Sleutelbeen gebroken

Vanmorgen rond twaalf uur in een bocht met de fiets weggegleden door een hoop bladeren en mijn sleutelbeen gebroken. Drieënhalf uur in het ziekenhuis gelegen, veel pijn en loop nu in een mitella de eerste 6 weken. Rust, rust en nog eens rust.
Morgen had ik een bijeenkomst van de pelgrims die ik helaas moet missen. Kan geen autorijden en de trein lukt al helemaal niet. De pijn is behoorlijk.
Je laten wassen en douchen deze eerste dag door m'n dochter is geweldig, dat ze het do...et. De andere dochter doet de boodschappen en vanaf morgen krijg ik 2x per dag hulp tot het iets beter gaat. Zo zie je maar weer. Fiets je naar Rome gaat het allemaal goed op wat kleinigheden na en fiets je een uurtje rond wordt je met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Afijn, wat slecht is wordt altijd weer beter. Geef mezelf maar een bloemetje. Trouwens dat bloemetje is zeker voor de mensen daar uit het buurtje alle respect. Er werden dekens gehaald en voor me gezorgd. De schaafwonden gaan weer over en hoewel ik met mijn hoofd op het asfalt klapte is er tot nu toe geen schade aan geconstateerd.

Mausi aan de beterende hand?

Sinds gisteren vraagt Mausi om eten. De tabletten slaan aan. Het gaat nog met hele kleine beetjes, maar het werkt. Ze eet en het lijkt net of haar velletje weer een klein beetje glans gaat krijgen. De brokjes, geweekt in verse getrokken bouillon, vindt ze heerlijk en worden beetje bij beetje gegeten. Natuurlijk heb ik moeten uitvogelen hoe het moest met de tabletten innemen. Afgelopen zaterdag at ze heel moeizaam de stukjes leverworst met het pilletje er in. Zondagavond weigerde ze mijn tactisch verpakte en verstopte pilletjes en begon ze eerst aan haar andere eten. Gelukkig was Fransien hier die het zo naar binnen kreeg. Weer een les geleerd. Geef op haar nuchtere maag de stukjes leverworst en voor het avondeten hetzelfde verhaaltje. Tegen die tijd heeft ze zoveel trek, dat ze er gretig op aanvalt. Er niet aan denkt dat de tabletjes ertussen verstopt zijn. Het werkt, daar gaat het om. Vannacht opnieuw tot half zes wakker gelegen. Gisteren was Mausi aan de diarree van de tabletjes. Omdat ze af en toe niet snel genoeg bij de kattenbak kon komen was gisteravond hier en daar wat uit haar kontje gevallen. In eerste instantie dacht ik dat er een beetje modder lag, tot ik het aan mijn handen had. Even had ik het helemaal gehad met haar. Dit was even de bekende druppel. Ik raakte helemaal in paniek. De zorg al die weken en nu dit weer. Overal ontdekte ik kleine hoopjes, hoewel ze de grootste hoop op de kattenbak had neergelegd. Ik zag het beeld voor me. Je moet heel nodig, kan het haast niet meer ophouden en kleine beetjes verlies je in je broek. Dit zal ieder van ons wel eens hebben meegemaakt. Echter mij viel het zo rauw op mijn dak dat ik de hele nacht overal strondhoopjes zag liggen door het hele huis. Het werd steeds erger. In plaats van op te staan en een kop warme thee te drinken bleef ik liggen. Tot half zes vanmorgen bleef het malen in mijn hoofd en het werden alsmaar meer hoopjes. Wat ik hier nu weer mee moest. Uiteindelijk toch nog tot kwart over acht in slaap gevallen. Niet veel rust dus. Het was de reactie van weken vol spanning en hoe nu verder.

Ik besloot vanmorgen alles naast me neer te leggen. Ik had het even gehad met alles. De zorgen over de financiën, waren niet eens de ergste. Eerder de zorgen van al die weken dat ze zo ziek was, dat ze niet wilde eten, dat ik haar eigenlijk een spuitje moest laten geven en die beslissing niet kon en wilde nemen. Al vroeg mijn fiets op de auto gezet en eerst naar België gereden. Berry ligt daar begraven en aangezien het komend weekeinde Allerzielen is. heb ik alvast een paar mooie planten op zijn graf gezet. De fiets bij het kerkhof van de auto afgeladen en de hele dag langs de Maas gereden, richting Maaseik. Vanuit Dilsen, waar Berry begraven ligt, loopt de Maas een paar kilometer vandaan. Na een aantal km. van het mooie fietspad op de dijk afgeweken door voor een weg te kiezen vol kuilen en modderplassen. Af en toe was het een worsteling om langs die diepe plassen te komen. Echter als ik dan weer werd beloond met een mooi stukje film of een mooie foto, was het alleszins de moeite waard geweest. Op een bepaald stuk meer, een aftakking van de Maas, een grindafgraving, of anders, ik weet het niet, was een verzameling van honderden vogels bij elkaar. Ganzen vlogen af en aan, verzamelden zich op een bepaalde plek voor de grote trek naar het zuiden.  

Het weer was zo lekker, dat eerst het jack en daarna het vest uitgingen. Mens en dier genoten van het zonnetje. Meer dan dertig kilometer heb ik niet gefietst. De uren die ik onderweg was heb ik besteed aan genieten, filmen en fotograferen. Even alles loslaten wat aan spanningen in mijn lijf zat. Het werkte wonderwel. Even was er geen Mausi, waren er geen zorgen over hoe nu verder met haar. Geen akelige dromen over strondhoopjes in mijn hele huis. Alleen helemaal in het nu. In het laatste uur ontmoette ik een man met een havik en twee jachthonden. Hij vertelde dat de honden konijnen uit hun hol jaagden, waarna de havik de rest van het werk deed. Ik wilde met de camera terug naar de fiets. Had hem al een hele tijd gevolgd, terwijl er niets gebeurde. Op dat moment hoor ik iets en zie dat de havik op iets zit. Ik heb het gefilmd maar kon er zelf niet naar kijken. Doodzielig vond ik het. Het konijntje legde het af en de man deed de rest van het werk. Misschien is het allemaal nodig en steek ik mijn kop in het zand, maar voor mij hoef ik dit niet te zien. Terwijl ik het wel film kan ik beter afstand nemen. 

Mijn haren wapperen tijdens de fietstocht in de wind. Model zit er sinds Rome al niet meer in. Wat die kapper daar presteerde was prut. Mijn kapster is met zwangerschapverlof en nu kreeg ik iemand anders, die er ook niets van heeft gebakken. Vandaag deerde me niets. Het was loslaten en genieten.  

Thuisgekomen met weer een grote smile op mijn gezicht, zat in de mailbox een berichtje van een journalist van het Limburgs dagblad/ Dagblad de Limburger met het verzoek om een interview betreffende mijn fietsreis naar Rome. Enig. Heb direct teruggeschreven en nog geen vijf minuten daarna ging de telefoon en werd de afspraak voor deze week gemaakt. Een leuk cadeautje.

Mausi weer thuis, maar voor hoe lang? Vervolg

Gisteravond Mausi bij de dierenarts opgehaald. Ze wilde ook daar weer nauwelijks eten. Heb haar mee naar huis genomen, nadat ze eerst prednison had gekregen en een half tabletje voor de leverkuur. De hele avond ligt ze verzwakt onder de tafel, daar ligt ze al sinds twee weken. De grond is koel. Haar mandje laat ze al die tijd links liggen. De koorts is iets gezakt. Ik zet drie soorten eten voor haar neer, alles keurt ze af. Dan is het tijd voor haar laatste tabletje. Op normale wijze krijg ik het niet naar binnen. Haar mondje open knijpen, ik kan het niet. Dat doet haar zeer. Echter een half tabletje in een klein bolletje leverpastei doet wonderen. Het andere eten weggehaald en alleen een schoteltje neergezet met dat ene bolletje er op. Om half twee vannacht trapte ze er in. Ben in bed gekropen om er om drie uur maar weer uit te kruipen. Alles maalt in mijn hoofd en ik wilde bij haar zitten. Om half zes vanmorgen weer in bed gekropen om uiteindelijk half elf wakker te worden. 

