Ik ben er helemaal klaar mee

Vervolg op: Gevangen zitten uit angst voor eenzaamheid

Vanmorgen schreef ik onderstaande boodschap op mijn websites Brandeenkaarsje en Doe een wens: "Eindelijk God. Ik ben er helemaal klaar mee. Dit was net de vernedering die mij het laatste zetje gaf om te stoppen. Bedankt voor alle liefde, hulp en kracht die ik van U, de Meesters en de Engelen kreeg."

Het luchtte op. Ik kon er alleen maar dankbaar voor zijn en voor bedanken. ‘Ik ben er helemaal klaar mee.’ Magische woorden met groot gevolg.

Als je ex-relatie je zelfs in vriendschap blijft vernederen wordt het werkelijk tijd om te zeggen stop. Het gebeurde de laatste weken weer regelmatig. Steeds beweren dat hij met mij niet meer kon dansen en dat terwijl wij, op een paar paren na, het mooiste konden dansen op de vloer met een geheel eigen stijl die niemand bezat. In het begin konden wij ook niet jiven samen. We leerden het samen, omdat we dat beiden wilden. Dat hij nu ineens alleen maar met andere vrouwen rock en rol kan dansen is dus pure onwil, zeker nu de rugklachten voorbij zijn. Dit deed voor mij de deur dicht. Ik had dus een flinke klap in de rug nodig om te beseffen dat ik dit niet langer meer kon accepteren. Hoe ver kan een man zelfs in vriendschap met je gaan en hoe ver moet het komen voor jij als vrouw zegt? Stop. Genoeg. Het is over, ik ben helemaal klaar met je. Bij mij duurde dat weer veel te lang. Waarom? Omdat hij ook aardige kanten heeft? Of misschien niet eens besefte hoe hij mij steeds weer vernederde en pijn deed? Althans ik mag hopen dat hij het niet besefte, maar is dat wel zo? Of praat ik hem nog steeds goed? Ik laat de waarheid maar in het midden. Een ding is zeker. Ik was degene die het zo lang toeliet en niemand anders. Dus leg ik dit verhaal niet bij de ander, maar bij mijn eigen gevoel, want daar is dit verhaal voor bedoeld. Ieder mens stelt grenzen en ik was heel hardleers door mijn grenzen steeds meer te verleggen in mijn nadeel. Ik had een harde les nodig, voor ik besefte dat de uiteindelijke grens van mijn incasseringsvermogen was bereikt. 

Wat ik vertel is mijn verhaal met zijn visie en kijk hierop. Voor hem bestaat geen ander excuus dan dat ik jaloers, boos, wantrouwend, controlerend en belachelijk ben. Dat wil niet zeggen dat hij een slecht mens is, maar alleen helemaal op zichzelf gericht. Zo is hij zijn hele leven geweest. De jongste uit een gezin van zes kinderen en stront verwent door zijn oudere zussen.  Dat hij zijn hele leven zijn eigen leven heeft geleefd is logisch. Dat zijn partner daaronder geleden moet hebben is een keuze die zij heeft gemaakt, waar ik alleen maar respect voor kan hebben. Om zichzelf schoon te praten gebruikt hij mooie praatjes zoals bovenstaande  beschuldigingen. Je hoeft dan niet naar jezelf te kijken. Het is iets wat ik heel lang toegelaten heb. Al mijn vrienden hebben een hekel aan hem, maar accepteerden hem om mij. Dat er al meer dan een jaar geen relatie meer was waren ze blij om, maar dat ik niet van hem los kon komen en toch een paar maanden geleden weer op zijn vriendschapsvoorstel inging deed hen pijn. Dat ze mij niet lieten vallen maakt hen alleen maar tot echte vrienden die er voor je zijn in nood. Ik mag hopen en bidden dat ik er ook altijd voor hen zal zijn. Alleen zij, mijn kinderen en kleinkinderen zijn mijn liefde waard.

Waarom dat vriendschapsvoorstel, besef ik nu pas achteraf. Hij was door zijn rug gegaan, kon nauwelijks lopen, zitten of staan. Dan voel je je dodelijk eenzaam. Zeker als je gewend bent om vier tot vijf avonden per week te gaan dansen. Er is geen vrouw of vriend die naar je omkijkt. Ze bellen af en toe. Komen een enkele keer langs, maar er is niemand die voor jou zorgt of je gezelschap houdt in eenzame uren. Laat staan je boodschappen doet en natuurlijk was ik toch in de buurt. Ergens wist ik ook dat die vriendschap maar tijdelijk zou zijn. Als hij weer kon dansen zou hij me alleen maar nodig hebben voor zijn vrije avonden en daar was dansen blijkbaar niet bij inbegrepen. Daar had hij andere dames voor, kwam ik steeds meer achter.

Maar ja, hij had me nodig dus kwam ik toch weer op de proppen om gezelschapsdame te zijn, etc., want je kunt iemand niet in de steek laten. Het ging ook leuk de eerste maanden. We waren weer wat vaker bij elkaar. Hadden zelden ruzie en als het zover was dan was dat weer snel voorbij. Beiden zijn we dol op spelletjes, zoals kaarten, Yatzee of Rummicub. Gingen vaker samen fotograferen nu hij ook een goede camera had gekocht en het leek leuk te gaan. Tot hij langzamerhand weer probeerde te gaan dansen. Terwijl ik tijdens het dansen zat te hangen aan zo’n hoge tafel, danste hij er lustig met anderen op de rock en roll avonden op los. Na twee van die avonden had ik het wel gezien. De eerste klap kwam toen hij zelfs de dames met opgetrokken been onder zich door kon laten glijden. Ineens was op zo’n avond de rugpijn weg. De volgende dag wel tegen mij aanzeurend over pijn. Toen ik die avond wilde stijldansen beweerde hij dat hij niet mee kon om gewoon te gaan dansen door pijn in zijn rug. Hij wenste alleen mee te gaan onder strikte voorwaarden. Die voorwaarden waren dat hij bepaalde of hij wel of niet met mij wilde dansen. Ik weigerde en ben alleen gegaan. Het was voor mij al een druppel, maar nog net niet groot genoeg.

Afgelopen zaterdag vroeg hij opnieuw of ik mee ging naar een rock en rolavond, i.p.v. naar een gewone dansavond. Ik weigerde. Zijn behoefte om met andere vrouwen te dansen maken mij niet jaloers. Ik had geen behoefte als een muurbloempje aan tafel te zitten naast iemand die met iedereen wilde dansen, behalve met mij. Het is grof om iemand moedwillig te kwetsen. Zeker als dat iemand is die er altijd voor je is als je haar nodig hebt en die dol op dansen is. Iemand waarvan je weet dat ze niet meer naar dit soort avonden wil gaan door jouw gedrag. Ik was de rock en roll nog aan het leren, net als hij. We hadden het samen kunnen leren, maar hij vergooide nu alles wat waardevol was. Alleen mannen kunnen vrouwen vragen, andersom weigeren mannen jou gewoon als je het vraagt. Dat mag, maar het maakt dat jij aan de kant blijft zitten en daar kom ik niet voor naar een dansavond. Dan wil ik op de vloer staan, zoals we voorheen bijna de hele middag dansten. Om de hele avond daar te moeten zitten afwachten of iemand jou komt halen, terwijl mijnheer allerlei capriolen uit kan halen, om vervolgens de volgende dag bij mij blijft klagen dat zijn rug zo’n pijn doet, was voor mij de grens. Dan ook nog beweren dat ik jaloers ben op die dames, maakte duidelijk dat zijn ego letterlijk zo groot en egoistisch is dat ik nu een keuze moest maken.

Ik heb de keuze gemaakt en ben er helemaal klaar mee. Opnieuw is er een hoofdstuk door mij  afgesloten. Er is geen  ruimte meer in mijn hart voor welk brief- of telefonisch contact dan ook. Ik kan alleen maar wensen dat iemand die zo door en door op zichzelf is gericht toch nog het werkelijke geluk in zijn leven mag vinden. Per slot liet ik die vernederingen toe. Hij beseft niet eens dat het vernederingen zijn, of wel? Dat is nog de vraag, maar ik wil van het goede uitgaan. Wanneer hij vroeg of ik bij hem thuis kwam moest ik van tevoren vragen of hij heel misschien de kachel aan wilde maken, omdat het er altijd zo koud is. Dan kom je binnen en  blijkt het maar 16 graden te zijn. Wie voelt zich dan nog welkom? Als hij bij mij binnen kwam, waar het altijd 20 tot 21 graden is, bleef hij met zijn jas aan op de bank of zelfs aan de eettafel zitten met de woorden dat hij het koud had. Prompt draaide ik de verwarming nog een graadje hoger. Achteraf vraag ik me af of dit pesterijen waren of vernederingen. Beiden zijn even erg.

Met Diane, mijn dochter, ben ik gisteren wezen wandelen om hierover te praten. Mijn andere dochter wilde ik hiermee niet belasten, zij is ziek en heeft het zwaar genoeg zonder mijn zorgen en verdrietjes. Diane maakte me duidelijk dat ik afgelopen week wel het energiekoord tussen mijn ex vriend en mijzelf had verbroken, maar dat er nog een tweede verbinding was. Toen ik de eerste verbinding had verbroken en ik bij hem binnen kwam, kregen we prompt ruzie. Het verbreken had dus resultaat, al wist hij niet waarom die ruzie ontstond. Ik wist het wel, dit was het begin van het einde. (Voor diegene die niet begrijpen over welk koord ik het heb zal ik onderaan uitleg geven)

‘Zie jezelf  met deze tweede verbinding op een berg staan, mam,’ vertelde ze. ‘Op het spirituele vlak sta jij op een berg en ergens meer naar beneden hangt de ander nog steeds vast aan jouw energiekoord, terwijl hij niets van dit alles wil weten. Dat is nog een verbinding waarmee jullie elkaar vasthouden,’ vertelde Diane verder. ‘Je probeert hem steeds mee omhoog te trekken, ook al blijft hij tegenstribbelen.’ Ik dacht er heel diep over na en keek of ik zelf de verbinding kon vinden. Na de wandeling naar huis rijdende, bleek het veel eenvoudiger om het energiekoord tussen hem en mij te verbreken dan ik had gedacht. Op dat moment besefte ik letterlijk: “ Ik ben er helemaal klaar mee”. Er is totaal geen gevoel meer voor hem, het is over en uit. Steeds meer herhaalde ik die woorden, die letterlijk heel diep vanuit mijn ziel naar boven kwamen. Het ging over in een blij gezang. "Over en uit." Letterlijk al mij gevoel was verdwenen. Er was en is nog steeds geen boosheid, verdriet of teleurstelling dat hij mij opnieuw teleurgesteld en pijn gedaan had, al beweert hij natuurlijk van wel. Echter dat is zijn ego. Je kunt geen boosheid voelen voor iemand waar je geen gevoel meer voor hebt. Dat verdwijnt totaal, op hetzelfde moment dat jij klaar bent.

Om het duidelijker te maken besloot ik naar zijn huis te rijden. Voor de zekerheid zijn sleutel in een enveloppe gedaan om in de bus te gooien, voor het geval hij niet thuis was. Vanmorgen kreeg ik dus een prachtige mail dat het allemaal om jaloezie en boosheid draaide, etc. Het raakte me niet. Ik heb de mail weggegooid en alle oude mails die er nog stonden, uit mijn computer verwijderd. Opluchting en ruimte in mezelf is het enige wat ik nog voel. Ruimte om verder te kunnen. Nogmaals hij heeft ook enkele mooie kanten, alleen is zijn behoefte aan andere v rouwen zo groot om mee te dansen, dat ik niet meer mee telde. Behalve natuurlijk om op zijn vrije avonden er voor hem te zijn om een spelletje te doen of om mee te fietsen. Voor beiden had hij nog niemand anders gevonden tot nu toe. Ik kan alleen maar hopen dat hij nu gelukkig is met mijn beslissing en vooral blijft, nu er niemand meer is die hem opvangt als hij ziek is of iemand nodig heeft als gezelschapsdame. Ik ben niet degene die hier spijt van krijgt. Ik weet dat het geluk nu voor me klaar ligt. Ik hoef het alleen maar te aan te pakken op het moment dat het voor me staat.

