.jpg) |
Het is 1 uur in de nacht en opnieuw besef ik dat er zo heel veel is om dankbaar voor te zijn. Rijk ben ik aan liefde om me heen. Ik schreef er dezer dagen al vaker over, omdat ik dan weinig geld mag bezitten, maar zoveel meer aan liefde van twee van mijn kinderen en kleinkinderen. Van vrienden en vriendinnen. Natuurlijk realiseer ik mij heel goed dat ik vandaag al 11 jaar ouder ben geworden dan mijn Berry, die maar net 60 was toen hij stierf. Ik realiseer me nog de diepe wanhoop die ik jarenlang voelde na zijn dood. De jaren dat ik niet meer wilde leven en meerdere pogingen deed om uit het leven te stappen. Het ligt nu allemaal zo’n 5 jaar achter me. Ik heb gevochten om er bovenop te komen en gewonnen. Soms wordt je er ongewild weer mee geconfronteerd, zoals vanmiddag in een brief van een onbekende die zijn/haar verhaal schreef of zoals vanavond op televisie.
In het programma ‘achter gesloten deuren’ ging het over een man die acht jaar na de dood van zijn vrouw niet meer verder wilde. Uit het leven wilde stappen. Ik begreep hem zo goed. Er zijn momenten dat de eenzaamheid en het verdriet dodelijk zijn. Je moet heel veel kracht opbrengen en gevechten leveren om uit die beerput te stappen. Mij is het gelukt met hele zware therapieën, vechtlust en wilskracht. Ik ben er dankbaar voor dat ik het heb gered. Echter nooit zal ik neerkijken op hen die het leven niet aankunnen en/of het niet redden. Zij hebben niet gefaald, alleen geen kracht meer in zich om tegen dit soms helse leven op te boksen,
Vandaag de dag kan ik alleen maar zeggen; ‘Dank U God”, maar ook tegen mezelf zeg ik dank je wel dat je zo gevochten hebt. Extra dankbaar ben ik voor de reactie die ik vandaag kreeg op mijn laatste verhaal op het blog ‘Levensverhalen van jou en mij’. Ook die persoon ziet het leven niet meer zitten, is dodelijk eenzaam heb ik begrepen. Soms zou ik tegen ieder van ons willen zeggen; ‘kijk eens om je heen of jij soms ook iemand kent die eenzaam is. Of je een handje toe kunt steken, een praatje kunt maken, hulp kunt bieden’. Ieder van ons weet als het er op aan komt wel iemand in de buurt die een ander af en toe nodig heeft.
Er is veel om dankbaar voor te zijn. Het schrijven van mijn verhalen kan anderen misschien net dat steuntje in de rug geven. Als ik schrijf lijkt het of de woorden vanzelf naar buiten vloeien en via de computer op papier verschijnen. Vaak denk ik achteraf hoe kom ik erbij om daarover te schrijven. Een groot deel waarover ik schrijf is mijn eigen levenservaring en waarom zou ik dat naar buiten brengen? Misschien is het zo dat God juist mijn bordje een beetje hoog heeft opgeladen om dat door te geven als steuntje in de rug voor diegene die het nog moet ervaren of er juist middenin zitten.
.jpg) |
| Mijn lievelingsvogels |
Eén en zeventig jaar, een leeftijd om trots op te zijn. Een leeftijd waarin ik nog zoveel mag en kan doen om anderen misschien tot steun te zijn. Een vriendin wenste mij nog dertig jaar erbij. Ik heb het afgewezen. Wat moet ik met 101 jaar nog doen. In een stoel achter de gordijntjes zitten staren, vol verlangen naar de bossen en heidevelden om in en door te struinen met mijn camera? Ik moet er niet aan denken. Aan de andere kant, wie zegt dat ik dat op die leeftijd niet meer zou kunnen? Ach nee, Laat ik nu maar lekker van dag tot dag leven. Genieten van wat dagelijks op mijn bordje komt. Van de felicitaties en bezoekjes die in de loop van de dag even om het hoekje komen kijken. De eerste bloemen kreeg ik zaterdag al en staan naast mijn bed. Ook vandaag kreeg ik gecombineerd zieken/verjaardagsbezoek. De griepverschijnselen hebben besloten om langzamerhand het hazenpad te kiezen. Met andere woorden, komende dagen lig of sta ik beslist weer ergens in de modder een vogel te begluren om een mooi plaatje van hem te schieten. Slaap lekker allemaal en tot straks. Gezond weer op en geniet van de mooie dag die komen gaat. Maus
ik kan mij precies voorstellen wat jij hebt meegemaakt en bewonder je moed en doorzettingsvermogen. ontroerd lees ik hoe dankbaar je nog bent na alles wat je hebt verloren en na al die strijd. ik heb 6 japanse concentratiekampen meegemaakt en het 7e kamp na de oorlog van mijn getraumatiseerde gemartelde vader, knil kapitein. één keer, ik was 14, wilde ik niet meer leven en wierp me vanaf het balkon naar de ijzeren punten van het hek bij de buurman. maar Vluchten kan niet meer, je moet door en dat heb ik ook gedaan, net als jij.
BeantwoordenVerwijderenmijn compliment dat je er hier over schrijft.
In de eerste plaats van Harte Gefeliciteerd met uw Verjaardag. De tijd gaat snel; Carpe Diem…!!!
BeantwoordenVerwijderenIn de tweede plaats grote bewondering en respect voor uw verhalen en gedachtegangen. Er is inderdaad moed voor nodig om zo over verschillende en gevoelige onderwerpen te schrijven.
Even als u heb ik vaak overwogen of ik mijn verhalen en gedichten wel op internet zou publiceren.In principe schrijf ik ze voor mezelf; echter als anderen hier plezier aan beleven of lering trekken, doet mij dat enorm veel deugd.
Het is belangrijk dat we bepaalde ervaringen in ons leven met iemand kunnen delen. Met familie, vrienden of kennissen. Dat kan ons rust, evenwicht of nieuwe energie geven. We kunnen moeilijke momenten beter verwerken of ze een plaats geven in ons leven en van de goede momenten kunnen we meer genieten. Bovendien kunnen anderen een hoop leren van onze ervaringen.
Mijn levensboek heeft mij heel wat bloed, zweet en tranen gekost. Op het moment dat je achter de computer of schrijftafel zit, beleef je het opnieuw. Voor mij werkte het heel verhelderend. Mensen zeggen dat het goed is om dingen van je af te schrijven. In mijn geval is dit zeker zo.
Elk mens is Uniek; heeft zijn eigen leerproces. Vanaf onze geboorte zijn we op reis. Interessante denkbeelden en inzichten ben ik tegengekomen. Niet belangrijk is de weg die we gaan, maar het spoor dat we achterlaten.
Uw diepgaande verhalen; nogmaals respect….
Met vriendelijke groet;
René Schupp