Het eten van gisteravond, wat ik weer had teruggezet, was voor een deel opgegeten. Het restant weggehaald en opnieuw haar medicijnen in 4 bolletjes leverpastei gestopt. Ja hoor ze trapt er opnieuw in. Mijn vraag aan mezelf werd beloont met het antwoord hoe ik haar nu eindelijk goed aan het eten krijg. In de vriezer nog wat rundergehakt, die nu als bouillon staat te trekken. Nu maar hopen dat ze dit straks lekker gaat vinden en daardoor beter gaat eten. Het feit dat ze al wat eet, komt waarschijnlijk door de prednison en misschien beginnen de tabletjes van de schildklier nu ook te werken? Wie weet. Maandag moest ik echt een beslissing nemen over haar leventje, iets wat ik niet kan en wil. Nu maar blijven hopen dat Mausi en Maus nog wat langer tijd krijgen met elkaar. Het trucje met de medicijnen heeft gewerkt tot nu toe, nu nog het trucje met de bouillon om haar weer aan het eten te krijgen. Voor de mens werkt dit versterkend, dus waarom niet voor een dier. Alles mag wanneer ze zo op het randje van de dood balanceren, toch?

Mausi was al heel ernstig ziek, toen we haar uit het dierenasiel hebben gehaald, men ontkend alles.

 

Ze heeft nog een klein kansje, het wordt hopen en bidden.

Heel frappant vandaag is de tekst die ik van de omraam lees. Het klopt. Mausi, de poes is heel ernstig ziek. In het dierenasiel had men verteld dat ze weer goed gezond was, hoewel ze bijna niet at en broodmager was. Men dacht aan de nieren, maar dat bleek niet zo te zijn. Zoals u weet had in eerste instantie Fransien haar geadopteerd. Doordat ze niet kon wennen op de flat heb ik haar hierheen gehaald, hoewel ik geen beesten wilde door mijn reislust. Maar ze had mijn hart al gestolen toen ze hier nog als zwerfkatje rondliep. 

Op dit moment maak ik me heel veel zorgen over mijn Mausi, die al weken niet meer dan een paar hapjes eet. Ze heeft een te snel werkende schildklier en haar lever is zwaar beschadigd. Ze hebben dit duidelijk in het asiel niet willen onderzoeken, hoewel ze geweten moeten hebben dat er iets ernstigs was, want ze hebben wel een nieronderzoek gedaan. Ik was van de week al 200 euro kwijt aan onderzoeken, bloed prikken, aan het infuus en medicijnen en ben nog lang niet aan het einde, terwijl ik het geld niet heb om meer te doen. Dit was eigenlijk mijn huishoudgeld voor komende maand. Toch komt er een oplossing, daar geloof ik in, zoals ik ook in mijn reis in Rome geloofde.  Het asiel geeft 14 dagen garantie om haar terug te brengen, moet je nagaan, alsof het een jurkje is wat je koopt. Mijn dierenarts, een schat van een vrouw, heeft ze gebeld en uitgelegd dat dit probleem al van voor de tijd dat ze opgenomen speelt. Echter zij wensen nergens in tegemoet komen. Een lever kan niet zwaar beschadigd raken van 3 maanden dat ze hier is. Maar goed, we zien wel hoe het loopt.  

Toen wij Mausi terughaalden uit het asiel, zogenaamd genezen, hadden wij met verschillende mensen uit de buurt geld verzameld om haar daar weg te halen. Ze bleek 12 jaar of ouder te zijn. Had meer dan 8 jaar rondgezworven nadat de eigenaars waren overleden en kreeg overal wel wat te eten. Fransien en ik hadden dit verteld in het asiel. Nu beweert men dat wij gezegd hebben dat de buurt ook wel de kosten voor de dierenarts mee zou betalen wanneer dat nodig was. Hoe kan dat nu, terwijl ze naar Fransien in Geleen zou gaan. Daar heeft mijn woonomgeving toch niets mee? Of zie ik dat verkeerd? Men heeft meebetaald om haar uit het asiel te bevrijden.  