Echte vrienden, zoals ik die heb, die je door dik en dun steunen en er altijd voor je zijn, kent hij niet. Je bent op een leeftijd dat je op een dag iets kunt gaan mankeren. Zeker hij met zijn zwakke rug. En wie van die dansvrouwen is er dan voor jou, kun je je afvragen. Echter dat vraag ik me niet meer af, omdat ik er niet meer zal zijn. Mijn nieuwe leven is zondagmiddag 14 april 2013 om 14.35 uur begonnen. Een hoofdstuk van acht jaar,  4 maanden, en 7 dagen, is gesloten. Het boek is dicht en wordt afgesloten met dit verhaal. Met mijn nieuwe verhalen wordt een nieuw boek geopend.

Een nieuw leven is begonnen. Een nieuwe liefde komt er aan nu ik klaar ben, omdat ik de moed heb gehad oud zeer af te sluiten. Daar geloof ik in. Ik ben dat waard. Mijn leven heb ik in eigen hand genomen. Is het toeval dat ik eergisteravond voor het slapen gaan figuurlijk een film voor mijn ogen voorbij zag gaan? Een film die allemaal poorten bevatte in alle vormen en maten. De poorten waren op één na allemaal open doorgangen. Op de film was een prachtige helde blauwe lucht te zien met bergen op de achtergrond. De film speelde zich af in Spanje of Mexico.De namen van die twee landen kwamen in mijn gedachten omhoog tijdens het kijken van de film. Het was een uitnodiging. Ik hoefde alleen maar die poorten onderdoor te lopen om een totaal andere wereld in te stappen. Een wereld vol liefde en genegenheid. Ieder mens heeft het in zich om zichzelf te veranderen. Mijn groei is er een geweest van acht jaar worstelen, zoals mijn hele leven een worsteling was om vooruit te komen. Het laatste stuk is voltooid. Mijn eigenwaarde heeft gewonnen van het toelaten van vernederingen. En dat alleen uit angst om maar niet alleen te zijn. Een dubbele overwinning na wat ik afgelopen week al had doorgemaakt. Daarom is het genoemd als vervolg op mijn verhaal ‘ Gevangen zitten door angst voor eenzaamheid.” Het is het afsluiten van 71 jaar worstelingen en overleven. Een nieuw leven heeft zich zondagmiddag geopenbaard om te groeien. Ik kan letterlijk zeggen;  "Ik ben opnieuw geboren."

Dankbaar ben ik voor mijn groei en vernieuwingen en de ander kan ik alleen maar toewensen dat ook hij een vernieuwing en groei mag doormaken. Een groei waarin elk mens mag ontdekken wat echt geluk en diepe liefde betekent. Voor mijn ex-vriend hoop ik dat hij dat ooit zal vinden.

Ik heb afgelopen week en gisteren alles gevonden wat ik nodig had. Liefde en geluk in mezelf. Een groot geschenk dat ik zal koesteren en vasthouden.  Mag ik u allen dit ook toewensen? Er bestaat niets mooiers in het leven dan gelukkig met jezelf te mogen zijn. En één ding is zeker, mijn angst voor eenzaamheid hoef ik niet meer weg te eten. Wat zal ik slank worden!!!! © Maus

Ik beloofde u een uitleg over het energiekoord. Op internet vond ik echter een prachtige beschrijving en uitleg op onderstaande website, waarin u alle antwoorden vind. Daarom deze link:  http://www.cathelijne.com/userfiles/file/Energiekoorden.pdf