zaterdag 10 januari 2015

Mijmeringen over mijn oudste dochter die vandaag 50 jaar is geworden


EEN ECHTE VOETBALMOEDER DIE GEEN DAG VERZUIMD WANNEER HAAR KINDEREN MOETEN SPELEN
Vandaag wordt mijn oudste dochter Désirée 50 jaar. Ik herinner me nog hoe zij na haar geboorte in mijn armen werd gelegd. Negen maanden dragen waren voorbij, waarvan wekenlang plat op bed liggen met ischias. En daar was ze ineens, zomaar een piepklein mensje. Een mensje dat je samen groot moest gaan brengen, terwijl je nauwelijks wist hoe het moest. Beiden hadden we bepaald niet het goede voorbeeld gehad. Berry had een deel van zijn kindzijn in het Jappenkamp gezeten en veel trauma's overgehouden die in die tijd nog minder zichtbaar waren. Ook mijn voorbeeld was zeer betreurenswaardig. Haat en liefdeloosheid leefde in het gezin in plaats van liefde.  

We waren het over één ding samen eens. Dit kindje was uit liefde gemaakt en geboren en we konden alleen maar hopen het op te voeden op een manier die wij onszelf aanleerden. We wilden haar opvoeden tot een mooi mensje, door ervan te houden met hart en ziel. Zo hielden Berry en ik van elkaar, zo hielden en houden we nog steeds van onze kinderen. Met onvoorwaardelijke liefde, wat er ook gebeurd in het leven. Vele fouten hebben we vast gemaakt, maar zeker ook deden we zoveel goed, al vergeten sommige kinderen dat weleens naar hun ouders. Mijn oudste en ook de andere twee groeiden op, werden groter en doorliepen alles fases die nog steeds gelden. Tot op een dag je oudste als eerste de deur uitvliegt, gaat trouwen en zelf weer kindjes gaat krijgen. De cyclus is rond. Ineens ben je ongevraagd tot opa en oma gebombardeerd. 

En dan vandaag. Je staat op en kijkt terug naar die lange 50 jaar, waarin zoveel mooie en minder mooie dingen gebeurden. Ik kijk in de spiegel. Ja, de tand des tijds is ook aan mij niet voorbij gegaan. Ik weet dat Berry over mijn schouder mee kijkt van die andere Zijde en even geruststellend zegt; 'je bent nog mooi hoor'. Ach ja, ik mag niet klagen, ook al lig ik nu dan even in de lappenmand. Dat gaat voorbij. Tweeënzeventig jaar, de tijd is gevlogen. Gelukkig heb ik weer drieënhalf jaar en zeven jaar de tijd voor de volgende twee aan de beurt zijn en 50 jaar worden. Het is heel even wennen, om een dochter te hebben van die leeftijd. Een gekke gedachte omdat ik ineens mezelf zie op die dag. Een prachtige Sarah pop hadden ze samen met hun vader gemaakt. Vandaag komt er een moderne Sarah pop te staan. Deesje en ik zijn haar samen uit wezen uitzoeken. Stevig vastgebonden aan de garage staat ze daar, drie meter hoog, vertelde ze net aan de telefoon. Terwijl ik haar vast feliciteer springen tranen in mijn ogen. Moet ik me inhouden om niet even wat tranen te laten. Waarvan en waarom? Ik heb geen flauw idee. Het zijn tranen van ontroering dat dit kleine, vaak zo zorgzame meisje, zo groot is geworden. Uitgegroeid tot een zorgzame moeder, die niets teveel is voor haar kinderen. Misschien wel een betere moeder dan ik zelf ben geweest? Berry en ik moesten de les nog leren om onze kinderen tot voorbeeld te dienen, omdat wij nooit het goede voorbeeld van een fijn en liefdevol gezin hadden ervaren. Onze kinderen kregen een voorbeeld van liefde om zich heen van ons mee. Een voorbeeld dat ook Désirée samen met John, haar man, doorgeeft aan haar kinderen.  

Ik heb maar één grote wens voor mijn oudste meisje van 50 jaar vandaag. Ben trots op wie je bent. Ben trots op wat je al hebt gepresteerd in je leven. Ben trots op je man en drie prachtige kinderen die jou op handen dragen. Je hebt het prima gedaan mijn meisje, ik ben heel trots op jou.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten