 |
| EEN ECHTE VOETBALMOEDER DIE GEEN DAG VERZUIMD WANNEER HAAR KINDEREN MOETEN SPELEN |
Vandaag wordt mijn oudste dochter Désirée 50 jaar. Ik
herinner me nog hoe zij na haar geboorte in mijn armen werd gelegd. Negen
maanden dragen waren voorbij, waarvan wekenlang plat op bed liggen met ischias.
En daar was ze ineens, zomaar een piepklein mensje. Een mensje dat je samen
groot moest gaan brengen, terwijl je nauwelijks wist hoe het moest. Beiden
hadden we bepaald niet het goede voorbeeld gehad. Berry had een deel van zijn
kindzijn in het Jappenkamp gezeten en veel trauma's overgehouden die in die
tijd nog minder zichtbaar waren. Ook mijn voorbeeld was zeer betreurenswaardig.
Haat en liefdeloosheid leefde in het gezin in plaats van liefde.
We waren het over één ding samen eens. Dit kindje was uit
liefde gemaakt en geboren en we konden alleen maar hopen het op te voeden op
een manier die wij onszelf aanleerden. We wilden haar opvoeden tot een mooi
mensje, door ervan te houden met hart en ziel. Zo hielden Berry en ik van
elkaar, zo hielden en houden we nog steeds van onze kinderen. Met
onvoorwaardelijke liefde, wat er ook gebeurd in het leven. Vele fouten hebben
we vast gemaakt, maar zeker ook deden we zoveel goed, al vergeten sommige
kinderen dat weleens naar hun ouders. Mijn oudste en ook de andere twee
groeiden op, werden groter en doorliepen alles fases die nog steeds gelden. Tot
op een dag je oudste als eerste de deur uitvliegt, gaat trouwen en zelf weer
kindjes gaat krijgen. De cyclus is rond. Ineens ben je ongevraagd tot opa en
oma gebombardeerd.
En dan vandaag. Je staat op en kijkt terug naar die lange 50
jaar, waarin zoveel mooie en minder mooie dingen gebeurden. Ik kijk in de
spiegel. Ja, de tand des tijds is ook aan mij niet voorbij gegaan. Ik weet dat
Berry over mijn schouder mee kijkt van die andere Zijde en even geruststellend
zegt; 'je bent nog mooi hoor'. Ach ja, ik mag niet klagen, ook al lig ik nu dan
even in de lappenmand. Dat gaat voorbij. Tweeënzeventig jaar, de tijd is
gevlogen. Gelukkig heb ik weer drieënhalf jaar en zeven jaar de tijd voor de
volgende twee aan de beurt zijn en 50 jaar worden. Het is heel even wennen, om
een dochter te hebben van die leeftijd. Een gekke gedachte omdat ik ineens
mezelf zie op die dag. Een prachtige Sarah pop hadden ze samen met hun vader
gemaakt. Vandaag komt er een moderne Sarah pop te staan. Deesje en ik zijn haar
samen uit wezen uitzoeken. Stevig vastgebonden aan de garage staat ze daar,
drie meter hoog, vertelde ze net aan de telefoon. Terwijl ik haar vast
feliciteer springen tranen in mijn ogen. Moet ik me inhouden om niet even wat
tranen te laten. Waarvan en waarom? Ik heb geen flauw idee. Het zijn tranen van
ontroering dat dit kleine, vaak zo zorgzame meisje, zo groot is geworden.
Uitgegroeid tot een zorgzame moeder, die niets teveel is voor haar kinderen.
Misschien wel een betere moeder dan ik zelf ben geweest? Berry en ik moesten de
les nog leren om onze kinderen tot voorbeeld te dienen, omdat wij nooit het
goede voorbeeld van een fijn en liefdevol gezin hadden ervaren. Onze kinderen
kregen een voorbeeld van liefde om zich heen van ons mee. Een voorbeeld dat ook
Désirée samen met John, haar man, doorgeeft aan haar kinderen.
Ik heb maar één grote wens voor mijn oudste meisje van 50
jaar vandaag. Ben trots op wie je bent. Ben trots op wat je al hebt gepresteerd
in je leven. Ben trots op je man en drie prachtige kinderen die jou op handen
dragen. Je hebt het prima gedaan mijn meisje, ik ben heel trots op jou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten