Laster en kwaadsprekerij en de dagtekst van zondag 25-01-2015

 

Het overkomt ieder van ons in zijn of haar leven. Wat fantastisch dat er over wordt gesproken in de dagtekst van vandaag. Ook ik heb twee keer in de laatste 10 jaar op dat randje van het leven gestaan door pijn en verdriet, veroorzaakt door kwaadaardig gedrag. Was het de schuld van die ander of was het een les die ik moest leren? Toen zag ik in alles alleen de boosaardigheid zonder me af te vragen waarom die persoon zo was. Nu twee jaar verder kan ik die persoon dankbaar zijn dat hij zover ging dat ik er hier niet meer wilde zijn. Er waren namelijk veel mensen om me heen die mij daardoor juist in lieten zien wat voor verdriet en onbegrip ik achter me had gelaten. Ik kan alleen maar naar 'Boven' kijken en zeggen 'dank je wel dat jullie mij nog niet wilden hebben daarboven en hulp stuurden'.  

In deze jaren leerde ik naar mijn eigen aandeel kijken. Leerde zien hoe weinig zelfwaarde er was, anders was het nooit zover gekomen met me. Was ik na de eerste vernedering in het eerste jaar al weggegaan. Mijn fietsreis naar Rome leerde me zó veel over mezelf dat mijn zelfwaardering stukje bij beetje begon te groeien. Het laatste stukje zelfwaardering kwam in de afgelopen drie maanden van mijn ongeval en ziekte.

Daarnaast kreeg ik drie weken geleden een droom of uittreding. Ik stapte vanuit mijn kamer in een gesloten hok van vier bij twee meter. In de hoek stond een man in het donker gekleed. Ik vroeg wie hij was en wat hij daar deed, Hij gaf geen antwoord. Op dat moment voelde ik van alles uit mijn hoofd getrokken worden. Het was alsof ik helemaal licht werd van binnen. Was het een uittreding of een droom? Ik weet het niet. Wel weet ik dat ik in de dagen daarna besefte dat ik helemaal niemand meer nodig had om de eenzaamheid op te lossen. Dat ik het heerlijk vind om alleen te zijn. En mag heus wel iemand in mijn leven komen, maar hij mag alleen een aanvulling zijn en beslist geen invulling meer. Dan blijf ik liever alleen.  

Het besef dat ik werkelijk met mezelf alleen kan leven, maakt ook dat alles wat ik lelijk vond  aan mezelf, voorbij is. Twee dagen geleden stond ik voor de spiegel. Ik was weer wat in gewicht aangekomen. Maar goed ook. Door alles was ik kilo's afgevallen, wat me beslist niet mooier maakte. Ik stond dus voor de spiegel, bekeek mijn buikje en iets opgezette maag en zag ineens een Rubensvrouw. U weet wel, die vrouwen die Rubens schilderde waren op hun manier allemaal even mooi. 

Welnu, in slankere vorm ben ik toch een beetje een Rubensvrouw en vind mezelf mooi. Wat een ontdekking, dat ik vanaf nu niet meer afhankelijk ben van wat een ander van me vindt, maar wat ik er zelf van vind. Het is een verrijking in mijn leven. Geen moment heb ik de sleutelbeenbreuk, de opname voor de alvleesklier en de griep van 3 weken erna als erg ervaren. Ik wist dat het ergens voor nodig was. Maar dat ik zo'n groot cadeau aan mezelf heb gegeven door die rust te nemen, of via het universum heb gekregen door die droom, is het grootste geschenk wat ik mocht ervaren. Zelfwaardering en acceptatie. Weten en accepteren  dat alleen zijn ook goed is en geluk in jezelf geeft.  

Met mijn goede en minder goede eigenschappen ben ik alleen maar dankbaar en blij  met wie ik nu ben geworden. Een tevreden mens met een rijk leven vol liefde voor zichzelf en hopelijk ook voor anderen. 

Dagtekst van zondag 25 januari 2015
"Hoeveel mensen hebben het zover laten komen dat zij stierven van verdriet of hebben zelfs zelfmoord gepleegd omwille van laster, brieven vol beledigingen, kwaadaardige krantenartikelen! En hoeveel kunstenaars overkwam niet hetzelfde omwille van  negatieve kritiek en spotternijen!.. Dat ze zijn bezweken komt omdat zij niet kenden wat de aarde wel goed kent. Wat doet zij met afval, met het vuil dat men op haar werpt? Zij gebruikt dit als mest, een zeer kostbare materie en zij laat deze deelnemen aan de groei van alle planten. Dankzij deze meststoffen hebben de vruchten kleuren, geuren, smaak en allerhande voedzame eigenschappen.
Waarom zou de mens dan niet de geheimen kennen die de aarde kent? Waarom moet hij bezwijken voor het vuil waaruit de kritiek, de kwaadsprekerij en de laster bestaat?  Hij moet leren om deze te transformeren en dan zal ook hij gekleurde, geurige, lekkere en voedzame vruchten geven. Indien hij tot die graad van begrip komt, zal hij er op den duur van overtuigd zijn dat degene die onrechtvaardig wordt vervolgd, ondanks de schijn, zich in een betere situatie bevindt dan zijn vijanden."
Omraam Mikhaël Aïvanhov    

Tranen hebben iets heiligs.
Ze zijn geen teken van zwakte maar van kracht.
Ze zijn boodschappers van groot verdriet
en van onuitsprekelijke liefde.

Washington Irving  (Ingestuurd door:  Marleen Wisse NL)
 

Woorden van Inspiratie - Dag 300

 "  Je verbeelding toont je
wat je zal aantrekken in je leven."
 Albert Einstein

 

Bij vergeven gaat het niet over.......

Wat en wie is er trouwer dan de vriendschap van een dier?

Vandaag zag ik onverwachts een foto van Wanda terug en moest gewoon deze kaart maken. Lieve Wanda, je bent een stukje ondeugd, maar zo lief en trouw als geen mens kan zijn.

Ik hou van je.

 

Wanda ontmoette ik tijdens mijn Fietsreis naar Rome bij Marga, waar ik 5 dagen mocht logeren. Boven op de berg in een paradijsje van rust en stilte in de buurt van Assisi. Ze was zo onstuimig en jong, een paar maanden oud. In haar enthousiasme sprong ze steeds tegen me op, waardoor ik de muis van mijn rechterhand kneusde in een poging om haar af te weren.

Lees: http://romeopdeelektrischefiets.blogspot.nl/2014/09/dinsdag-9-september-2014-eindelijk-een.html

Mijn bron is weer aan het stromen en vernieuwd zich iedere dag

 

Wat is de dagtekst van vandaag een herkenbaar verhaal uit mijn leven. Het laatste  puzzelstukje valt ineens op zijn plaats over wat er afgelopen 10 jaar is gebeurd, nu ik de dagtekst lees. Heb het nooit van die kant bezien. Ik verveelde die ander inderdaad en dat zal andersom op zekere momenten ook zo zijn geweest, hoewel de liefde naar hem nog zo groot was, dat ik daar nauwelijks aandacht aan schonk. Ik weet wel dat hij op gegeven moment na ruim zeven jaar relatie 's morgens opstond en terwijl ik naar zijn naakte achterlijf keek hij een opmerking maakte, zo kwetsend, dat ik op dat moment dacht; "Dit is de laatste keer dat jij hier in mijn bed mag liggen". Die dag kwam ook de breuk. Lag dat nu helemaal aan de ander? Natuurlijk niet. Twee mensen maken samen ruzie, nooit één alleen, hoewel ik weet dat naar de buitenwereld zijn verhalen altijd klonken en nog steeds klinken dat het allemaal mijn schuld was. Het is niet belangrijk, ik weet beter. Ik was niet degene die me verveelde in de relatie. 

Wanneer ik de laatste twee jaar terugkijk naar de groei die ik heb doorgemaakt en de fietsreis naar Rome, weet ik dat ik altijd weer moest vechten om te mogen zijn wie ik was. Natuurlijk zijn er dagen dat ik er nog weleens aan terug denk. De leuke dingen die er ook waren en die ik soms idealiseerde, terwijl die ook niet altijd leuk waren door de ruzies. Het ging vaak om niets. Jij wil linksaf, de ander wil rechtsaf. Onbenullige dingen. Echter ze werden zo groot gemaakt door onszelf. Zelfs de mooie momenten vielen daardoor steeds vaker weg. 

Wanneer ik terugdenk is dat ook met dankbaarheid. Door deze scheve situatie stopte ik uiteindelijk met de relatie, waar ik veel verdriet van had, maar wat noodzakelijk was om te leren leven met mezelf. Te weten dat ik er wel mocht zijn zoals ik was. Gisteren nog merkte ik tijdens een test op dat anderen heel anders naar mij kijken, dan ik naar mezelf. Ik vroeg me af waarom die relatie me nooit zo had willen zien? Het antwoord is er al een tijdje. Zijn manier van leven was zo anders geweest dan de mijne. In de beginjaren leek dat voor hem heel verfrissend, nu weet ik dat daarna de angst kwam. De angst voor binding, de angst dat hij werd overvleugeld door mijn ideeën, door mijn 'zijn'. Hij vertelde wel eens dat ik veel intelligenter was dan hij. Ik vond dat een domme opmerking. Hij was sterk op zijn gebied en ik op het mijne. Nee, het ging hier om zijn angst. Soms ben ik afgelopen twee jaar ook vaak boos geweest, dat ik zijn verhalen, waar niets van klopte terughoorde die door hem werden rondverteld op de dansvloer. Dan had ik het gevoel dat ik zijn gezicht wel in elkaar wilde timmeren. Ze werden, dacht hij, nog kracht bijgezet doordat hij ze vertelde aan mensen die mij beter kenden dan hij ooit had gedaan. Het tegendeel werd bewezen. Is hij daardoor een slecht mens? Welnee, eerder onnadenkend. Wat je roddelt komt altijd terug op je hoofd en daar hoef ik niet mee te leven. Wanneer iemand mij verteld dat het mislukken van een relatie alleen maar de schuld van de ander is geloof ik daar niets van. Liever kijk ik terug naar mijn eigen aandeel, dat ook niet altijd goed was. Ik ben mezelf, maar ook de ander dankbaar voor de levensles van ruim zeven jaar relatie en daarna nog twee jaar vriendschap. Het was een zware levensles, die ik nodig had om te groeien naar wie ik nu ben. Een les die me leerde dat ik niet eenzaam ben en hoef te zijn. Dat ik heel goed met mezelf kan leven. De fietsreis naar Rome, de drie ziekenhuisopnames dit jaar en de zware griepperiode hebben mij hierin nog sterker gemaakt.  

Gek, dat een dagtekst ineens weer even iets los kan maken, maar me tegelijkertijd laat zien hoe ik ben gegroeid. Ik kan nu heel nuchter terugkijken naar die jaren, zonder verdere nare bijgedachten, maar met vergeving en ook een beetje weemoed over hoe mooi het had kunnen zijn. Daar zijn er echter twee voor nodig. Inmiddels hoop ik alleen maar dat hij het geluk opnieuw heeft gevonden.  

En ik? Heb ik dat geluk gevonden?

Vandaag de dag kan ik voluit vanuit mijn hart zeggen "JA".  Ik heb niemand nodig om mijn leven in te vullen. Een aanvulling zou mooi zijn, maar de leeftijd heb ik tegen. Veel mannen willen zichzelf bewijzen door een jonger blaadje uit te zoeken. Dat gebeurde ook al tijdens mijn relatie. Een mens die nooit echte diepe liefde heeft gekend zal altijd op zoek gaan naar iets nieuws om zichzelf bevestigd te krijgen. Is dat erg? Ja, omdat het de ander kwetst. Nee, omdat ik er sterker uit ben gekomen, kan ik nu zeggen. Omdat ik vooral het laatste jaar heb geleerd om heel goed mijn eigen leven in te vullen. Het diepe gevoel van eenzaamheid wat ik het eerste jaar na de breuk had is niet meer aanwezig. De gedwongen rust na de sleutelbeenbreuk, de opname in het ziekenhuis wegens de alvleesklierontsteking en de langdurige griep van drie weken, heeft gemaakt dat ik besefte niets meer te moeten. Die les begon begin dit jaar al met de Tia, de reis naar Rome en is in deze periode alleen maar versterkt. Ik mag van alles, maar moet niets meer in mijn leven. Wil ik morgen weg, dan ga ik weg omdat ik daar zin in heb.  

Zelfs de laatste correctie voor mijn boek is geen moeten, maar een mogen. Wanneer ik het geluk heb gevonden om een uitgever  op mijn weg te vinden die in mijn boek geinteresseerd is, kan het misschien vroeg in het voorjaar nog worden uitgegeven, zodat nieuwe pelgrims mijn avonturen kunnen lezen of anderen over de streep trekken om deze reis te ondernemen.

Mijn bron is weer aan het stromen en vernieuwd zich iedere dag met nieuwe gedachten, ideeën, verhalen, kaarten maken en vooral met nieuwe kleine avonturen.

 

Dagtekst van vrijdag 16 januari 2015
"Waarom kunnen zoveel mannen en vrouwen, die eerst een  grote aantrekking voelden voor elkaar, de ander op den duur niet meer uitstaan? Omdat zij het leven in zichzelf niet wisten te onderhouden, mooier en poëtischer te maken. Want wat allen onbewust zoeken is het leven, zij zoeken niets anders. En het leven is altijd verbonden met de liefde. Wanneer je van iemand houdt, kun je daarvoor alle mogelijke uitleg geven, in werkelijkheid is er geen verklaring; als je van iemand houdt, is het omwille van het leven dat hij uitstraalt en dat leven neemt verschillende vormen aan: schoonheid, goedheid, zuiverheid, intelligentie, vrede, enz.
Omdat zij er niet in slagen het leven in zich te vernieuwen, vervelen de mensen zich en vervelen zij ook de anderen. Dus, als je je niet wilt vervelen en bemind wilt worden, moet je weten hoe je de bron van het leven in jou kunt onderhouden door deze altijd te vernieuwen en te doen stromen."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

We verkwisten veel tijd in ons leven
met wachten op wat komen gaat.

William Hazlitt  (Ingestuurd door:  Red. Dagelijkse Gedachte, Leiderdorp NL)

 

Woorden van Inspiratie - Dag 291

"  Het is alsof we door onze culturele conditionering
gevangen zitten in een vicieuze cirkel van illusie.
Omdat hierbij onze gedachten het probleem zijn,
is het nutteloos om tegen onszelf te zeggen:
ik moet nadenken om dit op te lossen."
David Bohm

 

In vrijheid mogen denken en leven

 

In vrijheid mogen denken en leven

Mijmeringen over mijn oudste dochter die vandaag 50 jaar is geworden

EEN ECHTE VOETBALMOEDER DIE GEEN DAG VERZUIMD WANNEER HAAR KINDEREN MOETEN SPELEN

Vandaag wordt mijn oudste dochter Désirée 50 jaar. Ik herinner me nog hoe zij na haar geboorte in mijn armen werd gelegd. Negen maanden dragen waren voorbij, waarvan wekenlang plat op bed liggen met ischias. En daar was ze ineens, zomaar een piepklein mensje. Een mensje dat je samen groot moest gaan brengen, terwijl je nauwelijks wist hoe het moest. Beiden hadden we bepaald niet het goede voorbeeld gehad. Berry had een deel van zijn kindzijn in het Jappenkamp gezeten en veel trauma's overgehouden die in die tijd nog minder zichtbaar waren. Ook mijn voorbeeld was zeer betreurenswaardig. Haat en liefdeloosheid leefde in het gezin in plaats van liefde.  

