Een fietsreis naar Rome en de roddels, brutaliteit en vooral het haantjesgedrag van een aantal mannen op de dansvloer.

Wat hebben beide artikelen met elkaar te maken zult u denken, maar beiden stonden deze week centraal.

Deze week bezocht ik de Lezing van May Quadvlieg. May gaf een lezing over de weg naar Rome op de fiets. Een wens die ik al heb nadat ik uit Santiago ben teruggekomen. Helaas is mijn elektrische fiets nu vijf jaar oud. Heeft er meer dan 21.000 km. opzitten en de batterijen laten het met het jaar steeds meer afweten. Tochten van meer dan tachtig kilometer worden al een probleem als er heuvels inzitten. Het eerste wat nodig zou zijn is dus al een nieuwe fiets met een dergelijk grote batterij dat deze het ook aan kan. De Alpen en Dolemieten doen niet onder voor de bergen in Spanje die ik al heb moeten fietsen. Eenmaal terug van de lezing weet ik dat ik ook dit weer wil volbrengen. Eerst zien dat ik aan geld kom voor fiets en reis. Gek, maar vooral beroerd, dat dergelijke wensen toch altijd weer afhankelijk zijn van geld. Probeer al dagen van alles te verzinnen, want het liefste ging ik net als May in augustus weg, om daar ergens in september aan te komen. Naar Spanje heb ik zes weken en twee dagen over gedaan. Dit keer zal het niet veel minder zijn denk ik. In ieder geval weet ik al welke route ik ga rijden en de routeboekjes ga ik komende week kopen. Er lopen twee routes. Eerst uitzoeken welke de eenvoudigste is. Meerdere adviezen heb ik hierover al gehad. De wens heb ik al naar "Boven" gestuurd met de vraag mij te helpen mijn wens waar te maken. Nu kan het nog op mijn eigen tempo. Had ik eerder al het blog gemaakt "Santiago op de elektrische fiets", dit keer wordt het een blog Rome op de elektrische fiets. Na afloop van de lezing, net over de overweg liep een vosje de weg op. Heel even bleef hij staan en keek me recht in de ogen. Daarna liep hij op zijn dooie gemakt de weg af, wetende dat er niets mis was en ik alleen maar spijt had op dat moment geen camera bij de hand te hebben.

Aanvulling reis Rome, vandaag nog op Facebook geplaatst:

EEN FIETSREIS NAAR ROME
Net terug van 60 km. fietsen. Zelfs op de fiets is het zweten. Het is op sommige plekken meer dan 34 graden. De Cauberg in Valkenburg was vandaag het eerste slachtoffer in de training om op te fietsen. De eerste keer na de Tia dat ik weer een echte berg heb beklommen. Afgelopen week is de beslissing gevallen. In augustus dit jaar wil ik opnieuw op de fiets stappen voor een reis van rond de 2400 km. Dit keer is de reis naar Rome, door de Alpen en Dolemieten heen. Eigenlijk draait het alleen nog maar om de financiën. Mijn oude elektrische fiets is nu 5 jaar oud en heeft meer dan 21.000 km gelopen. De batterijen kunnen de tocht niet meer aan. Ik mag blij zijn dat ik met één bergje op 83 km. haal. Dat is veel te weinig. Er zijn bergen bij in de Alpen en Dolemieten die je nauwelijks opkomt met twee nieuwe batterijen. Dus wordt het of een andere fiets met die een grotere capaciteit hebben of twee nieuwe batterijen voor mijn oude fiets, die ik anders nog moet zien te krijgen. Natuurlijk komt daar nog het nodige bij aan geld voor eten, slapen, onverwachte voorzieningen, noem maar op. Er is nog niets aan financiën in voorraad, maar ik weet en geloof dat mijn reis dit jaar op een of andere manier door kan gaan. Hoe? Ik heb geen flauw idee. Misschien net als de vorige reis sponsoren zoeken. Elke euro is meegenomen. Maar goed daar kom ik nog op terug. De belangrijkste INTENTIE is mijn gezondheid en dat is ook het doel van de reis. De ziekte van Lyme, de Tia, de dubbele hernia die door artrose inoperabel is. De artrose  die zich steeds mee uitbreidt.  Redenen genoeg om dank je wel te zeggen op deze reis dat ik er nog ben, dat ik weer alles kan doen wat ik wil en vooral dat ik ondanks deze kleine handicaps nog in staat ben deze reis te maken. Dit keer ga ik echt in mijn eentje, dus krijg ik ook meer bagage mee te sjouwen. Wat ik vorige reis aan gezamenlijk gebruikte dingen kon verdelen moet nu allemaal op 1 fiets verstouwd worden. Binnenkort wordt het nieuwe blog geopend, ik laat het nog weten. Fijne Pinksterdagen allemaal

Normaal gesproken ben ik dol op stilte in huis. Ik kan dan beter denken en tijdens het schrijven moet het helemaal rustig zijn om me heen. In een mum van tijd zou ik mijn concentratie verliezen. Bij dit verhaal wil ik dat zeker niet, anders zou ik details vergeten, die ik juist zo graag wil beschrijven. De brutaliteit waarmee sommige mannen hun slachtoffers uitzoeken kent geen grenzen. Zijn het uitzonderingen? Langzamerhand weet ik het niet meer. Eén ding is voor mij al 15 jaar zeker. Op de dansvloer moet je komen om te dansen en niet om een man te zoeken. Ze steken na een paar keer dansen en onderlinge roddels hun koppen vrijwel allemaal één kant op. Vrouwen zijn om te gebruiken, in bed te krijgen en daarna weg te gooien als broodjes. Loopt het tegen de feestdagen zoeken ze een leuk onderkomen. Zoeken hun oude liefdes weer op als ze geen nieuwe kunnen vinden tegen die tijd en zijn voor twee tot drie maanden onder de pannen. Natuurlijk lopen beiden daarna weer vrij rond. De vrouw zie je enige tijd niet meer. Die moet voor de zoveelste keer ontdekken dat ze gebruikt is. Hoe triest het ook is, het gebeurd dagelijks.

Dan zijn er de mannen die normaal gesproken bij het binnnenkomen je even begroeten met een kus op je wang. Gewoon, gezellig en vriendschappelijk. Tot op de dag dat ze met een vrouw binnenkomen. Als dit dan ook nog een vrouw blijkt te zijn die van de eerste blik af een hekel aan me had en dit duidelijk kenbaar maakt aan de nieuwe vriend, of wat het ook mag zijn, dan ben je ineens geen leuke kennissen meer van elkaar en wordt je volkomen genegeerd of vanuit de verte heel voorzichtig toegewoven, zonder dat de vrouw het ziet. Begrijpen??? Nee, dat doe ik dit soort dingen nog steeds niet. Dan zijn er de mannen die twee of drie avonden met je dansen tot ze genoeg van je weten. Er achter zijn gekomen dat ik heel zelfstandig ben en zeker niet van plan ben om gelijk hun onderbroeken te gaan wassen. Hier bedoel ik mee dat degenen die nog wel op zoek zijn alleen maar een gezelschapsdame en huishoudster zoeken. Helaas ik ben geen van beiden. Liefst zoeken ze dan ook nog iemand die voor ze kookt. Anders is het als je echt van elkaar houdt. Echter het zijn maar weinig relaties die het op de dansvloer volhouden. Uitzonderingen gelukkig daargelaten. Je kunt ze echter op één hand tellen.

