Gevangen zitten uit angst voor eenzaamheid

Deze week heb ik letterlijk ervaren hoe het is bevrijd te worden uit je eigen gevangenis van angst voor eenzaamheid. Een gevangenis die je leven bepaald en invult, zonder dat je het in de gaten hebt. Het kan de gevangenis zijn van dit leven of van vele andere levens die nu nog steeds meespelen en jouw leven bepalen. Dat de Omraam vandaag hierover schrijft is geen toeval. Dat ik dit intieme gebeuren vandaag met u wil delen is omdat ik weet dat angst voor eenzaamheid een groot deel van de mensen beheerst. Wij kunnen er niet mee omgaan. Beseffen niet dat we niet eenzaam hoeven te zijn. Ik moest er 71 jaar voor worden om dit te leren.

Deze week adviseerde mijn dochter mij om eens te kijken waarom ik zo’n angst voor eenzaamheid had. “Je kunt nooit een nieuwe en goede relatie opbouwen als je niet onder ogen durft te zien waar jouw angsten zitten mam,” waren haar woorden “en dat is toch wat je graag wilt?” Diane en ik doen veelal hetzelfde werk, al is zij op bepaalde gebieden veel verder. Ik weet niets van ziekte, zij wel. Zij geneest mensen, ik niet. Beiden zien, horen en voelen wij overledenen en krijgen we helderziende waarnemingen en boodschappen door. Zij werkt alleen niet met foto’s, ik wel. Zij doet readingen en healingen. Dat wij elkaar aanvullen en vaker kunnen helpen op bepaalde gebieden is een groot geschenk. Ik volgde haar advies op.  Deed geen moeite om mijn gedachten leeg te maken. Gedachten mag je laten gaan. Als je rustig zit, zonder echt te mediteren, waar ik niet goed in ben, komen andere gedachten naar boven als je jouw vraag en onderwerp op tafel legt.

Ik vroeg aan het Universum, God, de Meesters en alle engelen om me heen of zij mij door wilden geven waar mijn angst voor eenzaamheid vandaan kwam. Voor mij had ik een briefje gelegd met mijn naam er op Maus. Even later pakte ik opnieuw het briefje en schreef er Irène bij. Mijn geboortenaam. Van de week schreef ik voor het eerst over mijn echte namen, die ik nooit wilde gebruiken. Tijdens dit gebeuren kwamen tranen boven die zo diep verborgen hadden gezeten dat ik het gevoel kreeg dat mijn hoofd zou barsten. Het deed pijn op een manier die niet te beschrijven valt en kwam rechtstreeks vanuit het diepste van mijn ziel. Ik moest door de pijn heen breken om bij de angst te komen en liet het gaan. De pijn trok door naar mijn oren en was moeilijk te hanteren. Toch zette ik door. Angst voor bepaalde dingen maakt dat je gevangen blijft en nooit de vrijheid vind die je wilt ervaren. Wil ik ooit iemand vinden die mij volledig aan kan vullen, moest ik vrij zijn van alle angsten. Ik heb bijna nergens angst voor, maar deze angst zat zo diep dat je je vastklampt aan mensen en dat was wat ik niet meer wilde. Loslaten van mensen was mijn grootste probleem. Ik zie hoe de pijnen die nu naar buiten komen ontstaan zijn uit wreedheid. In de buik van mijn moeder was ik al niet welkom, wat zich door het leven heen alleen maar heeft verergerd. Zo zelfs dat ik mijn eigen naam Irène nooit meer wilde horen. De angst voor haar. De haat waarmee mijn moeder meestentijds mijn naam uitsprak was zo groot dat ik mijn naam op mijn 15^e jaar veranderde in Maus.

Als kind was er al die diepe eenzaamheid, vechten voor wie je bent en of je mag bestaan, er eigenlijk wel mag zijn. Ik hoef hier niet dieper op in te gaan, schreef er al eerder over. Er komen meer periodes van eenzaamheid boven tijdens deze zelfsessie.  Berry, mijn overleden man, is acht jaar alcoholist geweest. Zijn achtergrond het Jappenkamp en het feit dat hij op 28 jarige leeftijd invalide was, heeft gemaakt dat alcohol zijn grootste vriend werd. Hoewel hij zielsveel van mij hield en alles voor me wilde doen, kon ik hem in dit stuk niet helpen. Wat ik aan geld binnenbracht moest weggebracht worden naar de drankwinkel. Na acht jaar heb ik hem voor de keuze gezet. De drank of de kinderen en ik. Hij koos het laatste en beweerde dan nooit meer te kunnen lachen. Het werd een zware strijd, maar hij redde het zolang ik maar bij hem in de buurt was. Veel later besefte ik pas wat ook zijn angsten waren. Zijn gevangenis waren de oorlogssyndromen en eenzaamheid. Wij ruilden door omstandigheden gedwongen van positie. Ik werd kostwinner, hij deed de huishouding. Nu heel gewoon, in de jaren 60-70 werd je er om verguisd en uitgelachen, soms zelfs vernederd door mensen om je heen.

