Liefde is de bron van het leven, het is geven en ontvangen

Onderstaande dagtekst lezende komen opnieuw herinneringen boven die mij kracht gaven om door te gaan. De bron van het geloof. Met Berry ben ik vijftien keer verhuisd. Altijd dachten we het beter te krijgen en altijd weer moest hij voor maanden het ziekenhuis in en revalideren. Wat je probeerde op te bouwen werd vroegtijdig weer afgebroken. Nooit lieten we ons er onder krijgen. Er waren ergere dingen in het leven en een ander had het meestal zwaarder dan wij. Wij hadden onze eigen drie gezonde kinderen en daarnaast altijd wel een paar pleegkinderen in huis. Ondanks de armoede en het feit dat we nauwelijks rond konden komen was het een warm nest. Ik hoop ook altijd maar dat we onze eigen kinderen en ieder pleegkind iets mee hebben kunnen geven, ondanks dat ze het met onze leefwijze niet altijd eens waren. Maar welk kind is dat wel, bedenk ik dan.

In die jaren ontmoetten wij, goedgelovig als we waren, altijd weer mensen die misbruik maakten van ons geluk en armoede. Nee, ik moet het anders zeggen. Wij lieten ons misbruiken. Zo hadden we een buurman in Nijmegen die op gegeven moment 5000 gulden wilde lenen. Wij hadden het niet en besloten een lening te sluiten opdat hij was geholpen en met zijn belofte dat hij het netjes terug zou betalen. Voor ons beiden is een belofte altijd heilig geweest. Voor mij geldt dat nog steeds. Toch bleef in mijn gevoel de twijfel knagen of we er wel goed aan deden. De dag voor we het geld op konden nemen gebeurde er iets waardoor Berry en ik allebei wisten dat hij onbetrouwbaar was. We hadden een belofte gegeven om dat geld te lenen en twijfelden. Zou hij het ooit terugbetalen? Ieder wijzer mens zou hem laten stikken, echter wij niet. Gaven het geld, terwijl in ons hart wisten dat hij misschien nooit zou betalen. Wij konden die aflossing niet missen, maar toch. Een belofte was en is nog steeds iets  dat je nakomt. De man had kleine kinderen, echter wij ook. Tegen beter weten in en dom genoeg, werd het geld gegeven, zonder zelfs een verklaring te laten tekenen. Natuurlijk hebben we nooit één cent terug gezien.  Korte tijd later was het gezin met de noorderzon vertrokken en hadden wij het nakijken. Een paar maanden later moest Berry voor de zevende zware operatie naar het ziekenhuis. De zevende in 15 jaar, tevens de zwaarste. Het duurde meer dan een jaar voor hij weer op de been was. Inmiddels waren we opnieuw alles kwijt en kwamen voor het eerst in de bijstand. De lening hebben we in drie jaar afbetaald, maar dacht u dat we nu echt leergeld hadden betaald? We waren best hardleers. Geloofden mensen en hun verhalen. Er zijn meer goede dan slechte mensen op de wereld, daar blijf ik in geloven, ondanks alles. En altijd heb ik mij afgevraagd wat erger was. Het bedrog, wij waren niet de enigen die de dupe van zijn praktijken waren, of om altijd op de vlucht te moeten voor je schuldeisers. We hebben het gezin liefde gezonden in de hoop dat hij, de vader die de aanstichter was van alles, ooit in zou zien hoe fout hij bezig was. Dit alles kon wel pas nadat de boosheid was verwerkt. Uiteindelijk was het onze eigen schuld.

Jaren later hadden we aan een horeca bedrijfje wat geld overgehouden. Berry zag een klein boerderij hotelletje te pacht staan in Wezuperbrug. Het lag tijdens onze eerste kennismaking  stralend in de zon aan het kanaal. Een lange rij bomen langs de oprijlaan. Wij waren buitenmensen en gelijk verkocht. Het hotelletje lag midden in het land. De eerste buren woonden meer dan 100 mt. bij ons vandaag. Echter na het eerste gesprek met de eigenaars gaf mijn gevoel aan dat er iets niet klopte. Berry was er weg van en wilde zo graag dit hebben dat ik mijn gevoel opnieuw totaal opzij zette. We besloten het bedrijf over te nemen, maar niet voor wij de Amro bank lieten uitzoeken of alles wel klopte. Wij hadden nog wat geld nodig om te investeren. Een dag later belde de directeur van de bank dat alles in orde was. Nog twijfelde ik en vroeg de bank of zij echt alles hadden gecontroleerd. Volgens hen waren nergens problemen en vol plezier startten wij het bedrijfje.

U begrijpt het vast wel. Mijn gevoel had me voldoende gewaarschuwd en ik had niet geluisterd. De bank had namelijk niets gecontroleerd. De cijfers waren vervalst. Er was nauwelijks omzet. Hun hypotheekrente was maanden niet betaald en zij hadden het pand nooit aan ons mogen verhuren en de inventaris verkopen. Allemaal zaken die een bank uit hoort te zoeken, waar wij geen gegevens van krijgen. Ik heb me vaker afgevraagd of zij toevallig ook deze bank erbij hadden en er vriendjespolitiek in het spel is geweest.

Erger was dat ik vijf maanden later vroeg in de ochtend werd gebeld door een notaris, nadat een week tevoren een man van de ING was geweest voor informatie. Deze bankmanager wist niet eens dat de eigenaars weg waren. Zij hadden vijf maanden hun hypotheek niet betaald, daarom kwam hij praten. Dat wij er nu inzaten en hen vijftigduizend gulden hadden betaald, maakte geen onderscheid. De notaris deelde ons mede dat wij er binnen twee maanden uitgezet werden en het pand openbaar geveild. Berry zag het allemaal niet meer zitten en mijn woorden: “als hier een deur sluit opent zich daar een venster’ hielpen hem niet. Van alles deden we om te voorkomen dat we er uit moesten. Echter ons geld hadden de eigenaars al weggesluisd. We konden het pand niet zelf meer kopen en bleven zonder één cent van de ene dag op de andere zitten.

Op zoek naar een ander huis, zodat we in ieder geval konden wonen, was een nog grotere ramp. De woningbouw weigerde ons een woning te geven. Volgens hen waren we hokkers en niet getrouwd. Moesten eerst maar eens het trouwboekje overleggen. Berry had inmiddels zijn eerste hartinfarct gekregen, net tijdens de Pasen en het druk was in de zaak. Mijn oudste dochter, toen 16 jaar, nam de keuken over en met veel burenhulp, die direct op kwamen draven toen ze de ziekenwagen weg zagen rijden, hebben we ons erdoor geslagen. We kregen twee maanden om te verhuizen. Moesten de inventaris achterlaten, die van de bank bleek te zijn, maar wel door ons al gedeeltelijk betaald. Inmiddels had ik de AMRO bank gebeld, die had nagelaten om inlichtingen in te winnen. Ik moet zeggen van hun kant hebben zij alles gedaan om goed te maken wat fout was gegaan. Zij hielpen ons aan een eerste klas advocaat. Onze schuld bij hen werd kwijtgescholden. Echter de gevolgen waren niet meer weg te poetsen. Er bleef nog genoeg schuld over naast alle ellende.

In de laatste twee weken voor wij er uit moesten belde mijn zwager of we met een groep vrienden een paar dagen mee gingen kamperen. Dan hadden we even iets anders voor ogen. Tijdens die dagen in Hoensbroek kreeg onze oudste dochter een acute blindedarmontsteking. Een ongeluk komt nooit alleen. Ze moest tien dagen in het ziekenhuis blijven. We besloten dat Berry met onze zoon van negen in de tent op de camping zou blijven om dagelijks naar het ziekenhuis te gaan. Ik zou met de jongste dochter het huis leeghalen. Er was al heel veel ingepakt. Heel veel hulp kreeg ik van de buren. Men hielp verhuizen en alles mocht opgeslagen worden op een van de hooizolders, zodat we daar geen omkijken naar hadden. Wat nu……., vroeg ik me nu ook wanhopig af en bad om hulp. Voor ik terug ging naar Hoensbroek moest ik rustig zijn. Berry had het al moeilijk genoeg met zijn hartproblemen en oorlogssyndromen van het Jappenkamp. Eén moest sterk blijven. Waar moesten we heen? Geen huis, alleen twee tenten. Ik besloot terug te gaan naar de tent in Hoensbroek en bleef hulp vragen. Op advies van Joodse vrienden vroegen wij voor Berry bij Pelita een oorlogsuitkering aan. Het heeft negen maanden geduurd voor hij een kleine bijdrage kreeg.

Vijf dagen later mocht de dochter naar huis onder voorwaarde dat zij niet in de tent terecht kwam. Vrienden belden ons uit Capelle aan de IJssel dat zij bij hen terecht kon en dat er in ieder geval tijdelijk werk voor mij was in een friettent waar Berry mij bij kon helpen zonder inspanningen te leveren. We namen het met beide handen aan. Verhuisden de tenten naar de dichtstbijzijnde camping in Gouda in de hoop een oplossing te vinden voor het woonprobleem. De kinderen moesten zo snel mogelijk weer naar school. In Gouda was de enige keramiekopleiding en de jongste dochter wilde die volgen. De oudste dochter vond met behulp van andere vrienden uit Gouda een baan. We besloten een huis in Gouda aan te vragen, maar werden geweigerd. Woonden inmiddels al een maand in twee tenten met hond en papegaai. Hadden over beide tenten heen een extra zeil gespannen om meer leefruimte te creëren met een grote eettafel. De gemeente had ons wel een maatschappelijk werkster toegewezen, die van alles regelde tot inkomen toe, maar niets voor elkaar kreeg wat wonen betrof. Het werk was maar van tijdelijke aard geweest ter overbrugging had het financieel even geholpen. Er was één persoon bij de gemeente Gouda die steeds weer zei dat als het aan hem lag, wij nooit een huis zouden krijgen. Inmiddels hadden de kranten al vol gestaan over ons gezin en waren we zo’n beetje het middelpunt geworden van alle zomeredities, die niets anders te schrijven hadden.

De tijd verstreek. Bijna vier maanden regen en zomerstormen afgewisseld met wat mooie dagen, deed zelfs mijn optimisme slinken naar nul. Na opnieuw een nacht storm bleek het zeil welke de twee tenten overlapte totaal aan flarden gescheurd. Ik belde de brandweer die eerst niet wilde komen. Echter toen zij hoorden dat de tent ons huis was kwam men met groot geschut. De weg naar de camping ‘het Goudse Hout’ werden aan beide kanten afgezet en er werd een betere overkapping gemaakt dan er was geweest. Men was een en al behulpzaamheid.

Elke buitenlander die ons land destijds binnen kwam kreeg een woning en inrichting en wij bleven in de tent zitten door tegenwerking van één ambtenaar. Zijn naam ben ik vergeten, zijn gezicht en grijns zal ik nooit vergeten. Ik schreef in wanhoop de koningin en legde alles uit. Binnen een week stond haar hoogste ambtenaar persoonlijk in de tent en hielp mij om twee procedures te starten tegen de gemeente Gouda. Een AROB procedure en een bij de raad van State. We kregen de beste advocaat toegewezen, maar volgens hem was ik zelf de beste advocaat met mijn verhaal. We wonnen beide procedures en na zes maanden in storm en regen met af en toe wat zon doorgebracht te hebben kregen we een flat toegewezen. Op de trappen van de raad van State, na afloop van de procedure, zei dezelfde ambtenaar die ons zo tegenwerkte nog: ‘Als het aan mij ligt krijg je geen huis.’ Zijn blik was vol haat en waarom? Ik kende de man niet, had ook nooit iets met hem van doen gehad, alleen een huis gevraagd. Afijn, we kregen uiteindelijk een flat toegewezen en genoten van elke seconde. In een huis wonen is nooit meer een gewoonte geworden, maar een kostbaarheid. Het is je thuis. Het is warmte en geborgenheid.

Gek hè, je leest een verhaal van de Omraam over de bron en dan komt het tot een stukje levensverhaal. Het is maar een klein stukje van ons leven dat ik nu heb beschreven. Ons leven is zwaar, maar altijd mooi geweest door de liefde voor elkaar, zelfs in de moeilijkste tijden. Moeilijkheden waren er veel in ons leven, heel veel. Echter de liefde voor elkaar is de bron van alles geweest. Het overwint elke berg, want samen ben je sterk en krachtig. Kun je alles aan wat het leven jou geeft om lessen te leren. Van niets in mijn leven heb ik spijt. Geen enkele fout hebben we elkaar verweten of kwalijk genomen. We maakten ze beiden en accepteerden en respecteerden dat. En dat is wat ik ieder van u mee wil geven. Neem elkaar zoals je bent, geniet van elkaar, elke seconde in het leven, ondanks alle tegenslagen in het leven. Die zijn allemaal te overwinnen. Liefde is de bron van het leven, geniet ervan. Drink die beker tot op de bodem leeg tot de laatste druppel. © Maus

Dagtekst van vrijdag 19 april 2013.

"Wat een diep en betekenisvol symbool is dat van de bron! Waarom? Omdat ze blijft opwellen en stromen. En deze bron in ons die nooit mag ophouden met opborrelen en stromen, zuiver en kristalhelder, dat is de liefde. Wat ons ook overkomt, en wat we ook doen, niets mag ooit onze bron beletten te stromen. Hoeveel personen beslissen niet om zich voor de anderen af te sluiten als ze ontdekken bedrogen te zijn! Doe dat nooit! Ook al heeft men je bedrogen, daarvoor stroomde in ieder geval je bron en jij was de eerste die van deze liefde die in je stroomde, profiteerde. Het is niet zo erg bedrogen te worden, het is belangrijker dat de liefde in je woont. Dus, wat de teleurstellingen, de bitterheid en beproevingen ook zijn, laat je bron stromen: juist zij zal je weer vreugde, inspiratie en kracht
geven."  Omraam Mikhaël Aïvanhov

Liefde geneest, liefde is rijkdom, liefde zit in kleine dingen

Sinds mijn definitieve beslissing en de daarbij horende innerlijke verandering, is het alsof al mijn cellen zich vernieuwend open stellen. Niet alleen is de liefde voor mezelf naar buiten getreden, welke warmte en troost geeft, maar tevens heeft het grote veranderingen teweeg gebracht. Het voelen en horen is nog sterker geworden, al twijfel ik soms of het niet mijn eigen antwoorden zijn die ik ontvang op mijn vragen. Innerlijk weet ik dat dit niet zo is. Je kunt niet iets zeggen en het antwoord al binnen krijgen voor je bent uitgesproken. Dat gebeurt alleen als er werkelijk met de andere Zijde contact is. Iets nieuws is ook dat ik al een paar maal geestelijk contact heb gekregen met iemand die ik nauwelijks ken. Toch probeer ik hier afstand van te houden. Het gebeurt onbewust en ik heb geen flauw idee of de ander dit ook zo voelt. 

Iets anders gebeurde vanmorgen tijdens het lezen van een wanhopige brief op mijn website ‘brieven aan God’. Normaal reageer ik hier zelden op, nu werd ik min of meer gedwongen. Tegelijkertijd zag ik ook dingen, die ik eigenlijk moest schrijven aan de schrijfster, maar dit toch niet deed. Niemand heeft mij om raad gevraagd. De brief was aan God geschreven en ik ben God niet. Ik heb geschreven en het antwoord summier gehouden. Ongevraagd mag een medium niets zeggen aan de ander en daar heb ik mij aan gehouden. Het was een kort antwoord op de brief aan God waarin ik uit kon leggen waarom sommige dingen in het leven anders lopen dan wij zouden willen. Het wil echter wel zeggen dat het paranormaal gedeelte in mezelf nog sterker is geworden in korte tijd, dat ik zelfs door brieven heen kan kijken.

Nu is het niet de bedoeling dat mensen ineens hun problemen aan mij moeten schrijven, daar is geen tijd voor. Ik zou dag en nacht aan de computer moeten zitten en nooit meer aan mezelf toe komen. Ik zou de natuur niet meer kunnen zien, waar ik mijn energie uithaal. Mijn foto’s niet meer kunnen maken, wat voor mij totale ontspanning is. Ik zal ze dus niet kunnen beantwoorden. Het is echter een verbazingwekkende ontdekking, die ik gewoon wil delen. Ik weet ook niet waartoe dit gaat leiden, kan het geheel niet overzien. Zou het met de liefde voor mezelf te maken hebben, zoals de omraam hieronder schrijft, die zich in mij heeft geopenbaard? Misschien wel. Ook dat was een ontdekking die een totaal vernieuwende uitwerking op me heeft.  Ik kan ieder mens toewensen dat hij of zij van zichzelf leert houden. ( lees: http://levensverhalenvanjouenmij.blogspot.com/). Ik had er wel heel lang voor nodig om te ontdekken dat Liefde voor jezelf je tot een rijk mens maakt. Ik kan alleen maar hopen dat anderen dit op jongere leeftijd mogen ontdekken, omdat het je leven rijker maakt. Dit is met geen geld te betalen.

Velen denken dat geld het belangrijkste in het leven is. Je hebt het nodig om te leven of zelfs te overleven. En toch….., misschien is het dom, heb ik mijn hele leven geloofd dat geld hebben alleen maar een toegift is. Een basis inkomen hebben we in Nederland vrijwel allemaal, ook ik. Echter als de liefde ontbreekt ben je de armste mens op de wereld, althans dat is mijn mening, die ik echt niet wil opdringen aan een ander. Het is mijn gevoel en mijn weten. Op de moeilijkste momenten in mijn leven, wanneer ik soms niet eens wist hoe de volgende dag een brood te kopen voor mijn kinderen, kwam er altijd onverwachte hulp. Ik geloofde daarin, bad en kreeg. Mijn hele leven heb ik financieel aan de mindere kant gezeten. Genoten van elk extraatje dat ik mocht ontvangen. Maar ik bezat het grootste geschenk; Liefde. Toen die wegviel was er niets meer om voor te leven, dacht ik. Nu 16 jaar later heb ik geleerd dat er zoveel is om voor te leven. Liefde voor mezelf, een rijkdom die ik afgelopen week mocht ontdekken. Opnieuw voel ik mij een rijk mens.

Ik kijk naar wat ik kan en bezit en niet naar wat ik niet heb, omdat dit niet belangrijk is. Ik heb natuurlijk mijn wensenlijstje, net als ieder van u. Maar stel dat ik niets meer te wensen had, zou mijn leven dan niet armer zijn dan nu? Berry zei altijd; ‘een mens die niets meer heeft te wensen is een arm mens.’ Evenals hij vaak zei dat ‘hoe meer geld hoe gieriger.’ Gelukkig heb ik pas nog ervaren dat dit niet altijd zo hoeft te zijn. Aan de andere kant heb ik ook ervaren dat sommigen dit wel zijn. Liefde en geld niet of nauwelijks kunnen delen. Deze mensen zijn armer dan ik ben, bedenk ik dan. Delen is toch het mooiste wat er is, al moet je hierin ook selectief zijn. Als iemand misbruik van je maakt door steeds te nemen en niets terug te geven komt toch het woordje klaplopen naar boven. Zelf veel bezitten en teren op anderen is geen mooie deugd. Maar is het aan mij te oordelen, kun je vragen? Nee, dat niet. Echter ik kan wel zeggen stop. Mijn huis is voor jou gesloten. Het zijn levenservaringen waarin je zelf mag beslissen wie en wat wel en niet goed voor je voelt.

Eén ding is zeker. Liefde geneest, liefde is de grootste rijkdom welke een mens geschonken kan krijgen. Liefde is het waard om voor te knokken. Liefde is een allesomvattend geheel. Zonder liefde is het bestaan nauwelijks te dragen. U hoeft hier niet in te geloven, het is mijn ervaring en mijn geloof dat ik uitdraag en door wil geven.

Heb je het moeilijk in een relatie of huwelijk? Kijk dan eens opnieuw naar elkaar als je samen bent en kijk dan terug hoe het voelde toen je samen begon. Heel misschien ontdek je dat er meer liefde en gevoel zit dan je hebt beseft. Blaas het nieuw leven in, grijp nieuwe kansen om de liefde weer te laten bloeien, want als het er niet meer is, ben je straatarm. Ben ik een idealist, dat ik hierin geloof? Nee, ik heb het in mijn leven ervaren en hoop het nog een tweede keer tegen te mogen komen, daar geloof ik in. Geloof in liefde en neem van mij aan dat vanaf dat moment het leven beter wordt. © Maus

Waar liefde toe in staat is, durft liefde ook te beproeven.
William Shakespeare

Dagtekst van donderdag 18 april 2013.

"De verstandelijke vermogens van de mens zijn niet uitsluitend het gevolg van zijn studie, zijn gedachten, maar ook het gevolg van de goede of slechte staat van alle cellen van zijn fysiek organisme. Hij moet dan ook aandachtig waken over de kwaliteit van zijn fysieke, maar ook van zijn psychisch voedsel (gewaarwordingen, gevoelens, verlangens, gedachten), want zo zal hij ontvankelijk zijn voor de grootste openbaringen. Evenzo brengen alle harmonieuze gebaren, die hij liefdevol, bewust en overtuigd probeert te maken, in zijn lichaam een ​​stroom op gang die, terwijl deze door zijn cellen gaat, hen zo magnetiseert, dat ze op de juiste manier worden gepolariseerd. De polarisatie is een van de fundamentele wetten van het leven. Alles wat bestaat, heeft een positieve en een negatieve pool. In ideale omstandigheden gehoorzamen onze cellen aan deze wet, de positieve pool van elke cel richt zich naar de negatieve pool van de cel ernaast en zo verder… Hoeveel stoornissen en aandoeningen komen niet voort uit cellen die niet meer correct gepolariseerd zijn! Die stoornissen en aandoeningen genezen door het magnetisme. En wat is het ware magnetisme? De liefde."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Ik ben er helemaal klaar mee

Vervolg op: Gevangen zitten uit angst voor eenzaamheid

Vanmorgen schreef ik onderstaande boodschap op mijn websites Brandeenkaarsje en Doe een wens: "Eindelijk God. Ik ben er helemaal klaar mee. Dit was net de vernedering die mij het laatste zetje gaf om te stoppen. Bedankt voor alle liefde, hulp en kracht die ik van U, de Meesters en de Engelen kreeg."

Het luchtte op. Ik kon er alleen maar dankbaar voor zijn en voor bedanken. ‘Ik ben er helemaal klaar mee.’ Magische woorden met groot gevolg.

Als je ex-relatie je zelfs in vriendschap blijft vernederen wordt het werkelijk tijd om te zeggen stop. Het gebeurde de laatste weken weer regelmatig. Steeds beweren dat hij met mij niet meer kon dansen en dat terwijl wij, op een paar paren na, het mooiste konden dansen op de vloer met een geheel eigen stijl die niemand bezat. In het begin konden wij ook niet jiven samen. We leerden het samen, omdat we dat beiden wilden. Dat hij nu ineens alleen maar met andere vrouwen rock en rol kan dansen is dus pure onwil, zeker nu de rugklachten voorbij zijn. Dit deed voor mij de deur dicht. Ik had dus een flinke klap in de rug nodig om te beseffen dat ik dit niet langer meer kon accepteren. Hoe ver kan een man zelfs in vriendschap met je gaan en hoe ver moet het komen voor jij als vrouw zegt? Stop. Genoeg. Het is over, ik ben helemaal klaar met je. Bij mij duurde dat weer veel te lang. Waarom? Omdat hij ook aardige kanten heeft? Of misschien niet eens besefte hoe hij mij steeds weer vernederde en pijn deed? Althans ik mag hopen dat hij het niet besefte, maar is dat wel zo? Of praat ik hem nog steeds goed? Ik laat de waarheid maar in het midden. Een ding is zeker. Ik was degene die het zo lang toeliet en niemand anders. Dus leg ik dit verhaal niet bij de ander, maar bij mijn eigen gevoel, want daar is dit verhaal voor bedoeld. Ieder mens stelt grenzen en ik was heel hardleers door mijn grenzen steeds meer te verleggen in mijn nadeel. Ik had een harde les nodig, voor ik besefte dat de uiteindelijke grens van mijn incasseringsvermogen was bereikt. 

Wat ik vertel is mijn verhaal met zijn visie en kijk hierop. Voor hem bestaat geen ander excuus dan dat ik jaloers, boos, wantrouwend, controlerend en belachelijk ben. Dat wil niet zeggen dat hij een slecht mens is, maar alleen helemaal op zichzelf gericht. Zo is hij zijn hele leven geweest. De jongste uit een gezin van zes kinderen en stront verwent door zijn oudere zussen.  Dat hij zijn hele leven zijn eigen leven heeft geleefd is logisch. Dat zijn partner daaronder geleden moet hebben is een keuze die zij heeft gemaakt, waar ik alleen maar respect voor kan hebben. Om zichzelf schoon te praten gebruikt hij mooie praatjes zoals bovenstaande  beschuldigingen. Je hoeft dan niet naar jezelf te kijken. Het is iets wat ik heel lang toegelaten heb. Al mijn vrienden hebben een hekel aan hem, maar accepteerden hem om mij. Dat er al meer dan een jaar geen relatie meer was waren ze blij om, maar dat ik niet van hem los kon komen en toch een paar maanden geleden weer op zijn vriendschapsvoorstel inging deed hen pijn. Dat ze mij niet lieten vallen maakt hen alleen maar tot echte vrienden die er voor je zijn in nood. Ik mag hopen en bidden dat ik er ook altijd voor hen zal zijn. Alleen zij, mijn kinderen en kleinkinderen zijn mijn liefde waard.

Waarom dat vriendschapsvoorstel, besef ik nu pas achteraf. Hij was door zijn rug gegaan, kon nauwelijks lopen, zitten of staan. Dan voel je je dodelijk eenzaam. Zeker als je gewend bent om vier tot vijf avonden per week te gaan dansen. Er is geen vrouw of vriend die naar je omkijkt. Ze bellen af en toe. Komen een enkele keer langs, maar er is niemand die voor jou zorgt of je gezelschap houdt in eenzame uren. Laat staan je boodschappen doet en natuurlijk was ik toch in de buurt. Ergens wist ik ook dat die vriendschap maar tijdelijk zou zijn. Als hij weer kon dansen zou hij me alleen maar nodig hebben voor zijn vrije avonden en daar was dansen blijkbaar niet bij inbegrepen. Daar had hij andere dames voor, kwam ik steeds meer achter.

Maar ja, hij had me nodig dus kwam ik toch weer op de proppen om gezelschapsdame te zijn, etc., want je kunt iemand niet in de steek laten. Het ging ook leuk de eerste maanden. We waren weer wat vaker bij elkaar. Hadden zelden ruzie en als het zover was dan was dat weer snel voorbij. Beiden zijn we dol op spelletjes, zoals kaarten, Yatzee of Rummicub. Gingen vaker samen fotograferen nu hij ook een goede camera had gekocht en het leek leuk te gaan. Tot hij langzamerhand weer probeerde te gaan dansen. Terwijl ik tijdens het dansen zat te hangen aan zo’n hoge tafel, danste hij er lustig met anderen op de rock en roll avonden op los. Na twee van die avonden had ik het wel gezien. De eerste klap kwam toen hij zelfs de dames met opgetrokken been onder zich door kon laten glijden. Ineens was op zo’n avond de rugpijn weg. De volgende dag wel tegen mij aanzeurend over pijn. Toen ik die avond wilde stijldansen beweerde hij dat hij niet mee kon om gewoon te gaan dansen door pijn in zijn rug. Hij wenste alleen mee te gaan onder strikte voorwaarden. Die voorwaarden waren dat hij bepaalde of hij wel of niet met mij wilde dansen. Ik weigerde en ben alleen gegaan. Het was voor mij al een druppel, maar nog net niet groot genoeg.

Afgelopen zaterdag vroeg hij opnieuw of ik mee ging naar een rock en rolavond, i.p.v. naar een gewone dansavond. Ik weigerde. Zijn behoefte om met andere vrouwen te dansen maken mij niet jaloers. Ik had geen behoefte als een muurbloempje aan tafel te zitten naast iemand die met iedereen wilde dansen, behalve met mij. Het is grof om iemand moedwillig te kwetsen. Zeker als dat iemand is die er altijd voor je is als je haar nodig hebt en die dol op dansen is. Iemand waarvan je weet dat ze niet meer naar dit soort avonden wil gaan door jouw gedrag. Ik was de rock en roll nog aan het leren, net als hij. We hadden het samen kunnen leren, maar hij vergooide nu alles wat waardevol was. Alleen mannen kunnen vrouwen vragen, andersom weigeren mannen jou gewoon als je het vraagt. Dat mag, maar het maakt dat jij aan de kant blijft zitten en daar kom ik niet voor naar een dansavond. Dan wil ik op de vloer staan, zoals we voorheen bijna de hele middag dansten. Om de hele avond daar te moeten zitten afwachten of iemand jou komt halen, terwijl mijnheer allerlei capriolen uit kan halen, om vervolgens de volgende dag bij mij blijft klagen dat zijn rug zo’n pijn doet, was voor mij de grens. Dan ook nog beweren dat ik jaloers ben op die dames, maakte duidelijk dat zijn ego letterlijk zo groot en egoistisch is dat ik nu een keuze moest maken.

Ik heb de keuze gemaakt en ben er helemaal klaar mee. Opnieuw is er een hoofdstuk door mij  afgesloten. Er is geen  ruimte meer in mijn hart voor welk brief- of telefonisch contact dan ook. Ik kan alleen maar wensen dat iemand die zo door en door op zichzelf is gericht toch nog het werkelijke geluk in zijn leven mag vinden. Per slot liet ik die vernederingen toe. Hij beseft niet eens dat het vernederingen zijn, of wel? Dat is nog de vraag, maar ik wil van het goede uitgaan. Wanneer hij vroeg of ik bij hem thuis kwam moest ik van tevoren vragen of hij heel misschien de kachel aan wilde maken, omdat het er altijd zo koud is. Dan kom je binnen en  blijkt het maar 16 graden te zijn. Wie voelt zich dan nog welkom? Als hij bij mij binnen kwam, waar het altijd 20 tot 21 graden is, bleef hij met zijn jas aan op de bank of zelfs aan de eettafel zitten met de woorden dat hij het koud had. Prompt draaide ik de verwarming nog een graadje hoger. Achteraf vraag ik me af of dit pesterijen waren of vernederingen. Beiden zijn even erg.

Met Diane, mijn dochter, ben ik gisteren wezen wandelen om hierover te praten. Mijn andere dochter wilde ik hiermee niet belasten, zij is ziek en heeft het zwaar genoeg zonder mijn zorgen en verdrietjes. Diane maakte me duidelijk dat ik afgelopen week wel het energiekoord tussen mijn ex vriend en mijzelf had verbroken, maar dat er nog een tweede verbinding was. Toen ik de eerste verbinding had verbroken en ik bij hem binnen kwam, kregen we prompt ruzie. Het verbreken had dus resultaat, al wist hij niet waarom die ruzie ontstond. Ik wist het wel, dit was het begin van het einde. (Voor diegene die niet begrijpen over welk koord ik het heb zal ik onderaan uitleg geven)

‘Zie jezelf  met deze tweede verbinding op een berg staan, mam,’ vertelde ze. ‘Op het spirituele vlak sta jij op een berg en ergens meer naar beneden hangt de ander nog steeds vast aan jouw energiekoord, terwijl hij niets van dit alles wil weten. Dat is nog een verbinding waarmee jullie elkaar vasthouden,’ vertelde Diane verder. ‘Je probeert hem steeds mee omhoog te trekken, ook al blijft hij tegenstribbelen.’ Ik dacht er heel diep over na en keek of ik zelf de verbinding kon vinden. Na de wandeling naar huis rijdende, bleek het veel eenvoudiger om het energiekoord tussen hem en mij te verbreken dan ik had gedacht. Op dat moment besefte ik letterlijk: “ Ik ben er helemaal klaar mee”. Er is totaal geen gevoel meer voor hem, het is over en uit. Steeds meer herhaalde ik die woorden, die letterlijk heel diep vanuit mijn ziel naar boven kwamen. Het ging over in een blij gezang. "Over en uit." Letterlijk al mij gevoel was verdwenen. Er was en is nog steeds geen boosheid, verdriet of teleurstelling dat hij mij opnieuw teleurgesteld en pijn gedaan had, al beweert hij natuurlijk van wel. Echter dat is zijn ego. Je kunt geen boosheid voelen voor iemand waar je geen gevoel meer voor hebt. Dat verdwijnt totaal, op hetzelfde moment dat jij klaar bent.

Om het duidelijker te maken besloot ik naar zijn huis te rijden. Voor de zekerheid zijn sleutel in een enveloppe gedaan om in de bus te gooien, voor het geval hij niet thuis was. Vanmorgen kreeg ik dus een prachtige mail dat het allemaal om jaloezie en boosheid draaide, etc. Het raakte me niet. Ik heb de mail weggegooid en alle oude mails die er nog stonden, uit mijn computer verwijderd. Opluchting en ruimte in mezelf is het enige wat ik nog voel. Ruimte om verder te kunnen. Nogmaals hij heeft ook enkele mooie kanten, alleen is zijn behoefte aan andere v rouwen zo groot om mee te dansen, dat ik niet meer mee telde. Behalve natuurlijk om op zijn vrije avonden er voor hem te zijn om een spelletje te doen of om mee te fietsen. Voor beiden had hij nog niemand anders gevonden tot nu toe. Ik kan alleen maar hopen dat hij nu gelukkig is met mijn beslissing en vooral blijft, nu er niemand meer is die hem opvangt als hij ziek is of iemand nodig heeft als gezelschapsdame. Ik ben niet degene die hier spijt van krijgt. Ik weet dat het geluk nu voor me klaar ligt. Ik hoef het alleen maar te aan te pakken op het moment dat het voor me staat.

Echte vrienden, zoals ik die heb, die je door dik en dun steunen en er altijd voor je zijn, kent hij niet. Je bent op een leeftijd dat je op een dag iets kunt gaan mankeren. Zeker hij met zijn zwakke rug. En wie van die dansvrouwen is er dan voor jou, kun je je afvragen. Echter dat vraag ik me niet meer af, omdat ik er niet meer zal zijn. Mijn nieuwe leven is zondagmiddag 14 april 2013 om 14.35 uur begonnen. Een hoofdstuk van acht jaar,  4 maanden, en 7 dagen, is gesloten. Het boek is dicht en wordt afgesloten met dit verhaal. Met mijn nieuwe verhalen wordt een nieuw boek geopend.

Een nieuw leven is begonnen. Een nieuwe liefde komt er aan nu ik klaar ben, omdat ik de moed heb gehad oud zeer af te sluiten. Daar geloof ik in. Ik ben dat waard. Mijn leven heb ik in eigen hand genomen. Is het toeval dat ik eergisteravond voor het slapen gaan figuurlijk een film voor mijn ogen voorbij zag gaan? Een film die allemaal poorten bevatte in alle vormen en maten. De poorten waren op één na allemaal open doorgangen. Op de film was een prachtige helde blauwe lucht te zien met bergen op de achtergrond. De film speelde zich af in Spanje of Mexico.De namen van die twee landen kwamen in mijn gedachten omhoog tijdens het kijken van de film. Het was een uitnodiging. Ik hoefde alleen maar die poorten onderdoor te lopen om een totaal andere wereld in te stappen. Een wereld vol liefde en genegenheid. Ieder mens heeft het in zich om zichzelf te veranderen. Mijn groei is er een geweest van acht jaar worstelen, zoals mijn hele leven een worsteling was om vooruit te komen. Het laatste stuk is voltooid. Mijn eigenwaarde heeft gewonnen van het toelaten van vernederingen. En dat alleen uit angst om maar niet alleen te zijn. Een dubbele overwinning na wat ik afgelopen week al had doorgemaakt. Daarom is het genoemd als vervolg op mijn verhaal ‘ Gevangen zitten door angst voor eenzaamheid.” Het is het afsluiten van 71 jaar worstelingen en overleven. Een nieuw leven heeft zich zondagmiddag geopenbaard om te groeien. Ik kan letterlijk zeggen;  "Ik ben opnieuw geboren."

Dankbaar ben ik voor mijn groei en vernieuwingen en de ander kan ik alleen maar toewensen dat ook hij een vernieuwing en groei mag doormaken. Een groei waarin elk mens mag ontdekken wat echt geluk en diepe liefde betekent. Voor mijn ex-vriend hoop ik dat hij dat ooit zal vinden.

Ik heb afgelopen week en gisteren alles gevonden wat ik nodig had. Liefde en geluk in mezelf. Een groot geschenk dat ik zal koesteren en vasthouden.  Mag ik u allen dit ook toewensen? Er bestaat niets mooiers in het leven dan gelukkig met jezelf te mogen zijn. En één ding is zeker, mijn angst voor eenzaamheid hoef ik niet meer weg te eten. Wat zal ik slank worden!!!! © Maus

Ik beloofde u een uitleg over het energiekoord. Op internet vond ik echter een prachtige beschrijving en uitleg op onderstaande website, waarin u alle antwoorden vind. Daarom deze link:  http://www.cathelijne.com/userfiles/file/Energiekoorden.pdf

Bedankt lieve mensen

 

Vol warmte in mijn hart heb ik afgelopen dagen alle reacties gelezen op mijn verhaal "Gevangen zitten uit angst voor eenzaamheid." Ik krijg vaker reacties, maar nimmer zoveel als op dit artikel. Misschien omdat we allemaal een stukje eenzaamheid met ons meedragen. Je kunt in zoveel dingen eenzaam zijn of je eenzaam voelen.

Ieder mens krijgt een stukje beleg op zijn boterham of noem het een stukje koek. De één wat minder dan de ander. Mijn stukje koek in het leven was misschien miniem. Daarentegen kreeg ik bij dit alles 33 jaar lang een grote liefde toebedeeld, die menigeen misschien nooit mocht leren kennen. Ik ben ondanks alles een rijke vrouw, omdat ik ontdekt heb dat ik kan en mag schrijven over mijn leven om anderen weer te helpen. Naast dat schrijven krijg ik de kans om te fotograferen en kleine filmpjes te maken op You tube. Dat ik nu de liefde aan mezelf kan geven, daardoor ook kies voor wat voor mij goed is, is een groot geschenk. Ik kan er alleen maar dankbaar voor zijn.

Ik wens u allen een prachtige dag toe vol liefde, geluk en zonneschijn in uw hart, hoe slecht het weer vandaag ook zal zijn. Geniet van elke seconde, elke minuut, elk uur en bedenkt dat er altijd iets of iemand is waar u zich tot kan wenden als het even moeilijk wordt. Stap uit uw eigen gevangenis, hoeveel pijn dat ook kost. Het levert alles op en is het waard. U bent het waard. Dit aapje is het voorbeeld hoe triest en eenzaam een gevangenis kan zijn en velen van ons zitten nog gevangen in zichzelf. Ieder van ons heeft recht op innerlijke vrijheid. Wij moeten wel zelf de weg zoeken die naar bevrijding leid.

 

Een brief aan God

Voor de mensen die het even niet meer zien zitten helpt misschien deze site http://www.god-ikvraagu.nl/. Je kunt hierop een brief aan God schrijven. Dat mag ook anoniem.

Het helpt echt als je opschrijft wat je kwijt wilt. Zelf heb ik dit ooit gedaan en mijn brief anoniem in de brievenbus gegooid. Omdat ik geen flauw idee had waar die terecht zou komen of wat ermee gebeurde besloot ik deze website te maken.

Je hoeft niet persé in God te geloven om toch je gevoel kwijt te kunnen. God staat eigenlijk voor datgene wat boven alles staat. Voor de een is dit God, voor de ander Allah. Voor een derde misschien een koe of totempaal. Het doet er niet toe. Het is ook niet belangrijk of er fouten in staan, niet iedereen is taalkundige, ik ook niet en in mijn verhalen komen vast ook taalkundige fouten voor.

Ieder van ons beseft dat er iets is dat boven alles staat, hoe je het ook noemen wilt. Misschien helpt het u of jou om net over de grens te stappen naar innerlijke rust en vrede door eens alles op te schrijven. Geloof me, het helpt echt. Je zult merken dat je leven hierna langzaam veranderd in een beter leven.

Jaren geleden schreef ik in wanhoop dit gedichtje :
Waar vind ik de God van Liefde
die mij
de zin van het leven
laat voelen
horen en zien
die mij in zijn armen neemt
en zegt
kom hier mijn kind
jouw zorgen en verdriet
zijn nu van mij
voel mijn liefde
voel………….
dat ik van je hou

Het heeft geholpen omdat ik bleef geloven dat het leven beter zou worden. Lieve groet, Maus

Gevangen zitten uit angst voor eenzaamheid

Deze week heb ik letterlijk ervaren hoe het is bevrijd te worden uit je eigen gevangenis van angst voor eenzaamheid. Een gevangenis die je leven bepaald en invult, zonder dat je het in de gaten hebt. Het kan de gevangenis zijn van dit leven of van vele andere levens die nu nog steeds meespelen en jouw leven bepalen. Dat de Omraam vandaag hierover schrijft is geen toeval. Dat ik dit intieme gebeuren vandaag met u wil delen is omdat ik weet dat angst voor eenzaamheid een groot deel van de mensen beheerst. Wij kunnen er niet mee omgaan. Beseffen niet dat we niet eenzaam hoeven te zijn. Ik moest er 71 jaar voor worden om dit te leren.

Deze week adviseerde mijn dochter mij om eens te kijken waarom ik zo’n angst voor eenzaamheid had. “Je kunt nooit een nieuwe en goede relatie opbouwen als je niet onder ogen durft te zien waar jouw angsten zitten mam,” waren haar woorden “en dat is toch wat je graag wilt?” Diane en ik doen veelal hetzelfde werk, al is zij op bepaalde gebieden veel verder. Ik weet niets van ziekte, zij wel. Zij geneest mensen, ik niet. Beiden zien, horen en voelen wij overledenen en krijgen we helderziende waarnemingen en boodschappen door. Zij werkt alleen niet met foto’s, ik wel. Zij doet readingen en healingen. Dat wij elkaar aanvullen en vaker kunnen helpen op bepaalde gebieden is een groot geschenk. Ik volgde haar advies op.  Deed geen moeite om mijn gedachten leeg te maken. Gedachten mag je laten gaan. Als je rustig zit, zonder echt te mediteren, waar ik niet goed in ben, komen andere gedachten naar boven als je jouw vraag en onderwerp op tafel legt.

Ik vroeg aan het Universum, God, de Meesters en alle engelen om me heen of zij mij door wilden geven waar mijn angst voor eenzaamheid vandaan kwam. Voor mij had ik een briefje gelegd met mijn naam er op Maus. Even later pakte ik opnieuw het briefje en schreef er Irène bij. Mijn geboortenaam. Van de week schreef ik voor het eerst over mijn echte namen, die ik nooit wilde gebruiken. Tijdens dit gebeuren kwamen tranen boven die zo diep verborgen hadden gezeten dat ik het gevoel kreeg dat mijn hoofd zou barsten. Het deed pijn op een manier die niet te beschrijven valt en kwam rechtstreeks vanuit het diepste van mijn ziel. Ik moest door de pijn heen breken om bij de angst te komen en liet het gaan. De pijn trok door naar mijn oren en was moeilijk te hanteren. Toch zette ik door. Angst voor bepaalde dingen maakt dat je gevangen blijft en nooit de vrijheid vind die je wilt ervaren. Wil ik ooit iemand vinden die mij volledig aan kan vullen, moest ik vrij zijn van alle angsten. Ik heb bijna nergens angst voor, maar deze angst zat zo diep dat je je vastklampt aan mensen en dat was wat ik niet meer wilde. Loslaten van mensen was mijn grootste probleem. Ik zie hoe de pijnen die nu naar buiten komen ontstaan zijn uit wreedheid. In de buik van mijn moeder was ik al niet welkom, wat zich door het leven heen alleen maar heeft verergerd. Zo zelfs dat ik mijn eigen naam Irène nooit meer wilde horen. De angst voor haar. De haat waarmee mijn moeder meestentijds mijn naam uitsprak was zo groot dat ik mijn naam op mijn 15^e jaar veranderde in Maus.

Als kind was er al die diepe eenzaamheid, vechten voor wie je bent en of je mag bestaan, er eigenlijk wel mag zijn. Ik hoef hier niet dieper op in te gaan, schreef er al eerder over. Er komen meer periodes van eenzaamheid boven tijdens deze zelfsessie.  Berry, mijn overleden man, is acht jaar alcoholist geweest. Zijn achtergrond het Jappenkamp en het feit dat hij op 28 jarige leeftijd invalide was, heeft gemaakt dat alcohol zijn grootste vriend werd. Hoewel hij zielsveel van mij hield en alles voor me wilde doen, kon ik hem in dit stuk niet helpen. Wat ik aan geld binnenbracht moest weggebracht worden naar de drankwinkel. Na acht jaar heb ik hem voor de keuze gezet. De drank of de kinderen en ik. Hij koos het laatste en beweerde dan nooit meer te kunnen lachen. Het werd een zware strijd, maar hij redde het zolang ik maar bij hem in de buurt was. Veel later besefte ik pas wat ook zijn angsten waren. Zijn gevangenis waren de oorlogssyndromen en eenzaamheid. Wij ruilden door omstandigheden gedwongen van positie. Ik werd kostwinner, hij deed de huishouding. Nu heel gewoon, in de jaren 60-70 werd je er om verguisd en uitgelachen, soms zelfs vernederd door mensen om je heen.

Ik zag tijdens deze sessie wat dit alles voor angst en verdriet bij mij heeft opgeleverd. Als ik thuis kwam van mijn werk zag ik hoe bij elk dingetje of hulp ‘papa’ werd geroepen en niet ‘mama’. Ik had de vaderrol en trok me vaker terug met een boek om het verdriet hierover niet te voelen. Dat verdriet is nooit gesleten. Bij de geboorte van de jongste moest ik na 5 dagen weer gaan werken, anders raakte ik mijn baan kwijt. Ik kon het me niet permitteren. Door de drank waren hoge schulden ontstaan, ik had geen keus. Zijn eerste lachje was voor Berry, niet voor mij, De eerste woordjes, stapjes, ik miste het net als veel vaders dit soort dingen missen. Ook van de meisjes miste ik veel. Geen kind zal ooit kunnen begrijpen hoe diep dit ingrijpt in je leven.

Eenzaamheid is de angst om niet gehoord te worden met jouw noden, en gevoel. Bovendien regelde ik alles in het gezin, behalve de huishouding en kreeg steeds meer verantwoordelijkheid, omdat ik wist hoe slecht het er financieel voorstond. Anderzijds hield juist de diepe liefde van Berry mij weer op de been. Hij begreep als geen ander hoe eenzaam ik mij hierin voelde. Zo moeilijk als hij het had dat hij niet kon werken, zo moeilijk wist hij dat ik het had, omdat ik moest werken en zoveel van de kinderen miste. Het is een spiraal waarin geen uitweg mogelijk is als je die niet kunt zien. Toch ben ik dankbaar voor elk moment van mijn leven dat ik met Berry door heb mogen maken. Hij kon geen schouder geven als het nodig was, die had hij voor zichzelf zo hard nodig om te overleven. Maar die diepe liefde voor elkaar maakte alles goed. We accepteerden en respecteerden elkaar. Hadden begrip voor elkaars tekortkomingen, omdat liefde alles overwint.

Eenzaamheid is alleen zijn met jezelf en jezelf niet aardig vinden. Geen raad weten met je verdriet en pijn welke je niet kunt delen. Berry had genoeg aan zijn eigen oorlogssyndromen te verwerken. Ik kon hem niet belasten met mijn zorgen en verdriet en sloot het op. Zijn gevecht was al zwaar genoeg om te overleven.

