Slachtoffer zijn en toch je leven omdraaien

Wat te doen als een mens helemaal vastzit in zichzelf en om hulp vraagt? Soms gaan dingen ons vermogen te boven. Zo graag zou je iemand duidelijk willen maken dat slachtoffer blijven van slechte omstandigheden geen zin heeft. Jij bent de enige persoon die kan helpen om je leven om te draaien. Ik schreef al eerder, als jij lacht, lacht de ander terug. Verwacht echter niet van de ander dat die als eerste lacht of aardig tegen je is. Vaak voelt die persoon al van tevoren dat het geen zin heeft. Hij of zij kan niet doordringen tot diep in jouw ziel om te laten zien dat je het leven in eigen handen hebt. Dat je alles om kunt draaien wat slecht is naar de positieve kant. Uit lering en ervaring van anderen weet ik als geen ander dat mensen om je heen je loslaten, weinig meer met je willen, omdat je je als slachtoffer blijft gedragen.

Ik heb geluk gehad. Mijn dochters en veel van mijn vrienden hebben me niet laten vallen. Velen hebben me zelfs geholpen en gesteund om deze zware periode van vele jaren te doorstaan en te overleven. Net zolang tot ik inzag dat ik zelf mijn eigen leven in de hand moest nemen. Ik had het geluk een goede psychologe te vinden en één van mijn vriendinnen heeft allerlei studies gedaan op het gebied van NLP. Andere vriendinnen luisterden soms diep in de nacht zonder klagen, maar gaven steun en een rustig woord tot ik rustig was geworden en kon slapen. Ik kreeg letterlijk van alle kanten steun en liefde aangereikt. Soms vroeg ik me af waar ik dit aan had verdiend. Vandaag ontmoette ik iemand die net zo vastzit als ik destijds. Ik herkende de symptomen. Om te helpen trachtte ik duidelijk te maken dat zij haar leven om moest draaien. Echter wanneer de ander blijft verwachten dat anderen je aardig blijven vinden, terwijl jij nog geen lach kan laten zien omdat je dat van binnen niet voelt, wordt het heel zwaar. Dan kun je niet doordringen en helpen. De vraag kwam in me op of zij wel wilde opstaan om herboren te worden.

Daarnaast voelde zij het als groot onrecht op haar werk als receptioniste dat zij een ander naast zich heeft gekregen. Ik vroeg wanneer zij het laatste tegen een klant op haar werk had gelachen. Ze kon zelfs de datum noemen. Ik ken geen baas die een receptioniste wil, die zijn klanten niet met een lach ontvangt, al doe je je werk verder nog zo goed. Het is heel moeilijk om dat duidelijk te maken aan iemand die zo diep vastzit in verdriet en slachtoffer zijn, omdat zij de weg niet weet naar herstel.

Ik zou willen helpen, maar voel me machteloos. Heb zelf ervaren wat zij nu voelt en toch kan ik niet helpen. Ieder mens die zo vastzit moet letterlijk de bodem bereiken voor hij of zij weer op kan krabbelen. De aangereikte strohalm durft op te pakken. Ik weet niet of ik die strohalm heb kunnen zijn. Eigenlijk betwijfel ik dat. Ik zou zo graag willen zeggen; ‘Sta op. Pak je samen en begin met dagelijks eens op je werk naar iemand te lachen. Ook al voel je dat niet van binnen. Sta op. Je bent geen slechtoffer meer. Pak de regie over je leven in eigen hand. Laat de buitenwereld denken en voelen wat zij willen. Jij bepaald wie je wilt zijn. Het kost pijn en vaker ga je twee treden omhoog en prompt weer één naar beneden maar het resultaat is dat je op een dag boven aan de trap staat. Naar beneden kijkt en zegt; Geweldig, ik heb het zelf gedaan en gered.’

Elke dag in ons leven bestaat uit vreugde afgewisseld door soms groot of klein verdriet, maar altijd weer met een nieuwe start, een nieuw begin. Ik las in een verhaal dat we iedere dag 86.400 seconden kregen per 24 uur. Dat we ze moesten zien als een geschenk wat je iedere dag aan jezelf uit mocht delen. Een geschenk om in te vullen met de dingen die voor jou van belang zijn. Als we die seconden in geld dagelijks uitbetaald kregen en niets terug mochten geven, wisten we wel wat we ermee deden. We kochten van alles, deelden het geld met anderen en zorgden dat het goed werd besteed maar aan het eind van de dag wel op was. Een mooie invulling. Maar geven wij die mooie invulling niet dagelijks aan onszelf met die 84.400 seconden? Maken we plezier of problemen, ruzie, oorlog, lachen en huilen etc. Die 86.400 seconden zijn toch net zo belangrijk, zo niet veel en veel belangrijker dan die € 86.400 in geld. Of zie ik dat verkeerd? Toen ik dit verhaaltje las was mijn eerste gedachte dat ik bewuster wilde gaan leven met die seconden. Bewuster omgaan met mijn tijd.

Helaas, het was van korte duur. Ik ben een mens met goede en slechte gewoonten. Ik las het verhaal, dacht er heel diep over na, maar denk niet dat ik er na een paar dagen nog één seconde bij stil stond dat ik mijn vrije tijd beter kon besteden. Welnee. Als ik geen zin heb om iets te doen, om welke reden, of met welk excuus dan ook, dan doe ik het niet. Wil ik schrijven, okè. Wil ik niets doen, luieren, achter mijn computer zitten, foto’s bewerken of lezen, dan doe ik dat. Het maakt in mijn ogen niet uit. Ook dat is een vorm van goede tijdsbesteding. Ik ben na dit verhaal me niet schuldig gaan voelen dat ik mijn tijd niet goed zou besteden. Integendeel, dagelijks kom ik tijd te kort en vind lang slapen zonde van mijn tijd.

Geniet dus van het leven, geniet van je werk en vrijetijdsbesteding en zorg alleen maar dat je weet dat onze tijd op aarde heel kostbaar is. Wees dankbaar voor elke dag, elk uur en elke seconde die wij van het leven hebben gekregen en laat het niet verloren gaan met het gevoel dat jij een slachtoffer bent van de omstandigheden. Bedenk dat alleen jij als overwinnaar door het leven gaat en geniet van alle 86.400 seconden per 24 uur.  © Maus Sturmer

Al is het nog zo donker om je heen, er komt altijd weer licht in je leven

Voor God mij naar de aarde liet gaan

Voor God mij naar de aarde liet gaan

kwam hij liefdevol naast mij staan.

ik geef je vele zegeningen mee mijn kind

ook als jij dat later niet denkt of vind

Ik keek hem aan terwijl ik te zien kreeg

wat ik allemaal moest doorstaan

Zodra je bent geboren ben je alles vergeten

Wat ik je meegeef moet je  eerst nog weten

Kracht en liefde voor jezelf

begrip inzicht en wijsheid

welke jij in je leven mag ervaren

wanneer je Mij in gedachten zal bewaren

Wat jij als mens op aarde moet doorstaan

is jouw keuze geweest om te gaan

leert je op eigen benen te staan

weet dat ik altijd naast je zal staan

dit leven geeft niet altijd

wat jij ervan verwacht of hebt gedacht

Geloof me mijn kind

elk verdriet en elke pijn

zal uiteindelijk een zegening zijn

wees niet langer slachtoffer

van jouw verdriet en pijn

Kijk in de spiegel hoe mooi je bent

krachtig en sterk

lief en gezond

je hebt het leven overwonnen

alles doorstaan

geloof me mijn kind

ik laat je met liefde gaan

Op een dag zul jij weer naast me staan

en zeggen dank U God voor dit mooie leven

waarin U mij alles liet doorleven

waar ik wijsheid uit leerde

inzichten kreeg en begrip voor de ander

bedankt God dat ik licht mocht geven

door de ervaringen uit mijn leven

Bedankt dat U mij dit leven heeft gegeven.

Ben je uitgeput of moe, doe deze oefening en het helpt

Er is weinig toe te voegen aan onderstaande oefening. De praktijk leert dat het helpt. Zeker tijdens de laatste carnavalsdag kan deze oefening nog eens extra goed van pas komen om deze dag door te kunnen feesten. Maar ook zonder carnaval zijn er dagen bij dat je te vermoeid bent om op te staan. Doe de oefening en voel hoe een glimlach langzaam over je gezicht glijdt, je lichaam vol energie stroomt en je alles weer aan kunt. Ik wens iedereen nog een fijne (carnavals)dag toe. Maus

Dagtekst van dinsdag 12 februari 2013.

"Je hebt hard gewerkt en je voelt je uitgeput... Maar in plaats van op bed te gaan liggen of een paar koppen koffie te drinken of andere stimulerende middelen in te nemen, zogenaamd om je weer op te laden, moet je weten dat je eenvoudige oefeningen kunt doen. Bijvoorbeeld deze. Ga zitten en concentreer je op het midden tussen de twee ogen dat de Hindoes de ‘Ajna  chakra’ noemen. Probeer aan niets te denken, gewoon te ademen en laat je zweven als op een oceaan van licht. In deze toestand van passiviteit die eigenlijk een andere vorm van activiteit is, voel je geleidelijk vrede en harmonie bij je binnenstromen. Dankzij die vrede en harmonie trek je uit de atmosfeer energieën aan, heel subtiele fluïda, en je zult weer opgeladen zijn, klaar om opnieuw aan het werk te gaan en je plichten te vervullen."

Omraam Mikhaël Aïvanhov

Een verjaardag met een gouden randje

Opnieuw is het half één in de nacht en zit ik te schrijven op mijn bed. Opnieuw heb ik gevoeld hoe rijk ik ben met al die hartverwarmende reacties die ik op mijn verjaardag en mijn verhaal mocht ontvangen. Prachtige woorden, regeltjes tot brieven toe. Sommigen zelfs met herkenning. Vol dankbaarheid kan ik alleen maar zeggen; Dank u wel voor alle mooie reacties en mails die ik vandaag op 50plusser.nl, Faceboek, Hyves en privé mocht ontvangen, van veelal vreemde mensen, waar ik nooit eerder van heb gehoord. Wat een geschenken allemaal. Dan kun je niet anders dan je rijk voelen. Rijk aan liefde en vol van dankbaarheid. En als je een deel van de dag nog steeds in bed ligt met griep heb je ontzettend veel tijd om na te denken. Hoe kan ik nu laten zien aan u allen hoe blij u mij heeft gemaakt. En ook een beetje trots dat mijn verhalen gelezen worden door zoveel mensen. Misschien met mijn verhaal 1 persoon heb kunnen helpen met mijn openhartigheid.

Elke dag is een nieuw geschenk. Geloof me, ook ik heb mijn slechte dagen en wil het goede dan echt niet altijd zien. Ook ik heb tranen van verdriet die soms ineens naar buiten stromen, omdat ik me eenzaam voel, somber of gewoon zonder reden ineens boos ben. Althans dat denk ik dan. Maar is dat wel zo? Nee hoor, het is een stukje ontevredenheid en ook dat mag er af en toe zijn. Het leven is mooi als je het wilt zien. Echter op de slechte dagen wil ik dat soms even niet. Ik moet mezelf dan echt een schop onder mijn kont geven om een glimlach op mijn gezicht te laten komen. Lukt dat niet direct dan rij ik naar mijn bos om een stuk te lopen. Praat tegen God, ben soms zelfs heel boos tegen Hem, of verdrietig en vertel wat me dwars zit. Na een half uur wandelen voel ik de energie binnenstromen, pak mijn camera, die altijd om mijn nek hangt en maak foto’s. Al heel snel voel ik de eerste glimlach langs mijn mond omhoog kruipen, glijdend over mijn wangen totdat hij mijn ogen heeft bereikt. Op dat moment is alles weer goed. Al regent het nog zo hard, de zon is opnieuw mijn hart binnen gestroomd.

Heeft u het moeilijk, voel je je alleen, weet je je geen raad? Blijf niet binnen maar trek je oudste kleren en schoenen aan. Loop de natuur in. Struin door bossen, langs de zee of waar je het liefste wilt zijn. Vraag om hulp en zelfs al geloof je nergens in, die hulp komt altijd vanuit het universum. Bedenk dat je uiteindelijk nooit helemaal alleen bent, al voelt dat af en toe zo.

Lach naar degene die je tegenkomt en je krijgt die lach terug is mijn ervaring. Ik stuurde afgelopen nacht een klein verhaaltje de wereld in en kreeg er zo heel veel voor terug. Als dank voor al die lieve reacties brand ik vandaag op mijn beide websites een kaarsje als dank voor alle liefde die ik vandaag mocht ontvangen; http://members.home.nl/brandeenkaarsje en http://menbers.home.nl/doeeenwens.
Dank U en welterusten, Maus

Vandaag ben ik één en zeventig jaar geworden en een rijk mens

Het is 1 uur in de nacht en opnieuw besef ik dat er zo heel veel is om dankbaar voor te zijn. Rijk ben ik aan liefde om me heen. Ik schreef er dezer dagen al vaker over, omdat ik dan weinig geld mag bezitten, maar zoveel meer aan liefde van twee van mijn kinderen en  kleinkinderen. Van vrienden en vriendinnen. Natuurlijk realiseer ik mij heel goed dat ik vandaag al 11 jaar ouder ben geworden dan mijn Berry, die maar net 60 was toen hij stierf. Ik realiseer me nog de diepe wanhoop die ik jarenlang voelde na zijn dood. De jaren dat ik niet meer wilde leven en meerdere pogingen deed om uit het leven te stappen. Het ligt nu allemaal zo’n 5 jaar achter me. Ik heb gevochten om er bovenop te komen en gewonnen. Soms wordt je er ongewild weer mee geconfronteerd, zoals vanmiddag in een brief van een onbekende die zijn/haar verhaal schreef of zoals vanavond op televisie.

In het programma ‘achter gesloten deuren’ ging het over een man die acht jaar na de dood van zijn vrouw niet meer verder wilde. Uit het leven wilde stappen. Ik begreep hem zo goed. Er zijn momenten dat de eenzaamheid en het verdriet dodelijk zijn. Je moet heel veel kracht opbrengen en gevechten leveren om uit die beerput te stappen. Mij is het gelukt met hele zware therapieën, vechtlust en wilskracht. Ik ben er dankbaar voor dat ik het heb gered. Echter nooit zal ik neerkijken op hen die het leven niet aankunnen en/of het niet redden. Zij hebben niet gefaald, alleen geen kracht meer in zich om tegen dit soms helse leven op te boksen,

Vandaag de dag kan ik alleen maar zeggen; ‘Dank U God”, maar ook tegen mezelf zeg ik dank je wel dat je zo gevochten hebt. Extra dankbaar ben ik voor de reactie die ik vandaag kreeg op mijn laatste verhaal op het blog ‘Levensverhalen van jou en mij’. Ook die persoon ziet het leven niet meer zitten, is dodelijk eenzaam heb ik begrepen. Soms zou ik tegen ieder van ons willen zeggen; ‘kijk eens om je heen of jij soms ook iemand kent die eenzaam is. Of je een handje toe kunt steken, een praatje kunt maken, hulp kunt bieden’. Ieder van ons weet als het er op aan komt wel iemand in de buurt die een ander af en toe nodig heeft.

Er is veel om dankbaar voor te zijn. Het schrijven van mijn verhalen kan anderen misschien net dat steuntje in de rug geven. Als ik schrijf lijkt het of de woorden vanzelf naar buiten vloeien en via de computer op papier verschijnen. Vaak denk ik achteraf hoe kom ik erbij om daarover te schrijven. Een groot deel waarover ik schrijf is mijn eigen levenservaring en waarom zou ik dat naar buiten brengen? Misschien is het zo dat God juist mijn bordje een beetje hoog heeft opgeladen om dat door te geven als steuntje in de rug voor diegene die het nog moet ervaren of er juist middenin zitten.

