Janneke

Met tranen in mijn ogen en vol verdriet stapte ik op de fiets, vergezeld van mijn nieuwe camera. Niet eerder deze week voelde ik mij zo diep verdrietig, al was er al het nodige achter de rug wat ik weer te verstouwen had gekregen. Vandaag was het dieptepunt. Had God gevraagd om iets leuks voor me te verzinnen, omdat ik me zo beroerd voelde Op mijn fietstocht door het bos ontmoette ik Janneke, al wist ik op dat moment haar naam nog niet. Haar driewieler stond half op het pad geparkeerd, terwijl zijzelf stond te fotograferen. Of het nu een man of vrouw is, iedereen met een camera om zijn nek trekt mijn belangstelling. Ik kwam naast Janneke staan en zij wees me mooie paddenstoelen om vast te leggen met mijn eigen camera. De uitnodiging was niet naar dovemansoren gegeven en in een mum van tijd waren we samen bezig. Dan was het tijd voor afscheid. Ik had haar verteld dat zij in Landgraaf op een bepaalde plaats ook rode vliegenzwammen kon vinden. Richting huis rijdend kwam ik tot de ontdekking dat dit plekje dichterbij was dan ik dacht. Ik draaide om, reed Janneke achterna. Vertelde haar dat het niet ver weg was, waar de zwammen waren te vinden. We besloten er samen naar toe te rijden. Er viel genoeg te fotograferen. Om de beurt hielpen we elkaar om takjes opzij te buigen, de grond er omheen schoon te maken en de hondenpoep te ontwijken. We genoten van het fotograferen en onze camera’s en Janneke’s droge humor maakte me steeds aan het lachen. Samen besloten we door te rijden naar een mooie plek achter de Heerlerbaan, waar Janneke andere soorten paddenstoelen had zien staan.

Tijdens onze gesprekken tussendoor ontdekte ik dat ook Janneke vanmorgen huilend de deur uit was gegaan. Zij had gisteren haar kanariepietje verloren. Voor sommigen misschien ondenkbaar dat je daar zo’n verdriet om kunt hebben, voor mij en vele anderen begrijpelijk. Als je helemaal alleen bent, zoals wij beiden zijn, is elk levend wezen om je heen van belang. Zelf heb ik geen dieren in huis, alleen mijn tientallen vogels in de tuin, die me arm eten. Echter voor geen goud zou ik ze willen missen. Zij zijn mijn vriendjes.

Het was inmiddels kwart voor zes. Honderden foto’s rijker en een prachtige ontmoeting die klikte van alle kanten. Janneke heeft een heerlijke humor, ondanks dat ze veel pijn heeft. Ook zij heeft een moeilijk leven achter de rug en net als ik het meeste al verwerkt. Zij geniet, intens van haar camera. Ik heb haar gevraagd om er vaker samen op uit te trekken. Zij wilde het zelfde vragen, maar dorst het niet omdat ik iets meer weet van fotograferen dan zij. Is dat wel zo, vraag ik mij af?  Het is toch niet belangrijk wie meer of minder weet. Het gaat om de klik die we vanmiddag samen hadden en ik hoop dat die klik nog heel vaak mag komen in de vorm van gezellige fotomiddagen. Beiden zijn we alleen en alleen zijn geeft soms diepe eenzaamheid. Een mooier geschenk had ik vanmiddag niet kunnen krijgen. We vertrokken ieder apart in tranen van huis en kwam met een glimlach en fijne herinnering alleen weer thuis.

Dank U God dat u mijn wens heeft gehoord en mij een prachtige middag hebt bezorgd. Dank je Janneke voor de leuke middag, die mij weer moed en kracht heeft gegeven om los te laten en een glimlach in mijn ogen heeft getoverd. En dank je voor de mooie foto met jouw prachtige tekst er op. Maus



Santiago anderhalf jaar later

Wat heeft deze reis mij geleerd in het leven

Tijdens mijn dagelijkse fietstochten komen automatisch weer de herinneringen boven van onze reis naar Santiago. Wat heeft het me opgeleverd en wat niet. Vandaag wilde ik dat op papier vastzetten.

De reis naar Santiago heeft mij zelf heel veel gebracht in de anderhalf jaar na vertrek. De eerste twee maanden na thuiskomst hadden wij onze relatie, die onderweg dieper was geworden, versterkt. Toch hield het geen stand. Ik had één ding op de reis geleerd. Alles in het leven moet je zelf doen en je hebt de kracht ervoor gekregen.

Ik wilde geen stoplicht relatie meer, wat regelmatig gebeurde. Dat ligt niet bij één persoon, maar bij beiden. Mijn keuze maakte ik het afgelopen jaar, door toch voor mezelf te kiezen. Nu is er een soort vriendschap ontstaan, waarin we elkaar helpen in noodgevallen, maar verder weinig of geen contact meer hebben. Er zijn waardevolle dingen voor in de plaats gekomen. Ik kan zeggen dat de weg naar Santiago mij veel heeft opgeleverd en geleerd. De weg naar Santiago geeft en neemt. Bij de één werkt het diep door naar binnen en bij de ander  werkt het totaal anders. Ik ging voor de diepte en die heb ik bereikt. Mijn huis is echt mijn thuis geworden sinds de reis. Al die jaren na Berry zijn dood was ik onrustig, kon mijn weg niet vinden. Nu is er rust. Natuurlijk mag ik nog graag reizen. Helaas de financiën laten het niet toe om verder te fietsen dan een dagtrip. Maar is dat erg? Welnee, het tevreden en dankbare gevoel, dat ik heb en krijg wat nodig is, maakt me gelukkig.

Ik heb in die anderhalf jaar geleerd om voor mezelf te kiezen. Niet alles meer te moeten wat de omgeving van je verlangd. Mijn leven is rijker geworden. Heb het verleden verwerkt en losgelaten. Dat wil niet zeggen dat er geen verdriet meer is. Zo werkt het niet in het leven. De leuke dingen die we samen deden zoals het fietsen, af en toe dansen en spelletjes doen in de avond mis ik nog steeds heel erg. We vonden dat allebei leuk. Maar ik wilde iemand die het fijn vind om dag en nacht met mij samen te zijn, al was het maar de helft van de week, of samen ook mijn dingen te doen die mijn of onze belangstelling hebben. Mijn fotografie onderweg, de fietstochten en de weekeindjes weg. De ene keer doen wat hij leuk vind, de andere keer wat ik leuk vind. Het kwam er niet uit.

De eenzaamheid slaat nog vaak toe. Dat geeft huilbuien en boosheid, ook onmacht op sommige momenten. Het  was voor mij zo belangrijk, samen zijn en leven. Je kunt iemand niet dwingen om van je te houden, zoals jij van hem hebt gehouden, met hart en ziel. Mijn keuze om voor het alleen zijn te kiezen is goed geweest. Er komt rust in mezelf. Ik heb geleerd dat ik beter alleen kan zijn dan samen in een halfbakken relatie te zitten waarin je je allebei eenzaam voelt. We verdienen beiden beter. Het is herfst en ik zit in het laatste stuk van mijn leven. Prachtige kleuren ontstaan in de natuur en prachtige keuzes en nieuwe kleuren zijn in mezelf gegroeid of komen nog in mijn leven. Er komt een nieuwe herfst en wie weet wat de toekomst voor mij nog in het verschiet heeft voor de winter invalt.

Mogen zijn wie je bent

Erasmus heeft dit ooit geschreven en toch……

Hoe vaak leven we zoals een ander het wenst en niet zoals we eigenlijk zijn. Er zijn duizenden redenen voor. Het begint al bij de geboorte. We worden opgevoed en gekneed tot we een bepaalde vorm hebben ontwikkeld, zoals het de ouders en de buitenwereld past.

De vraag is op jonge leeftijd al of we nog zijn wie we waren tijdens onze komst op aarde. We groeien van baby naar kleuter. Van tiener naar volwassene. Krijgen vriendjes en vriendinnetjes. Worden we groter zijn het vrienden en vriendinnen in allerlei vormen. Goed of kwaad. Opnieuw passen we ons voor een groot deel aan, aan stellingen en meningen van ouders, leraren en de buitenwereld. Hun mening telt, anders horen we er niet meer bij en passen we niet in het gareel van het normale leven. We willen als mens toch zo heel graag bij iemand horen. De weg naar de volwassenheid is niet eenvoudig of makkelijk. Een groot deel van je innerlijke ‘Zelf’ gaat verloren in de massa, omdat we erbij willen horen. Het is de enkeling, met dat sterke karakter die het weigert.

Er komen relaties, trouwen, kinderen krijgen. De cirkel is voltooid. Echter een heel klein deel in die nieuwe cirkel ben jij zelf. Een veel groter deel van de cirkel is van anderen overgenomen. Op gegeven moment kom je in de knoop. Ieder van ons bereikt vroeg of laat dat punt in zijn of haar leven. De vraag rijst dan; “Wie ben ik eigenlijk zelf?” Wat is er van mijn eigen gevoel nog over en wat is van die ander? Wie ben ik en vooral rijst de vraag: wie wil ik zijn? Duizenden vragen komen omhoog tijdens dit bereikte dieptepunt in je leven. Het is een diep dal. Vaak ontstaat dit door te hard gewerkt te hebben, een verbroken relatie, het verlies van een kind of geliefde. Er zijn duizenden redenen te bedenken hoe men terecht komt in dat dal.

