Vergeving en loslaten

Bij vergeving gaat het niet over de ander, maar over jou; het loslaten van de last die je met je meedraagt. (Uitspraak: Dalai Lama en toegestuurd door de dagelijkse gedachte)

Het is vier uur in de morgen als ik deze dagelijkse gedachte overneem om er over te schrijven. Het is allemaal zo makkelijk gezegd. Echter in de praktijk werkt het totaal anders. Hóe moet je vergeven, daar draait het om. Met woorden is dat vrij makkelijk, maar in de praktijk werkt de ziel niet altijd mee. Die heeft vaker jarenlang nodig om echt te vergeven. Hoe vergeef je aanranders en een verkrachter dat zij jou als kind hebben misbruikt? Ik moest er eerst Berry voor hebben verloren en ver in de 60 voor worden eer ik kon erkennen dat het niet mijn schuld was. Want na de dood van Berry kwamen dit soort beelden pas boven en moest ik erkennen dat het alleen maar was verstopt, nooit verwerkt. Hoe vergeef je ouders die jou je hele leven pijn hebben gedaan? Hoe vergeef je mensen die jou aan de rand van de afgrond hebben gebracht door oplichting en zelf leven als God in Frankrijk? Geld van jou lenen en nooit terugbetalen? Allemaal zaken die doorwerken in jouw leven en alles beïnvloeden wat je doet. Veelal besef je dat niet eens. Toch, op een dag wanneer het dieptepunt in je leven is bereikt, komen al deze zaken naar boven dwarrelen en sta je op dat moment voor beslissingen. Wat ga ik doen? Stap ik uit het leven, dat op dat moment totaal geen waarde meer heeft of heb ik genoeg kracht om hulp te zoeken en mezelf op te werken.

Zelf probeerde ik beiden. Na de dood van Berry was er niets meer om voor te leven dacht ik en deed 5 zelfmoordpogingen. Ze mislukten steeds weer. God wilde mij nog niet hebben en ik kan er alleen maar dankbaar voor zijn. Na die vijfde keer kon ik deze psychologe die mij werd toegewezen niet voor de gek houden met mijn verhaaltjes. Zij prikte dwars door me heen. Vier jaar therapie en een onbewuste drang om toch te leven maakte dat ik mezelf heb teruggevonden. Beter en sterker dan ik ooit ben geweest, vol levenslust en kracht. Nu ben ik dankbaar dat ik leef, omdat ik weet dat er nog zoveel in het verschiet ligt wat ik mag ondervinden. Door die zware therapieën ontdekte ik het schrijven en fotograferen. Dat ik daarnaast creatief ben wist ik al jaren, maar deed er weinig mee. Het kwam allemaal boven drijven naarmate ik mezelf vond.

Naast de vergeving die ik anderen moest geven stond dat ik ook mezelf moest vergeven. Ieder mens maakt zoveel fouten in zijn of haar leven, waar we mee blijven worstelen. Loslaten wordt steeds gezegd, maar niemand kan uitleggen hoe dat moet, omdat het voor ieder anders werkt. Loslaten. wat een rotwoord. Je hoort het dagelijks om je heen. Degenen die het ’t hardste roepen hebben het er zelf het moeilijkste mee. Toch adviseren ze jou hierin. Beseft men echter zelf wel dat ook zij hun deel mogen verwerken? Vaker niet dan wel. Men heeft gelijk. Loslaten is noodzakelijk om te groeien in dit leven. Alles wat je hier oplost hoef je niet meer voor terug te komen. De worsteling is groot om dat punt van overwinning te bereiken. Echter als je de grens durft te overschrijden heb je een hele berg beklommen.

Een van de zaken die ik los moest laten is de schaamte voor mijn echte namen. De manier waarop mijn moeder mij altijd riep, met ogen die dwars door je heen priemden en je doodsbang maakte, gaf dat ik op mijn vijftiende de naam Maus aangenomen heb. Ieder die naar mijn echte naam vroeg kreeg als antwoord dat die niemand aanging. Sinds kort besef ik echter dat mijn echte namen: Irène – Claudette – Brigitte wel bij mij horen en ik ze zonder schaamte kan vertellen. Maus zal altijd mijn naam blijven, maar mijn echte namen mogen nu bestaan. De negatieve invloeden die er achter staken zijn verdwenen. Valse schaamte en vergeving zijn te lang gebleven en uitgebleven. Mijn echte naam is vredebrengster en dat hoop ik met mijn gedrag en verhalen te brengen. Vrede en rust in jezelf leren vinden, al dan niet met hulp is het allerbelangrijkste doel in je leven. Wij zijn op aarde om onze lessen te leren. Vergeving en loslaten, in beiden heb ik mijn doel bereikt. Ik ben dankbaar dat ik leef. Dat ik mag fotograferen en schrijven. Misschien net die ene persoon vandaag bereiken die dit stukje aanmoediging nodig heeft om verder te kunnen.

Gisteravond ontving ik een prachtig sms-je van iemand betreffende mijn schrijfsel ‘De natuur heeft zijn eigen regels en wetten’,  op Heb jij dat nu ook.blogspot.com. Op zo’n moment weet ik dat ik 1 persoon heb kunnen bereiken die mijn schrijfseltje net nodig had. Dat is iets om dankbaar voor te zijn. Zelden schrijven mensen onder aan het verhaal een reactie. Eigenlijk jammer. Want juist uw reacties helpen weer anderen. En ach het mag allemaal anoniem. Denk er eens over na. Misschien had u ook een mooie ervaring in jouw leven. Schrijf het op, al is het maar voor jezelf. Deel je verhaal met anderen en je zult merken dat je niet alleen staat.

Naast de uitspraak van de Daila Lama  over vergeving en loslaten kwam ook de Omraam vandaag met een mooie uitspraak betreffende gymnastiek van het zenuwstelsel. Nu heb ik nooit geweten dat we daar ook gymnastiek mee konden bedrijven. Echter volgens de omraam maakt het ons krachtiger in het denken en doen.  In één ding moet ik hem gelijk geven. Er zijn dagen dat ik geen verhaal op papier krijg of een fatsoenlijk foto schiet. Andere dagen, zoals vandaag maken dat ik om drie uur in de nacht al mijn bed uitkruip en zomaar van alles ingegeven krijg. Dat hou ik rustig vol tot vanavond elf of twaalf uur, zonder rust te nemen of even terug naar bed te gaan. Maar of ik nu gymnastiek daarvoor heb gedaan betwijfel ik ten zeerste. Wel heb ik gisteravond voor het slapen gaan ervaren dat er drie wijze Meesters aan het voeteneind van mijn bed stonden. Misschien hebben zij geholpen om deze dag te beginnen met schrijven en met de gedachte er een mooie dag van te maken. Lees het stukje van Omraam Mikhaël Aïvanhov eens rustig door en maak er dan een schitterende dag van door even jouw zenuwstelsel rust te geven door wat gymnastiekoefeningen. Ik ben er al mee begonnen. © Maus

 

Dagtekst van donderdag 4 april 2013.

"We associëren de idee van gymnastiek te veel met het onderhoud van het fysieke lichaam, met soepelheid, met spierontwikkeling, enzovoort, terwijl ook het zenuwstelsel moet worden ondersteund, versterkt en gestimuleerd, om goed gezond en energiek te zijn. Een atleet kan nog zulke krachtige spieren hebben, als zijn zenuwstelsel is verzwakt of uitgeput, zal hij niet eens een fles water kunnen optillen. Bestudeer jezelf eens en vraag je af waarom je op sommige dagen van de ochtend tot de avond actief kunt zijn, tien kilometer kunt lopen zonder moe te worden, en op andere dagen je je ellendig voortsleept; toch heb je dezelfde spieren, maar je hebt minder energie in je zenuwen. Bij onze gymnastiekoefeningen proberen we
dus eerst het zenuwstelsel te versterken, omdat zelfs het spiervermogen daarvan afhangt.
En wat versterkt en voedt het zenuwstelsel? Het bewustzijn, het geloof, de geestdrift waarmee we aan de slag gaan. Als je je inspant om elke beweging uit te voeren met de overtuiging dat je iets goeds en moois realiseert, wordt vervolgens heel je dag er gunstig door beïnvloed: je hebt in jezelf een harmonie gebracht die zich ook in je gedrag ten opzichte van je omgeving zal weerspiegelen."     Omraam Mikhaël Aïvanhov