Mijn bron is weer aan het stromen en vernieuwd zich iedere dag

 

Wat is de dagtekst van vandaag een herkenbaar verhaal uit mijn leven. Het laatste  puzzelstukje valt ineens op zijn plaats over wat er afgelopen 10 jaar is gebeurd, nu ik de dagtekst lees. Heb het nooit van die kant bezien. Ik verveelde die ander inderdaad en dat zal andersom op zekere momenten ook zo zijn geweest, hoewel de liefde naar hem nog zo groot was, dat ik daar nauwelijks aandacht aan schonk. Ik weet wel dat hij op gegeven moment na ruim zeven jaar relatie 's morgens opstond en terwijl ik naar zijn naakte achterlijf keek hij een opmerking maakte, zo kwetsend, dat ik op dat moment dacht; "Dit is de laatste keer dat jij hier in mijn bed mag liggen". Die dag kwam ook de breuk. Lag dat nu helemaal aan de ander? Natuurlijk niet. Twee mensen maken samen ruzie, nooit één alleen, hoewel ik weet dat naar de buitenwereld zijn verhalen altijd klonken en nog steeds klinken dat het allemaal mijn schuld was. Het is niet belangrijk, ik weet beter. Ik was niet degene die me verveelde in de relatie. 

Wanneer ik de laatste twee jaar terugkijk naar de groei die ik heb doorgemaakt en de fietsreis naar Rome, weet ik dat ik altijd weer moest vechten om te mogen zijn wie ik was. Natuurlijk zijn er dagen dat ik er nog weleens aan terug denk. De leuke dingen die er ook waren en die ik soms idealiseerde, terwijl die ook niet altijd leuk waren door de ruzies. Het ging vaak om niets. Jij wil linksaf, de ander wil rechtsaf. Onbenullige dingen. Echter ze werden zo groot gemaakt door onszelf. Zelfs de mooie momenten vielen daardoor steeds vaker weg. 

Wanneer ik terugdenk is dat ook met dankbaarheid. Door deze scheve situatie stopte ik uiteindelijk met de relatie, waar ik veel verdriet van had, maar wat noodzakelijk was om te leren leven met mezelf. Te weten dat ik er wel mocht zijn zoals ik was. Gisteren nog merkte ik tijdens een test op dat anderen heel anders naar mij kijken, dan ik naar mezelf. Ik vroeg me af waarom die relatie me nooit zo had willen zien? Het antwoord is er al een tijdje. Zijn manier van leven was zo anders geweest dan de mijne. In de beginjaren leek dat voor hem heel verfrissend, nu weet ik dat daarna de angst kwam. De angst voor binding, de angst dat hij werd overvleugeld door mijn ideeën, door mijn 'zijn'. Hij vertelde wel eens dat ik veel intelligenter was dan hij. Ik vond dat een domme opmerking. Hij was sterk op zijn gebied en ik op het mijne. Nee, het ging hier om zijn angst. Soms ben ik afgelopen twee jaar ook vaak boos geweest, dat ik zijn verhalen, waar niets van klopte terughoorde die door hem werden rondverteld op de dansvloer. Dan had ik het gevoel dat ik zijn gezicht wel in elkaar wilde timmeren. Ze werden, dacht hij, nog kracht bijgezet doordat hij ze vertelde aan mensen die mij beter kenden dan hij ooit had gedaan. Het tegendeel werd bewezen. Is hij daardoor een slecht mens? Welnee, eerder onnadenkend. Wat je roddelt komt altijd terug op je hoofd en daar hoef ik niet mee te leven. Wanneer iemand mij verteld dat het mislukken van een relatie alleen maar de schuld van de ander is geloof ik daar niets van. Liever kijk ik terug naar mijn eigen aandeel, dat ook niet altijd goed was. Ik ben mezelf, maar ook de ander dankbaar voor de levensles van ruim zeven jaar relatie en daarna nog twee jaar vriendschap. Het was een zware levensles, die ik nodig had om te groeien naar wie ik nu ben. Een les die me leerde dat ik niet eenzaam ben en hoef te zijn. Dat ik heel goed met mezelf kan leven. De fietsreis naar Rome, de drie ziekenhuisopnames dit jaar en de zware griepperiode hebben mij hierin nog sterker gemaakt.  

Gek, dat een dagtekst ineens weer even iets los kan maken, maar me tegelijkertijd laat zien hoe ik ben gegroeid. Ik kan nu heel nuchter terugkijken naar die jaren, zonder verdere nare bijgedachten, maar met vergeving en ook een beetje weemoed over hoe mooi het had kunnen zijn. Daar zijn er echter twee voor nodig. Inmiddels hoop ik alleen maar dat hij het geluk opnieuw heeft gevonden.  

En ik? Heb ik dat geluk gevonden?

Vandaag de dag kan ik voluit vanuit mijn hart zeggen "JA".  Ik heb niemand nodig om mijn leven in te vullen. Een aanvulling zou mooi zijn, maar de leeftijd heb ik tegen. Veel mannen willen zichzelf bewijzen door een jonger blaadje uit te zoeken. Dat gebeurde ook al tijdens mijn relatie. Een mens die nooit echte diepe liefde heeft gekend zal altijd op zoek gaan naar iets nieuws om zichzelf bevestigd te krijgen. Is dat erg? Ja, omdat het de ander kwetst. Nee, omdat ik er sterker uit ben gekomen, kan ik nu zeggen. Omdat ik vooral het laatste jaar heb geleerd om heel goed mijn eigen leven in te vullen. Het diepe gevoel van eenzaamheid wat ik het eerste jaar na de breuk had is niet meer aanwezig. De gedwongen rust na de sleutelbeenbreuk, de opname in het ziekenhuis wegens de alvleesklierontsteking en de langdurige griep van drie weken, heeft gemaakt dat ik besefte niets meer te moeten. Die les begon begin dit jaar al met de Tia, de reis naar Rome en is in deze periode alleen maar versterkt. Ik mag van alles, maar moet niets meer in mijn leven. Wil ik morgen weg, dan ga ik weg omdat ik daar zin in heb.  

Zelfs de laatste correctie voor mijn boek is geen moeten, maar een mogen. Wanneer ik het geluk heb gevonden om een uitgever  op mijn weg te vinden die in mijn boek geinteresseerd is, kan het misschien vroeg in het voorjaar nog worden uitgegeven, zodat nieuwe pelgrims mijn avonturen kunnen lezen of anderen over de streep trekken om deze reis te ondernemen.

Mijn bron is weer aan het stromen en vernieuwd zich iedere dag met nieuwe gedachten, ideeën, verhalen, kaarten maken en vooral met nieuwe kleine avonturen.

 

Dagtekst van vrijdag 16 januari 2015
"Waarom kunnen zoveel mannen en vrouwen, die eerst een  grote aantrekking voelden voor elkaar, de ander op den duur niet meer uitstaan? Omdat zij het leven in zichzelf niet wisten te onderhouden, mooier en poëtischer te maken. Want wat allen onbewust zoeken is het leven, zij zoeken niets anders. En het leven is altijd verbonden met de liefde. Wanneer je van iemand houdt, kun je daarvoor alle mogelijke uitleg geven, in werkelijkheid is er geen verklaring; als je van iemand houdt, is het omwille van het leven dat hij uitstraalt en dat leven neemt verschillende vormen aan: schoonheid, goedheid, zuiverheid, intelligentie, vrede, enz.
Omdat zij er niet in slagen het leven in zich te vernieuwen, vervelen de mensen zich en vervelen zij ook de anderen. Dus, als je je niet wilt vervelen en bemind wilt worden, moet je weten hoe je de bron van het leven in jou kunt onderhouden door deze altijd te vernieuwen en te doen stromen."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

We verkwisten veel tijd in ons leven
met wachten op wat komen gaat.

William Hazlitt  (Ingestuurd door:  Red. Dagelijkse Gedachte, Leiderdorp NL)

 

Woorden van Inspiratie - Dag 291

"  Het is alsof we door onze culturele conditionering
gevangen zitten in een vicieuze cirkel van illusie.
Omdat hierbij onze gedachten het probleem zijn,
is het nutteloos om tegen onszelf te zeggen:
ik moet nadenken om dit op te lossen."
David Bohm