Mijn leven na de breuk

Het leven van alledag gaat verder….

Het is half zes in de morgen. Klaarwakker zit ik in bed te schrijven. Onder mijn raam hoor ik de buurvrouw al zachtjes tegen de hond praten.  Om half vijf moest ik uit bed om mijn natuurlijke behoefte te doen. Half slaperig dook ik het bed weer in. Helaas de spookgedachten die ieder mens wel kent als je moeilijkheden, zorgen of verdriet hebt, dwarrelen door mijn hersens en in plaats van weer heerlijk onder zeil te gaan, gebeurt het tegenovergestelde. Gedachten blijven komen en gaan en ik besluit dat ik meer over mijn leven van ”hoe verder, na mijn verbroken relatie”, moet gaan schrijven. Per slot zijn er duizenden mannen en vrouwen die net als ik, al dan niet vrijwillig, een relatie verbroken hebben. Ook zij zitten met duizenden vragen waarop zij geen antwoord hebben gekregen. Hoe zou het hun vergaan zijn na enige tijd? Ik vraag me af of zij lang pijn en verdriet hebben gevoeld. Gevoelens die ik allemaal nog moet verwerken. Toch heb ik het idee dat ik er al lange tijd naar toe ben gegroeid. Het is een proces van jaren. Ik zei het al in mijn vorige artikelen van “Vrienden voor het leven.” Een plant groeit als hij liefde en aandacht krijgt, maar zodra de watertoevoer en aandacht is verdwenen sterft hij af. Een mooie vergelijking trek ik hierbij met mijn kerstster. Ik spreek haar vaak toe dat ze nog steeds zo mooi is. Meestal leven deze planten niet lang. Zij verliezen hun blaadjes en belanden al snel begin van het jaar in de vuilnisbak of op de composthoop. Echter, de mijne leeft vrolijk verder. Haar rode blaadjes koesteren zich in de ochtendzon en zelfs als ik haar een keertje heb vergeten water te geven, laat ze even haar blaadjes hangen, welke direct weer opveren bij het eerste drupje water wat ik geef. Ze krijgt dagelijks nieuwe groene blaadjes erbij, die ik met veel plezier bekijk en complimenten over geef.

De dag van gisteren was vol drukte met schrijven en foto’s bewerken. Met mijn vriendin Truus, waar ik vorige week heb gelogeerd, was ik naar het dierenpark de Wissel in Epe geweest. Dieren hebben een grote aantrekkingskracht op mijn camera, dus kwamen er weer prachtige plaatjes uit. Net tevoren had ik eindelijk na anderhalf jaar fotograferen door gekregen hoe ik zelf alles in kon stellen. Tot nu toe begreep ik weinig van de uitdrukking hoe hoger het getal, hoe kleiner het diafragma. Ik hoop dat ik het nu goed opschrijf, ook al begrijp ik nu de bedoeling ervan. Het heeft lang geduurd eer ik dit doorhad. Heeft dat te maken met het feit dat ik 70 ben en sommige theorie heel moeilijk vind te begrijpen? Op de vierdaagse fotocursus in Roermond werd het in praktijk gebracht. We leerden ook tegen de zon in fotograferen en daar kwamen de mooiste foto’s uit.

Dus kon ik in de dierentuin goed oefenen en spelen met getallen, diafragma’s en al wat erbij mag horen. Het zijn mooie beelden geworden en het leuke is dat nu ik het door heb. Mijn foto’s hoef ik minder te bewerken. Dat is het meeste werk. Er staan nog albums vol met duizenden foto’s die ik graag op mijn website www.maus-sturmer.nl wil zetten. Maar ik realiseer me ook dat er langzamerhand foto’s afgehaald moeten worden die van mindere kwaliteit zijn. Ik besef dat ik daar vroeger niet zo op lette en alles er op plaatste wat ik mooi vond. Het is nu anders en tijdens de jaarcursus, die ik ook in Roermond wil gaan volgen, zullen mijn foto’s alleen maar beter worden.

Een ontroerend moment in de dierentuin was het kleine babyaapje wat mij vanuit de struiken aanstaarde. Hij was heel ondeugend aan de moederborst ontsnapte, op ontdekkingstocht gegaan en door de tralies heen gekropen. Natuurlijk laat ik eerst mijn camera zijn gang gaan voor ik hulp haalde. Als dank mag ik meer foto’s maken als zij in de hand zit van de verzorger. De angst straalt uit haat kleine oogjes, of is het vermengd met een beetje nieuwsgierigheid?

De dagen bij Truus zijn omgevlogen. De fiets is niet van de auto afgeweest, alleen bij het kantoor van Twinny Loads, in verband met mijn fietsenrek. Ik was een wielgootje verloren en kwam een nieuwe halen. De man bekeek mijn fietsenrek, welk in elkaar was gezet door een garage hier in Landgraaf. Er deugde niets van. Hij nam het rek mee naar binnen haalde alles uit elkaar en maakte het weer als nieuw. Hij leerde mij hoe mijn fiets er wel goed op moest staan door de beugels op een andere manier vast te zetten. Anderhalf jaar had ik volgens hem levensgevaarlijk gereden met mijn fiets achterop. Gelukkig was ik alleen het gootje verloren en niet de fiets. Het resultaat? Meer dan anderhalf uur werk en ik hoefde alleen het wielgootje maar te betalen. Wat een service.

Die was duizend keer beter dan de garage waar ik anderhalf jaar geleden mijn auto kocht en die het rek in elkaar hadden gezet. Het rek was niet in orde, de auto was veel erger. Die kon binnen het jaar naar de sloop, omdat hij hem nooit goed had mogen keuren. Hoe verdien ik geld aan een vrouw die geen verstand van auto’s heeft? Wel dat doe je gewoon door iets te verkopen en te vertellen dat de auto is goedgekeurd, maar wel zonder controle van de Rijksdienst voor wegverkeer. Die zou hem direct afgekeurd hebben. Helaas nemen die maar steekproeven. Afijn, ik had minder goed van vertrouwen moeten zijn, ook al ging het om een gerenommeerde garage in Landgraaf.

Op zaterdag bracht ik Truus naar de trein en vertrok zelf naar Rotterdam. Zondagochtend waren hier de opnames voor Schoonenberg gehoorapparaten. Ook Loretta Schrijver was aanwezig, met haar spontane lach. Meestal heb je geen oogcontact met de artiesten, maar wij beiden hadden het regelmatig. Toch ben ik geen mens om zomaar contact te zoeken. Als zij dat wilde was het wel gebeurd. Laat ze met rust is mijn motto. Zij zijn net als wij, gewone mensen. Figureren doe je voor je plezier, voor haar is het werk. De opnamedag was gezellig en ik werd er uitgepikt om nog wat langer te blijven. Er zijn veel opnames geweest en je moet altijd afwachten of je als figurant in beeld komt.

Dat mijn artikelen van gisteren veel commotie opriep bij de ex-vriend is logisch. Hij was er niet blij mee. Hij vond dat ik mezelf hiermee voor schut zette. Welnee was mijn antwoord. Ik wilde mijn gevoel kwijt welke ik jarenlang heb moeten verzwijgen, althans er werd niet naar geluisterd. Daarom heb ik het nu op papier gezet en er zijn vast anderen die zich hierin zullen herkennen.

Op oudere leeftijd een relatie aangaan is heel moeilijk, omdat ieder zijn/haar eigen rugzak met zich meedraagt. De een is zwaarder dan de ander. De mijne had ik in therapie al behoorlijk leeg gemaakt. Van de ex weet ik het nog steeds niet. Hij heeft altijd geweigerd om ergens over te praten en hoe kun je bij iemand zijn hart raken als hij dat niet wil laten zien? Ik heb het na al die jaren opgegeven. Het zijn alleen de diverse gevoelens die nu opspelen. Net als mijn vriendin in Groningen vertelde; "het moeilijke is dat je nog van hem houdt”. Klopt, maar toch merk ik ook de afstand die er steeds meer in mezelf kwam. Door de onzekerheden van wat de ander nu eigenlijk wel voor me voelde, liet ik mijn gevoel ook steeds minder zien, vooral na de reis naar Santiago.

De eerste drie weken van de reis waren af en toe een hel. Hij wilde maar door en door, terwijl ik me had voorgenomen om de tijd te nemen en alles op mijn gemak te bekijken. Ik had maar twintig euro per dag om te besteden en wilde desnoods in de hooibergen bij boeren slapen als ik geen onderdak kon vinden. Nu hij echter op het laatste moment mee wilde, was de eis dat we fatsoenlijk zouden slapen. Ik zou mijn deel dagelijks aan hem betalen, hij de rest. Maar nu moest er wel tempo ingezet worden. Natuurlijk gaf dit kortsluiting. Na bijna drie weken had ik er tabak van. Een grote ruzie volgde. Ik wilde alleen verder en hij moest maar zien wat hij deed zonder mij. Later op de middag, terwijl ik aan het pakken was, wilde hij praten. Dat kan altijd. Het gesprek had tot gevolg dat we een betere verhouding kregen dan de laatste jaren was geweest. We werden echte kameraden. Steunden en trokken elkaar door alle problemen en vermoeidheden heen. Ook de eerste twee maanden na de reis was dat het geval. Ik zag weer de vriend die ik had leren kennen en werd onderweg opnieuw totaal verliefd op hem. Zo erg dat ik hem twee maanden na thuiskomst vroeg waarom we toch niet gingen samenwonen. We hadden het toch zo mooi en goed samen, althans zo voelde ik het. Of was het drie maanden toneelspel geweest?

Geloof het of niet. Binnen een dag waren al zijn liefdevolle gevoelens, die tijdens de reis en erna waren gegroeid, verdwenen. De kou en afstand kwamen met bakken over me heen en dit keer wist ik dat mijn grenzen steeds dichter bij kwamen. Er hoefde maar één druppel over te lopen. De breuk is voor mij nu definitief. Er is geen weg terug. Heb ik veel verdriet? Ja en nee. Er is verdriet om het gemis van de weinige mooie dingen. Nee, er is geen gemis van de kou en afstand die erger was dan voor de reis. Ook ik was daar debet aan. Het was een uitzichtloze situatie die niet meer kon verbeteren. Verwijten vlogen over en weer, zonder echt te luisteren of te praten over wat er werkelijk speelde. Mijn grenzen heb ik door eigen schuld vele malen laten overschrijden. Daar is de ander niet debet aan, maar ikzelf. Iemand met Borderline stelt nauwelijks grenzen. Ik heb het moeten leren en dat heeft nu tot resultaat geleidt. Ik ben trots op mezelf dat ik eindelijk ja of nee durf te zeggen. Tot hier en niet verder. Mijn Psychologe mag trots op me zijn. Ik zelf ben het in ieder geval wel. Mijn gevecht tegen deze ziekte, die vier jaar geleden voor mij nog onbekend was, is diep, zwaar en groot geweest. Ik was er echt niet trots op dat ik dit etiket kreeg opgeplakt. En nu? Ja….., ik ben bijzonder trots op mezelf. Valkuilen zullen er altijd blijven, maar ik kan met mijn neus recht vooruit zeggen: "ik ben beter, ik heb gewonnen, in alle opzichten."