Intimiteit en seks

Al jaren loop ik met vragen, die juist nu extra rondspoken in mijn hoofd. Ik heb nooit enig antwoord gekregen. Vanaf 3.30 uur vannacht zit ik te schrijven over mijn eerste ervaring met uittreden. Om 5.20 uur was ik klaar met schrijven en probeerde te slapen. Het lukte van geen kanten. Tientallen vragen borrelden naar boven over mijn verbroken relatie. Wanneer je zo ligt te piekeren kom je niet meer in slaap. Je koelt helemaal af, dus besloot ik mijn computertje maar weer uit de la te pakken en mijn vragen en gevoelens in bed op te schrijven. Maar waarom mijn verhaal openbaar maken, zul je denken? Dat gaat een ander toch niet aan? Het zal bij de een respect en bij de ander misschien verachting of minachting oproepen. Tegelijkertijd wordt er toch doorgelezen na deze woorden.

Moet ik mij schamen voor mijn openheid, mijn verhaal? Nee, beslist niet. Ik ben een open mens, goudeerlijk en verwacht dat ook terug. Hierin klopte het al heel snel niet in onze relatie. Maar waarom alles op mijn blog zetten? Ik denk dat ik niet de enige vrouw ben die zich afvraagt waarom haar man of vriend haar niet aanraakt en vooral zichzelf verwijt; “wat is er mis met mij?” Het gebeurt ook andersom. Mannen die worden geweigerd en dat blijven accepteren zoals ik dat jarenlang deed. Steeds minder aan intimiteit kreeg. Een koel kusje op de lippen, en heel af en toe een arm om mijn schouder, een zeldzaamheid. Natuurlijk heeft de ander zijn verhaal en dat mag ook geschreven of verteld worden. Maar wat als de ander zijn verhaal niet verteld? Geen antwoord geeft?

In ons geval is het langzaam ontstaan en ik wil alles opschrijven om mijn gevoel van onmacht en gekwetstheid door afwijzing, eindelijk na jaren een plaats te geven. Het gaat er niet om de ander voor schut te zetten, maar duidelijk te maken wat hij heeft veroorzaakt. Kijken waar de oorzaken liggen van de breuk die al jaren geleden in gang is gezet. Er is geen oordeel, maar wel openheid van zaken naar mezelf en de ander. Het kan verruiming geven tijdens deze verwerkingsperiode die gepaard gaat met een lach en een traan. Begrip krijgen, waar nu onbegrip is naar de ander toe. Boosheid naar mezelf en onmacht voeden mijn ziel, omdat ik niet eerder ben weggeaan. Het is er allemaal. Het wordt tijd dat ik mijn leven op ga ruimen. Voor mij helpt dat door te schrijven en te delen, wat je er ook van denken mag. Misschien ben jij wel net degene die mijn verhaal herkent.

Toen wij elkaar leerden kennen was er geen sprake van seks. Hij had net zeven weken daarvoor zijn vrouw verloren. De eerste maanden gingen de gesprekken ook alleen over haar en af en toe over mijn overleden man. Ik was al 8 jaar weduwe. We praatten en luisterden naar elkaar. Na een half jaar gebeurde het vrij onverwachts. De intimiteit en seks waren leuk. Al zorgde hij altijd eerst voor zichzelf, ik kwam er niets bij tekort. Toch realiseerde ik mij dondersgoed en heb dat ook weleens gezegd dat het eigenlijk andersom zou moeten. Desondanks hadden we samen veel plezier in deze intimiteit. Ik vind seks die je samen beleeft geweldig. Niets is verkeerd tussen twee mensen die van elkaar houden. Zelfs als het op gegeven moment van één kant niet meer zou kunnen, zijn er genoeg andere vormen van intimiteit te vinden waardoor je het samen geweldig kunt hebben.

Na het huwelijksaanzoek, een jaar na de dood van zijn vrouw, welk een leugen bleek te zijn, werd het ineens minder, ik schreef hier al eerder over. Ineens was ik oversekst volgens hem, als ik hem voorstelde om te spelen. Waarom? Wat was er mis met me wat er voor die tijd niet mis was? Ik begreep er niets van. Hij vond het toch ook altijd leuk. Ik vond seks altijd leuk, behalve als hij mij ervoor wakker maakte, dat ging me net te ver. Ben daar ook een keer heel boos over geworden en mischien is het vanaf die tijd al langzaam minder en slechter geworden.

Nu kan het gebeuren, ook bij een man, dat seks moeilijker gaat. Dat hoeft niet erg te zijn zolang de intimiteit blijft. Maar met de jaren werd het minder en minder. Hij kwam ook steeds minder naar me toe. Waren het eerst 3 tot 4 dagen per week, dat we samen waren, later werden het alleen weekeinden en nog minder. Vele ruzies volgden. Dit was geen relatie. Ik voelde me een gezelschapsdame, die er mocht wanneer hij er zin in had. De laatste 2 jaar mocht ik blij zijn als er nog twee keer per jaar seks was. Ik vond en vind het nog steeds niet normaal. Maar welke vraag ik ook stelde, ik kreeg nooit antwoord. Wel moest ik ervaren dat hij vaker meer belangstelling voor andere dames had dan voor mij. Achteraf vallen steeds meer plaatjes op zijn plaats. Was zijn ego zo groot dat hij al die belangstelling van anderen nodig had? Als anderen samen dansen hebben ze contact en belangstelling voor elkaar. Bij ons keek hij altijd over mijn hoofd naar anderen. Nu is dat wel logisch bij 1.93 en ik 1.58 mt. Maar toch, zelfs dan kun je nog intimiteit voelen bij het dansen en contact hebben. Het kwam zelden voor. Maar gaf hij dat voor een uurtje, dan was ik weer verloren. Bloeide weer helemaal op. Het was niet meer dan een aalmoes en ik verwachtte misschien weer teveel.