Eenzaamheid was dat je op een kostschool in Oegstgeest bij de nonnen werd opgesloten waar ze je als straf rustig 14 dagen eerst tot tien uur ’s avonds midden in de winter met blote voeten in een dun nachthemdje in een ijskoude gang lieten staan en vervolgens op zolder lieten slapen. Een straf omdat ik samen met een ander meisje een kussengevecht had gehouden om vijf uur ’s morgens en vervolgens de hele zaal mee ging doen. De straf stond in geen verhouding. Een andere straf was een week in de kelder opgesloten te worden waar de ratten om je voeten liepen, omdat je misselijk werd van de lucht van tuinbonen. Je niet naar het toilet mocht om over te geven. Het er toch uitkwam en de nonnen eisten dat ik dat weer opat. Sommigen waren hyper sadistisch in het genoegen om kleine kinderen te vernederen en te straffen. Dit om hun eigen frustraties te botvieren. Ik was acht jaar. Mocht een keer per maand naar huis met de dreiging dat zwaardere straffen volgden als ik er thuis over zou praten. Ze lieten me drie dagen met een gebroken been lopen voor ze naar het ziekenhuis gingen, al die tijd zeggend dat ik me niet aan moest stellen. Geloof me er waren enkele goede nonnen bij, maar het waren uitzonderingen. Angst, eenzaamheid, niemand die jouw tranen en hulpgeroep wilde horen of zien. Het is dodelijk, zeker voor een kind.

Eenzaamheid is van je familie weggestuurd te worden naar een vreemd pleeggezin die jou alleen voor geld opnamen, maar geen liefde konden voelen. Al was dat er thuis ook niet, dit voelde nog eenzamer, al probeerden de mensen heel aardig te zijn. Mijn broer mocht in die jaren bij mijn oma wonen met vlak daarbij het gezin van mijn oom en tante dat met vijf kinderen de hemel op aarde voor me was in de zeldzame momenten dat ik er eens mocht zijn.

Eenzaamheid is tussen een groep mensen te staan met het gevoel er niet bij te horen. Het raakt je tot in je ziel en niemand anders kan het opvangen dan jij alleen. Eenzaamheid is het gemis van de eerste kus tijdens het wakker worden, of als je even afscheid neemt van elkaar, al is het maar om een boodschap te doen. Eenzaamheid is het gemis aan aandacht voor jou. Een arm om je schouder. Het hand in hand lopen, zelfs toen Berry in zijn scootmobiel reed hield hij nog altijd mijn hand vast.

Eenzaamheid is vooral het gemis en onderwaarderen van jezelf om wie je bent, het gemis aan liefde en aandacht. Je in de steek gelaten voelen door anderen, maar het meest door jezelf. Het niet waarderen van wie je bent. Wat je hebt gepresteerd in het leven. De gevechten die je hebt geleverd om te overleven. Het gebrek aan vertrouwen dat jij het beste waard bent in dit leven. Dit alles kwam tijdens deze sessie naar boven en ik zocht naar de oorzaak van dit alles tot ik uitkwam bij mijn echte naam; Irène. Ik zag de grootste veroorzaker van mijn angst voor eenzaamheid. Ik had door mijn naam te verwisselen mezelf opzij geschoven als niets waard zijnde. De veroorzaakster, mijn moeder, deed er niet toe. Ik was het zelf die het had opgegeven. Nu ik het geheel kon overzien begreep ik ook dat ik eerst Maus en Irène weer tot één geheel moest genezen. Samen waren wij één en hadden geen angst. Ieder apart, wat wij vanaf mijn 15^e jaar waren geweest, heeft de angst voor eenzaamheid versterkt die al in de buik van mijn moeder was ontstaan door haar haat tegen mijn geboorte en leven.

Nu weet ik wel dat ieder van u een andere oorzaak heeft voor dat diepe gevoel van eenzaamheid. Maar ieder heeft de mogelijkheid te onderzoeken waar zijn/haar eenzaamheid vandaan komt. Durf er naar te kijken en het te onderzoeken. Durf het te omarmen. Ik kan u zeggen dat het ruimte en vooral rust geeft. Mijn oorzaak liep als een rode draad door mijn leven. Te veel is er gebeurd om op te schrijven. Het is ook niet meer van belang. Na de sessie was ik totaal opgebrand, helemaal leeg en schoon. Ik was meer dan een uur bezig geweest. Mijn ogen waren opgezwollen van alle pijn en verdriet wat er was uitgekomen. Mijn hoofd voelde leeg en barstte uit elkaar. Mijn mond was uitgedroogd. Echter de opluchting en de blijdschap over de angst die ik heb omhelsd en vastgehouden was zo groot dat al die ongemakken er niet toe deden. Maus en Irène waren één geheel geworden. We hebben elkaar vastgehouden, omhelst en geknuffeld. Mijn naam zal ik niet meer terugveranderen. Maus zal ik blijven. We zijn samengesmolten tot één persoon die er mag zijn. Die het waard is om het leven te omhelzen en die het waard is om gezien en gehoord te worden. Die het waard is om te leven.

Nu ik dit alles onder ogen heb durven zien kan ik het delen. Heel misschien kan mijn verhaal misschien één iemand helpen om dit diepe gevoel van eenzaamheid te overwinnen en net als ik gelukkig te worden met uzelf. Ik moet zeggen het is een heel rijk gevoel dat ik graag met u wil delen. © Maus Sturmer



Zo vrij als een vogel, bevrijdt van mijn angst.



Dagtekst van donderdag 11 april 2013.

"Een man die ten onrechte wordt beschuldigd gaat naar de gevangenis. Om er niet door verteerd te worden, moet hij in zichzelf iets zoeken wat sterker is dan al het andere, en dat is

de gedachte, de geest. Als hij daarin slaagt, ontdekt hij wat ware vrijheid betekent. Elke dag werkt hij aan zijn gedachten en gevoelens, zodat hij geen ongeduld, woede, noch haat ervaart, ·want juist die gedachten en gevoelens zijn de echte gevangenissen, en hij is de enige die uit deze gevangenissen kan ontsnappen. Niemand gaat door dit leven zonder ontbering en onrecht te verduren. De kosmische Intelligentie, die wil dat de mens sterk en vrij wordt, is onverbiddelijk. Zij heeft hem een wil, een hart, een verstand, een ziel en een geest gegeven en ze verwacht dat hij er gebruik van maakt. Maar wat doet hij ermee? Niet veel bijzonders en staat hij voor beproevingen, dan denkt hij dat hij arm en berooid is. Om de omvang en de waarde van wat hij bezit te meten, moet hij ertoe verplicht worden. Je dient er dus rekening

mee te houden dat je beproevingen zult moeten doorstaan, en ook al is dat niet de gevangenis, aanvaard de idee dat deze je de ware vrijheid en de echte rijkdom zullen doen ontdekken."

Omraam Mikhaël Aïvanhov


Mocht het u na het lezen van mijn verhaal niet lukken om de eenzaamheid los te laten, dan kunt u zich om hulp wenden tot Diane Ildiz - Sturmer mailadres: info@rids-balance.nl.

Vergeving en loslaten

Bij vergeving gaat het niet over de ander, maar over jou; het loslaten van de last die je met je meedraagt. (Uitspraak: Dalai Lama en toegestuurd door de dagelijkse gedachte)

Het is vier uur in de morgen als ik deze dagelijkse gedachte overneem om er over te schrijven. Het is allemaal zo makkelijk gezegd. Echter in de praktijk werkt het totaal anders. Hóe moet je vergeven, daar draait het om. Met woorden is dat vrij makkelijk, maar in de praktijk werkt de ziel niet altijd mee. Die heeft vaker jarenlang nodig om echt te vergeven. Hoe vergeef je aanranders en een verkrachter dat zij jou als kind hebben misbruikt? Ik moest er eerst Berry voor hebben verloren en ver in de 60 voor worden eer ik kon erkennen dat het niet mijn schuld was. Want na de dood van Berry kwamen dit soort beelden pas boven en moest ik erkennen dat het alleen maar was verstopt, nooit verwerkt. Hoe vergeef je ouders die jou je hele leven pijn hebben gedaan? Hoe vergeef je mensen die jou aan de rand van de afgrond hebben gebracht door oplichting en zelf leven als God in Frankrijk? Geld van jou lenen en nooit terugbetalen? Allemaal zaken die doorwerken in jouw leven en alles beïnvloeden wat je doet. Veelal besef je dat niet eens. Toch, op een dag wanneer het dieptepunt in je leven is bereikt, komen al deze zaken naar boven dwarrelen en sta je op dat moment voor beslissingen. Wat ga ik doen? Stap ik uit het leven, dat op dat moment totaal geen waarde meer heeft of heb ik genoeg kracht om hulp te zoeken en mezelf op te werken.

Zelf probeerde ik beiden. Na de dood van Berry was er niets meer om voor te leven dacht ik en deed 5 zelfmoordpogingen. Ze mislukten steeds weer. God wilde mij nog niet hebben en ik kan er alleen maar dankbaar voor zijn. Na die vijfde keer kon ik deze psychologe die mij werd toegewezen niet voor de gek houden met mijn verhaaltjes. Zij prikte dwars door me heen. Vier jaar therapie en een onbewuste drang om toch te leven maakte dat ik mezelf heb teruggevonden. Beter en sterker dan ik ooit ben geweest, vol levenslust en kracht. Nu ben ik dankbaar dat ik leef, omdat ik weet dat er nog zoveel in het verschiet ligt wat ik mag ondervinden. Door die zware therapieën ontdekte ik het schrijven en fotograferen. Dat ik daarnaast creatief ben wist ik al jaren, maar deed er weinig mee. Het kwam allemaal boven drijven naarmate ik mezelf vond.

Naast de vergeving die ik anderen moest geven stond dat ik ook mezelf moest vergeven. Ieder mens maakt zoveel fouten in zijn of haar leven, waar we mee blijven worstelen. Loslaten wordt steeds gezegd, maar niemand kan uitleggen hoe dat moet, omdat het voor ieder anders werkt. Loslaten. wat een rotwoord. Je hoort het dagelijks om je heen. Degenen die het ’t hardste roepen hebben het er zelf het moeilijkste mee. Toch adviseren ze jou hierin. Beseft men echter zelf wel dat ook zij hun deel mogen verwerken? Vaker niet dan wel. Men heeft gelijk. Loslaten is noodzakelijk om te groeien in dit leven. Alles wat je hier oplost hoef je niet meer voor terug te komen. De worsteling is groot om dat punt van overwinning te bereiken. Echter als je de grens durft te overschrijden heb je een hele berg beklommen.

Een van de zaken die ik los moest laten is de schaamte voor mijn echte namen. De manier waarop mijn moeder mij altijd riep, met ogen die dwars door je heen priemden en je doodsbang maakte, gaf dat ik op mijn vijftiende de naam Maus aangenomen heb. Ieder die naar mijn echte naam vroeg kreeg als antwoord dat die niemand aanging. Sinds kort besef ik echter dat mijn echte namen: Irène – Claudette – Brigitte wel bij mij horen en ik ze zonder schaamte kan vertellen. Maus zal altijd mijn naam blijven, maar mijn echte namen mogen nu bestaan. De negatieve invloeden die er achter staken zijn verdwenen. Valse schaamte en vergeving zijn te lang gebleven en uitgebleven. Mijn echte naam is vredebrengster en dat hoop ik met mijn gedrag en verhalen te brengen. Vrede en rust in jezelf leren vinden, al dan niet met hulp is het allerbelangrijkste doel in je leven. Wij zijn op aarde om onze lessen te leren. Vergeving en loslaten, in beiden heb ik mijn doel bereikt. Ik ben dankbaar dat ik leef. Dat ik mag fotograferen en schrijven. Misschien net die ene persoon vandaag bereiken die dit stukje aanmoediging nodig heeft om verder te kunnen.

Gisteravond ontving ik een prachtig sms-je van iemand betreffende mijn schrijfsel ‘De natuur heeft zijn eigen regels en wetten’,  op Heb jij dat nu ook.blogspot.com. Op zo’n moment weet ik dat ik 1 persoon heb kunnen bereiken die mijn schrijfseltje net nodig had. Dat is iets om dankbaar voor te zijn. Zelden schrijven mensen onder aan het verhaal een reactie. Eigenlijk jammer. Want juist uw reacties helpen weer anderen. En ach het mag allemaal anoniem. Denk er eens over na. Misschien had u ook een mooie ervaring in jouw leven. Schrijf het op, al is het maar voor jezelf. Deel je verhaal met anderen en je zult merken dat je niet alleen staat.

Naast de uitspraak van de Daila Lama  over vergeving en loslaten kwam ook de Omraam vandaag met een mooie uitspraak betreffende gymnastiek van het zenuwstelsel. Nu heb ik nooit geweten dat we daar ook gymnastiek mee konden bedrijven. Echter volgens de omraam maakt het ons krachtiger in het denken en doen.  In één ding moet ik hem gelijk geven. Er zijn dagen dat ik geen verhaal op papier krijg of een fatsoenlijk foto schiet. Andere dagen, zoals vandaag maken dat ik om drie uur in de nacht al mijn bed uitkruip en zomaar van alles ingegeven krijg. Dat hou ik rustig vol tot vanavond elf of twaalf uur, zonder rust te nemen of even terug naar bed te gaan. Maar of ik nu gymnastiek daarvoor heb gedaan betwijfel ik ten zeerste. Wel heb ik gisteravond voor het slapen gaan ervaren dat er drie wijze Meesters aan het voeteneind van mijn bed stonden. Misschien hebben zij geholpen om deze dag te beginnen met schrijven en met de gedachte er een mooie dag van te maken. Lees het stukje van Omraam Mikhaël Aïvanhov eens rustig door en maak er dan een schitterende dag van door even jouw zenuwstelsel rust te geven door wat gymnastiekoefeningen. Ik ben er al mee begonnen. © Maus

 

Dagtekst van donderdag 4 april 2013.

"We associëren de idee van gymnastiek te veel met het onderhoud van het fysieke lichaam, met soepelheid, met spierontwikkeling, enzovoort, terwijl ook het zenuwstelsel moet worden ondersteund, versterkt en gestimuleerd, om goed gezond en energiek te zijn. Een atleet kan nog zulke krachtige spieren hebben, als zijn zenuwstelsel is verzwakt of uitgeput, zal hij niet eens een fles water kunnen optillen. Bestudeer jezelf eens en vraag je af waarom je op sommige dagen van de ochtend tot de avond actief kunt zijn, tien kilometer kunt lopen zonder moe te worden, en op andere dagen je je ellendig voortsleept; toch heb je dezelfde spieren, maar je hebt minder energie in je zenuwen. Bij onze gymnastiekoefeningen proberen we
dus eerst het zenuwstelsel te versterken, omdat zelfs het spiervermogen daarvan afhangt.
En wat versterkt en voedt het zenuwstelsel? Het bewustzijn, het geloof, de geestdrift waarmee we aan de slag gaan. Als je je inspant om elke beweging uit te voeren met de overtuiging dat je iets goeds en moois realiseert, wordt vervolgens heel je dag er gunstig door beïnvloed: je hebt in jezelf een harmonie gebracht die zich ook in je gedrag ten opzichte van je omgeving zal weerspiegelen."     Omraam Mikhaël Aïvanhov

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: De natuur heeft zijn eigen regels en wetten

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: De natuur heeft zijn eigen regels en wetten: Soms loop ik een beetje achter met de teksten van de Omraam. Zo ook de tekst van Paaszaterdag, ‘de opstanding’. Hij praat in deze tekst n...

Uittredingen - Astrale reizen en Paranormale ervaringen van Maus Sturmer: Geloof in jezelf en in de kracht van het denken

Uittredingen - Astrale reizen en Paranormale ervaringen van Maus Sturmer: Geloof in jezelf en in de kracht van het denken: Wanneer ik vroeg in de morgen de tekst van de Omraam lees, weet ik dat hij zoals gewoonlijk gelijk heeft, al komen er ook vele twijfels i...