Intimiteit en seks 3 het vervolg

Intimiteit en seks 3 het vervolg

In de jaren die elkaar opvolgden ben ik vele malen bij hem weggelopen. Elke belofte werd teniet gedaan. Zo ook twee jaar geleden, 3 maanden voor de Kerst. Even na Sinterklaas nam hij contact met mij op. Hij miste mij en wilde praten. Alles zou dit keer veranderen. Ik geloofde hem opnieuw. Kreeg zelfs een verlovingsring, omdat hij wist dat ik niet een loslopend vriendinnetje wilde zijn, maar het gevoel wilde hebben echt bij hem te horen. Ik zag opnieuw zijn mooie kant, waar ik van hield en smolt weer voor alle mooie woorden. Vergeven werd alles wat er was gebeurd. Vergeven maar niet helemaal vergeten werden alle kleineringen die in de loop der jaren hadden plaatsgevonden. Nogmaals, hier dragen beiden een steentje bij. De een lokt uit, de ander gaat er op in. Vier maanden ging het goed. Er werden samen weer even leuke dingen gedaan. Echter een vos verliest wel zijn haren maar nooit zijn streken. Hij verviel opnieuw in oud gedrag. Had voor de zoveelste keer niet willen leren tijdens de maanden dat ik niet in beeld was. En ik was opnieuw zo stom geweest om alle waarschuwingsbellen die van binnen tekeer gingen toen hij terug kwam, te negeren. Eigenlijk is het na die tijd totaal bergafwaarts gegaan. De verlovingsring had totaal geen waarde voor hem, het was gedaan om mij terug te krijgen. Ik gaf hem terug. Andere wensen werden tijdelijk vervuld. Het hielp niet. Inmiddels had ik geleerd grenzen te stellen, al was dat nog steeds heel moeilijk naar hem toe. Nu bepaalde ik het laatste jaar dat ik hem niet meer in mijn bed wilde hebben. Was het heel slecht weer deze winter of waren er andere omstandigheden dan liet ik wel toe dat slapen. Hij raakte mij niet aan, dat was mijn wens, respecteerde dat en deed er ook geen moeite voor.

Ik besloot op de fiets een bedevaartstocht te maken. Drie maanden werd ik belachelijk gemaakt en uitgescholden dat ik deze wens van 25 jaar wilde volgen. Naarmate de dag van vertrek naderde en papieren in orde werden gemaakt ging hij zich toch verdiepen in mijn tocht. Vooral met de route was hij op het laatst dagelijks bezig. Vier weken voor vertrek deelde hij mede mee te willen. Ik zei nee. Het was mijn wens die ik alleen wilde vervullen. Ik zei dat er geen enkele goede reden was te bedenken om hem wel mee te nemen, zo slecht was onze verhouding. Er was door mijn wekelijkse gang naar de psycholoog gedragsverandering ontstaan. Ik nam niet alles meer en bepaalde zelf mijn regels, geleerd tijdens therapie. Ik kocht nu ook dingen zonder uit me te laten persen wat het had gekost. Ik had geleerd te zeggen dat het hem niets aan ging als ik wat kocht en commentaar gaf dat ik het niet nodig had, of andere opmerkingen maakte. Dingen die voor een man als hij heel moeilijk zijn te verteren. Dat heb ik altijd begrepen. Ook voor deze grote reis was ik het die bepaalde. Het was mijn reis en er was genoeg ruzie om geweest en vele vernederende opmerkingen had ik geslikt. Hij mocht niet mee voor mijn gevoel.

Twee weken voor vertrek vertelde hij dat er een hele goede reden was om mee te gaan. Het moest een beslissingsreis worden van wel of niet bij elkaar blijven. Ik dacht er over na en ging overstag, voor de zoveelste keer. De eis was wel dat hij onderweg goed wilde slapen. Ik vertelde wat ik per dag te besteden had. Geen probleem, wat het meer kostte nam hij voor zijn rekening. Eerlijk gezegd vond ik het aan de ene kant heel fijn. Je kon je gevoel onderweg delen bij alles wat je meemaakte. Aan de andere kant, zou hij begrijpen dat het mij ging om mezelf nog beter te leren kennen, te genezen van binnen en van buiten? De eerste ruzies kwamen al snel. Hij moest van mij een slaapzak kopen, wat hij belachelijk vond, hoewel hij achteraf wel degelijk heeft ingezien dat deze onontbeerlijk was in de vele refugio’s onderweg. Daar zijn niet altijd voldoende dekens voorradig.

Na de dood van Berry had ik een wereldreis van anderhalf jaar gemaakt met tent en rugzak. Ik wist wat mij te wachten stond. Maar hij was ooit één keer in zijn leven op vakantie geweest bij familie. Hij had geen flauw idee wat hij moest en kon verwachten. Al die zinloze ruzies om geld, wat mij totaal niet interesseerde, het kostte  zoveel energie om steeds weer te verdedigen waarvoor en wat er nodig was. Dat was niet alleen voor deze reis, dit gold voor al die jaren samen. Voor iemand die gewend is zijn eigen regels te maken en de ander daarin mee te trekken valt het niet mee om je over te moeten geven in zaken waar je geen idee van hebt. Bovendien had niemand vertrouwen in hem dat hij deze reis af zou maken. Ieder die hem kende verwachtte hem binnen een week terug. Alleen ik wist dat hij een hele sterke wil had, veel sterker dan ik. Dat hij door kon douwen als het moest. Ik wist dat hij nooit op zou geven, daar kende ik hem veel te goed voor. Bovendien is hij net als ik een Waterman. Wat zij in hun kop hebben maken ze af, al duurt het nog zo lang. Zij vechten door. Ons grootste struikelpunt.

De eerste drie weken van onze reis was hij aan het jachten en racen. Ik kreeg nergens de gelegenheid om rustig rond te kijken. We vlogen door steden en dorpen tot ik op een dag er schoon genoeg van kreeg en de grootste ruzie ooit ontstond. Hij had het steeds over geld en wat het allemaal kostte. Ik had toch niet gevraagd of hij zo veel meer wilde betalen dan ik? Ik had zelf 1200€ bijeengekregen met sparen en sponsorgeld wat anderen hadden gedoneerd. Dat betekende dat ik 20€ per dag had om uit te geven aan eten, drinken en onderdak. Niet veel, maar ik was bereid in hooibergen te slapen. Had een slaapzak en vliesdeken bij me voor noodgevallen als ik in de natuur moest slapen. Voor zo’n wereldreiziger als ik ben niets bijzonders. Hij wilde graag luxe bedden en kamers. Heerlijk hoor, daar kan ik niets van zeggen. Beter dan in een hooiberg of ergens onder de sterren slapen. Maar ik wilde mijn rust vinden op deze tocht en besloot na die ruzie alleen verder te trekken. Hij moest zijn eigen reis maar voortzetten op zijn manier of teruggaan, maakte ik duidelijk. Ik wilde ervaren waar deze reis voor was bedoeld en er waren al drie weken verloren zonder dat ik een stap was verder gekomen op mijn levensweg.

Terwijl ik aan het pakken was kwam hij vragen om te praten. We hebben gepraat die avond, misschien voor het eerst in lange tijd. Ik kreeg begrip voor zijn argumenten, maar maakte ook duidelijk dat het mij om andere interne zaken ging en geld totaal geen waarde had voor mij. Ik sliep liever onder de blote hemel of in hooibergen dan nog langer zo door te gaan. Geld heeft voor mij nooit iets betekend. Het is makkelijk als je wat meer hebt, omdat je leuke dingen kan doen, anderen steunen waar nodig is, maar verder? Je kunt er geen liefde of gezondheid mee kopen. Geld mag een leuke aanvulling zijn, maar kan bij mij geen invulling zijn, zoals bij hem. Het gesprek had geholpen. Vanaf die dag werd het een schitterende tocht. We werden één, zoals we in al die jaren niet waren geweest na het huwelijksaanzoek. (lees deel 1 en 2). Elke dag schreef ik een stukje op het blog, zette foto’s erbij en velen volgden onze reis. Dat wij de eerste 3 weken zoveel problemen hadden heb ik nooit vermeld. Het was iets tussen ons. Wel kwam er te staan hoe wij naar elkaar toegroeiden. Zelfs was er twee keer liefdevolle seks met elkaar sinds een jaar, maar tevens ook weer de laatste keer. Onderweg was het vaak zwaar, vooral vanaf de Pyreneeën. Spanje is vrijwel een en al berg, dus dat seks onderweg niet meer voorkwam was normaal.

Het werd de mooiste reis en waren de mooiste weken in jaren. Ook na thuiskomst zette deze verhouding zich voort. Ik verlangde er opnieuw naar om hele dagen samen te zijn. Ik vroeg hem waarom we toch niet zouden gaan samenwonen in mijn huisje. Hij kon zijn huis verkopen, de kinderen nu vast hun deel geven, zodat zij het ook makkelijker kregen en samen in mijn huis genieten van alle mooie dingen die wij nog konden ondernemen. Misschien had ik mijn mond moeten houden en al helemaal dat voorstel niet mogen doen, maar het was er al uitgeflapt, in mijn verlangen bij hem te zijn. Het was de man die in deze drie maanden zijn echte ziel weer had laten zien. Daar wilde ik dag en nacht mee leven. Als door een adder gebeten sloot hij op dat moment zijn hart opnieuw voor me af en veranderde in de man, waar ik niets meer mee kon. Hoe ik het lef had dit voor te stellen. Hij bleef in zijn huis tot hij er uit gedragen werd. Alle toegangen naar zijn hart werden gesloten en onze verhouding werd slechter en slechter. Onderweg op onze reis had ik het laatste stuk van mijn genezing afgesloten. Ik had besloten om mijn gevoel niet langer te negeren. Er waren nog maar kleine stapjes nodig om te zeggen stop. Tot hier en niet verder. In het eerste deel van dit verhaal heb ik de reden geschreven, dat hoeft niet herhaald te worden. Mijn keuze bij hem weg te gaan is na onze laatste grote ruzie om zijn kinderen reden geweest om voor mezelf te kiezen. Ik ben van zijn kinderen gaan houden en vroeg iedere keer weer om dingen die zij nodig hadden. Hij maakte er ruzie met mij om, vervulde uiteindelijk toch hun wensen, alsof het uit hemzelf kwam. Wat ik goed bedoelde werd afgeblaft. Liever alleen dan steeds het geruzie om grote en kleine dingen. Ik wilde mezelf niet meer verdedigen over keuzes die ik maakte. Ik ben inmiddels 70 geworden en niemand heeft het recht om mij te zeggen wat ik wel of niet mag kopen of doen in mijn leven, als hij daar zelf niet aan wil deelnemen. Ik heb jarenlang toegestaan dat hij keuzes maakte die de mijne niet waren om hem niet te verliezen. Maar eigenlijk was ik mezelf daarin verloren. Ik wilde van begin af aan een vaste relatie hij weigerde en koos voor één alleen. Dit keer ben ik het die heeft gekozen om mijn eigen weg te gaan.

Nee, hij is geen slecht mens. Integendeel. Hij heeft ook mooie en goede kanten anders was ik al die jaren niet bij hem gebleven. Maar een plant moet voeding en water krijgen om te groeien. In zijn leven mag hij misschien nog leren dat liefde diepgang tot de ziel nodig heeft om bij elkaar te blijven en gevoed moet worden om te groeien. De grote reis heeft mij sterker gemaakt en inzichten gegeven. Hij had de keuze gemaakt om te kijken of er nog een relatie in zat. We kregen alle kansen samen, maar brachten er niets van terecht omdat hij links wilde en ik rechts. Ben je daarom een slecht mens? Nee, op zijn manier is hij zeker een goed mens, maar ook star. Het waren zijn regels die voorrang hadden en een vrijheidsdier als ik heeft weinig regels nodig om gelukkig te zijn. Twee tegenpolen die moeilijk verenigbaar zijn. Ik ben heel flexibel omdat ik vele dingen leuk vind en altijd bereid ben mee te gaan in voorstellen die mijn hart raken. Daar hoef ik niet over na te denken, terwijl de ander weken nodig heeft om een besluit te nemen om eens weg te gaan. Het is goed zoals het is.

Ook hier geldt, oordeel en veroordeel niet. Lees mijn verhaal met open mind. Ieder mens is anders en samen gaan is al moeilijk genoeg als je jong en flexibel bent. Maar nog moeilijker als je ieder zo’n veertig jaar een totaal ander leven hebt geleidt. Als je op internet kijkt naar het woordje borderline en wat daar allemaal bij hoort, dan bedenk ik weleens dat heel veel mensen hiervan een stukje in zich meedragen. We mankeren allemaal wat en niemand van ons is volmaakt. Ik zeker niet. De een geeft de ander neemt. Zo was het ook in ons geval. In ieder karakter steekt wel eens een negatief stuk wat bij ons hoort. Maar zorg dat je niet alleen neemt maar ook leert geven. Andersom geef ik dezelfde raad. Geef niet al je liefde aan de ander zonder te zorgen dat je liefde terug krijgt. Ik denk dat hij op den duur, als pijn en verdriet zijn gesleten, begrijpen zal waarom wij niet bij elkaar hoorden. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat wij beiden een kans hadden gehad als er een sámen had kunnen zijn.

In elke relatie  kan de seks verminderen, naarmate je ouder wordt. Echter intimiteit is het belangrijkste wat er is. Het houd je bij elkaar. Intimiteit, een arm om je schouder, je hoofd even tegen zijn borst mogen leggen en te voelen dat de ander er voor je is. Kijken naar elkaar en weten wat de ander voelt, denkt of nodig heeft. Intimiteit betekend samen slapen, even de armen om elkaar heen en 's morgens wakker worden. Kijken naar elkaar bij het goedemorgen zeggen en samen een nieuwe dag instappen met de wetenschap; we zijn samen en delen samen. Durf te leren van elkaar om samen te groeien, één te worden. Accepteer elkaar zoals je bent en vraag jezelf altijd af of en hoe het beter kan. Dat is liefde voor elkaar en als je dat hebt, wat ik eenmaal in mijn leven 33 jaar heb mogen ervaren, ben je de rijkste mens op aarde. Want dit is met geen geld te betalen.  Bedankt voor het lezen van mijn verhalen. Maus

Reacties van anderen:
Antwoord van mij psycholoog:

Dag Maus,

fijn dat het goed met je gaat, dat je je krachtig voelt ondanks hier en daar tegenslag. Op een van je blogs zag ik "zelfkennis de weg naar verbetering" met de 4 vragen. Er mag voor mij nog wel een (postieve) 5e vraag bij, namelijk hoe heb ik vandaag betekenis gehad voor iemand. Je zult zien dat je meer betekent voor anderen dan je van te voren vermoedt, het kan in grote en kleine dingen zitten.

Ga zo door, veel groeten, B. v. R

Lieve Maus, grenzen bewaken is heeeeeeeeeeeeeel belangrijk en die rottige valkuilen die komen altijd op ieders pad hoor. Daar leer je weer van en word je wijzer van. Toch ook heel fijn.

De voornamen mag je gebruiken hoor. Joke

Verder heb ik enorme herkenning in je schrijven en een bewondering dat je door gaat.

Misschien krijg ik ook nog eens de moed om mezelf zo open voor de wereld te stellen.

Ga zo door het voelt voor mij eerlijk aan en leer er weer uit.

Groeten, A.

Ha, Maus !

Het verhaal over jullie (ik las alleen deel drie, van het voorafgaande denk ik mij wel een globale voorstelling te kunnen maken) klinkt me welbekend in de oren, omdat ik na ruim 69 jaar wel meen zo'n beetje door te hebben wat mensen beweegt, hoe ze vaak, of meestal,  van goede wil zijn, maar wankelmoedig wanhopig slingerend door het leven gaan, en zo vaak, telkens weer , het 'even niet trekken', en in  kwade, teleurgestelde en vaak eigengereide opwellingen in luttele momenten vernielen wat ze in zo lange mooie perioden moeizaam hebben opgebouwd.  Eeen mensenleven lijkt soms wel één grote springprocessie...  Het is vaak niet anders. In onze directe omgeving is nu ook weer zo'n geval.  We zijn allemaal geen jonge mensen meer en onze 'rugzakken' hebben soms een remmend effect.  Jullie zijn denk ik, véél meer 'idealisten'  dan wij.  Leggen de lat hoger, vermoed ik. Misschien wel té hoog soms voor een mens.

Maar zoals ik het voel, lijken wél voor elkaar gemáákt...

We wensen jullie nu veel sterkte toe en vooral.... wijsheid en het goede gevoel .

Als je dat wil mag je hem dit gerust soorsturen...

Groeten,

Harry.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Verder heb ik al jouw berichten gelezen (heftig hoor). Maar mijn complimenten hoe je dit allemaal hebt neergezet en hoop dat dit jouw wel enige verlichting mag geven.
Veel liefs, Victor
Respects via Hyves en Faceboek:
Geke