Vriendinnen zijn over het algemeen heel open tegen elkaar en ik besprak mijn tientallen vragen. Vooral de vraag; “wat is er mis met mij”? Zolang je geen open antwoord krijgt blijft die vraag van jaren in jezelf rondspoken. Mijn vriendin opperde andere mogelijkheden. Gaat hij soms naar een sekshuis? Luistert hij naar telefoonlijnen? Kijkt hij sekssites? Ik heb geen flauw idee. Wanneer zou hij naar zo’n sekshuis toe moeten gaan, is mijn vraag? Hij gaat altijd vroeg naar bed en als ik overdag bel is hij meestal thuis. Haar antwoord: ‘Ja, maar wie zegt dat hij zich daarna niet aankleedt en weg gaat?” Ik heb hier nooit over nagedacht. Het idee is zelfs nooit in me opgekomen. Hij kan ook naar sekssites thuis kijken of sekslijnen bellen, zegt mijn vriendin. Ook hier heb ik nooit een seconde over nagedacht. Ik heb nooit inzage gehad in zijn financiën.  Dus hoe moet ik weten wat zijn telefoonrekening is of wat afgeschreven wordt van zijn bank. Hij wist wel alles van mijn bankzaken. Hij perste net zo lang tot hij elke cent wist die ik had uitgegeven en had niet anders dan negatief commentaar over elke uitgave die ik deed. Maar wat wist ik van hem? Zelfs na 7½ jaar halfbakken relatie moet ik toegeven dat heel veel voor mij verborgen is gebleven. Ik heb nooit enig afschrift gezien en geloof het of niet maar zijn bureau was altijd afgesloten. Menig keer heb ik in die jaren gevraagd of hij mij wantrouwde. Volgens hem was dat al zo in zijn huwelijk. Maar als je toch niets te verbergen hebt voor elkaar, hoef je een bureau toch niet af te sluiten, of zie ik dat verkeerd? Ik heb dit zelf nooit meegemaakt. Nu ik zo schrijf vallen veel dingen al op zijn plaats. Wat had hij voor mij te verbergen? Mijn hart wil het niet geloven dat hij dit soort dingen zou doen, maar is het gek dat mijn verstand wel twijfelt?

Tot twee jaar geleden zou ik mijn handen voor hem in het vuur hebben gestoken. Hij was nooit ontrouw geweest had hij ooit gezegd, dus waarom zou het nu anders zijn? Ik heb dat tot twee jaar geleden ook altijd geloofd. Voor mij bestond geen ander. Ik hoefde de danszaal niet af te kijken of andere mannen naar mij keken. Hij was de enige in mijn leven. Misschien heb ik het daarom ook zo lang volgehouden. Een andere vrouw of man had er allang de brui aan gegeven. Toen hij twee jaar geleden ineens verliefd werd op een ander, maar later wel weer  met mij door wilde, is er toch iets geknapt. Een gevoel van wantrouwen is destijds ontstaan en nooit meer helemaal weggegaan. Vaker de afgelopen twee jaar ben ik onverwachts bij hem binnengelopen. Soms spookten de gedachte aan zijn ontrouw door mijn hoofd. Een man die geen seks en intimiteit wil? Dat heb ik nooit eerder gehoord. Ik kan het ook nog steeds niet begrijpen.

Deze week heb ik de stoute schoenen aangetrokken en het naar hem geschreven in een brief. Ik heb geen antwoord gekregen. Is het niet zo dat de zwijger stemt toe, of………, geen antwoord is ook een antwoord. Ik weet het niet en zou zo graag één keer een eerlijk antwoord hebben gekregen. Waarom, wat was er mis met mij? Of was er iets mis met hem? Ik zal het nooit te weten komen.
Het is inmiddels half zeven in de morgen. Vanaf half vier zit ik al te schrijven. Misschien dat ik eindelijk nog een uurtje kan slapen, nu al mijn pijn en verdriet, de minachting die ik menig keer heb gevoeld op papier staan. Er is geen oordeel, wel tientallen vragen en de vraag is of ik ooit het antwoord zal krijgen dat ik werkelijk verdien. Mijn liefde voor hem is op sterven na dood, maar juist dat hele kleine beetje wat er nog in mijn ziel zit weet geen raad met de pijn en het verdriet om wat verloren is gegaan. Wat is er fout gegaan in zijn leven dat ik werd gestraft in plaats van intimiteit te krijgen? Het moet ergens in zijn verleden zitten. Krijg ik daarom nooit een antwoord?

Reacties van anderen:

T.R. via Twitter:

Maus, ik heb nu de tijd genomen om enkele van je blogs te lezen, dank voor het toesturen. je schrijft heel open. Dat probeer ik ook te zijn in mijn blogs. Ik zie dat je inderdaad nogal wat hebt meegemaakt en mooi om te zien hoe je daar ook de positieve kant van kunt zien en je leermomenten. Heb je je wel eens afgevraagd hoe het komt dat sommige mensen van alles over zich heen krijgen en anderen niet (of minder)  T.R.

Dag Maus, 

Ik ontvang van jouw heel veel emails. En ik las onlangs jouw blog m.b.t. de sexueel-relationele sfeer.

Ik vond het een heel ontroerend en boeiend verhaal. Als reactie daarop geef ik je geen belerende adviezen. Dingen lopen zoals ze lopen en eenieder loopt zijn eigen weg. Dus...

Ik geef je een dikke knuffel.  

Veel liefs, en hopenlijk ooit nog eens tot ziens..., Ludie