Zo loopt er sinds kort in de Holzacker een man rond die letterlijk van de ene vrouw naar de andere huppelt als De Grote Charmeur. Had hem nooit eerder gezien. Tijdens de eerste avond kwam hij me voor elke dans halen. Het grappige is dat hij zich goed had voorbereid. Was ineens paranormaal, hield net zo van fietsen als ik en van zwerven en fotograveren. Waar heeft hij het allemaal opgeduikeld? Leuk denk je dan. Maar tegelijkertijd is er een stemmetje in jezelf; 'geloof het niet, dat bestaat niet. Te mooi om waar te zijn dat er een tweede bestaat die jouw interesses deelt". Gezellig en leuk dansen dus en niets aan de hand. Je vertelt je aan je vrienden dat je een leuke man hebt ontmoet. Is ook zo, niets mis mee. Toch blijf je onbewust waakzaam. De tweede avond zag ik hem met iemand anders dansen toen ik binnenkwam en het leek zijn vriendin wel. Er was een soort van intimiteit in mijn gevoel, tussen hen, zonder dat ik aan kon wijzen waar dat in zat. Even later, nadat hij me had gezien, kwam hij bij me zitten en vroeg me weer voor elke dans. Op gegeven moment gaf hij een aai over mijn achterhoofd. Een teken dat hij je aardig vindt? Ik wist het niet en liet het voor wat het was. Naarmate de avond vorderde, werd er vaker in mijn ogen gekeken en over mijn haar gestreeld. Ik keek terug in die ogen en zag berekening, zonder het te beseffen. Hij trok me dichter tegen zich aan en ja hoor, daar begon zijn zogenaamde vuurwerk. Ik kreeg een kus in mijn nek. Duwde hem weg en zei dat ik dat niet wilde. Het bleef even rustig tot ik ineens een kus op mijn mond kreeg. Ik rilde, vond het smerig en zei nu voor de tweede keer dat dit afgelopen moest zijn. Ik hou er niet van om zomaar in het openbaar voor het eerst gekust te worden waar ik geen toestemming voor heb gegeven. Van diverse kanten was ik gewaarschuwd dat het een charmeur was, dus bleef ik extra op mijn hoede. Ik besloot weg te gaan. Waarschijnlijk was ik nog niet duidelijk genoeg geweest, want hij liep mee naar buiten en bracht me naar de auto. Daar pakte hij me weer beet en kuste me op mijn mond. Ik duwde hem weg. Voelde me vies. Waarom was ik toch niet zoals Fransien. Die had hem op de dansvloer na de eerste waarschuwing al laten staan of een knietje gegeven. Terwijl ik ze niet voor schut wil zetten, zetten ze het mij wel, althans zo voelde het voor mij. Tijdens het wegrijden kwam hij me nog achterop met zijn auto en bleef ernaast rijden. Ik zwaaide en hij begreep dat er niets te halen was. Toch voelde het allemaal niet lekker. Op de dansvloer was men getuige geweest van zijn gedrag, maar niet van mijn afwijzingen. De roddelmachines zijn weer in volle gang gezet. Ik baal ervan. Ik wilde niet eens dat hij mee naar buiten ging. Mijn stommiteit is dat ik het allemaal niet of veel te laat doorzie, volgens Fransien.

Gisteravond zijn Fransien en ik opnieuw samen naar de Holzacker gegaan in Belgie. Ik had me voorgenomen om hem de waarheid te zeggen, maar kreeg geen kans. Hij had alweer een nieuw slachtoffer gevonden. Ik zag het al, voor hij mij zag. Mijn gevoel was goed geweest de tweede avond. Zou deze vrouw er wel intrappen? Zou hij haar wel in zijn bed weten te krijgen? Want dat dit de opzet was vorige week, had ik er nog niet achter gezocht. Fransien wel, had het direct in de gaten. Denken mannen nu heus dat ik zomaar met ze naar bed zou gaan? Daar ben ik ooit een keer ingestoken toen ik net Berry anderhalf jaar had verloren en me voor het eerst in de danswereld begaf. Dan ben je kwetsbaar. Weet nog niets van hoe de dansvloer werkt en als er dan zo'n charlatan je een paar keer het hof maakt denk je nog dat hij het meent ook. Het is me twee keer gebeurd en dat was twee keer teveel. Wat jammer eigenlijk dat het bij de meeste mannen alleen nog maar gaat om hoeveel vrouwen ze in hun bed kunnen krijgen. Je wilt graag voor een man respect hebben, maar het zijn er maar enkelen die er rondlopen waar ik dit werkelijk voor voel. Hun LUL, is het enige waarmee ze aan vrouwen kunnen denken? Begrijpen mannen niet dat je daar als vrouw vies van bent? Grof gezegd? Ja, omdat het de werkelijkheid is van deze tijd. Bij jong en oud. Zo word je ook ingeschat en naarmate je ouder bent, ben je meer afgeschreven. Dat zal ook wel een van de redenen zijn waarom ik zo weinig ten dans wordt gevraagd. Ik ben niet nieuwsgierig in wat voor auto ze rijden en of ze een eigen huis hebben. Het interesseert me niet of geld hebben of net zulke armoedzaaiers zijn als ik. Mij interesseert alleen maar het dansen op dat moment, daar kom ik voor. Ben ik te kritisch? Nee. Ik heb zwaar tol betaald voor mijn liefde van afgelopen jaren. Ben ik dan cynisch? Nee, ook niet. Ik bekijk het allemaal vanuit mijn visie en denkwereld.  Ik gun de man waar ik van hield heel veel liefde en geluk in zijn leven. Vergeven heb ik hem alles, maar de vernederingen vergeten en loslaten is veel moeilijker. Dat gevecht lukt nog niet altijd, omdat je jezelf zo stom vind dat je negen jaar bent blijven geloven dat dingen veranderen. Het slijt en zo mag het ook zijn. Iemand die zijn hele leven zo is geweest zal niet meer veranderen en zeker niet waarderen wat hij om zich heen had. Wat voor leuke dingen we samen deden. Die tijd komt nog, maar zal altijd te laat zijn. Mijn reis naar Rome is daar één van.  Het is het vervolg van de reis naar Santiago. Nu gaat ik dit nieuwe avontuur alleen aan uit dankbaarheid.

Het dansen en de dansvloer. Roddels genoeg te horen. Je kunt er beter aan voorbijgaan. Roddelen maakt niet gelukkig en hoe minder je weet hoe beter je jezelf kunt handhaven op de dansvloer. Ik weet als geen ander dat ik er ook niet aan ontkom, zonder dat ik weet wat er wordt gezegd. Of ze goedaardig of slecht over me roddelen, ik heb geen idee. Van één persoon weet ik zeker dat hij alleen maar kwaadaardig over me roddelt, tot op het bot toe. Hij begrijpt niet dat hij daarmee zijn eigen straatje niet schoonveegt, omdat er anderen zijn die mij kennen en weten dat ik zo niet ben. Fransien, die veel meer hoort dan ik, zet het ook direct recht, wat voor mij alleen maar fijn is. Roddelen op een lelijke manier bezeerd degene waarover je kletst en doet op den duur jezelf pijn, omdat het altijd terugslaat op jezelf. Beter advies: doe er gewoon niet aan mee. Dan is er nog de jaloezie onder elkaar. Ook dat voel je. Moet je je daar iets van aan trekken? Nee, niet doen. Vandaag ben jij het onderwerp, morgen een ander. Als mensen meer met elkaar open spraken kreeg je minder roddels en misverstanden. Als westerling zeg ik gewoon wat ik voel, ben open en eerlijk naar buiten toe. Zo zijn wij opgevoed. In Limburg is dat totaal anders. Daar zegt men juist niets tegen je van wat ze echt voelen. Zo is hun gevoel en taal. Daar moet je respect voor hebben, al kan ik het niet altijd begrijpen. In Groningen en Drente is het weer heel anders. Daar is men stugger, maar heb je hun vriendschap dan is het goed. In Friesland heb je minstens een jaar nodig om ertussen te komen. Hebben ze je eenmaal geaccepteerd dan is het goed.  Zo heeft ieder stukje Nederland zijn eigen regels en gewoonten. En geloof me, aan ieder mens mankeert iets. We zijn niet volmaakt. Mogen zijn zoals we zijn. Misschien mankeert aan mij wel het meeste! Ik wil blijven geloven in de goedheid van de mens en vooral aan zijn of haar eerlijkheid. Vooral dat laatste is mijn erecode en daar hoort niet bij dat mannen met mij kunnen spelen. of denken dat ik zomaar even het bed met ze induik. Mijn lijf moet een geschenk zijn aan diegene die het echt verdiend. Dus heren Charlatans, blijf liever weg uit mijn buurt, want van Fransien heb ik nu geleerd dat ik ze rustig een knietje mag geven als ze over mijn grenzen heen gaan en dingen doen die ik niet wil. Of ik dat op kan brengen? Nee, ik geloof het niet. Moet het op mijn eigen manier doen. Wat die manier dan wel is zal ik zelf uit moeten vogelen  en accepteren dat dit wel bij mij hoort. Deze afgelopen maanden heb ik veel van haar en andere vrienden geleerd. Het zijn mijn grenzen en niemand heeft het recht daar over heen te stappen.

De vraag dringt zich langzamerhand steeds meer op of ik nog wel naar de dansvloer wil gaan. Ik ben dol op dansen, maar zit meer op mijn stoel dan dat ik op de dansvloer sta. Gelukkig zijn er aan mijn tafel vrouwen die wel graag met me dansen en een enkele man. Dus kom ik toch wel op de vloer. Bovendien het is zomer, er zijn zoveel leuke dingen te doen. Fietsen en fotograferen, met dit weer een groot plezier. Daarnaast de kaartavondjes met Fransien, de fotoclub etc. Mijn verhalen schrijven, hoewel dat nu een maand heeft stilgelegen. De kaarten met teksten die ik dagelijks maak. Daar komen nu de voorbereidingen voor de reis naar Rome bij. Ben zo druk bezig dat een dag af en toe te kort is. Slaapgebrek ontstaat. Daarnaast nog de onderzoeken die nog steeds doorgaan betreffende ziekte van Lyme. Heel veel bezigheden en weinig tijd voor piekeren over hoe dingen hadden kunnen zijn. Dat is verleden tijd. Het heden is waarmee ik mij nog bezig hou en dat blijkt druk genoeg.