Van het begin af aan ging het met dat asiel verkeerd. De manier waarop ze de eerste keer met haar magere zieke lijfje in haar vel werd beetgepakt. Fransien wilde haar rustig in dat kattenbakje van het asiel zetten. Echter de man van de ambulance pakte haar zo grof beet alsof het een wilde kat was waar je bang voor moest zijn. De toen al zo zieke Mausi liep er een trauma van op. De tweede keer was een paar weken geleden. De mensen in de straat wisten nog niet dat ze hier terug was. Hoewel Fransien en ik hadden dat wel hadden doorgegeven aan het asiel. Ze was nog steeds heel zwak en lag wat uitgeput aan het eind van onze straat in een tuin. Het was een van de eerste keren dat ze over de schutting op onderzoek was gegaan. Men gaf haar eten en belde de dierenambulance. Het was laat in de avond. Om even over elf belde de centrale van het asiel naar Fransien in Geleen op dat haar katje gevonden was in Landgraaf. Fransien gaf aan dat Mausi bij mij woonde, gaf het adres en de dierenambulance had haar gewoon bij mij af kunnen geven. Maar nee hoor, ze namen haar mee naar het asiel, 40 km. verder.  Dus heb ik Fransien opgehaald en samen naar het asiel gereden om haar terug te halen. Twee keer op een dergelijke manier uit je omgeving worden gehaald is te erg. Ik mag dankbaar zijn wanneer deze man wat zachter met haar omgegaan is dan de eerste vrijwilliger, zeker weten doe ik niets. In Born aangekomen was er niemand. We hebben gewacht. Rond half één in de nacht kwam de ambulance aan. Wij wilden Mausi mee terug nemen, maar kregen haar niet mee. We weigerden zonder haar weg te gaan en bleven gewoon bij de auto staan. Het ging er allemaal zo ernstig er aan toe dat Fransien de politie belde. Wij wilden niet zonder Mausi weg, die als een angsthaasje in de kooi zat weggedoken.

De man van de ambulance had inmiddels zijn leidinggevende gebeld en ik kon Mausi meenemen als ik dertig euro voor de kilometers betaalde. Ik had het niet gepast. Moest dan maar de 50 euro betalen, wanneer ik haar mee wilde nemen en de volgende dag mijn 20 euro terug komen halen. Ik betaalde onder protest. Ik had niet gevraagd om haar uit de straat weg te halen. Bovendien hadden ze in het asiel het adres niet veranderd en na kunnen denken waarom een katje dat in Geleen gechipt staat, in Landgraaf rondloopt. Maar er wordt niet nagedacht, het brengt weer geld op. Klinkt misschien heel negatief en er zullen vast wel goede dingen daar gebeuren. Echter bij mij is er niets goeds gebeurd en ik heb er geen goed woord meer voor over.  

Onder toezicht van de politie en onder protest betaalde ik de 50 euro. Het ging er om dat wij Mausi uit die kooi in de auto haalden. In de armen van Fransien stapten we in de auto. Ze had de diarree van angst blijkbaar nog aan haar kontje hangen, want de jas van Fransien zat helemaal onder. Aangekomen in Geleen wilde Fransien in de flat zo'n bakje halen om haar verder te vervoeren. Ik weigerde. Mausi mocht naast me liggen op de stoel. Ik wilde haar niet weer een trauma geven door haar in zo'n bak te stoppen. Ze had al genoeg trauma's opgelopen. Het was genoeg. Ik besloot binnendoor te rijden, zodat ik kon stoppen wanneer het nodig was. Mausi inspecteerde de auto, kwam daarna op de passagiersstoel liggen, met haar kopje tegen mijn hand, die op de versnelling lag. Ze werd helemaal rustig en is niet van haar plaats geweken. Mijn hand ook niet. Thuisgekomen heb ik haar verzorgd en vertroetelt tot ze rustig was en haar hartje niet meer zo tekeer ging. Het was inmiddels half drie in de nacht. Sinds die tijd durft Mausi zelfs de tuin niet meer uit. De volgende morgen belde het asiel. Uiteindelijk kreeg ik al mijn geld terug na een hele discussie. Het geld werd netjes in een enveloppe in de middag werd afgegeven, nadat ik beloofd had hier geen ruchtbaarheid aan te geven. Ik heb het ook zo gelaten, omdat we allemaal fouten maakten. Ik beloofde wel een brief rond te sturen in de buurt dat mensen niet meer de ambulance zouden bellen maar mij. En haar ook geen eten meer te geven omdat ze zo zwak was. Nog steeds wisten we niet waarom. Het ergste was dat de chauffeur ons zij dat ze ondervoed was en slecht verzorgd volgens de dierenarts waar hij eerst die nacht was geweest. Het lijfje was zo mager omdat ze heel weinig tot nauwelijks at en borstelen niet eens kon verdragen. Een bewijs te meer hoe ziek ze al was. Heel makkelijk om het bij een ander in de schoenen te schuiven, waar het probleem van het begin af aan bij hen lag. 

Voor dit gebeuren at Mausi al heel weinig, wat ik ook voor lekkers voor haar kocht. Na dit gebeuren was het helemaal om te huilen. Uiteindelijk ben ik afgelopen week met haar naar de dierenarts gegaan die bloed afnam. Mausi moest aan het infuus. Ik wilde haar voor geen goud in een kooi zetten en bleef bij haar zitten, zodat ze rustig bleef. De dierenarts nam bloed af en deed verdere onderzoeken, onderwijl rustig pratend met Mausi op een hele lieve manier. Ze was niet bang meer. Rekening bijna 200 euro. Was het daarbij gebleven, maar nee. De onderzoeken zijn eigenlijk nog lang niet afgelopen om te weten hoe zwaar haar lever is beschadigd, maar ik heb het geld er niet meer voor. We hebben in overleg besloten om te beginnen haar schildklier rustiger te laten werken met medicijnen. Eigenlijk ga je door een te hoge schildklierwerking juist heel veel eten, maar zij eet sinds zondag helemaal niet meer. Drinkt alleen nog melk, want water drinkt ze ook nauwelijks. Met een klein beetje leverpastei kreeg ik haar pilletje nog naar binnen. Ik voelde me wanhopig en eergisteravond vloeiden de tranen. Tot twee uur 's nachts heb ik bij haar gezeten en gezegd dat zij mocht beslissen wat ze wilde. Het is haar keuze tussen leven en dood. Ik wilde hier zelf geen beslissing in nemen.

Fransien heeft gisteren opnieuw met de dierenarts contact opgenomen. Ze krijgt dan iedere keer voedsel met dwang toegediend.  Bovendien krijgt ze medicijnen voor haar lever om te kijken of hier nog iets te redden valt. Vanmorgen vroeg werd ik al gebeld dat ze voor het eerst zich zonder dwang liet voeren. Rond half een ga ik er zelf naar toe om te leren hoe dat moet en vanavond nog een keer oefenen voor ze mee mag naar huis. Belangrijk is dat ze nog kwaliteit van leven heeft. Wanneer de medicijnen niet aanslaan, moeten we haar alsnog in laten slapen. Ze moet de medicijnen wel levenslang in blijven nemen. Maar goed, daar komt ook wel een oplossing voor, voor het financiële plaatje. Daar ga ik me nu geen zorgen meer over maken. Mijn slapeloze nacht vannacht was meer dan genoeg. Ik ben van haar gaan houden, hoewel ik al die jaren bewust afstand wilde houden. Sliep ze altijd in de serre, sinds mijn terugkomst uit Rome heb ik haar eindelijk in huis en hart voor 100% toegelaten. Ondanks het laakbare gedrag van het dierenasiel weet ik dat er een oplossing komt voor de nodige kosten die er komen. Er is altijd voor mij gezorgd, dus nu ook voor Mausi. 
 

Alle bewondering heb ik voor Hanneke, mijn dierenarts van dierenkliniek Strijdhagen, die met haar hart werkt. Die zo hard vecht voor Mausi haar leventje. Zij verdient alle lof. Mausi is bij mij terecht gekomen omdat ze niet op de flat bij Fransien kon wennen. Zelf zou ik nooit dieren genomen hebben, omdat ik, én een zwerver ben en de financiële kant niet op kan brengen voor een dier. Dat het allemaal niet klopte zoals het met het asiel is gegaan is voor iedereen duidelijk. Zie: https://www.facebook.com/pages/Dierenkliniek-Strijthagen/483413838335442?fref=ts 

Dagtekst van donderdag 23 oktober 2014.
"Je hebt een goede dag gehad. Maar ‘s avonds gebeurt er iets onaangenaams dat je verdrietig maakt en ontmoedigt. Ga dan niet naar bed voordat je een innerlijk werk hebt verricht om je ervan te bevrijden. Zo niet, zul je merken dat de volgende dag, bij het ontwaken, al wat je de vorige dag aan goeds hebt beleefd, is uitgewist door het voorval dat je ’s avonds overkwam; want juist dit gevoel laat een indruk in je achter. Je zult zeggen: ‘Hoe is het nu mogelijk dat dit onaangename moment in staat is geweest een hele dag van harmonie en vrede uit te wissen?’ Inderdaad, niets blijft zonder gevolgen. Een gevoel van onbehagen op het einde van de dag, zul je de volgende dag nog gewaarworden als je niets doet om het te neutraliseren.
Span je iedere avond voor het slapengaan in om alles te verjagen wat je bewustzijn kan verduisteren. Roep de beste gedachten en gevoelens op, zodat zij je op deze reis naar de andere wereld vergezellen. De volgende ochtend zul je de nieuwe dag vrij en met nieuwe moed aanvatten."

Omraam Mikhaël Aïvanhov

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Mausi

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Mausi: Vandaag met spoed naar de dierenarts geweest met Mausi. Ze at de laatste dagen al heel weinig, maar vanmorgen at ze niets meer. Zelfs ha...

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Hier kan heel Europa een lesje aan nemen !!!

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Hier kan heel Europa een lesje aan nemen !!!: Aanvaard ons land zoals wij jullie aanvaarden. Pas op. Ik respecteer iedere buitenlander die hier wil wonen, die zich aanpast aan de regels van ons land. Ik respecteer de mensen die hie...

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Hier kan heel Europa een lesje aan nemen !!!

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Hier kan heel Europa een lesje aan nemen !!!: Aanvaard ons land zoals wij jullie aanvaarden. Pas op. Ik respecteer iedere buitenlander die hier wil wonen, die zich aanpast aan de regels van ons land. Ik respecteer de mensen die hie...

Terug in het gewone leven ebt je hoger bewustzijn langzaam weg, hoe vind ik dat gevoel weer terug?

 
Wanneer ik onderstaande tekst lees van de omraam keer ik terug in mezelf en vraag me af waarom ik dat gevoel van onderweg naar Rome, niet echt meer terug kan vinden. Daar voelde ik me zo dicht bij het universum en was mijn geloof zo sterk en dicht bij me dat het dagelijks een zeldzaam gevoel van liefde en geloof gaf. Langzamerhand, in de gewone maatschappij terug, glipt dat gevoel weg onder mijn handen en dat is wat ik heel erg vind. Net alsof ik er geen grip meer op heb. Ik weet het, er was niets anders om mee bezig te zijn. Overdag was het fietsen. Op de weg letten dat ik niet verkeerd reed, fotograferen en aantekeningen maken voor mijn verhaal in de avond. Het was een heerlijk ritme, waar ik me helemaal in thuis voelde. Terug in het normale leven, moet ik opnieuw leren om een ander ritme te vinden. Het eerste wat me overkwam was dat ik even geen behoefte had om te dansen. Ik dacht dat dit voorbij zou gaan, maar nee hoor, integendeel. Die behoefte is er nog steeds niet.

Daarnaast heb je in het gewone leven weer je grote en kleine zorgjes. Je bankrekening moet worden ingelopen, maar je kosten draaien ook door, Afijn, dat heeft iedereen om me heen, dus niet iets om me zorgen over te maken. Komt vanzelf weer goed. Mijn poesebeest Mausi, die me meer had gemist dan ik dacht, is sinds mijn terugkomst niet meer bij me weg te slaan. Na haar avontuur met het dierenasiel van drie weken geleden, durft ze zelfs de tuin niet meer uit. Ze is oud. Eet heel slecht, waar ik me dagelijks zorgen om maak. Iets nieuws van haar is dat ze me sinds een paar dagen 's morgens wakker komt maken. Klokslag 8.15 uur komt de dame naar boven gelopen en staat ze mauwend in de deuropening. Ik zou haar zo graag willen begrijpen. Weten wat ze van me wil. Er bestaat een cursus praten met dieren, maar dat is even boven de begroting na mijn reis, dus moet ik die wens laten liggen, hoe jammer dat ook is. Het lijkt me een bijzondere ervaring om met dieren te leren praten, omdat je dan begrijpt wat ze willen. Wat ze eventueel mankeren. Waar ze pijn hebben of wat ook. Onbegrijpelijk is dat ik wel met overleden mensen en dieren kan praten, maar niet met levende dieren. Ergens zit hier een blokkade ben ik bang, die ik nog niet op kan heffen.  

