Kerstgedicht en kerstverhaal

Hardheid van ons hart

 Hardt van hart zijn doet pijn

Je luistert niet naar je gevoel

komt nooit bij het doel

waarvoor je op aarde bent gekomen

Leef je dromen

al lijken ze niet altijd wat ze zijn

Het doet geen pijn

wanneer jij je gevoel gaat volgen

Dromen waar gaat maken

om je hoogste gevoel aan te raken

Hardheid van ons hart

verlaat negatieve gedachten

gebruik je hoogste krachten

in positieve zin

God stuurt ons zijn Liefde

laat wonderen gebeuren

Vertel dankbaar door

in geuren en kleuren

wat jou is overkomen

Nee, het waren geen dromen

‘God’ maakt jouw werkelijkheid waar

het mooiste leven

Vol “liefde”

staat nu voor je klaar.

De kerstgedachte en ‘Liefde’ voor elkaar

Ieder jaar worden er weer goede voornemens geuit, die al snel verwateren in het nieuwe jaar. Stoppen met roken, afvallen of andere voor ons belangrijke zaken. Echter een heel simpel voornemen wordt meestal vergeten of komt ergens op de laatste plaats op het lijstje voornemens te staan. Het woordje “LIEFDE’. Maar wat houdt liefde nu eigenlijk in, zoals God en Jezus dit zagen. Omdat ik dit ook niet precies kon beschrijven ben ik dit eens begonnen met de Bijbel te lezen. Er zijn teksten waar ik diep van onder de indruk ben wanneer ik lees hoeveel liefde Jezus uitstraalt dat ik bij mezelf denk: ‘jeetje….., wat moet ik nog veel leren’. Want ook ik vergeet het woordje ‘liefde’ op momenten wanneer er onrecht is in mijn ogen en kan dan best scherp zijn. Voor mezelf is er dan rust, terwijl er bij de ander onrust is. Soms is dat even nodig om de lucht op te klaren. Toch weet ik dat er momenten in mijn leven waren dat dingen anders had gekund, wanneer ik iets anders had gereageerd. Natuurlijk zeg je achteraf dan sorry, maar dat neemt de pijn niet weg die ik veroorzaakte op het moment dat het woordje ‘liefde’ even uit mijn hoofd was verdwenen.

In deze tijd lijkt het alsof we steeds onverdraagzamer worden en vooral een korst van hardheid om ons hart leggen. We zijn overvallen door duizenden vluchtelingen. De meesten zijn echt in nood en hebben hard hulp nodig. Anderen komen met slechte bedoelingen om angst, onrust en verdriet te zaaien. Hoe kunnen mensen ‘liefde’ geven terwijl er angst is en gebrek aan vertrouwen? Wij zelf door onze regering gekort worden op alle fronten of erger ontslagen, terwijl deze mensen geholpen worden, vraagt u zich misschien af? Alleen al door het stellen van deze vraag of mijn af en toe scherpe pen, waarmee ik op Faceboek en andere media reacties en verhalen schrijf, maakt dat ik mezelf ook beticht van hardheid van mijn hart. Ik vraag me af hoe het geweest zou zijn wanneer ik die vluchteling was geweest? Had ik dan op bedjes gedropt willen worden in een sporthal? Moest ik me dan wassen in het openbaar zonder enige privacy, of erger op smerige toiletten zitten. Ook ik heb momenten gehad, er over geschreven, dat ik dacht van hoe kun je je zo misdragen door eten te weigeren of in opstand te komen. Je bent hier te gast. Echter, terwijl ik hier zo zit te schrijven bedenk ik: ‘het zijn mensen die alles verloren hebben, zelfs familie en vrienden’. Het voelt heel dubbel allemaal. God en Jezus vragen ons om liefde te geven aan de ander, maar kan ik dat genoeg opbrengen tegen al die mensen die hierheen zijn gevlucht? Ik ben heel eerlijk, ik weet het niet. Het is al moeilijk om in gezinnen vrede en liefde onderling vast te houden. Misschien maak ik het voornemen wel te groot en mag ik dus beginnen met ‘LIEFDE’ te sturen naar mijn eigen omgeving. Mijn kinderen en kleinkinderen. Liefde en gebeden mee te geven aan mijn oudste kleinzoon die op avontuur gaat in Australië. Liefde geven aan mijn familie, mijn vrienden en vele kennissen. En aan alle mensen die deze wens ontvangen. Liefde en vriendschap, stuur ik dus nu naar allen om me heen. En kracht om uw voornemens en wensen waar te maken.

En mag ik dan aan u allen vragen om kerstavond, samen met mij een lichtje te sturen naar al die vluchtelingen en mensen in nood op aarde. Een lichtje vol “Liefde”, zoals God en Jezus het hebben bedoeld. Misschien is dat lichtje al voldoende om een begin te maken voor vrede op aarde en liefde in ons hart, zodat de harde korst om ons hart verdwijnt. ‘LIEFDE’ een nieuwe korst vormt en ons hart zich opent voor iedereen. Maus

Op de nieuwe website http://maussturmer.nl, is het mogelijk om weer kaarsjes te branden of  een wens in te sturen op: ’Brand een kaarsje”, Kerstkaarsje, ‘Doe een wens’ of een brief aan God te schrijven op, ‘God, ik vraag U’.

De nieuwe website is nog in opbouw wat betreft foto’s en gedichten, wat heel veel tijd en werk kost. In de loop van komende maanden hoop ik dit klaar te krijgen.

Foto Nederland en limburg: De reiger in rust en vlucht 2015-12-13

Foto Nederland en limburg: De reiger in rust en vlucht 2015-12-13: Klik op: http://maussturmer.nl/pages/fotoalbums-limburg/vogels.php  om alle foto's te bekijken

Foto Limburg en Nederland: Meeuwenserie 2015-11-23

Foto Limburg en Nederland: Meeuwenserie 2015-11-23: Klik op onderstaande link en bekijk deze prachtige meeuwenserie http://maussturmer.nl/pages/fotoalbums-limburg/vogels.php

Wasberen over de grens

Mijn laatste filmopname over de wasberen, waaraan ik heb meegewerkt.
Een leuke rol. Kijk eens op: https://www.youtube.com/watch?v=QgNGFtBqDwk

Een zonnestraaltje voor een mooie dag met een innerlijke lach.

1 December vandaag en zelfs nog geen kerstgedicht klaar of enig idee voor een nieuwe kerstkaart. Ben wel erg laat dit jaar. Toch kan ik me er op dit moment niet druk om maken. Het komt vanzelf. Op dit moment ben ik nog steeds druk met de nieuwe website en is er weinig tijd en ruimte voor nieuwe dingen, fotograferen of andere zaken. Zelfs de caravan is heel even uit beeld. Ook dat is goed. Ik neem het leven zoals het komt op dit moment. Er is geen tijd voor verveling of me alleen te voelen, zelfs niet met de naderende feestdagen in zicht. Het is een tijd om naast de drukte rondom de website in momenten van rust open te staan om nieuwe ideeën en gedachtes te creëren. Af en toe pak ik zelfs weer een penseel, iets wat ik jaren niet heb aangeraakt.

Me druk maken om het slechte weer? Nee, daar ben ik helemaal niet mee bezig en laat ik me er zeker niet door imponeren. Het hoort bij deze tijd. Ik hou niet van de kou, de zon is mijn grote vriend, maar dit is een tijd voor andere dingen. Een kopje koffie met een gezellig boek, wat schilderen, schrijven of andere mooie dingen doen. Misschien houdt u wel van een museumbezoek of gezellig winkel in winkel uit te lopen. Alles mag, alles kan, zolang je je er zelf prettig bij voelt. Ga niet zitten piekeren of je slachtoffer voelen dat je eenzaam bent of alleen. Dat maakt je nog somberder. Heb je wel de neiging om veel negatief te denken, wat natuurlijk mag, zet dan eens een zonnetje boven je hoofd en laat dat via je kruin naar binnen stralen. Neem er even de tijd voor en voel hoe die stralen jou lichaam beetje bij beetje verwarmen. Je nieuwe energie geven om deze dag tot een heerlijke dag te maken. Ik wens iedereen vandaag veel zonnestraaltjes toe en een mooie dag met een innerlijke lach.

Mijn trouwdag en Najib Amhali

Tyler, mijn oudste kleinzoon

Gisteren was een dag van herinneringen en vreugde. Het was mijn 52e trouwdag. Het mocht niet zo zijn. Berry is gelukkig waar hij is en ik heb na vele jaren worstelen, pijn en verdriet dit alles onder ogen gezien, het innerlijk geluk gevonden. Eigenlijk was de fietsreis naar Rome de aanzet tot een leven zonder slachtoffer te zijn en zonder verdriet. Innerlijke rijkdom en vreugde kwam ervoor in de plaats en dat werkt nog steeds door. Oude, pijnlijke herinneringen, die afgelopen jaar nog boven kwamen, vanaf de geboorte tot heden, kregen een plaats met vergeving en opluchting. Alles heeft zijn eigen plekje van vergeving gevonden. Dat wil niet zeggen dat letterlijk alles uit je leven een plaats heeft gekregen. In je ziel zal altijd hier en daar nog een zwart puntje zitten, dat af en toe zijn kopje opsteekt en aandacht vraagt. Geen nood. Er zijn prachtige oefeningen om deze puntjes stuk voor stuk onder ogen te zien.

 

Voor het eerst sinds 18 jaar ben ik niet naar het graf in België gereden om er bloemen neer te leggen. Berry ligt daar begraven. Ik koos even voor eigen rust. Die bloemen zet ik komende week neer, want ook dat mag, wanneer het even beter is om voor jezelf te zorgen. De laatste tijd ben ik veel moe. Omdat wij 's avonds naar het theater zouden gaan, koos ik ervoor om een uurtje op bed te gaan liggen, iets wat normaal niet in mijn boekje voorkomt. Misschien wat najaarsmoeheid. Ik koos dus voor mezelf.

 

Met de kinderen, kleinkinderen, familie en aanhang gisteravond naar Najib Amhali geweest.  Al heel bijzonder dat je het met 12 familieleden voor elkaar krijgt om samen uit te gaan, maar ook het samenzijn is een stukje geluk. Mijn oudste kleinzoon vertrekt in januari naar Australië, dat maakt zo'n avond met z'n allen samen extra speciaal. Het is een avond van veel lachen met af en toe een ernstig puntje tussendoor. Het tweede gedeelte vond ik daardoor persoonlijk iets minder, al deed het niet onder voor de vele lachsalvo's die er opklonken. Zelf zoveel lachen is al bijzonder, maar wanneer je je kinderen en kleinkinderen zoveel plezier ziet hebben stroomt je hart vol geluk. Een dag om dankbaar te zijn. Maus

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: De Vlaamse Gaai

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: De Vlaamse Gaai: Vanmiddag op de fiets naar Harderwijk geweest. De tocht loopt langs het Veluwemeer. Vlak boven mijn hoofd scheert een Vlaamse Gaai onder ...

Dierendag. Denk niet alleen vandaag aan ons wij hebben uw zorg de hele winter nodig

Werken als vrijwilligster bij Wildpark het Aardhuis

 

Gisteren, 3 oktober, had ik mijn sollicitatiegesprek als vrijwilligster bij Wildpark het Aardhuis in Hoog Soeren. Ben aangenomen en komende zaterdag draai ik de hele dag mee achter de balie. Vandaag tussendoor natuurlijk ook foto's en filmpjes gemaakt. De bronst is bezig en het burlen klinkt hier en daar in de verte. 

Op weg naar de filmset afgelopen donderdag kwam op 10 meter afstand een kleine de ree de bossen uitgestoven. Ik reed al zacht, maar moest toch flink in de remmen. Vandaag liep het bij een andere mevrouw minder goed af. De vrouw kwam er nog redelijk vanaf, de twee hindes waren allebei dood. Het is de bronstijd en dan moet je daar op de Veluwe rekening mee houden. Waar je 60 mag rijden in de bossen, kun je beter je snelheid nog wat aanpassen. Het zijn en blijven dieren die geen gevaar zien en horen

Ik wens u allen een mooie (DIEREN)dag.

Filmopnamen en het afschuifsysteem van de NS

Gistermorgen in een kleine sprekende rol meegewerkt aan de opnames van een filmpje over wasberen die over de grenzen zouden trekken. Heel gezellig. Moest om zes uur op, maar versliep me, omdat ik de wekker op zeven uur had gezet. Had een slechte nacht achter de rug. Werd vermoeider wakker dan de bedoeling was.  

Het was een uur rijden. Wilde onderweg nog tanken in België en tevens de tank met petroleum vullen, speciaal voor de zibro kachel. Helaas maakt onze regering het zo gek dat wij hier voor 20 liter 53 euro betalen, terwijl ik in Maaseik dezelfde 20 liter koop voor 13.50 euro. Ach ja, verschil moet er zijn natuurlijk. Waarom alleen in Maaseik en niet in Maasmechelen? Het moet speciaal C-olie zijn. De B olie is niet geschikt voor zibrokachels. Dus goed opletten, mocht ik u op een idee hebben gebracht. Het verschil is te groot om hier niet van te profiteren. Bijna 40 euro verdienen op een tankje petroleum is de moeite waard om even voor om te rijden. 

Op de set was het een klein gezelschap. We reden naar bos en heidegebied. Stoelen waren er niet, maar omdat ik goed voor mezelf heb leren zorgen, ligt er altijd een stoel in mijn auto. Omdat ik de oudste was, eigenlijk in scene 6 voorkwam, werd rekening met de leeftijd gehouden en was ik al tijdens de tweede opname aan de beurt, waardoor ik vroeg klaar was. Daarna nog 210 km. rijden. Ik was zo slecht uitgerust en moe, dat ik onderweg wel drie keer moest stoppen om even een frisse neus te halen. Mijn ogen dreigden dicht te vallen. Een van de weinige nadelige dingen van het alleen en wat ouder zijn. Je wordt wat sneller moe, helaas, terwijl de geest nog zoveel wil doen. Het rijden van lange afstanden is soms veel vermoeiender dan ik wil toegeven. Helaas er is nog geen privé chauffeur beschikbaar en ach, ik rij nog heel graag hoor.

 

Vanmorgen even het nieuws aangezet. Liep alweer een paar dagen achter. Tot grote ergernis weer eens een afschuifsysteem van de NS. De nieuwe treinen zijn er nog niet, de oude halen we gewoon maar uit de roulatie, dus wentelen we de verantwoording maar op de scholen die hun lesuren maar aan gaan moeten passen zodat er meer zitplaatsen worden vrijgehouden. Wanneer neemt de NS nu eens de verantwoording voor hun eigen misstanden het zijn er veel te veel. Je maakt mij niet wijs dat die oude treinen ineens niet nog een jaar langer kunnen rijden. Maar dat zal wel teveel onderhoud kosten, vermoed ik. Dus schuiven we het toch voor de zoveelste keer weer op de nek van de reiziger of in dit geval de scholen, die altijd en eeuwig de dupe zijn van de fouten van de NS. De macht van de groten maakt de kleintjes machteloos. Ik wens u allen toch weer een fijne en zonnige dag met een lach

Pimpelmeesje op zoek naar woning

Vanmorgen zag ik ineens een pimpelmeesje op ontdekkingstocht gaan in twee van de vier nieuwe vogelhuisjes. Gelukkig had ik de camera bij de hand. Hij of zij inspecteert beiden ook van binnen. Blijkbaar zijn beide woningen goedgekeurd.



Afgelopen donderdag was ik opnieuw in het wildpark het Aardhuis. Het was mistig en goot de lucht uit. Ik maakte twee foto’s en een aantal films. De foto’s lijken net schilderijen.

 

Asielzoekers, onvrede en onbegrip voor een beschermde moordenaar

Vanmorgen hoorde ik het nieuws op tv. Nu wil ik meestal niet eens horen wat er allemaal voor ellende is, maar vanmorgen verschoot ik echt van kleur. Asielzoekers die elkaar te lijf gaan in ons land. Het is niet te geloven. Men heeft hier in Nederland niets geleerd van het verleden. Breng deze mensen niet in grote groepen onder. Dat roept angst en agressie op. Als we ze dan toch opnemen, doe het dan in kleine groepjes, waardoor zij minder kans hebben zich in ons gastland te misdragen. Zij stellen eisen in plaats van blij te zijn dat zij hier worden ontvangen. Hoe zou het gaan wanneer wij met zijn allen hun land binnen drongen? Zouden wij ook zo gastvrij worden ontvangen?

Dat men vlucht met zijn gezin voor de oorlog kan ik volledig begrijpen, maar wat doen al die alleenstaanden hier? Hoeveel zijn er afgezand van Icis? En dan? Onze eigen mensen worden ontslagen, maar voor hun zou er wel werk zijn? Hun diploma’s zijn niet eens controleerbaar. Laat de regering toch eerst eens kijken wie zij binnenhalen zodat ons land een veilig land blijft. Het zijn dingen die ik echt niet meer begrijp. Wie geeft de asielzoekers het recht de boel hier kort en klein te slaan? Wie moeten dat allemaal betalen? Wij Nederlanders die zelf geen enkel recht van spreken meer hebben?

Dan hoor ik ook nog dat er wél 80 miljoen beschikbaar wordt gesteld om twee schilderijen aan te kopen voor het Rijksmuseum, terwijl een deel van onze eigen mensen naar de voedselbank moeten. Torenhoge eigen bijdragen van ons allemaal worden geëist voor de ziektekosten, terwijl de verzekeraars miljarden in kas over hebben. Mijn gevoel zegt dat deze regering langzaamaan aanstuurt op een burgeroorlog. We worden steeds meer monddood gemaakt. En luisteren naar onze wensen en noden is er helemaal niet meer bij.

Misdadigers krijgen hier het gelijk, worden volop in het zonnetje gezet en nog beschermd ook. Zoals de moordenaar van Pim Fortuin. Is het gek dat ik niet begrijp dat een moordenaar wordt beschermd door de regering. Klinkt het gek dat ik langzamerhand ga denken dat achter deze politieke moord veel meer zit. Welk belang heeft deze regering bij zijn bescherming? 

Onrecht wint het steeds meer van recht. Waarom moeten wij belasting betalen voor de bescherming van die moordenaar. Ik begrijp er allemaal niets meer van? U wel???

Laat het weten door uw commentaar. Misschien word ik wel te oud dat ik dit allemaal niet meer kan begrijpen. Ik hou mijn hart vast oor de toekomst van mijn kinderen en kleinkinderen nu Europa overspoeld wordt door Moslims. Wat is de bedoeling hiervan? Dat wij 100 jaar teruggaan in de tijd? Ik heb niets tegen de goede mensen die voor hun vrijheid vluchten, maar wel tegen diegene die met andere plannen hier zijn gekomen. Die voedsel weigeren en eisen stellen.

Ik stuur een oproep naar onze regering.

Zorg eerst eens fatsoenlijk voor uw eigen volk welke steeds meer rechten wordt ontzegd. Die  veel te hoge belastingen en ziektekosten moeten betalen, die nauwelijks meer zijn op te brengen. Dan willen wij vast meer openstaan voor al die mensen die hulp nodig hebben. Dan willen wij zeker goed zijn voor anderen. De Nederlander is in zijn/haar hart altijd hulpvaardig en goedgeefs geweest. Echter nu eigen volk steeds meer opzij wordt gezet stopt het en worden grenzen getrokken. Er zijn bijvoorbeeld wachtlijsten voor huizen. Nu komen de vluchtelingen als eerste boven aan de lijst te staan, terwijl Nederlanders vaak jaren moeten wachten. Zo kan ik met ellenlange voorbeelden doorgaan. Eén ding is zeker. Als eigen volk gelukkig kan leven zijn zij ook gastvrij voor anderen. Deze regering zorgt liever voor vreemden dan voor eigen volk. Wil deze regering hier een burgeroorlog ontketenen? Ik ben er bang voor. Echter wie ben ik, dat ik langzamerhand steeds meer het gevoel heb dat wij de langste tijd in vrijheid en echte democratie  hebben geleefd???

Er is één positieve bijdrage die ik zelf kan en wil bijdragen.

Bidden voor vrede in ons land en in de wereld.

Paddenstoelenstrooptocht

 

Porceleinpaddestoel met slak

Vanmiddag was er vanuit Ermelo een georganiseerde fietstocht. Het zonnetje scheen, dus waarom niet. In plaats van leuk werd het een ergernis. Eén van de dames achter mij voerde het hoogste woord over het gedrag van een vluchteling die een moeder met kinderwagen had belaagd. De waarheid ken ik niet omdat ik nauwelijks nieuws zie. Wanneer je echter door de bossen fietst is mijn motto rust en stilte. Genieten van geur en kleur. Deze dame had maar voor één ding aandacht, haar eigen stem.

Na 5 km. zag ik een prachtige paddenstoel, de grote sponszwam. Voorzichtig stuurde ik naar de kant om anderen niet in gevaar te brengen. Echter de dames waren zo verdiept in hun problemen dat zij het niet in de gaten hadden en verontwaardigd riepen dat ik het recht niet had om te stoppen. Dat deed de deur dicht. Ik liet de groep gaan en besloot mijn eigen weg te zoeken. Ben ik teveel kluizenaar geworden, vroeg ik mezelf af, dat zelfs het lawaai van harde stemmen me dwars zit? Misschien wel, dus heb ik geen recht van oordelen, omdat het mijn stuk is. Moet ik daar iets aan doen? Welnee, gewoon mezelf blijven en mijn weg blijven zoeken die goed is voor mij. Blijkbaar is dat een stukje eenzaamheid wat mij goed doet. 

Onderweg ontmoette ik een echtpaar op de fiets waarvan de vrouw ook op zoek was naar paddenstoelen om ze te fotograferen. Haar man, vrachtwagenchauffeur, gaf af en toe een klein advies zonder dat het storend was en haalde haar fotospullen van zijn fiets. Zij leerde me wat de porseleinpaddenstoel is. Een stukje verder staan we opnieuw samen te fotograferen bij een heksenkring van paddenstoelen, de Voorjaarspronkridder. Gelukkig had ik bij Wildpark het Aardhuis een Dieren en plantengids gekocht, zodat ik nu in ieder geval wat namen terug kan vinden bij mijn  

Heksenkring

foto’s.

Het wordt een heerlijke middag. Halverwege bij het plaatsje Drie besluit ik mezelf te trakteren op een capuchino en appelgebak met slagroom. Ik heb wat te vieren. Vanmorgen trok ik een kaart bij Frederike op internet. ( zie: http://www.frederike.eu/kaartentrekken.html). Ze kloppen altijd. Ongezien klik ik er één aan met de tekst:

XXVI. BESCHERMING

Jij hebt je doel bereikt, wees er tevreden mee. Als een verandering tot stand is gekomen voel je een enorme kracht van binnen. Probeer deze kracht vast te houden. Je vertrouwt op je eigen gevoel. En dit geeft weer doorzettingsvermogen en de kracht om op het universum te vertrouwen. Je kunt van dit leven en al deze aardse geneugten genieten zonder je innerlijke stem te negeren. Je hebt veel bereikt en draagt licht bij je. Je wordt beschermd en mag ten allen tijde contact zoeken met je gids die je zal begeleiden om deze kracht vast te houden. Stel jezelf open voor anderen en geef aan hen alle liefde die ze nodig hebben om zich staande te houden op aarde.

Meditatie

Ga met je aandacht naar je kruin en hul jezelf in de kleur paars. Maak contact met het universum en vertrouw dat jij diegene op je pad krijgt die jij wat te bieden hebt en andersom.

Mag ik een beetje trots zijn dat ik weer ben gegroeid, ook al ben ik er nog lang niet. Stapsgewijs groei ik verder en daar draait het leven om. Dus alle reden om iets te vieren.

De fietstocht eindigt in een plensbui. Het heeft geen zin onder een boom te schuilen, dus rij ik vrolijk lachend door naar de caravan, waar mijn zibrokachel in korte tijd alles verwarmd, kleren droogt en mijn innerlijke blijheid en warmte versterkt.

Vogelhuisjes maken en de woonkamer 12 september ( 2 verhalen)

Afgelopen weken begonnen met vogelhuisjes te maken. Het begon met de eerste die bovenaan de lange paal is vastgemaakt. De andere drie die aan de paal vastgemaakt worden heb ik er al twee bekleed met lappen, gedoopt in Paverpol.  

Vandaag 12 september heb ik tijd besteed aan de kamer in de caravan. Had afgelopen week een leuk bankje gezien in de kringloopwinkel, waar ik ook nog goed op kon zitten. Eindelijk. Want de stoelen en bank veroorzaakten nog meer rugklachten dan ik al heb. Daarnaast heeft vermoedelijk de ziekte van  Lyme z’n kop weer opgestoken die opnieuw veel lichamelijke pijn veroorzaakt. Wordt nog nader onderzocht. Al kan ik door die problemen en pijn al vijf weken nauwelijks iets doen. Ik verveel me heus geen moment.  

De banken in en uit de caravan sjouwen leverde heel veel kracht en toeren op voor ze door het halletje en beide deuren waren gewrongen door de mensen van de kringloopwinkel. Zelfs het keukenraam bleek net 3 cm. te krap om alles via die weg in en uit de caravan te krijgen.

Nu zul je misschien denken, waarom vernieuwen, de caravan wordt toch verkocht? Hij heeft tot vorige week inderdaad te koop gestaan. Ik wist geen oplossing om het staangeld volgend jaar in één keer te betalen, wat wel een voorwaarde was. Tot ik op de gedachte werd gebracht te vragen of het net als dit jaar in drie keer betaald mocht worden. Na overleg met zijn vrouw kwam de eigenaar vertellen dat het voor komend jaar in orde was. Verder keek hij niet, was zijn opmerking. Ik ook niet. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Misschien heb ik dan ook iemand gevonden die kan en wil helpen met de sponningen van de ramen te repareren, maar ook dat is voor volgend voorjaar en niet voor nu. Voorlopig mag ik nog een jaar genieten van alle vogels, eekhoorntjes en egels. Zelfs de schuwe Vlaamse Gaai laat zich af en toe zien. Van schrijven komt niet veel op dit moment. Lezen en knutselen doe ik des te meer.  

Twee weken geleden kreeg ik een mooi bijbeltje in handen met het oude en nieuwe testament. Iedere dag lees ik een paar bladzijdes. Soms moet ik een stuk overlezen om het goed door te laten dringen. Het roept soms vragen op hoe het kan dat God in een deel van de bijbel boos en verstoord is, terwijl in mijn gevoel God een en al liefde is. Dit botst in mijn gevoel nog al eens met elkaar. Toch is de “Groot nieuws Bijbel” niet alleen fijn om te lezen maar vooral boeiend. Vragen worden beantwoord en is iets niet duidelijk kan ik dat altijd op de donderdagavond vragen aan een kleine groep mensen waar we mee samen komen. 

 

Nieuwe vogelhuisjes en het roodborstje 22 september

Afgelopen maanden hebben mij, vooral in Ermelo, veel rust gebracht in mezelf. Vervelen doe ik me beslist niet in mijn zelfverkozen eenzaamheid. Het schrijven ligt misschien wel even stil, andere dingen zijn er voor in de plaats gekomen. Bekijk de foto’s eens van deze paal met vogelhuisjes. Ik heb ze gemaakt van pvc buizen, die iemand bij mij had neergelegd. Ze zijn bekleed met stof, gedrenkt in Paverpol. De eerste kool- en pimpelmeesjes namen gisteren al heel nieuwsgierig een kijkje. Om de huisjes van binnen een eigen natuurgeur te geven heb ik afgevallen bladeren op de bodem gelegd. De grijze deksels zitten er los op, zodat ik ze ieder jaar schoon kan maken. Natuurlijk alleen maar wanneer de dametjes hierin hun nestje willen bouwen. We zullen het zien in het voorjaar.

Zoals iedereen kon zien aan de foto’s was ik alweer een paar keer in wildpark het Aardhuis geweest. Het voelt iedere keer weer alsof ik er thuis hoor. Vorige week heb ik me aangemeld als vrijwilligster. Nooit eerder heb ik dit willen doen, gezien de pijnen in mijn lijf. Nu maar hopen dat ik op 3 oktober wordt aangenomen. Dan heb ik een gesprek. Dit gevoel is zo sterk dat ik er niet meer omheen kan. Ik hoor daar, net als hier in de caravan.  

Gisteren voor het eerst sinds vijf weken weer kunnen fietsen. Wat een straf als je knie geblesseerd is en je mag niet fietsen. Toch is het ook weer ergens goed voor geweest. Misschien was het vogelhuis er dan nog steeds niet gekomen. Onze Lieve Heer weet beter wat goed voor me is dan ik zelf, denk ik dan. Achteraf gezien had ik deze weken gewoon nodig om tot rust te komen. In mezelf te kijken en mijn ziel te reinigen van stukjes verleden. 

Nu caravan en ik niet weg hoeven van dit sprookjesachtige plekje geniet ik weer volop van alles om me heen. De eigenaars van de kleine camping zien ook wel met hoeveel plezier ik hier zit. Avonden lang zit ik buiten bij het potkacheltje, zolang het niet regent. Aan hout komen is eigenlijk het grootste probleem. Tot nu toe had ik geluk. Ik kreeg oude pallets, resten hout van mijn buren thuis en eergisteren brak een buurvrouwtje hier de vloer uit haar schuurtje. Ik mocht het oude hout hebben en genoot weer een avondje buiten. Ook hier wordt een oplossing voor gevonden, daar ben ik van overtuigd. Ik vroeg om hout en kreeg het tot nu toe, dat blijf ik vragen aan mijn engelen. Stookte ik mijn buitenkacheltje eerst wat later in de avond, nu  begin ik al rond vier uur. Eet gezellig bij het haardvuur met mijn bordje op schoot.  

Mijmerend en dromend kan ik in de vlammen turen naar het spel van de vlammen. Twee roodborstjes houden me tijdens die lichte uren bij mijn kacheltje graag gezelschap. Vooral eentje komt steeds dichterbij. Ik zou zo graag met hem of haar praten, maar op een of andere manier lukt me dat nog steeds niet. En dat terwijl ik wel contact met overledenen heb. Zou dierentaal nu zo moeilijk zijn? Het denken in beelden vind ik moeilijk. Hoe kan ik in een beeld uitdrukken hoe geweldig ik het vind dat ze zo dicht bij me komt. Hoe kan ik haar laten voelen dat ik het fijn vind als ze bij me is. Diverse boeken heb ik al gelezen hoe het werkt, maar het in praktijk brengen lukt me nog niet echt. Afijn, op een dag zal ik het ‘licht’ wel gaan zien. Ik wens iedereen een prachtige dag, Maus.

 

 

Wildpark het Aardhuis

Geniet van deze prachtige serie foto's

gemaakt op Wildpark het Aardhuis, Hoog Soeren

Tijdens de terugrit ontmoette ik een schaapskudde

op de bloeiende heide