Slachtoffer zijn en toch je leven omdraaien

Wat te doen als een mens helemaal vastzit in zichzelf en om hulp vraagt? Soms gaan dingen ons vermogen te boven. Zo graag zou je iemand duidelijk willen maken dat slachtoffer blijven van slechte omstandigheden geen zin heeft. Jij bent de enige persoon die kan helpen om je leven om te draaien. Ik schreef al eerder, als jij lacht, lacht de ander terug. Verwacht echter niet van de ander dat die als eerste lacht of aardig tegen je is. Vaak voelt die persoon al van tevoren dat het geen zin heeft. Hij of zij kan niet doordringen tot diep in jouw ziel om te laten zien dat je het leven in eigen handen hebt. Dat je alles om kunt draaien wat slecht is naar de positieve kant. Uit lering en ervaring van anderen weet ik als geen ander dat mensen om je heen je loslaten, weinig meer met je willen, omdat je je als slachtoffer blijft gedragen.

Ik heb geluk gehad. Mijn dochters en veel van mijn vrienden hebben me niet laten vallen. Velen hebben me zelfs geholpen en gesteund om deze zware periode van vele jaren te doorstaan en te overleven. Net zolang tot ik inzag dat ik zelf mijn eigen leven in de hand moest nemen. Ik had het geluk een goede psychologe te vinden en één van mijn vriendinnen heeft allerlei studies gedaan op het gebied van NLP. Andere vriendinnen luisterden soms diep in de nacht zonder klagen, maar gaven steun en een rustig woord tot ik rustig was geworden en kon slapen. Ik kreeg letterlijk van alle kanten steun en liefde aangereikt. Soms vroeg ik me af waar ik dit aan had verdiend. Vandaag ontmoette ik iemand die net zo vastzit als ik destijds. Ik herkende de symptomen. Om te helpen trachtte ik duidelijk te maken dat zij haar leven om moest draaien. Echter wanneer de ander blijft verwachten dat anderen je aardig blijven vinden, terwijl jij nog geen lach kan laten zien omdat je dat van binnen niet voelt, wordt het heel zwaar. Dan kun je niet doordringen en helpen. De vraag kwam in me op of zij wel wilde opstaan om herboren te worden.

Daarnaast voelde zij het als groot onrecht op haar werk als receptioniste dat zij een ander naast zich heeft gekregen. Ik vroeg wanneer zij het laatste tegen een klant op haar werk had gelachen. Ze kon zelfs de datum noemen. Ik ken geen baas die een receptioniste wil, die zijn klanten niet met een lach ontvangt, al doe je je werk verder nog zo goed. Het is heel moeilijk om dat duidelijk te maken aan iemand die zo diep vastzit in verdriet en slachtoffer zijn, omdat zij de weg niet weet naar herstel.

Ik zou willen helpen, maar voel me machteloos. Heb zelf ervaren wat zij nu voelt en toch kan ik niet helpen. Ieder mens die zo vastzit moet letterlijk de bodem bereiken voor hij of zij weer op kan krabbelen. De aangereikte strohalm durft op te pakken. Ik weet niet of ik die strohalm heb kunnen zijn. Eigenlijk betwijfel ik dat. Ik zou zo graag willen zeggen; ‘Sta op. Pak je samen en begin met dagelijks eens op je werk naar iemand te lachen. Ook al voel je dat niet van binnen. Sta op. Je bent geen slechtoffer meer. Pak de regie over je leven in eigen hand. Laat de buitenwereld denken en voelen wat zij willen. Jij bepaald wie je wilt zijn. Het kost pijn en vaker ga je twee treden omhoog en prompt weer één naar beneden maar het resultaat is dat je op een dag boven aan de trap staat. Naar beneden kijkt en zegt; Geweldig, ik heb het zelf gedaan en gered.’

Elke dag in ons leven bestaat uit vreugde afgewisseld door soms groot of klein verdriet, maar altijd weer met een nieuwe start, een nieuw begin. Ik las in een verhaal dat we iedere dag 86.400 seconden kregen per 24 uur. Dat we ze moesten zien als een geschenk wat je iedere dag aan jezelf uit mocht delen. Een geschenk om in te vullen met de dingen die voor jou van belang zijn. Als we die seconden in geld dagelijks uitbetaald kregen en niets terug mochten geven, wisten we wel wat we ermee deden. We kochten van alles, deelden het geld met anderen en zorgden dat het goed werd besteed maar aan het eind van de dag wel op was. Een mooie invulling. Maar geven wij die mooie invulling niet dagelijks aan onszelf met die 84.400 seconden? Maken we plezier of problemen, ruzie, oorlog, lachen en huilen etc. Die 86.400 seconden zijn toch net zo belangrijk, zo niet veel en veel belangrijker dan die € 86.400 in geld. Of zie ik dat verkeerd? Toen ik dit verhaaltje las was mijn eerste gedachte dat ik bewuster wilde gaan leven met die seconden. Bewuster omgaan met mijn tijd.

Helaas, het was van korte duur. Ik ben een mens met goede en slechte gewoonten. Ik las het verhaal, dacht er heel diep over na, maar denk niet dat ik er na een paar dagen nog één seconde bij stil stond dat ik mijn vrije tijd beter kon besteden. Welnee. Als ik geen zin heb om iets te doen, om welke reden, of met welk excuus dan ook, dan doe ik het niet. Wil ik schrijven, okè. Wil ik niets doen, luieren, achter mijn computer zitten, foto’s bewerken of lezen, dan doe ik dat. Het maakt in mijn ogen niet uit. Ook dat is een vorm van goede tijdsbesteding. Ik ben na dit verhaal me niet schuldig gaan voelen dat ik mijn tijd niet goed zou besteden. Integendeel, dagelijks kom ik tijd te kort en vind lang slapen zonde van mijn tijd.

Geniet dus van het leven, geniet van je werk en vrijetijdsbesteding en zorg alleen maar dat je weet dat onze tijd op aarde heel kostbaar is. Wees dankbaar voor elke dag, elk uur en elke seconde die wij van het leven hebben gekregen en laat het niet verloren gaan met het gevoel dat jij een slachtoffer bent van de omstandigheden. Bedenk dat alleen jij als overwinnaar door het leven gaat en geniet van alle 86.400 seconden per 24 uur.  © Maus Sturmer

Al is het nog zo donker om je heen, er komt altijd weer licht in je leven