Vroeg of laat, we krijgen er allemaal mee te maken. Ook ik heb jaren lang moeten worstelen na de dood van mijn geliefde Berry. Het gevecht om liever dood dan levend te zijn, de vele zelfmoordpogingen, omdat ik niet meer op deze aarde wilde zijn, maar bij hem. Het was het diepste dal in mijn leven. Er waren er meerdere, want ook mijn jeugd was de hel. Toch komt er een dag dat je inziet dat het leven weer mooie kanten heeft. Je leert vechten voor jezelf en gaat keuzes maken. Opeens is het niet meer belangrijk wat anderen van je vinden. In mijn geval nog moeilijker. Paranormaal begaafd zijn, iets wat eigenlijk heel normaal is, maakt het nog moeilijker. Vooral als je weer toe bent aan een relatie. Mannen zijn bang dat je dwars door hen heen kijkt en ziet dat ook in hun leven het niet altijd even goed of netjes was. Zij vergeten daarbij dat dit nu juist is wat niet mag. Het zou een inbreuk zijn op hun leven wanneer ik dat zou doen. Ik heb er het recht niet toe. Ook ik moet een persoon leren kennen op de normale manier en niet via mijn begaafdheid.

Het levert dus net zoveel problemen op als in iedere andere relatie. Zelfs nog meer. Want wat bijvoorbeeld als zo’n relatie totaal niet mee kan op het paranormale vlak. Je kunt er niet over praten, krijgt geen gehoor, en min of meer wordt het steeds opzij gezet met de woorden; "ik kan er niets mee en wil er niets van weten.” Dat kan en mag die persoon zeggen, want hij of zij heeft een eigen gevoel en mening. Toch loopt een dergelijke relatie er uiteindelijk op stuk. Jouw geestelijk groei wordt min of meer stilgezet omdat je je opnieuw aan gaat passen aan de ander. Wat voor jou heel belangrijk is wordt opzij geschoven voor de dingen die de ander wél belangrijk vindt.  Je kunt het hem of haar niet kwalijk nemen. Niet iedereen heeft het geschenk gekregen om te geloven dat er veel meer is tussen hemel en aarde. Niet ieder heeft ervaren of is opgevoed met de wetenschap dat er een God is in ons leven, die ons bij de hand neemt en leidt naar de weg die voor ons is uitgestippeld. Zelf zie ik dat nog anders. Die weg hebben we zelf verkozen.

Dan komt de dag dat je beseft; “zo kan het niet langer. Ik loop opnieuw het dal in, welk ik niet meer wil ervaren.” Je weet dat je keuzes moet maken. Jouw grenzen zijn bereikt en onbewust overschrijdt de ander steeds meer jouw grenzen door het onbegrip. Hij of zij beseft het niet eens, jij des te meer. Je worstelt steeds meer met jezelf. Er ontstaan ruzies, die je niet wilt. Dan komt de dag dat je weet, ik moet weg. Je weet hoeveel verdriet de ander krijgt, maar ook zijn onbegrip naar jou toe is groot. Jij bent de grote boze wolf die het kwaad heeft veroorzaakt.

Je wilt die geliefde geen kwaad doen, maar een ‘samen’ kan ook niet meer. De weg die jij ooit voor je geboorte hebt gekozen om te gaan is sterker om te lopen dan de weg die je tot nu toe bent gegaan. Er is geen weg terug. Omkijken naar dat stuk wat je achter je laat heeft geen zin. Vooruitkijken. Je eigen beslissingen leren nemen. Een stuk eenzaamheid moet je leren omzetten in voldoening en geluk naar jezelf. Ik zeg niet dat het eenvoudig is, integendeel. Opnieuw kost het veel tranen en diep verdriet zit in mijn hart genesteld, omdat je weet dat je los moet laten, maar tegelijkertijd de ander niet wilt missen. Je hebt van die ander heel veel gehouden, misschien wel meer dan hij of zij ooit heeft beseft.  Maar ook dat slijt. De pijn wordt minder. Je mag nu je eigen keuzes maken. En heel misschien leert die ander ooit op een dag dat er meer is tussen hemel en aarde. 

Weet voor jezelf dat er mensen, misschien vrienden om je heen zijn, die net als jij dit hebben ervaren of in dezelfde situatie zitten. Dat er hulp komt van je gidsen en helpers. Dat je de kracht krijgt van je overleden familieleden en God. Weet vooral dat de grootste kracht in jezelf ligt. Pak die kracht op. Neem het in je handen. Kijk in de spiegel en zie wat daar staat. Een man, een vrouw, vol kracht en vuur, die gekozen heeft voor zichzelf, om te mogen zijn wie ze echt van binnen zijn. Pas op dat moment, dat je die keuzes hebt durven maken, weet je ook dat je van jezelf houdt. Wanneer je als mens van jezelf durft te houden, kun je ook echt en diep van een ander houden. Schuif jezelf niet opzij. Je bent het waard te

“mogen zijn wie je bent.”

© Maus Sturmer