Ik zag tijdens deze sessie wat dit alles voor angst en verdriet bij mij heeft opgeleverd. Als ik thuis kwam van mijn werk zag ik hoe bij elk dingetje of hulp ‘papa’ werd geroepen en niet ‘mama’. Ik had de vaderrol en trok me vaker terug met een boek om het verdriet hierover niet te voelen. Dat verdriet is nooit gesleten. Bij de geboorte van de jongste moest ik na 5 dagen weer gaan werken, anders raakte ik mijn baan kwijt. Ik kon het me niet permitteren. Door de drank waren hoge schulden ontstaan, ik had geen keus. Zijn eerste lachje was voor Berry, niet voor mij, De eerste woordjes, stapjes, ik miste het net als veel vaders dit soort dingen missen. Ook van de meisjes miste ik veel. Geen kind zal ooit kunnen begrijpen hoe diep dit ingrijpt in je leven.

Eenzaamheid is de angst om niet gehoord te worden met jouw noden, en gevoel. Bovendien regelde ik alles in het gezin, behalve de huishouding en kreeg steeds meer verantwoordelijkheid, omdat ik wist hoe slecht het er financieel voorstond. Anderzijds hield juist de diepe liefde van Berry mij weer op de been. Hij begreep als geen ander hoe eenzaam ik mij hierin voelde. Zo moeilijk als hij het had dat hij niet kon werken, zo moeilijk wist hij dat ik het had, omdat ik moest werken en zoveel van de kinderen miste. Het is een spiraal waarin geen uitweg mogelijk is als je die niet kunt zien. Toch ben ik dankbaar voor elk moment van mijn leven dat ik met Berry door heb mogen maken. Hij kon geen schouder geven als het nodig was, die had hij voor zichzelf zo hard nodig om te overleven. Maar die diepe liefde voor elkaar maakte alles goed. We accepteerden en respecteerden elkaar. Hadden begrip voor elkaars tekortkomingen, omdat liefde alles overwint.

Eenzaamheid is alleen zijn met jezelf en jezelf niet aardig vinden. Geen raad weten met je verdriet en pijn welke je niet kunt delen. Berry had genoeg aan zijn eigen oorlogssyndromen te verwerken. Ik kon hem niet belasten met mijn zorgen en verdriet en sloot het op. Zijn gevecht was al zwaar genoeg om te overleven.

Eenzaamheid was dat je op een kostschool in Oegstgeest bij de nonnen werd opgesloten waar ze je als straf rustig 14 dagen eerst tot tien uur ’s avonds midden in de winter met blote voeten in een dun nachthemdje in een ijskoude gang lieten staan en vervolgens op zolder lieten slapen. Een straf omdat ik samen met een ander meisje een kussengevecht had gehouden om vijf uur ’s morgens en vervolgens de hele zaal mee ging doen. De straf stond in geen verhouding. Een andere straf was een week in de kelder opgesloten te worden waar de ratten om je voeten liepen, omdat je misselijk werd van de lucht van tuinbonen. Je niet naar het toilet mocht om over te geven. Het er toch uitkwam en de nonnen eisten dat ik dat weer opat. Sommigen waren hyper sadistisch in het genoegen om kleine kinderen te vernederen en te straffen. Dit om hun eigen frustraties te botvieren. Ik was acht jaar. Mocht een keer per maand naar huis met de dreiging dat zwaardere straffen volgden als ik er thuis over zou praten. Ze lieten me drie dagen met een gebroken been lopen voor ze naar het ziekenhuis gingen, al die tijd zeggend dat ik me niet aan moest stellen. Geloof me er waren enkele goede nonnen bij, maar het waren uitzonderingen. Angst, eenzaamheid, niemand die jouw tranen en hulpgeroep wilde horen of zien. Het is dodelijk, zeker voor een kind.

Eenzaamheid is van je familie weggestuurd te worden naar een vreemd pleeggezin die jou alleen voor geld opnamen, maar geen liefde konden voelen. Al was dat er thuis ook niet, dit voelde nog eenzamer, al probeerden de mensen heel aardig te zijn. Mijn broer mocht in die jaren bij mijn oma wonen met vlak daarbij het gezin van mijn oom en tante dat met vijf kinderen de hemel op aarde voor me was in de zeldzame momenten dat ik er eens mocht zijn.

Eenzaamheid is tussen een groep mensen te staan met het gevoel er niet bij te horen. Het raakt je tot in je ziel en niemand anders kan het opvangen dan jij alleen. Eenzaamheid is het gemis van de eerste kus tijdens het wakker worden, of als je even afscheid neemt van elkaar, al is het maar om een boodschap te doen. Eenzaamheid is het gemis aan aandacht voor jou. Een arm om je schouder. Het hand in hand lopen, zelfs toen Berry in zijn scootmobiel reed hield hij nog altijd mijn hand vast.

