In Libelle 47-2011 las ik het volgende stukje onder Pietpraat.
Mijn zoon Lucas (5) Heeft ruzie met zijn vriendje Kenji.
Lucas: “Dan ga je maar naar huis en wil ik je nooit meer zien!”
Kenji kijkt beteutert en zegt: “Maar dan ga ik jou missen en jij mij ook.”
Oh ja, reageert Lucas, “ga maar niet dan”.
Op het moment dat ik deze woorden bij de tandarts in de Libelle las, schoten duizend gedachten door mijn hoofd. Ging het in de wereld van volwassenen ook maar zo makkelijk. Echter daar lopen we aan tegen de grote ego’s van onszelf. Macht en onmacht. Mijn eigen leven is daar de laatste zeven jaar een voorbeeld van. Een relatie waarin de één op dieper niveau houdt dan van de ander. Dat hoeft geen probleem te zijn, mits je het gevoel hebt toch belangrijk te zijn voor die ander. Jij de enige bent in zijn gedachten, mee mag doen met zijn doen en laten. Hij ook betrokken wil zijn, bij wat voor jou belangrijk is. Maar wat, als dat gevoel van veiligheid er niet meer is, dat je niet de enige vrouw bent waarom zijn gedachten draaien? Wat, als op de dansvloer een nieuw gezicht rondloopt en zijn gedachten daar meer op zijn gericht dan bij het dansen met jou? Wat als hij jou een dans weigert die je leuk vind en wel kunt dansen, maar hij direct bij binnenkomst van een ander opspringt om diezelfde dans in snellere uitvoering wel met haar wil dansen? Normaal maak ik daar geen punt van, maar wel als net tevoren tegen mij “nee”wordt gezegd. Wat als de ander altijd zijn gelijk wil hebben en terugspeelt wat je hem verwijt? Wat als die ander zijn leven niet met jou wil delen, maar jij wel met hem? Wat als hij komt en gaat wanneer HIJ wil? Wat doe je wanneer hij nooit mee wil gaan naar dingen die voor jou belangrijk zijn of die jij leuk vindt? Jij niet mag praten over jouw paranormale gaven of andere interesses en hij wel over alles wat zijn belangstelling heeft? Commentaar krijgen op wie ik ben en wat ik doe. En vooral......, wat doe je als hij zichzelf helemaal niet zo ziet als ik hem zie en voel met zijn mooie en minder mooie eigenschappen? De mooie zijn geen bezwaar tegen, maar juist die andere, waar ik verdriet van heb. Kan het alleen zo zijn omdat dat hij een man is en ik een vrouw? Dat hij van Mars komt en ik van Venus? Dan vraag ik mij af waarom gevoel laten zien voor een man zo moeilijk is. Je kunt het toch leren, als je een voorbeeld naast je hebt? Of heeft macho gedrag een meerwaarde? Laten zien wie de baas is?
Kun je dan nog langer tegen jezelf blijven zeggen; “Ook al hou ik nog zoveel van hem, ik blijf dit alles accepteren?" Ik weet het echt niet meer. Mijn gevoel zegt al die jaren al dat ik alleen de gezelschapsdame mag zijn wanneer het de ander uitkomt en dat gevoel is heel zuiver. Het gevoel van pijn is zodanig groot en mijn ego hierin zo klein geworden dat mijn zelfrespect bijna was verdwenen. Kun je zo diep en veel van iemand blijven houden tot je er kapot aan gaat? Regelmatig probeerde ik afstand te nemen. Gaf de sleutel terug, bracht zijn kleren en zocht mijn eigen weg. Toch nam de pijn daardoor niet af. Dan toch maar weer toegegeven, als eerste gebeld of contact gezocht en het hele verhaal begon opnieuw. Eigenlijk kan ik de klok er op gelijk zetten. Een man heeft blijkbaar ook een maandelijkse cyclus, want iedere maand rond hetzelfde tijdstip is het raak.
Dat wil niet zeggen dat hij geen goede dingen had, want zo werkt het niet. Zorgen voor je als je ziek bent, doet hij graag. en goed Zijn geduld tijdens het fietsen, als ik tussendoor afstapte om te fotograferen was veelal oneindig. Of hij reed een stukje door tot hij een onderwerp zag wat voor mij belangrijk was en wachtte mij daar op. Zijn heerlijke kookkunst. Behulpzaam naar anderen, al moet ik een paar keer vragen, waar het bij anderen direc t gebeurde. Geduld voor anderen, minder voor mij. Herkenbaar? Hij maakt prachtige websites. Heeft een diep gevoel van liefde en zachtheid in zich, die ik maar zelden mocht zien en anderen weer wel. Die goede dingen zijn er zeker, ik heb ze mogen zien op meerdere momenten in deze jaren. Maar als de ander zich schaamt voor zijn mooie kanten? Ze liever verstopt uit angst voor zijn kwetsbaarheid? Zijn ego laat voorstaan, dan blijft er weinig over. Van die mooie kant, die ik leerde kennen tijdens zijn moeilijke periodes, ben ik gaan houden en die houd ik mij nog steeds voor ogen als het weer moeilijk is. Die kwetsbare kant met zoveel gevoel zie ik steeds als onze relatie voorbij is. Dat is HIJ, waar ik nog steeds zoveel van hou. Hij laat dat gevoel even zien op momenten dat het weer goed komt tussen ons. Echter dat duurt niet langer dan een paar weken, omdat hij is bang voor die mooie kant. Het maakt hem weerloos, althans dat is zijn gedachte. Maar wat je geeft krijg je terug
Die kwetsbare kant zal ik nu nooit meer zien, nadat ik vannacht in het ziekenhuis besefte dat het voorgoed voorbij moet zijn. Want deze verschrikkelijke pijnen worden veroorzaakt door zeven jaar stress. Door zeven jaar vechten voor iemand die niet naar zichzelf durft te kijken hoe hij werkelijk kan zijn. Macht en geld belangrijker vind dan ik ben in zijn leven. Pijnlijk, maar voor het eerst accepteer ik dat ik alleen verder moet, maar ook wil, om mijn leven weer op de rails te krijgen. Want steeds meer dingen ging ik al alleen doen, al wilde mijn hart anders. Dat maakt heel eenzaam, waar anderen wel met twee zijn. Mocht ik ooit een écht maatje gaan ontmoeten die wel zijn liefde met mij wil delen, een aanvulling wil zijn op mijn gevoel, dan hoop ik dat hij ook mijn dingen wil delen. Heel jammer dat ik dit niet met de deze man heb kunnen delen, die nog steeds mijn liefde heeft, maar die van ieder alleen geen “samen” wilde maken.
Dat wil niet zeggen dat ik geen fouten heb, integendeel. Ruzie maak je met twee. De een lokt uit, de ander gaat er op in. Maar ik hoef niet te schreeuwen of persé gelijk te hebben als het me niet zint, dat heb ik in therapie wel afgeleerd. Ik heb 4 jaar lang in therapie gezeten om weer te leren wie ik zelf ben. Gevochten om mijn zelfrespect terug te vinden, maar ook met mijn handicap van Borderline te overwinnen, waaronder pogingen tot zelfmoord vallen. Ik schaamde mijzelf hiervoor, maar ook die schaamte is verdwenen. Ik ken mijn valkuilen en heb mezelf er bovenop geholpen in een lang gevecht. Weet nu hoe waardevol ik ben en dat ik wel een goed karakter heb met goede en minder goede kanten. Ook dat heb ik geaccepteerd, zoals ik het ook van de ander accepteerde. Maar steeds meer afstand wordt er gecreëerd, omdat de ander vind dat hij geen fouten heeft en boven alles is verheven. Hij liever alleen wil zijn en mij alleen nodig heeft als het hem uitkomt. Het woord delen en samen in liefde niet heeft geleerd en het ook niet van mij heeft willen leren. Het is een pracht man om te zien aan de buitenkant, maar ik wil de mooie kanten van de binnenkant ook zien, omdat ze er wel zijn. Heel af en toe mocht ik een kijkje nemen achter dat masker, maar dat is te weinig om mijn liefde te voeden. Elke plant heeft water nodig, anders sterft hij af. Afscheid nemen van een diepe liefde die maar van één kant komt, doet pijn, maar geeft wel nieuwe inzichten en misschien over enige tijd ook ruimte voor nieuwe liefde.
De reis naar Santiago heeft dit gevoel van zelfrespect en kiezen voor mezelf alleen maar versterkt. Ik heb dit zelfrespect met veel pijn en verdriet opgebouwd , in een zwaar gevecht met mezelf, waarin geen hulp van de ander bij was. Ik heb het zelf opgebouwd en dit respect voor mezelf wil ik houden. Nooit meer genoegen nemen met een béétje liefde, als het meer kan zijn. Het werkt niet voor beide kanten. In mijn hart neem ik in liefde afscheid van die ander, een liefde die altijd zijn kamertje in mij hart zal houden. Maar waarvan ik hoop dat dit kamertje steeds kleiner wordt, opdat er geen pijn in mijn hart meer hoeft te zijn.
Mijn lichaam zal er zeker baat bij hebben, dat heb ik vannacht in het ziekenhuis geleerd. Jammer dat het zo ver moest komen, voor ik in wilde zien dat een afscheid beter is dan lichamelijk ziek te worden, zoals nu gebeurde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten