huis, onze auto en 30% van de aandelen van mijn bedrijf mocht hebben. Ze keek er vluchtig naar en scheurde het voorstel in stukken. De vrouw die tien jaar van haar leven met mij gedeeld had, was een vreemde voor mij geworden. Het speet mij van de door haar verspilde tijd, inzet en energie maar ik kon niet terugnemen wat ik gezegd had want ik hield zo verschrikkelijk veel van Jane. Eindelijk begon ze hard in mijn gezicht te schreeuwen, wat ik verwacht had dat zou gebeuren. Voor mij was haar geschreeuw eigenlijk een soort opluchting. Het idee van echtscheiding waardoor ik al enkele weken geobsedeerd was, leek nu gerechtvaardigd en duidelijker.

De volgende dag kwam ik erg laat thuis en vond haar aan tafel terwijl ze iets zat te schrijven. Ik at niet en ging regelrecht naar bed en viel snel in slaap omdat ik moe was na een gebeurtenisrijke dag met Jane. Toen ik wakker werd, zat ze nog steeds te schrijven aan tafel. Het kon mij niet schelen dus ik draaide me om en sliep weer.  De volgende ochtend presenteerde zij haar echtscheidingsvoorwaarden: ze wilde niets van mij maar had een maand opzegtermijn nodig vóór de scheiding. Ze vroeg mij om gedurende die maand samen een zo normaal mogelijk leven te lijden. Haar redenen waren eenvoudig: onze zoon moest examen doen over een maand en ze wilde hem niet verstoren met ons gebroken huwelijk.  Ik kon mij hierin vinden. Maar er was meer: ze vroeg me mij te herinneren hoe ik haar op onze huwelijksdag de bruidssuite in had gedragen. Ze vroeg mij om haar iedere dag van de komende maand uit onze slaapkamer naar de voordeur te dragen. Ik dacht dat ze gek geworden was. Alleen om onze laatste dagen samen draaglijk te maken, accepteerde ik haar vreemde verzoek. 

Ik vertelde Jane over de scheidingsvoorwaarden van mijn vrouw. Ze lachte hard en vond de eisen belachelijk. “Het maakt niet uit welke trucjes ze toepast, ze zal de scheiding onder ogen moeten zien”, zei ze minachtend. Mijn vrouw en ik hadden geen lichamelijk contact meer gehad sinds ik mijn wens om te scheiden zo duidelijk tot uitdrukking had gebracht. Dus toen ik haar de eerste dag naar de voordeur droeg, voelde het voor beiden onwennig. Onze zoon klapte achter ons in zijn handen en riep: “Papa houdt mama in zijn armen!”. Zijn woorden bezorgden mij een gevoel van pijn. Van de slaapkamer naar de zitkamer, dan naar de deur; ik liep meer dan tien meter met haar in mijn armen. Ze sloot haar ogen en zei zacht: “Vertel onze zoon niet over de scheiding”. Ik knikte, terwijl ik een beetje ondersteboven was. Ik zette haar buiten neer. Ze liep naar de bushalte om naar haar werk te gaan. Ik reed alleen naar mijn kantoor. Op de tweede dag handelden wij beiden veel gemakkelijker. Ze leunde op mijn borst. Ik kon de geur van haar blouse ruiken. Ik realiseerde mij dat ik lange tijd niet heel goed naar deze vrouw gekeken had. Ik realiseerde mij ook dat ze niet jong meer was. Er waren fijne lijntjes in haar gezicht ontstaan en haar, haar begon grijs te worden. Ons huwelijk had zijn tol geëist. Een kort ogenblik vroeg ik mij af wat ik haar had aangedaan. Op de vierde dag, toen ik haar optilde, voelde ik een gevoel van intimiteit terugkeren. Dit was de vrouw die tien jaar van haar leven aan mij gegeven had. Op de vijfde en zesde dag realiseerde ik mij dat ons gevoel van intimiteit weer aan het groeien was. Ik vertelde Jane hier niet over. Het werd met de dag gemakkelijker om haar te dragen. Misschien dat de dagelijkse oefening mij sterker maakte.

Op een ochtend was mijn vrouw haar kleding voor die dag aan het uitkiezen. Ze trok diverse jurken aan maar kon de geschikte jurk niet vinden. Toen verzuchtte ze: “Al mijn jurken zijn te groot geworden!”. Plotseling realiseerde ik mij dat ze zo mager geworden was en dat dit de reden was waarom ik haar makkelijker kon dragen. Plotseling zag ik het in … ze had zoveel pijn en verbitterdheid te dragen in haar hart. Onbewust stak ik mijn hand uit en raakte haar hoofd aan.  Op dat moment kwam onze zoon de kamer binnen en zei: “Pap, het is tijd om mama naar beneden te dragen”. Voor hem was het dragen van zijn moeder door zijn vader een belangrijk onderdeel van zijn leven geworden. Mijn vrouw gebaarde onze zoon dichterbij te komen en ze hield hem stevig vast. Ik wendde mijn gezicht af omdat ik bang was van gedachten te zullen veranderen op het laatste moment. Daarna hield ik haar in mijn armen, liep van de slaapkamer door de zitkamer naar de gang. Haar arm lag op een zachte en natuurlijke wijze om mijn nek. Ik hield haar lichaam stevig vast, net als op onze trouwdag.

 Maar haar sterk verminderde gewicht maakte mij verdrietig. Op de laatste dag kon ik nauwelijks een stap nemen toen ik haar in mijn armen hield Onze zoon was al naar school gegaan. Ik hield haar stevig vast en zei: “Ik heb niet opgemerkt dat er in ons leven een gebrek aan intimiteit was”. Ik reed naar kantoor…. en sprong snel uit de auto, zonder deze op slot te doen. Ik was bang dat elke vertraging mij van gedachten zou doen veranderen. Ik liep naar boven. Jane deed de deur open en ik zei tegen haar: “Sorry, Jane, ik wil niet meer van mijn vrouw scheiden”. Ze keek naar me, verbaasd, en raakte toen mijn voorhoofd aan. “Heb je koorts?” vroeg ze. Ik haalde haar hand van mijn voorhoofd. “Sorry, Jane”, zei ik, “ik ga niet scheiden. Mijn huwelijksleven was saai, waarschijnlijk omdat zij en ik de details van ons leven samen niet meer op waarde wisten te schatten, niet omdat we niet meer van elkaar hielden. Nu realiseer ik mij dat ik, sinds ik haar op onze huwelijksdag over de drempel van ons huis tilde, haar moet vasthouden tot de dood ons scheidt”. Jane leek plotseling wakker geschud te worden. Ze gaf mij een harde klap en sloeg de deur dicht. Ik hoorde haar in huilen uitbarsten. Ik liep de trap af en reed weg. Bij de bloemist op weg naar huis bestelde ik een boeket voor mijn vrouw. De verkoopster vroeg mij wat zij op het kaartje moest zetten. Ik lachte en schreef: “Ik zal je elke ochtend naar buiten dragen tot de dood ons scheidt”.

Die avond kwam ik thuis met het boeket in mijn handen en een glimlach op mijn gezicht. Ik rende de trap op en vond mijn vrouw in bed – dood. Mijn vrouw had maandenlang gevochten tegen KANKER en ik was zo druk geweest met Jane dat ik dat niet eens gemerkt had. Ze wist dat ze binnenkort zou overlijden en wilde mij behoeden voor ongeacht welke negatieve reactie van onze zoon als wij de scheiding zouden laten plaatsvinden. In de ogen van onze zoon ben ik in ieder geval een liefhebbende echtgenoot. De kleine details van onze levens zijn de dingen die er echt toe doen in een relatie. Het is niet het huis, de auto, eigendom, geld op de bank. Deze dingen creëren een omgeving waarin geluk kan gedijen maar kunnen op zich geen geluk geven.

 Dus vind de tijd om de vriend/vriendin van je echtgenoot/echtgenote te zijn en doe de kleine dingen voor elkaar die intimiteit veroorzaken. Heb een echt gelukkig huwelijk! Als je dit niet deelt, gebeurt er niets met je.  Als je het wel doet, zou je je huwelijk wel eens kunnen redden. Veel mislukkingen in het leven zijn mensen die zich niet realiseerden hoe dicht ze bij succes waren op het moment dat zij opgaven. Denk eraan dat liefde de grootste schat is. Zonder liefde is er niets en met liefde is alles mogelijk. Liefde verdwijnt nooit, zelfs niet als de botten van een geliefde tot as verworden zijn. Net zoals de geur van sandelhout nooit verdwijnt, zelfs wanneer het helemaal vergaan is. Liefde is de basis van de ziel en het is onvernietigbaar en daardoor eeuwig. Schoonheid kan vernietigd worden maar liefde niet.”

DEEL DIT VERHAAL NADAT JE HET GELEZEN HEBT, STUUR DIT VERHAAL DOOR. Carine Respaillie.

Dagtekst van donderdag 7 november 2013

"Tegenwoordig zijn ouders zich ervan bewust dat zij invloed kunnen uitoefenen op de fysieke en psychische opbouw van hun kinderen, wanneer zij, te beginnen bij het moment van de conceptie en daarna tijdens de zwangerschap, een werk doen met de gedachte. Maar dat is niet genoeg: zij moeten weten wat zij voor hun kinderen moeten wensen. En wat zij moeten wensen, is dat in hun kinderen het hoogste ideaal van goedheid, van liefde, van broederschap voor alle mensen mag wonen, en het is niet van belang via welke vaardigheden dit ideaal zich zal manifesteren. Hoeveel ouders dromen niet van succes, fortuin en roem voor hun kinderen, zonder te weten welke beproevingen zij hun op die manier bereiden! Terwijl wanneer zij voor hen een leven als zoon, als dochter van God wensen, zij echt voor hun welzijn werken; want wat ook de moeilijkheden en beproevingen zijn waar deze kinderen later doorheen zullen gaan, zij zullen onder de bescherming van de Hemel staan en weldoeners van de mensheid
worden." Omraam Mikhaël Aïvanhov