Kyle

Vandaag kreeg ik een pps-je binnen met onderstaand verhaal. Het raakte mij heel diep in mijn hart, juist omdat ik op diezelfde diepe wanhoopsmomenten in mijn leven als kind en na Berry zijn dood, dit miste. Die arm om mij heen, die mij even vastpakte en zei. Kom, samen lukt het ons wel. Dit verhaal moest overgenomen worden, omdat ik weet hoe groot wanhoop in een kind of mens kan zijn. Niet alleen als volwassenen heb ik het geprobeerd er uit te stappen, maar ook als kind heeft die gedachte vele malen rondgespookt. Mijn jeugd was getekend en weinig vreugdevol. Misschien kunnen we allemaal meehelpen om een wanhopig kind of mens een hand te reiken wat net genoeg kan zijn om hem of haar weer vooruit te helpen.

Ik zat in de eerste klas van de middelbare school en zag een jongen uit mijn klas met al zijn leerboeken onder zijn arm lopen. Hij heette Kyle. Ik vroeg mij af waarom hij al zijn boeken mee naar huis nam. Ik haalde mijn schouders op en liep door. Had een druk weekeinde voor de boeg met een feest op zaterdag en zondag voetballen met vrienden. Terwijl ik verder liep kwam er een groep jongens aanrennen, liepen af op Kyle en sloegen zijn boeken uit zijn handen. Lieten hem struikelen en Kyle viel op de grond. Het was vies en nat weer. Zijn bril vloog door de lucht en viel een paar meter verder in het gras. Met een trieste, in verdrietige blik in zijn ogen keek Kyle omhoog. Ik had medelijden met hem en liep op hem af. Hielp hem zijn boeken oprapen. Terwijl hij zijn bril zocht, liep een traan over zijn wang. Ik gaf hem zijn boeken en zei; alsof die jongens niets anders te doen hebben.’

Kyle keek me aan en zei, ‘hartstikke bedankt’. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Een glimlach van dankbaarheid die je in het hart raakt. Ik vroeg waar hij woonde. Het bleek bij mij om de hoek te zijn. Hij vertelde dat hij hiervoor altijd op een privéschool had gezeten.

Voorheen zou ik nooit met dat soort mensen zijn omgegaan, maar nu hebben we de hele terugweg gepraat. Ik tilde zijn boeken, vroeg hem of hij mee wilde voetballen dit weekend.

Tijdens dit weekend leerde ik hem beter kennen, mocht hem echt. Mijn vrienden dachten er net zo over. De maandag daarop liep Kyle met al zijn boeken weer naar school. Ik zei hem dat hij nog eens spierballen zou krijgen als hij elke dag zijn boeken mee zou nemen. Hij moest lachen en ik nam de helft van boeken over.

Vier jaar later. Kyle en ik waren in die jaren de beste vrienden geworden. We gingen studeren. Kyle ging naar Groningen, hij wilde dokter worden en ik naar Delft. Ik wilde Profvoetballer worden, studeren was niets voor mij. We wisten dat we vrienden zouden blijven voor het leven. Het eindexamen van Kyle naderde. Hij zou tijdens de diploma-uitreiking een toespraak houden. Ik plaagde hem door te zeggen dat hij een nerd was, maar was dolblij zelf niet op dat podium te hoeven staan.

Op de dag van de uitreiking zag ik Kyle. Hij zag er goed uit met. Zelfs zijn bril stond hem goed. Er waren dagen dat hij echt geluk uitstraalde, waardoor hij soms meer afspraakjes had dan ik. Soms was ik gewoon jaloers op hem. Vandaag was één van die dagen. Ik kon zien dat zenuwachtig was voor zijn speech, sloeg mijn arm om hem heen en wenste hem succes. Hij keek me aan met dankbare blik, lachte en zei: ‘Bedankt’.

Daar stond hij dan, eenzaam op dat podium. Schraapte zijn keel en begon. ‘Je eindexamen is een periode waarin je mensen bedankt die je hebben geholpen door deze moeilijke tijd heen te komen. Je ouders, broers, zussen. Misschien je mentor, maar het belangrijkste van allemaal, je vrienden. Ik sta hier om te vertellen dat het hebben van een echte vriend het mooiste is wat je kunt hebben. Ik sta hier om jullie te zeggen dat er niets mooiers is dan iets te kunnen betekenen voor de ander en zal u mijn verhaal vertellen.” Ik keek met ongeloof naar Kyle toen hij begon over onze eerste ontmoeting. Hij wilde die week zelfmoord plegen. Hij vertelde hoe hij zijn schoolkluis had leeggehaald, zodat zijn moeder niet alle boeken hoefde te dragen. Kyle keek mij diep in de ogen en liet een diepe glimlach zien. Nadat hij zijn verhaal had gedaan over dat ene zware moment in zijn leven, hoorde ik het publiek emotioneel zuchten. Kreeg een diepe dankbare blik van zijn ouders en van hemzelf. Nu pas realiseerde ik mij wat ik voor hem had betekend.

Onderschat nooit de kracht van een actie in je leven. Met een klein gebaar kun je iemands leven veranderen in voor en tegenspoed. Op een of andere manier zijn we allemaal met elkaar verbonden.

© Schrijver van dit verhaal is onbekend.

Repects via Hyves:

Thea respecteert je!