Intimiteit en seks 2 het vervolg

Tranen vloeien over mijn wangen als ik vanmiddag het bericht lees. “Ik verzoek je nogmaals om het artikel op je site te verwijderen en je excuses aan te bieden dat je dit niet had moeten plaatsen, het is voor mij zéér kwetsend. Hopend op begrip.”

De tranen blijven lopen. Waar was zijn begrip voor mij al die jaren? Ik heb altijd weer vergeven en gesmeekt om zijn liefde en aandacht. Nu zie ik dat hij het niet wilde, misschien niet kon geven. Terwijl hij het wel vroeg van de ander. Wanneer iemand hem wat vertelde, of dat zijn kinderen waren, vreemden, kennissen of ik, als het niet interessant was, viel hij je in de rede met een totaal ander onderwerp. Ik hoop dat hij ooit onder ogen ziet dat de harde korst om zijn hart mag smelten en de man tevoorschijn komt die ik twee keer korte tijd werkelijk gezien heb. Van die man heb ik zielsveel gehouden en de liefde en intimiteit die ik in die korte periodes heb ondervonden maakten dat ik het al die jaren heb volgehouden. Het is mijn verhaal, mijn ondervinding en mijn verdriet en pijn die ik heb gevoeld en opgeschreven. Waar en wanneer was er begrip voor mijn gevoel? Toen ik 4 jaar geleden het oordeel geveld kreeg na mijn tweede zelfmoordpoging tijdens onze relatie, borderline, vroeg ik hem dit niet aan zijn kinderen en derden te vertellen. Hij deed het wel. Over de gevolgen van dat moment wil ik niet meer praten, die zijn verleden tijd en vergeven. Zelfmoordpogingen en de wil tot leven verliezen vallen nu eenmaal onder deze noemer. Daar moest ik mee leren leven. 

Na Berry zijn dood wilde ik niet meer leven. Hij was mijn alles, mijn grote liefde, mijn leven. Voor mij was op dat moment geen leven alleen meer mogelijk. Ik wilde zo snel mogelijk bij hem zijn. Mensen die zelfmoord veroordelen mogen best weten dat op een dergelijk moment de wereld helemaal zwart en donker is om je heen. Je bent niet in staat te bedenken dat je nog kinderen en kleinkinderen hebt. Er is in je gedachten geen ruimte en plaats om nog één sprankje licht te zien. Je hoofd zit vol wanhoop en verdriet. Je kunt gewoon niet meer denken, alleen aan dat onderwerp wat jou bezig houdt. Er is ook dodelijke eenzaamheid in jezelf. Je ziet niets meer van de wereld om je heen die leeft. Je bent in jouw gevoel al half dood en hebt geen bestaansrecht meer. Berry was ook de enige man die wist hoe mijn leven was getekend door vier aanrandingen en een verkrachting. Van één aanranding heb ik op de begrafenis van mijn moeder van mijn broer de waarheid gehoord. Het was georganiseerd door mijn ouders. Of dat waar is? Hij weet meer over ons verleden dan ik mij kan herinneren. Ik heb geen flauw idee, vind dit nu nog moeilijk te geloven. Mijn ouders zaten wel beneden in de kamer van het echtpaar waar wij logeerden. Terwijl de man naar mij kwam om mij te betasten en aan te raken is zijn vrouw bij mijn broer geweest. Ik weet nog de angst die ik voelde. Ik dorst niets te roepen of te zeggen, draaide mij om, rolde mezelf op alsof ik een baby was en deed alsof ik sliep. Daar was de diepe haat en jaloezie van mijn moeder naar mij toe vanaf mijn geboorte, waar ik mee leerde leven. Een vader die alleen maar oog had voor andere vrouwen en regelmatig aan mijn lijf zat, tot ik doorkreeg dat dit niet hoorde. Toen was ik al achttien. In onze jaren was je niet zo vroeg volwassen. Ook het leven van Berry was getekend. De oorlog in Indië, het Jappenkamp, de naoorlog. Het had diepe wonden achtergelaten. Ik zal er vast nog wel op terugkomen in andere verhalen. Twee gewonden die elkaar in diepe liefde hadden gevonden. Kon het mooier zijn?

