Vervolg vrienden voor het leven..., deel 2

Een dorp kan wel een stad worden, maar een stad nooit een dorp

Natuurlijk krijgt een verbroken relatie altijd een vervolg. Je kijkt niet alleen naar het aandeel van de ander, maar ook steeds meer naar het stuk van jezelf. Ik hou niet van koken, eet liever brood. Heb totaal geen inzicht in het huishouden doen, wat menig man wel van je verwacht. Met de woorden: een vrouw hoort achter het aanrecht, moet je bij mij niet aankomen. Daar ben ik te geëmancipeerd en te vrijgevochten voor. Rollenpatronen bestaan in mijn leven niet. Voorheen deed Berry, mijn overleden man, bij ons het huishouden en ik werkte,. Hij is 23 jaar ziek geweest, waarbij wij van positie hadden geruild. Sinds drie jaar heb ik een fantastisch hulp, gekregen na mijn zware hernia-aanvallen, waarbij is uitgekomen dat mijn hele rug is vergroeid en er niets meer aan gedaan kan worden. Ik los het op door veel te fietsen, te bewegen en een beetje te lopen. De pijn is daardoor dragelijk en ik praat er ook zelden over. Mijn relatie had er geen problemen mee dat ik niet zo goed kon koken, hij deed het liever zelf. Andere problemen wogen zwaarder.

Zijn baas heeft eens over hem gezegd; “Een dorp kan wel een stad worden, maar een stad nooit een dorp”. Ik denk dat dit precies is wat onze relatie inhield. Ik ben een vrouw van de wereld, heb veel gereisd met Berry. De laatste jaren voor ik stopte met werken, was ik  internationaal buschauffeur – reisleidster. Na de dood van Berry heb ik anderhalf jaar met tent en rugzak door Europa en een paar werelddelen gereisd. Daarnaast heb ik in mijn leven veel banen gehad in de meest uiteenlopende beroepen. Daardoor ook geen pensioen opgebouwd. Ben 17 keer in mijn huwelijk verhuisd en heb in vier provincies niet gewoond. Omdat wij beiden een zwerversnatuur hadden, waren er ook geen problemen. De natuur was onze grootste vriend. Vrienden van ons wonen door het hele land en lange vriendschappen van 5 tot 40 jaar met vrienden waar je lief en leed mee kunt delen zijn blijven bestaan. Natuurlijk zijn er ook vriendschappen verloren gegaan. Door keuzes die de ander maakte, waar ik dan veel moeite mee had, omdat zij geen reden opgaven (moeite met afscheid nemen hoort bij Borderline) en door keuzes die ik zelf heb gemaakt, wel met opgaaf van redenen. Soms gaat een weg niet langer samen en is afscheid nodig om te groeien. Dat geldt voor beide kanten.

Mijn relatie is één keer in zijn leven op vakantie geweest, heeft hard gewerkt en verder nooit belangstelling gehad voor welk avontuur ook. Ging een paar keer per week kienen en speelde op topsport tot zijn 40e. Ineens kom ik in zijn leven, een wervelwind met een hele brede visie en belangstelling. Hij zat nog in het verwerkingsproces van het overlijden van zijn vrouw, toen ik hem leerde kennen, dus meer dan vriendschap was er niet. Pas na maanden later kreeg ik een klein plaatsje in zijn hart en veel meer is het ook nooit geworden. Op geen enkel gebied was er de plaats en ruimte voor mij die ik in mijn ogen wel verdiende. Heel vaak heb ik me afgevraagd wat er toch aan mij  mankeerde. Ik heb heel veel te geven aan een man, maar als de ander het niet wil ontvangen of aannemen, voel je je klein en minderwaardig. Nooit heb ik de oorzaak hiervan begrepen. Meer als een meubelstuk heb ik me niet gevoeld in die jaren. Ik mocht er zijn als het hem uitkwam, zo voelde het voor mij. Vooral na het huwelijksaanzoek wat niet was gemeend. Achteraf begrijp ik het, het was veel te vroeg, maar dat maakte mijn pijn er niet minder om. Ik voelde mij diep vernederd, vooral omdat hij van begin af aan heeft geweten dat ik wel wilde trouwen. Zijn stopwoorden zijn "nee"en ik ben moe", natuurlijk alleen bij mij, niet voor anderen. Herkenbaar bij mannen misschien, of is het een uitzondering? Zeven jaar lang ben ik aan mijn eigen gevoel voorbij gegaan en nu lukt het niet meer. Nog steeds ben ik op zoek naar de reden waarom. Waarom raakte hij me nauwelijks aan in al die jaren, waarom was ik niet goed genoeg enz. Ik kan maar twee dingen terughalen uit zijn opmerkingen uit de begintijd van onze relatie die misschien duidelijkheid geven.

1. Er zal nooit meer iemand zoveel van mij houden als jij doet en niemand heeft ooit zoveel en diep van mij gehouden.

Hier kan ik in mee. Ik geef me voor honderd procent in een relatie en accepteer veel, maar niet dat ik de ruimte en aandacht niet krijg die ik verdien. Was dat houden van, te veel voor hem? Had hij nooit geleerd wat ‘houden van’ betekent zoals ik dat heb gekend? Dat houden van iemand, je ziel kan raken?

