Als het ego je de baas wordt, ben je slachtoffer en wie wil dat nu zijn?

Het is tien over twee vannacht. De slaap wil niet komen. Er zit nog steeds zo veel boosheid in en vooral naar mezelf toe, dat ik mij al die jaren zo heb laten behandelen. De goede dingen die er waren hebben niet opgewogen tegen de minder goede en slechte dingen die ik heb laten gebeuren. Natuurlijk krijgt alles een weerklank. Niemand maakt alleen ruzies, dat doe je samen. De ander zal ook boosheid met zich meedragen. Alleen ben ik bang dat dit meer naar mij is dan naar zichzelf. Echter, de veroorzaker is meestal de uitdager, die zich niet aan afspraken, beloftes enz. houdt. Heeft in zijn ogen geen schuld. Kijkt ook niet naar de gevolgen die het bij de ander worden veroorzaakt. Ik probeer het altijd van twee kanten te bekijken en zoek zeker niet alleen schuld bij mijn ex. Ik had zes jaar geleden al weg kunnen gaan.

Sinds ik mijn hem twee weken geleden even heb ontmoet, omdat hij mijn logeerbed terug kwam brengen, speelt mijn boosheid een hele grote rol. Allereerst de afwijzingen, die nog steeds op de achtergrond een grote rol spelen. Daarnaast ging ik drie keer per week dansen. Heb hem overal geïntroduceerd op de dansvloer. Nu loopt hij alles af wat hij kan, zodat ik zelf nergens meer uit kan gaan. Heb echt geen behoefte om hem te zien dansen flirten met andere vrouwen. Niet één keer heeft hij mij aangeboden of ik misschien wilde gaan dansen en hij thuis zou blijven. Als vrouw ben je afhankelijk van de mannen die je vragen en als een relatie is verbroken word je als vrouw een soort paria, zeker als je ex partner er ook nog rondloopt. De eerste keer komen ze uit nieuwsgierigheid op je af. Proberen je uit te horen en daarna zien ze je niet meer staan of zitten als je geen antwoord wil geven op nieuwsgierige vragen. Helaas, een nieuwe danspartner vind je niet zo snel om mee te nemen, omdat hij toch redelijk goed moet kunnen dansen. En dat konden mijn ex en ik heel goed samen. Menigeen stond of zat te kijken, volgens hem. Ik heb meerdere malen verklaringen en naar het waarom gevraagd van zijn gedrag in onze relatie, maar in al die jaren nooit enig antwoord gekregen, behalve om financiële redenen. Maar ik ben toch geen financieel plaatje wat je tegen het licht houdt met de woorden: ‘wel of niet goed bevonden”. Waarschijnlijk zal ik ook nooit een ander antwoord krijgen, hoewel hij dat antwoord wel heeft. Echter wie weet.  Ik geloof nog altijd in wonderen.

Soms heeft niet kunnen slapen ook voordelen, omdat je dan in jezelf durft te kijken. Een kwartier geleden kon ik voor het eerst mezelf het antwoord geven. Mijn ego is diep gewond. Dat is de reden dat ik zo boos blijf op mezelf. Over alles wat ik met me heb laten gebeuren. Mijn diepe liefde naar hem toe wilde met hem verder en heeft zich al die jaren gewond en afgewezen gevoeld. Ik heb het eindelijk door. Iedereen om me heen zei alsmaar; ‘laat die man toch los, hij is je niet waard geweest’. Het klopt. Echter de vele afwijzingen hebben me toch wel verbitterd in de loop der jaren. Wat mijn ex zelf niet doorheeft, is dat anderen hem al veel langer hadden doorzien. Alleen ik wilde het niet zien. Zij ego is zó groot, dat er aan hem niets mis is.  Het waren zijn machtsspelletjes waar ik niet meer mee kon leven. Pas nu realiseer ik mij hoe ik me steeds tegen die macht heb verzet, door mijn ego te gebruiken en in opstand te komen. Voorheen kwam dat niet eens in me op. De diverse therapieën van de laatste jaren hebben me in dat opzicht sterker gemaakt. Nu is het tijd om het tij te keren, anders heeft de ander nog plezier over mijn verdriet.

Het tij keren, jeetje hoe doe je dat? Hoe laat je je ego los, welk toch groot genoeg is om boos te zijn en je beledigd te voelen. Iets waarmee je jezelf nog meer kwetst. Ik geloof dat ik het langzamerhand ga begrijpen. Ego loslaten betekend geen slachtoffer meer zijn van degene die jou heeft pijn gedaan. Je vernederde. Tegen je schold en schreeuwde. Is dat een goede stap? Ik geloof dat het een begin is van een nieuwe start. Op het moment dat je begrijpt dat je geen slachtoffer bent, maar overwinnaar kun je jezelf zo gaan voelen. En terwijl ik zo schrijf komt er weer een vonkje vuur in mezelf naar boven. Ik kijk ernaar en voel het vuur ontbranden. Ik slachtoffer? Nee, dat wil ik voor geen goud meer zijn.

Iedere vrouw of man die een grote beslissing of stap heeft genomen is een overwinnaar. En bij die winnaars wil ik vanaf dit moment ook horen. De vlag mag uit, ik heb het eindelijk begrepen. Ik denk dat de ander straks het slachtoffer is als hij geopereerd moet worden en er niemand is die aan zijn bed zit in het ziekenhuis, of er is tijdens de zes weken dat hij thuis rust moet houden. Pas dan gaat hij heel misschien beseffen wat hij heeft weggegooid. Ik hoop vanuit mijn hart en ziel dat hij voor die tijd iemand vind die voor hem zal zorgen. Het wordt een eenzame tijd als je zes weken niets mag doen, alleen rust houden. Er nauwelijks iemand komt of voor je kookt. Ik vroeg hem ooit wie er voor hem zou zorgen als hij wat ging mankeren. Zijn antwoord was steevast; ‘ dan duwen ze me maar in een verzorgingshuis’. Zou hij daar nu ook nog zo overdenken, nu het zo dichtbij komt? Als je zes weken afhankelijk wordt, zonder dat er al teveel mensen naar je omkijken, omdat ze niet kunnen of door andere omstandigheden wegblijven bij je, ga je pas voelen wat werkelijke eenzaamheid betekend. Hoe het is om afhankelijk te worden van vreemden. Dan moet je voor elke dienst gaan betalen en liefde is daar echt niet bij. Misschien gaat hij ooit beseffen dat goud heeft ingeruild voor steenkool. Ik heb geen idee.

Maar er is ook een andere kant aan dit verhaal. Vijf jaar geleden kreeg ik een zware acute hernia. Gevolge tien dagen in Turkije in het ziekenhuis, nog eens zes dagen in België, want Nederland neemt geen zieke patiënten op uit het buitenland. Daarna nog eens zes weken plat liggen bij mijn ex in huis. Ik werd op en top door hem verzorgd en het was een perfecte tijd. Resultaat was zijn vraag om voor de tweede keer bij hem te komen wonen. Wat hij was vergeten, was het feit dat ik in die periode volkomen afhankelijk was van hem. Nadat ik beter was en bij hem woonde, kon ik ook weer zelfstandig functioneren, denken en handelen, iets dat wegens verschrikkelijke pijnen tijdens de ziekteperiode niet mogelijk was.

Natuurlijk kon ik na drie maanden weer verdwijnen. Hij zei het niet open en bloot, daar zijn andere wegen genoeg voor, dan ga je vanzelf wel weg. Hij heeft er alles aan gedaan om me daarmee te helpen, zodat ik weer terugkon naar mijn huis. Ik had het opgezegd, maar kon er nog blijven, omdat het nog niet was doorverhuurd. Toch speelt nu het dilemma door mijn hoofd, of ik hem mijn hulp aan moet bieden of niet? Mijn hart zegt ja, omdat hij mij geholpen heeft destijds. Mijn verstand zegt nee. Hij verandert niet. Dan beginnen de spelletjes opnieuw en daar ondervind ik alleen maar meer verdriet van. Wegblijven zegt mijn verstand, dan had hij jou anders moeten behandelen, accepteren als zijn partner en maatje, samen willen zijn en gaan. Hij wilde geen samen, dus tot nu toe blijft het heel standvastig wegblijven, zonder schuldgevoel.

Het is nu zeven weken geleden dat ik afscheid van hem heb genomen. Daarvan heb ik een groot deel met mezelf gevochten. Mijn verdriet van me afgeschreven, maar had het daarmee nog steeds niet verwerkt. Ik vraag me zelfs af of dat echt lukt in zeven weken. Het gaat om 7½  jaar goede en slechte momenten. De goede momenten waren het dansen en fietsen, voor de rest was er weinig of niets meer al die jaren. Dan zou je toch denken, dan heb je tijd genoeg gehad om de rest te verwerken. Maar is dat wel zo? Uit mijn praktijkervaring van nu blijkt van niet. Als ik nu een fietstocht maak, moet ik toch terugdenken aan al die tochten die we maakten en plezier hadden. De ritjes met ruzie over hoe te rijden, vergeet je gemakshalve. Mensen die dezelfde ervaring hebben zullen dit zeker herkennen. Uit de vele brieven die ik kreeg als reactie en die niet allemaal mochten gepubliceerd worden, blijkt dat veel vrouwen en een enkele man herkenningspunten lazen.

Nu, vannacht om half drie, schrijf ik opnieuw wat mij de laatste weken bezig heeft gehouden. De boosheid naar mijn ex zat vooral de laatste week zo diep dat ik zelfs geen verhalen meer uit mijn pen kon krijgen. Ik moest het gewoon even doorkrijgen. Slachtoffers lopen er genoeg rond op deze aarde en daar wil ik niet meer bij horen. Vanaf nu ben ik overwinnaar, omdat ik mijn ego even een flinke optater heb gegeven. Een ego mag er zijn, maar het mag je niet de baas worden. Zolang je dat kunt beheersen blijft het leven aantrekkelijk. Kom je over verdriet heen. Het is de boosheid die de baas was over mij, maar vanaf nu wil ik de baas zijn over mijn boosheid. Het in de hand houden. Natuurlijk zullen er nog moeilijke momenten komen, maar ik weet nu hoe het opgelost kan worden. 7½ Jaar gooi je niet in zeven weken opzij. Ik moet ermee leren omgaan. Op het moment dat boosheid en ego bezit van je gaan nemen, ben je geen baas meer over je gevoelens. Ik heb het begrepen en probeer vanaf nu mijn leven weer op gaan pakken. Het zal gaan met vallen en opstaan, maar de wil is er en het besluit het beter te doen dan nu. Geen slachtoffer meer. Nieuwe dingen doen en vast binnenkort weer nieuwe verhalen schrijven.

Reacties van anderen:

Dankjewel voor je bericht Maus,leuk !
Via facebook volg ik álles van je, ben een échte fan van je geworden hahah en oh, als je eens wist hoe goed ik me in kan leven in wat jij schrijft.
Té goed van vertrouwen én zo vergevingsgezind het zijn allemaal zulke mooie dingen in ons mensen, maar helaas zijn er ook mensen die daar zo'n misbruik van maken, de trauma's die daarvan overblijven zijn bijna levenslang te noemen....totdát!
Maus ik blijf je volgen en als ik zo vrij mag zijn: kijk om je heen, geniet van alles, ook voor jou is er iemand die je de liefde kan geven en met je wil delen alleen die komt op een moment dat je het niet verwacht! Ik begrijp dat je dat heel erg nodig hebt na alle nare dingen die je hebt meegemaakt en moeilijk is voor je om het nog te "durven" geloven, maar geloof mij Maus, het bestaat nog écht, ik kan het weten, er zijn ook nog goeie mannen die het wel eerlijk met je menen en écht zijn!!
En weet je hoe snel je elllende ( vergeet) als je weer aandacht liefde, verliefdheid mag /kunt voelen!
Ga door met schrijven Maus het helpt je om daar te komen waar jij wilt, je rust geeft als je weer wat weg geschreven hebt en uit eindelijk leeg bent om open te kunnen staan voor iets geheel nieuws!
Lieve Maus wens je liefde en kracht dit te volbrengen
Xxx R uit U

Maus , ken je de schrijfster Robin Norwood ?  Zij schreef het boek ; Als hij maar gelukkig is  ( het gaat over vrouwen die teveel van hun man / vriend houden , maar het heeft ook  een diepere oorzaak n.m.l  met het leven met iemand met alcoholverslaving , want de anderen zijn dan tevens  medeverslaafd en  daarvoor zijn dan ook de al anon-groepen in het leven geroepen ... die werken volgens de 12 regels . Een vriendin van mij is zich daarin via een cursus in gaan verdiepen  , maar ik moet zeggen ook de boeken van Robin Norwood zijn goed . Ze heeft verder nog geschreven ; Waarom ik , waarom nu etc,.

 En uiteindelijk denk ik zelf dat het helemaal terug te voeren is op een gemis aan vaderlijke aandacht en liefde in de jeugd , want deze kinderlijke afhankelijkheidsbehoeften zullen altijd weer met ons blijven meegaan , de kop opsteken ,  maar gelukkig beschikken we immers ook over de ouder in onszelf en uiteindelijk als het goed is over  de volwassene in onszelf die dit alles mag gaan doorzien, althans dat is nu mijn conclusie ... na 62 jaren...

Het boek van Riet Okken adviseert een mattenklopper en kussen ... ook een prachtig boek van een psychologe , theologe ., met als titel . De bevrijdende kracht van emoties. Daarbij het boek van Wayne Dyer ; Niet morgen maar nu ...laat zien hoe je kunt veranderen en oude patronen van thuis  doorbreken..Een echt goede psycholoog zal dit boek aan zijn clienten aanraden. .

Ik zal je  daarbij ook nog een prachtige plaat doorsturen die voor mij alles zegt ...het Christusbewustzijn, de essentie ,  die  in ons allen huist en dat nu wakker wordt  , onze power.

 Er zijn immers twee verslavingen vanuit ieder gezin , relatieverslaving of drugs .... We hebben er allemaal mee te maken , elk gezin , en het boek Wat mensen  NIET willen weten laat dat dan ook  duidelijk met tekeningen zien , en juist door de afwijzing , dat zijn de zogenaamde  schrompelplekken  in ons leven , kunnen die steeds kleiner worden door om te denken en ons gezonde verstand in te gaan schakelen en de spelletjes doorzien   en te  leren denken dat we sterker zijn dan tegenslag , alles als kracht van en door  onverwachte levenslessen  gaan leren zien...Kijk dit alles hebben we immers niet kunnen leren bij onze ouders omdat ook zij daar geen weet van hadden ...Wij mogen die oude patronen  nu gaan doorbreken ...! Zelfvertrouwen hebben we thuis veelal niet geleerd maar dat is wel nog  te leren.

groetjes, liefs Ellie

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Lieve Maus, helpt het om boos te worden op jezelf? Je wordt er niet vrolijker van, je kan wel een besluit nemen om niet meer van je te laten profiteren.

Laat je ex je ex. Probeer dat acher je te laten, ook al doet dat pijn. Blijkbaar was het geen goede match en verdien jij wat anders, wat ik je gun. Of heb vrede met jezelf, ben geen slachtoffer van een verleden situatie.

Waarom laat je je weghouden bij het dansen, ga ergens anders heen. Of ga met opgeheven hoofd naar je oude clubje, maar focus je niet op je ex. Neem zelf het heft in handen, je was toch geen slachtoffer meer. Ga niet voor hem zorgen, dan ga je weer in slachtoffer gedrag.

Sorry ik lijk wel een dominee, sterkte en liefs van Joke

AL EEUWEN , DUIZENDEN JAREN  HEEFT DE MAN ZIJN GEZAG  LATEN GELDEN OVER DE VROUW , HIJ HEEFT HAAR ONDERDRUKT  EN GEDOMINEERD… MAAR NU ZIEN WE DAT DE ROLLEN WORDEN OMGEDRAAID , DE VROUW STAAT OP , ZE AANVAARDT NIET MEER  DAT ZE WORDT ONDERWORPEN  DOOR DE MAN , ZIJ WIL DEZELFDE RECHTEN HEBBEN  ALS HIJ  EN ZE IS IN SOMMIGE GEVALLEN  ZELFS BEREID ZIJN PLAATS IN TE NEMEN . DAT IS NORMAAL , DAT IS DE WET VAN DE COMPENSATIE.

DE MAN IS TE VER GEGAAN , EN INPLAATS VAN EEN  TOONBEELD TE ZIJN VAN EERLIJKHEID  , VRIENDELIJKHEID EN RECHTVAARDIGHEID  DIE DE ACHTING EN BEWONDERING VAN DE VROUW  VERDIENT ,  HEEFT HIJ MISBRUIK GEMAAKT  VAN ZIJN MACHT , VAN ZIJN FYSIEKE OVERWICHT  OP HAAR .  HIJ HEEFT ZICH ALLE RECHTEN TOEGEEIGEND  EN DE VROUW ALLEEN MAAR PLICHTEN OPGELEGD . HOE KON HIJ HOPEN  DAT DEZE SITUATIE  EEUWIG ZOU DUREN ?  NOCHTANS IS HET ZO , DAT DE VROUW ER VAN NATURE  BEHOEFTE AAN HEEFT DE MAN TE BEWONDEREN , ZIJN GEZAG EN KRACHT  TE ERKENNEN. MAAR HOE KAN ZIJ DIE ACHTING EN BEWONDERING BEHOUDEN , ALS HIJ NIETS DOET OM DIE TE VERDIENEN ?

DAGTEKST VAN DONDERDAG 24-2-2011, Ellie