Door griep geveld

Geef jezelf af en toe een bloemetje, je verdient het.

Na zeven jaar vele malen gezegd te hebben dat ik nóóit ziek ben, legde ik afgelopen maandag toch het loodje. Toch een arrogant gezegde geweest? Ach nee, ik had gewoon het geluk dat ik me altijd volstop met allerlei vitaminepillen, omdat ik zelden voor mezelf kook en bijna dagelijks brood eet. Dus zijn die pillen een must om te overleven, althans dat waren ze tot nu toe.

Nee, ik ging er beslist niet dood aan, maar de griep velde me tot op het bod met daarnaast vele duizelingen en aanvallen van hartkloppingen. Waardoor die laatste werden veroorzaakt weet ik nog steeds niet. Dat zoekt de dokter komende week wel uit. Zij wilde langskomen, maar dat vond ik overdreven. Gewoon uitzieken en in bed blijven was mijn motto. Een grotere straf is trouwens niet mogelijk dan mij overdag in bed te laten liggen. Ik mag nog voor één ding dankbaar zijn, dat het slecht weer was.

Overdag in bed liggen? Er zijn mensen die ervan genieten, ik vind het de ergste straf die je me kunt geven. Tot lezen en concentreren was ik niet in staat. Gelukkig stond er een tv in de slaapkamer, door mij zelden gebruikt, maar nu kwam hij toch van pas. Het duurde één dag. Laat dat ouwe ding het uitgerekend nu begeven. Dus kwam een vriend een heel klein tv toestel brengen. Hij lag zelf met rugklachten, maar was er toch zijn bed voor uitgekomen. Geloof het of niet, na een uur sprong het ding uit en was niet meer aan te krijgen. Wat nu? Zijn telefonisch advies om mijn tv van beneden naar boven te halen, was goed, maar hoe kreeg ik dat ding de trappen opgetild met mijn hernia rug. Gelukkig zijn die dingen tegenwoordig dun en aardig te tillen maar toch. De trappen op zeulen is heel was anders. Het ding dus op schoot genomen en tree voor tree achteruit zittend omhoog geschoven. Ach, je moet toch iets hè met je bijna 71 jaar. Het lukte, maar wat nu. Beneden was het ding aangesloten op de dvd recorder, dus met dat bedieningsapparaat kan ik daar alle zenders mee wisselen. Alleen aan en uitzetten niet. De originele bediening lag al jaren in de prullenbak en dat ding van Ziggo had nog nooit gewerkt. De tv die boven stond had ik zelden of nooit aan voor het slapen gaan.

Voor elk dingetje nu mijn bed uitstappen werkte ook niet bepaald. Een zender uitgezocht waar ik veel actualiteiten op zag, gaf in ieder geval weer een beetje inzicht wat er vandaag de dag speelt. Bovendien kon ik er rustig bij op mijn zij gaan liggen, zonder dat ik hoefde te kijken. Grappig, ik ben geen tv mens en zeker niet op de slaapkamer, dus waar nu ineens die behoefte vandaan kwam, is misschien te wijten aan het feit dat ik niets kon doen wat ik normaal doe. Wandelen, fotograferen, buiten zijn, in beweging blijven en vooral het schrijven. Zelfs daartoe voelde ik me afgelopen dagen niet geroepen.

Het enige fijne van ziek zijn is dat de jongste dochter gisteren met een lekker soepje langs kwam, de oudste vanmorgen belde dat ze boodschappen gaat halen voor me. Dat ik overmorgen jarig ben maakt dat ze in een paar dagen tijd vaker komen dan normaal het geval is. Ik ga meestal naar hen toe. Zij werken en hebben een gezin, ik kan mijn eigen tijd indelen. Werkt heel bevredigend. Nu voelt het als een extra cadeautje dat er toch voor me wordt gezorgd als het nodig is. En wat is het heerlijk om ook nog zoveel goede vrienden te hebben die aan je denken op speciale dagen. Doordat ik al die dagen door griep geveld in bed lig, heb ik veel gelegenheid om na te denken over het leven, omdat het je opnieuw af en toe laat voelen hoe eenzaam het kan zijn als je alleen ligt zonder dat er iemand is die zich om je bekommerd en vertroeteld, maar tegelijkertijd ook weer hoe rijk je bent dat er mensen zijn die aan jou denken. Gelukkig, vanmorgen leek ik weer een beetje mens en het eerste wat opkwam was schrijven. Gevoelens naar buiten brengen.

Soms vraag ik me af wat mijn verhalen er eigenlijk voor anderen toe doen, maar altijd weer komt daar een antwoord terug van de buitenwereld. Op Faceboek en Hyves of via de mail, altijd is er wel iemand die reageert op mijn verhalen. Dat maakt dat ik elke dag God, mijn Muze, engelen en gidsen kan bedanken dat ik deze gift op zo’n late leeftijd heb ontvangen. Ik schreef altijd al dagboeken en fotografeerde ook al als kind, maar niemand in mijn omgeving heeft ooit de ingeving gekregen om mij er meer mee te laten doen. Tegenwoordig kijken we veel meer naar wat kinderen op jonge leeftijd al kunnen. Althans dat mag ik hopen. Want ieder mens heeft een talent, wat al vroeg naar buiten komt. Het is aan het kind zelf om er iets mee te doen, maar je kunt als ouders wel aan mee helpen. Een van mijn kleindochters is nu al een uitstekend toneelspeelster. Ze zit op een toneelgroepje en heeft als wens later in Goede tijden, slechte tijden te spelen. Al hou ik zelf totaal niet van dit soort ellende, het leven geeft al moeilijkheden genoeg, toch weet ik dat wanneer zij ooit mee mag doen, ik dagelijks even zal kijken. U weet toch dat wensen altijd uitkomen, de hare dus zeker. Zo is mijn andere kleindochter aanvoerster van het damesvoetbalteam van haar club. Zij en haar beide oudere broers zijn echte voetbaltalenten. De twee ouderen spelen wedstrijden, trainen zelfs jeugdgroepen of zijn scheidsrechter. Heerlijk om zoveel talenten te zien, al zijn er ook kleinkinderen waar ik nog niets bij kan zien, omdat zij nog in de speelfase zitten.

Leuk hè. Je begint over griep en eindigt bij je kleinkinderen. Som is er ook veel te vertellen over het leven en omdat het met vele anderen toch weer parallel loopt, herkennen zij zich er ook weer in. Het wordt echter tijd om te stoppen. De duizelingen komen opnieuw boven drijven en het bed roept. Ik was toch te overmoedig maar geschreven heb ik, dus luister ik weer nu mijn lijf en kruip toch maar weer het bed in, al had ik vanmorgen optimistische plannen om naar buiten te gaan. De geest wil wel, het lijf weigert en wil rust. Geniet van de dag en van het feit dat u nog niet snottert en grieperig bent. Ik ben verstandig en duik de koffer weer in, al had ik liever buiten gelopen. Jezelf nog een dagje verwennen met in bed liggen zou toch leuk moeten zijn, al zie ik de lol er niet van in. Zelden zeg ik, gelukkig het regent maar vandaag vind ik het opnieuw niet vervelend. De pijn van het ziek zijn is er minder erg door. En voor al die zonnemensen, die net als ik behoefte hebben aan zonneschijn, kop op, de zon zit in je hart. Lach en geniet van alles wat je ziet. Tot volgende keer, Maus