2. Jij bent veel ontwikkelder dan ik.

Met deze opmerking kon en kan ik nog steeds niets. Natuurlijk heb ik een andere opleiding en ontwikkeling gehad. Daar zit ook een stuk autodidact bij. Ik ben dol op cursussen volgen van allerlei aard. Van creatief tot zelfstudies. Ook in het paranormale heb ik mij sterk ontwikkeld in mijn leven. In dat alles werd ik door Berry alleen maar gestimuleerd en door deze man tegengehouden en niet begrepen. Echter ook hij heeft zich, zij het op een andere manier, ontwikkeld. Van mijnwerker naar hoofd van een grote afdeling is niet niets. Je hebt toch iets gepresteerd. Daar moet je vele cursussen voor volgen. En ik denk persoonlijk dat hij hoger had kunnen komen als hij zijn eigenwijsheid had omgezet in luisteren naar adviezen van zijn bazen, een gebrek van elke Waterman. Ik ben er zelf een en heb ook moeite met mensen die boven mij staan of denken te staan. Echter, als jij naast je werk een bloeiende zaak hebt opgebouwd uit het niets dan ben je niet dom. Die zaak, ontstaan vanuit zijn hobby, heeft door zijn zakelijk instinct tot succes geleidt. Ben je dan dom? In mijn ogen niet, maar nog steeds voelt hij zich de mindere en daar zit volgens mij een groot probleem welk in onze relatie meespeelde. Hij bouwde en bouwt nog steeds de mooiste websites voor ons beiden en voor anderen. Allemaal autodidact. Dan presteer je nog steeds, want lang niet iedereen heeft de moed dit zelf te leren zonder opleiding te volgen.

3. Geld

Geld speelt een bijzonder grote rol in zijn leven. Ik leefde met de dag en kon nooit rondkomen. Vulde het ene gat met het andere, maar leerde van hem met geld omgaan. Nu weet ik iedere maand rond te komen. Geen schulden meer te maken. Toch ontstond er na die les elke keer een groot probleem als ik iets voor mezelf wilde kopen van mijn eigen geld uiteraard. Of als ik een geschenk voor hem had gekocht. Iets wilde bestellen voor zijn kinderen. Bij elke lippenstift of andere wens die ik voor mezelf of anderen vervulde ontstonden grote ruzies, want geld hoort op de bank te blijven staan voor je kinderen en niet uitgegeven te worden voor jezelf. Steeds opnieuw werd mijn plezier, wat ik had van een aankoop, teniet gedaan door de ruzie die hierom ontstond. Ik kon hem niet duidelijk maken dat ik in het nu leef en mijn kinderen zelf werken en leven. Samen met Berry hebben wij voor hen gewerkt en geleefd, maar nu leef ik zelf en wil genieten van de dingen die we toen niet konden doen. Ik ben 70 en de jaren die ik nog heb wil ik leuke dingen doen. Landen en mensen ontdekken en niet thuis achter de geraniums zitten. Lange fietstochten maken, zoals vorig jaar naar Santiago. Thuis zitten kan nog lang genoeg als ik iets ga mankeren. Plezier maken, uit eten gaan, kamperen of in een hotelletje zitten voor een paar dagen. Samen dansen, maar wel met iemand die zijn aandacht heeft voor mij en niet voor andere vrouwen. In de eerste drie jaar gebeurden die leuke dingen nog, nu is het al jaren voorbij. Het enige wat ons nog bond was het dansen. Er gebeurde weinig tot niets meer in het samen, wel in het alleen. Maar heb ik daarvoor een relatie? Nee, ik wil van beide kanten de dingen delen. Of eis ik dan teveel? Misschien zie ik het wel verkeerd en ben ik teveel een vrijbuiter, wat geen man aan kan? Wie zal het zeggen?

In die zeven jaar heb ik veel van hem geleerd, waar ik blij en dankbaar voor ben. Wel vraag ik me iedere dag af; “waarom wilde hij niets van mij leren, zo groei je toch samen en wordt een relatie hechter”? Waarom wilde hij nooit naar mijn verhalen luisteren, ik wil toch ook mijn dingen kwijt? Het zal veel tijd kosten om los te laten wat ik liefheb, maar opluchting geven dat ik nu verder kan groeien. De ruzies die we samen maakten, verdwijnen uit mijn, maar ook uit zijn leven. Wat geeft dat ik de rust terug zal vinden, die ik had voor ik hem leerde kennen. En vooral hoop ik dat er ooit iemand in mijn leven komt die mij wel kan accepteren zoals ik ben met al mijn goede en slechte dingen die bij me horen. Ik heb eens die grote liefde gekend en door de dood verloren. Het heeft lange tijd nodig gehad om daar overheen te komen. Ik geloofde dat ik het in hem weer had gevonden. Het is niet gelukt en voor beiden geeft dat veel verdriet. De eerste minuut dat ik hem zag werd ik verliefd tot op het bot. Het is nooit weggegaan. Echter mijn gevoel zei op dat moment: "blijf weg bij hem, je krijgt alleen maar verdriet". Het klopt. Van beide kanten is er verdriet, wat wel zal slijten maar nooit helemaal over gaan. Er blijft altijd een stukje hangen, omdat het zo mooi had kunnen zijn als een dorp wilde groeien naar de stad.

Mijn oordeel in het geheel. Wij hebben beiden onze goede en minder goede kanten. Maar ik wens geen inperking van mijn vrijheid of teruggetrokken te worden naar een dorp wat ik niet kan en wil zijn. Aanpassen aan elkaar is mogelijk, maar daar moet je met twee voor zijn. Zolang dit alles blijft bestaan, is er geen mogelijkheid meer om samen verder te gaan. Hij wil ieder voor zich, iets wat ik nooit heb gewild en daar kies ik niet langer voor. Mijn geloof zegt dat op een dag er iemand komt die wel in mij kan geloven. Die wel een samen van twee eenlingen wil maken. Met dat geloof kies ik voor een nieuwe weg, ga ik een nieuwe toekomst tegemoet door het verdriet los te laten over wat niet meer lukte.