Mijn lievelingsvogels

Eén en zeventig jaar, een leeftijd om trots op te zijn. Een leeftijd waarin ik nog zoveel mag en kan doen om anderen misschien tot steun te zijn. Een vriendin wenste mij nog dertig jaar erbij. Ik heb het afgewezen. Wat moet ik met 101 jaar nog doen. In een stoel achter de gordijntjes zitten staren, vol verlangen naar de bossen en heidevelden om in en door te struinen met mijn camera? Ik moet er niet aan denken. Aan de andere kant, wie zegt dat ik dat op die leeftijd niet meer zou kunnen? Ach nee, Laat ik nu maar lekker van dag tot dag leven. Genieten van wat dagelijks op mijn bordje komt. Van de felicitaties en bezoekjes die in de loop van de dag even om het hoekje komen kijken. De eerste bloemen kreeg ik zaterdag al en staan naast mijn bed. Ook vandaag kreeg ik gecombineerd zieken/verjaardagsbezoek. De griepverschijnselen hebben besloten om langzamerhand het hazenpad te kiezen. Met andere woorden, komende dagen lig of sta ik beslist weer ergens in de modder een vogel te begluren om een mooi plaatje van hem te schieten. Slaap lekker allemaal en tot straks. Gezond weer op en geniet van de mooie dag die komen gaat. Maus

Gaiapark 2009 2010 13 07 2012

Door griep geveld

Geef jezelf af en toe een bloemetje, je verdient het.

Na zeven jaar vele malen gezegd te hebben dat ik nóóit ziek ben, legde ik afgelopen maandag toch het loodje. Toch een arrogant gezegde geweest? Ach nee, ik had gewoon het geluk dat ik me altijd volstop met allerlei vitaminepillen, omdat ik zelden voor mezelf kook en bijna dagelijks brood eet. Dus zijn die pillen een must om te overleven, althans dat waren ze tot nu toe.

Nee, ik ging er beslist niet dood aan, maar de griep velde me tot op het bod met daarnaast vele duizelingen en aanvallen van hartkloppingen. Waardoor die laatste werden veroorzaakt weet ik nog steeds niet. Dat zoekt de dokter komende week wel uit. Zij wilde langskomen, maar dat vond ik overdreven. Gewoon uitzieken en in bed blijven was mijn motto. Een grotere straf is trouwens niet mogelijk dan mij overdag in bed te laten liggen. Ik mag nog voor één ding dankbaar zijn, dat het slecht weer was.

Overdag in bed liggen? Er zijn mensen die ervan genieten, ik vind het de ergste straf die je me kunt geven. Tot lezen en concentreren was ik niet in staat. Gelukkig stond er een tv in de slaapkamer, door mij zelden gebruikt, maar nu kwam hij toch van pas. Het duurde één dag. Laat dat ouwe ding het uitgerekend nu begeven. Dus kwam een vriend een heel klein tv toestel brengen. Hij lag zelf met rugklachten, maar was er toch zijn bed voor uitgekomen. Geloof het of niet, na een uur sprong het ding uit en was niet meer aan te krijgen. Wat nu? Zijn telefonisch advies om mijn tv van beneden naar boven te halen, was goed, maar hoe kreeg ik dat ding de trappen opgetild met mijn hernia rug. Gelukkig zijn die dingen tegenwoordig dun en aardig te tillen maar toch. De trappen op zeulen is heel was anders. Het ding dus op schoot genomen en tree voor tree achteruit zittend omhoog geschoven. Ach, je moet toch iets hè met je bijna 71 jaar. Het lukte, maar wat nu. Beneden was het ding aangesloten op de dvd recorder, dus met dat bedieningsapparaat kan ik daar alle zenders mee wisselen. Alleen aan en uitzetten niet. De originele bediening lag al jaren in de prullenbak en dat ding van Ziggo had nog nooit gewerkt. De tv die boven stond had ik zelden of nooit aan voor het slapen gaan.

Voor elk dingetje nu mijn bed uitstappen werkte ook niet bepaald. Een zender uitgezocht waar ik veel actualiteiten op zag, gaf in ieder geval weer een beetje inzicht wat er vandaag de dag speelt. Bovendien kon ik er rustig bij op mijn zij gaan liggen, zonder dat ik hoefde te kijken. Grappig, ik ben geen tv mens en zeker niet op de slaapkamer, dus waar nu ineens die behoefte vandaan kwam, is misschien te wijten aan het feit dat ik niets kon doen wat ik normaal doe. Wandelen, fotograferen, buiten zijn, in beweging blijven en vooral het schrijven. Zelfs daartoe voelde ik me afgelopen dagen niet geroepen.