Eenzaamheid is vooral het gemis en onderwaarderen van jezelf om wie je bent, het gemis aan liefde en aandacht. Je in de steek gelaten voelen door anderen, maar het meest door jezelf. Het niet waarderen van wie je bent. Wat je hebt gepresteerd in het leven. De gevechten die je hebt geleverd om te overleven. Het gebrek aan vertrouwen dat jij het beste waard bent in dit leven. Dit alles kwam tijdens deze sessie naar boven en ik zocht naar de oorzaak van dit alles tot ik uitkwam bij mijn echte naam; Irène. Ik zag de grootste veroorzaker van mijn angst voor eenzaamheid. Ik had door mijn naam te verwisselen mezelf opzij geschoven als niets waard zijnde. De veroorzaakster, mijn moeder, deed er niet toe. Ik was het zelf die het had opgegeven. Nu ik het geheel kon overzien begreep ik ook dat ik eerst Maus en Irène weer tot één geheel moest genezen. Samen waren wij één en hadden geen angst. Ieder apart, wat wij vanaf mijn 15^e jaar waren geweest, heeft de angst voor eenzaamheid versterkt die al in de buik van mijn moeder was ontstaan door haar haat tegen mijn geboorte en leven.

Nu weet ik wel dat ieder van u een andere oorzaak heeft voor dat diepe gevoel van eenzaamheid. Maar ieder heeft de mogelijkheid te onderzoeken waar zijn/haar eenzaamheid vandaan komt. Durf er naar te kijken en het te onderzoeken. Durf het te omarmen. Ik kan u zeggen dat het ruimte en vooral rust geeft. Mijn oorzaak liep als een rode draad door mijn leven. Te veel is er gebeurd om op te schrijven. Het is ook niet meer van belang. Na de sessie was ik totaal opgebrand, helemaal leeg en schoon. Ik was meer dan een uur bezig geweest. Mijn ogen waren opgezwollen van alle pijn en verdriet wat er was uitgekomen. Mijn hoofd voelde leeg en barstte uit elkaar. Mijn mond was uitgedroogd. Echter de opluchting en de blijdschap over de angst die ik heb omhelsd en vastgehouden was zo groot dat al die ongemakken er niet toe deden. Maus en Irène waren één geheel geworden. We hebben elkaar vastgehouden, omhelst en geknuffeld. Mijn naam zal ik niet meer terugveranderen. Maus zal ik blijven. We zijn samengesmolten tot één persoon die er mag zijn. Die het waard is om het leven te omhelzen en die het waard is om gezien en gehoord te worden. Die het waard is om te leven.

Nu ik dit alles onder ogen heb durven zien kan ik het delen. Heel misschien kan mijn verhaal misschien één iemand helpen om dit diepe gevoel van eenzaamheid te overwinnen en net als ik gelukkig te worden met uzelf. Ik moet zeggen het is een heel rijk gevoel dat ik graag met u wil delen. © Maus Sturmer



Zo vrij als een vogel, bevrijdt van mijn angst.



Dagtekst van donderdag 11 april 2013.

"Een man die ten onrechte wordt beschuldigd gaat naar de gevangenis. Om er niet door verteerd te worden, moet hij in zichzelf iets zoeken wat sterker is dan al het andere, en dat is

de gedachte, de geest. Als hij daarin slaagt, ontdekt hij wat ware vrijheid betekent. Elke dag werkt hij aan zijn gedachten en gevoelens, zodat hij geen ongeduld, woede, noch haat ervaart, ·want juist die gedachten en gevoelens zijn de echte gevangenissen, en hij is de enige die uit deze gevangenissen kan ontsnappen. Niemand gaat door dit leven zonder ontbering en onrecht te verduren. De kosmische Intelligentie, die wil dat de mens sterk en vrij wordt, is onverbiddelijk. Zij heeft hem een wil, een hart, een verstand, een ziel en een geest gegeven en ze verwacht dat hij er gebruik van maakt. Maar wat doet hij ermee? Niet veel bijzonders en staat hij voor beproevingen, dan denkt hij dat hij arm en berooid is. Om de omvang en de waarde van wat hij bezit te meten, moet hij ertoe verplicht worden. Je dient er dus rekening

mee te houden dat je beproevingen zult moeten doorstaan, en ook al is dat niet de gevangenis, aanvaard de idee dat deze je de ware vrijheid en de echte rijkdom zullen doen ontdekken."

Omraam Mikhaël Aïvanhov


Mocht het u na het lezen van mijn verhaal niet lukken om de eenzaamheid los te laten, dan kunt u zich om hulp wenden tot Diane Ildiz - Sturmer mailadres: info@rids-balance.nl.