Natuurlijk stap ik iedere mooie dag nog op de fiets om van de laatste mooie dagen nog te genieten. Zolang ik op die fiets zit voel ik me zielsgelukkig. Komt dat gevoel van onderweg zijn, weer helemaal terug. Mijn mooiste ervaring deze week was wel dat ik een en al lach op mijn fiets zat en daar geheel onverwachts mijn ex vriend tegenkwam. Geen spat veranderd. Niet in kleren, niet in gedrag. In mijn ogen zag ik een oude eenzame man voorbijrijden, die ik nauwelijks herkende. Ik keek naar hem, hoewel hij strak de andere kant op bleef kijken met een gezicht als een donderwolk. Waarschijnlijk had hij mij eerder in de gaten gehad dan ik hem. Des te sterker werd mijn lach, toen ik merkte dat er totaal geen gevoel meer zat. De hele dag is die lach en dat bijzondere gevoel van blijheid niet meer geweken. Nu kreeg ik de bevestiging van wat ik onderweg naar Rome al had ervaren. Hij bestaat niet meer in mijn gedachten, kan me niet meer raken of pijn doen. Ik kan hoogstens voor hem wensen dat hij ditzelfde geluksgevoel wat ik voel ooit van binnen zal ervaren. Een gevoel dat niet te beschrijven is. Een gevoel waardoor je boven jezelf uitstijgt. Het enige wat ik me zonder schuldgevoel afvroeg was, waarom ik daar negen jaar van mijn leven aan had gegeven. Het had een doel weet ik nu. Een doel dat de ander nooit heeft opgepakt en het is goed zoals het is. Ik ben vrij. Gun hem een prachtig leven, meer kan ik hem niet toewensen. 

Mijn bewustzijn onderweg naar Rome stond op een veel hoger pijl dan nu in het dagelijkse leven. Jammer. Er moet toch een weg zijn om dat bewustzijn vast te houden, alleen weet ik de weg nog niet. Ik heb weer wat te wensen erbij gekregen. Opnieuw mijn hoger bewustzijn terugvinden en praten met dieren. Er is weer veel werk aan de winkel om beiden te bereiken. Wanneer je iets heel sterk wilt worden wensen vroeg of laat, wanneer ik er aan toe ben, ook vervult. Daar geloof ik in. Fijne dag allemaal. Maus 

 

Dagtekst van woensdag 15 oktober 2014.
"Het scheppend vermogen van het menselijk wezen zetelt veel hoger dan zijn gewone bewustzijn: het openbaart zich als een vermogen om een werkelijkheid te onderzoeken die zijn begrip te boven gaat, er elementen van op te vangen en deze in de materie gestalte te geven. Creëren is jezelf overtreffen, jezelf overstijgen. Echter, zelfs voor veel kunstenaars blijft de creatieve daad in het gebied van het instinct steken: ze worden ertoe gedreven om zich uit te drukken, dat is alles, maar dit betekent nog niet dat je scheppend bezig bent. Alle artiesten die geen inspanning leveren om zich tot in de hogere gebieden van de ziel en de geest te verheffen, kunnen geen goede invloed uitoefenen op de mensen die hun werk bekijken, hun muziek beluisteren of hun boeken lezen.
Bestudeer goed welke toestand het herhaald bezoeken van een kunstwerk of de omgang met een bepaalde gedachte in je oproept, want zoiets blijft nooit zonder gevolgen. Of je het nu wilt of niet, je wordt met de auteur verbonden en die voert je mee op de wegen die hij vóór jou heeft afgelegd.
Hierdoor zou de kunst, wanneer ze goed wordt begrepen, de beste pedagogie kunnen zijn. Wanneer artiesten in staat zijn gebleken zich tot aan de goddelijke wereld te verheffen, tot aan de top van hun wezen, blijven de elementen die zij van deze spirituele beklimmingen hebben meegebracht niet alleen in hen doorwerken, maar ze veroorzaken ook weldadige transformaties in de hele wereld."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Holland

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Holland:   

    Kreeg dit vandaag per mail toegestuurd en
moet de schrijver gelijk geven.               Ons
land wordt verkwanselt door dit kabinet