Het enige fijne van ziek zijn is dat de jongste dochter gisteren met een lekker soepje langs kwam, de oudste vanmorgen belde dat ze boodschappen gaat halen voor me. Dat ik overmorgen jarig ben maakt dat ze in een paar dagen tijd vaker komen dan normaal het geval is. Ik ga meestal naar hen toe. Zij werken en hebben een gezin, ik kan mijn eigen tijd indelen. Werkt heel bevredigend. Nu voelt het als een extra cadeautje dat er toch voor me wordt gezorgd als het nodig is. En wat is het heerlijk om ook nog zoveel goede vrienden te hebben die aan je denken op speciale dagen. Doordat ik al die dagen door griep geveld in bed lig, heb ik veel gelegenheid om na te denken over het leven, omdat het je opnieuw af en toe laat voelen hoe eenzaam het kan zijn als je alleen ligt zonder dat er iemand is die zich om je bekommerd en vertroeteld, maar tegelijkertijd ook weer hoe rijk je bent dat er mensen zijn die aan jou denken. Gelukkig, vanmorgen leek ik weer een beetje mens en het eerste wat opkwam was schrijven. Gevoelens naar buiten brengen.

Soms vraag ik me af wat mijn verhalen er eigenlijk voor anderen toe doen, maar altijd weer komt daar een antwoord terug van de buitenwereld. Op Faceboek en Hyves of via de mail, altijd is er wel iemand die reageert op mijn verhalen. Dat maakt dat ik elke dag God, mijn Muze, engelen en gidsen kan bedanken dat ik deze gift op zo’n late leeftijd heb ontvangen. Ik schreef altijd al dagboeken en fotografeerde ook al als kind, maar niemand in mijn omgeving heeft ooit de ingeving gekregen om mij er meer mee te laten doen. Tegenwoordig kijken we veel meer naar wat kinderen op jonge leeftijd al kunnen. Althans dat mag ik hopen. Want ieder mens heeft een talent, wat al vroeg naar buiten komt. Het is aan het kind zelf om er iets mee te doen, maar je kunt als ouders wel aan mee helpen. Een van mijn kleindochters is nu al een uitstekend toneelspeelster. Ze zit op een toneelgroepje en heeft als wens later in Goede tijden, slechte tijden te spelen. Al hou ik zelf totaal niet van dit soort ellende, het leven geeft al moeilijkheden genoeg, toch weet ik dat wanneer zij ooit mee mag doen, ik dagelijks even zal kijken. U weet toch dat wensen altijd uitkomen, de hare dus zeker. Zo is mijn andere kleindochter aanvoerster van het damesvoetbalteam van haar club. Zij en haar beide oudere broers zijn echte voetbaltalenten. De twee ouderen spelen wedstrijden, trainen zelfs jeugdgroepen of zijn scheidsrechter. Heerlijk om zoveel talenten te zien, al zijn er ook kleinkinderen waar ik nog niets bij kan zien, omdat zij nog in de speelfase zitten.

Leuk hè. Je begint over griep en eindigt bij je kleinkinderen. Som is er ook veel te vertellen over het leven en omdat het met vele anderen toch weer parallel loopt, herkennen zij zich er ook weer in. Het wordt echter tijd om te stoppen. De duizelingen komen opnieuw boven drijven en het bed roept. Ik was toch te overmoedig maar geschreven heb ik, dus luister ik weer nu mijn lijf en kruip toch maar weer het bed in, al had ik vanmorgen optimistische plannen om naar buiten te gaan. De geest wil wel, het lijf weigert en wil rust. Geniet van de dag en van het feit dat u nog niet snottert en grieperig bent. Ik ben verstandig en duik de koffer weer in, al had ik liever buiten gelopen. Jezelf nog een dagje verwennen met in bed liggen zou toch leuk moeten zijn, al zie ik de lol er niet van in. Zelden zeg ik, gelukkig het regent maar vandaag vind ik het opnieuw niet vervelend. De pijn van het ziek zijn is er minder erg door. En voor al die zonnemensen, die net als ik behoefte hebben aan zonneschijn, kop op, de zon zit in je hart. Lach en geniet van alles wat je ziet. Tot volgende keer, Maus