De tweede zelfmoordpoging in mijn relatie vond plaats nadat ik opnieuw door mijn ex was gevraagd om samen te wonen. Ik heb mij in zijn huis nooit op mijn gemak gevoeld, maar hij zou een ander huis kopen om samen opnieuw te beginnen. Tientallen huizen werden bekeken, van binnen en van buiten. Ik was weer helemaal opgefleurd en geloofde zelfs dat ik zijn liefde eindelijk had gewonnen. Het ging weer prima tussen ons na vele dieptepunten en in die tijd straalde ik van geluk. Wij gingen naar de notaris om te praten over hoe alles geregeld moest worden. Zijn kinderen kregen alles wat er was en ook het huis. Ik had er geen moeite mee, voor mij een logische zaak. Het ging om bezit van hun ouders, daar stond ik buiten. Normaal mag de vrouw of relatie wél blijven wonen in het huis tot ook zij is overleden of een nieuwe relatie krijgt. Maar niet in mijn geval. Ik moest huur gaan betalen aan zijn kinderen als hij er niet meer was. Zelfs de notaris was verbijsterd en zei dat dit beslist niet gebruikelijk was als je voor elkaar de verantwoordelijkheid nam. Ik betaalde toch ook mee met mijn inkomen aan het nieuwe huis?

Bij ieder huis wat wij bekeken waren zoveel excuses en commentaar dat ik de moed al op begon te geven en uiteindelijk doorkreeg dat ik weer voor de gek werd gehouden. Deze film had al eerder plaatsgevonden. Tijdens een ruzie hierover kwam de waarheid aan het licht. Hij wilde zijn huis helemaal niet uit en niet samenwonen, maar zijn gezelschapsdame ook niet missen. Vol wanhoop liep ik weg. Ik raakte opnieuw in een zwarte waas van niet meer kunnen denken. Reed naar mijn bos. Parkeerde op een andere plaats dan waar ik normaal wandelde. Had alle medicijnen meegenomen die in mijn eigen huis waren te vinden. Ik wilde niet meer leven, dit was teveel. Voor ik mijn pillen ging slikken maakte ik nog een wandeling. Ik wilde afscheid nemen van alles wat ik liefhad. Vanuit de verte zag ik zijn auto rijden en verderop parkeren. Ik liep naar zijn auto, wilde toch nog praten en hoopte dat het allemaal niet waar was geweest. Stond voor zijn portier en keek door het raam. Hij sliep, maar opende even daarna zijn ogen. Hij keek me recht in mijn gezicht, draaide zijn hoofd om en sloot opnieuw zijn ogen. Op dat moment had hij nog alles tegen kunnen houden, maar misschien geloofde hij niet dat ik echt er uit wilde stappen. Misschien wist hij niet dat dit de nekslag was om het leven te verlaten. Voor de zoveelste keer in mijn leven voelde ik mij door hem in de steek gelaten. Achteraf vraag ik mij af of hij ooit heeft begrepen op dat moment dat dit een definitief afscheid was in mijn gedachten. Ik voelde zijn boosheid. Zijn onmacht in zichzelf en het geheel. Maar ook zijn afkeer naar mij. Was er schuld? Nee, nu ik terugkijk was er geen schuld. Om eerlijk te zijn, wij waren twee mensen uit totaal andere werelden. Met totaal andere denkwijze. Hij kwam uit een arbeidersgezin, ik uit een middenklasse met heel andere zienswijzen, insteken en opvoeding. Bovendien was ik paranormaal begaafd. Ik zag, voelde en hoorde veel meer dan anderen. Ik heb veel dingen gezien uit zijn eerste huwelijk, ook al wilde ik dit niet. Zijn overleden vrouw vertelde af en toe dingen tegen mij die ik moest doorgeven, waar hij boos om werd. Toch klopte het allemaal. Ik heb het gecontroleerd bij anderen die vlak bij hem stonden. Overledenen liegen niet, zij willen juist schoon schip maken. Ik doorzag telkens weer elke leugen, al duurde dat bij hem langer dan normaal, omdat ik zo dicht bij hem stond. Nu ik terugkijk begrijp ik best dat het moeilijk leven is met iemand voor wie je weinig of niets kon verbergen. Ik keek er dwars doorheen, zag elke leugen.

Terwijl ik alles opschrijf, zie ik nog het beeld hoe ik daar voor zijn auto stond Mijn handen raken trillend het toetsenbord. Opnieuw komen tranen los die zo lang hebben vast gezeten. Ik liep door het bos terug naar mijn auto en slikte alles aan pillen wat ik bij me had. Op dat moment belde mijn oudste dochter. Zij hoorde mijn stem en had het onmiddellijk in de gaten. Ze belde Wiel die vertelde dat hij mij aan het zoeken was. Hij was er het eerste bij, wist waar ik stond, begreep ik later. Even later kwamen mijn dochter en schoonzoon. Zij brachten mij naar het ziekenhuis. Inmiddels had ik al zoveel overgegeven dat mijn maag niet meer leeg gepompt hoefde te worden. Er werd een psychologe ingeschakeld en vanaf dat moment was ik bereid om bij haar in therapie te gaan. Zij gaf mij ook het plaatje borderline. Aan de ene kant voelde ik opluchting dat mijn ‘niet meer willen leven’ een naamplaatje kreeg, Aan de andere kant ontstond een diepe schaamte. Ik deed mezelf toch nooit pijn, sneed of prikte mezelf niet, hoe kon dat onder die noemer vallen? Echter in de vier jaar therapie daarna begreep ik dat bepaalde ziektes worden samengevoegd. Ik moest nu leren met mijn stuk m te gaan. Het leren beheersen zodat ik de wil tot leven weer terug zou vinden. Helemaal alleen ben ik dit gevecht aangegaan wat werkelijk tot op het bot met mezelf moest worden uitgevochten. Ik leerde omgaan met mijn innerlijke woede, verdriet en pijn. Ik leerde zelfrespect te krijgen voor wie ik was. Leerde mijn grenzen trekken en vooral waardering en respect te krijgen voor de mens die ik was en nu geworden ben. Vier jaar therapie die ik met groot succes samen met mijn psychologe afgelopen december heb afgesloten. Ik ben trots op mezelf. Dankbaar dat ik leef en weet dat ik nooit meer de gedachte zal krijgen om er uit te stappen. Ik ben nog steeds niet bang voor de dood, maar weet dat ik mijn lessen op aarde nog af moet maken. Dat mij nog een taak staat te wachten. De eerste heb ik al volbracht. Gekozen voor mezelf.

Situaties, boosheid en woede op elkaar worden nooit veroorzaakt door één persoon. Ik kreeg woedeaanvallen, al werden die minder en minder in die jaren door de therapie. Hij schreeuwde en schold in zijn onmacht. Ook hij heeft zijn problemen meegedragen. Er nooit over willen of kunnen praten. Heb vaak genoeg gevraagd om te kijken waar ons probleem samen zat, hij had er geen oren naar. Hij had dat niet nodig. In zijn hart heeft hij al die jaren grote angst gehad dat ik hem wilde verlaten, wat klopte. Volgens hem was het moeilijk met een borderliner te leven. Maar hij leefde niet met mij en was er de laatste jaren nog maar heel weinig borderline gedrag over. Voor vier jaar geleden wist niemand, ook ikzelf niet, wat borderline inhield en ook toen was er al een machtsstrijd. Hij was altijd de baas geweest in zijn gezin, maar ik duldde geen baas boven mij. Ik kon heel zelfstandig leven en denken. Ik heb een man gehad die 23 jaar van ons leven ziek is geweest, regelde dus alles. Moest ik nu ineens onderdanig zijn? Nee, wij hoorden niet bij elkaar, dat zie ik heel helder nu ik schrijf. Deelden eigenlijk alleen het dansen en fietsen. Ik was onrustig van nature, wilde altijd de natuur in, terwijl hij een leven van rust en in thuis blijven was gewend. Alleen de avonden waren voor hem moeilijk, dan wilde hij altijd weg, terwijl ik dan graag thuis wilde zijn. In het begin van onze kennismaking was alles nieuw voor hem. Hij wilde mee op al mijn ontdekkingstochten. Naarmate wij langer bij elkaar waren werden de verschillen groter.

Als ik zo terug kijk op die zelfmoordperiode, die ik net heb beschreven, kan ik mezelf  afvragen, waarom draaide je toch je hoofd om in plaats van uit die auto te stappen en me vast te pakken? Hij was zo boos dat ik was weggelopen dat hij niet in staat was om hiermee om te gaan. Van mijn kant is geen oordeel, misschien met de jaren wel een stukje begrip ontstaan. Ik ken de littekens niet uit zijn leven voor ik hem kende of uit zijn jeugd. Ik weet niet waarom zijn hart zo’n harde korst heeft gekregen. Wel weet ik dat onder die harde korst een mens zit met een mooie kern, die hij diep verstopt voor de buitenwereld. Een kern die ik een paar keer korte tijd heb mogen zien. Ik hoop dat hij ooit die mooie kant zal durven laten zien aan ieder om hem heen. Van die man heb ik gehouden. Dat stukje mens zal altijd een klein kamertje in mijn hart blijven houden.

Elk weldenkend mens zal zich na het lezen van mijn verhaal afvragen waarom ben je bij hem gebleven? Ik was allang weggegaan. Je hebt volkomen gelijk. Toch waren er twee redenen waarom ik steeds weer naar hem terug ging. Ik hield intens veel van hem. De tweede reden was en is nog steeds dat ik heel moeilijk afscheid kan nemen van mensen waar ik zielsveel van hou. Ook dat is een stukje borderline waarmee ik nu heb leren leven. Loslaten van mensen, afscheid nemen om ieder een eigen weg te gaan is heel zwaar. Ieder mens wordt getekend door zijn jeugd en zijn leven daarna. Veroordelen waarom hij zo is geworden in zijn leven doe ik niet. Ik heb met mijn verhalen mijn verdriet en pijn van mij afgeschreven om los te laten. Het lukte mij wonderwel tot dit mailtje vanmiddag kwam. Nee, mijn verhalen verwijder ik niet van mijn blog. Velen zullen zich hierin kennen. Het is heel moeilijk als twee mensen met een grote of kleine rugzak met elkaar in zee willen gaan. Voor mijn rugzak heb ik mij nooit voor geschaamd en deze in mijn jaren therapie behoorlijk leeg gekregen. De zijne heb ik nooit mogen inzien. Met mijn zelfmoordpogingen kon hij niet omgaan, maar wie kan dat wel? De tweede vraag kan zijn waarom hij nooit aan rouwverwerking heeft gedaan. Moest ik daarvoor boeten, zonder dat hij het heeft beseft? Kreeg ik daarom nauwelijks een plaats in zijn hart? Was er schuldgevoel naar zijn vroegere leven? Er is nooit een antwoord op mijn vragen gekomen. Het enige wat ik hem kan wensen is veel geluk en iemand die wel bij zijn denkwijze en inzichten past. Misschien kon ik mij daar niet genoeg bij inleven. Ik heb het recht niet hem te veroordelen voor zijn stuk in het geheel, zelf heb ik misschien nog veel meer fouten gemaakt, bijvoorbeeld door niet weg te gaan. Het had zoveel verdriet en pijn aan beide kanten voorkomen. Wij waren twee mensen die totaal niet bij elkaar pasten. Geef geen oordeel over wat hier is gebeurt. Het is mijn keuze geweest om al die jaren bij hem te blijven, om welke reden dan ook. Houden van een ander kan verslavend zijn, jezelf naar totale vernietiging brengen. Daar heeft de ander geen schuld aan. Ieder mens voelt op eigen niveau liefde voor de ander. De een tot op de ziel, de ander tot aan de oppervlakte, zoals in ons geval. Het is mijn leven en mijn verhaal. Misschien ben ik het juist die excuus verschuldigd is naar allen die ik zoveel pijn heb gedaan om niet meer te willen leven. Mijn kinderen, familie en vrienden hebben hieronder veel geleden en zijn mij desondanks trouw gebleven onder alle omstandigheden. Ik kan ze alleen maar dankbaar zijn, dat zij mij geen van allen hebben laten vallen in die zware en moeilijke jaren, waarin ik onder ogen moest zien dat het leven waard is geleefd te worden. Lees dit verhaal zoals het is geschreven zonder oordeel of veroordelen van en over wie dan ook. Daar is mijn verhaal nooit voor bedoeld geweest. Maus

Reacties van anderen:

morge maus ik heb je blog weer eens met alle aandacht gelezen, tuurlijk voelt zich in zijn kruis gepakt door jouw. tuurlijk wil hij een excuus,maar hij ziet niet dat jij hiermee een stuk van jullie verleden wil afsluiten ,en door je eerlijkheid naar de buitenwereld toe neemt hij jouw dit zeer kwalijk. Als je dit zou verwijderen staat het bij velen toch al geregistreerd. excuus waarvoor? voor de waarheid? jammer voor hem dat hij alleen met leugens leeft, is zijn probleem. wat hij tuurlijk niet ziet of wilt weten. ja meis je schrijft nu eenmaal uit je hart en gevoel zogoed zou hij je moeten kennen ,zegt ook al weer wat van hem. dat ringeloren van hem heb je je lang genoeg laten gevallen hij is god niet. ga verder op je eigen weg de pijn slijt op den duur wel. dit was weer een ervaring in je leven waar je iets van geleerd moet hebben. maar ik weet ook als geen ander als je van iemand houd dat je hersens nog zo duidelijk zeggen niet doen. je gevoel heel vaak overheerst. hier moet je doorheen voor je eigen bestwil. je bent nu heel erg gekwetst maar hij ook niet vergeten. de tijd zal het jullie leren om er mee om te gaan. blijf schrijven is jouw therapie, kuskus gr leen


Reactie Hyves en Faceboek

Respect van W. de J.- W. B.- W.P