We waren het over één ding samen eens. Dit kindje was uit liefde gemaakt en geboren en we konden alleen maar hopen het op te voeden op een manier die wij onszelf aanleerden. We wilden haar opvoeden tot een mooi mensje, door ervan te houden met hart en ziel. Zo hielden Berry en ik van elkaar, zo hielden en houden we nog steeds van onze kinderen. Met onvoorwaardelijke liefde, wat er ook gebeurd in het leven. Vele fouten hebben we vast gemaakt, maar zeker ook deden we zoveel goed, al vergeten sommige kinderen dat weleens naar hun ouders. Mijn oudste en ook de andere twee groeiden op, werden groter en doorliepen alles fases die nog steeds gelden. Tot op een dag je oudste als eerste de deur uitvliegt, gaat trouwen en zelf weer kindjes gaat krijgen. De cyclus is rond. Ineens ben je ongevraagd tot opa en oma gebombardeerd. 

En dan vandaag. Je staat op en kijkt terug naar die lange 50 jaar, waarin zoveel mooie en minder mooie dingen gebeurden. Ik kijk in de spiegel. Ja, de tand des tijds is ook aan mij niet voorbij gegaan. Ik weet dat Berry over mijn schouder mee kijkt van die andere Zijde en even geruststellend zegt; 'je bent nog mooi hoor'. Ach ja, ik mag niet klagen, ook al lig ik nu dan even in de lappenmand. Dat gaat voorbij. Tweeënzeventig jaar, de tijd is gevlogen. Gelukkig heb ik weer drieënhalf jaar en zeven jaar de tijd voor de volgende twee aan de beurt zijn en 50 jaar worden. Het is heel even wennen, om een dochter te hebben van die leeftijd. Een gekke gedachte omdat ik ineens mezelf zie op die dag. Een prachtige Sarah pop hadden ze samen met hun vader gemaakt. Vandaag komt er een moderne Sarah pop te staan. Deesje en ik zijn haar samen uit wezen uitzoeken. Stevig vastgebonden aan de garage staat ze daar, drie meter hoog, vertelde ze net aan de telefoon. Terwijl ik haar vast feliciteer springen tranen in mijn ogen. Moet ik me inhouden om niet even wat tranen te laten. Waarvan en waarom? Ik heb geen flauw idee. Het zijn tranen van ontroering dat dit kleine, vaak zo zorgzame meisje, zo groot is geworden. Uitgegroeid tot een zorgzame moeder, die niets teveel is voor haar kinderen. Misschien wel een betere moeder dan ik zelf ben geweest? Berry en ik moesten de les nog leren om onze kinderen tot voorbeeld te dienen, omdat wij nooit het goede voorbeeld van een fijn en liefdevol gezin hadden ervaren. Onze kinderen kregen een voorbeeld van liefde om zich heen van ons mee. Een voorbeeld dat ook Désirée samen met John, haar man, doorgeeft aan haar kinderen.  

Ik heb maar één grote wens voor mijn oudste meisje van 50 jaar vandaag. Ben trots op wie je bent. Ben trots op wat je al hebt gepresteerd in je leven. Ben trots op je man en drie prachtige kinderen die jou op handen dragen. Je hebt het prima gedaan mijn meisje, ik ben heel trots op jou.

De eerste dag in het nieuwe jaar, een dag van voornemens en afrekening en de dagtekst van vandaag

Mag ik u allen in de eerste plaats een geweldig, gezond en liefdevol 2015 toewensen, waarin bijna al uw wensen worden vervult. Waarom bijna? Als er een paar vervult worden  is dat al geweldig. Wanneer al je wensen worden vervult is dat het ultieme van jouw verwachtingen. Plant dus alle zaadjes. Positief het nieuwe jaar ingaan helpt beslist hierbij. Geef de zaadjes dagelijks water. Want elke plant gaat dood wanneer ze geen water en voedsel krijgt. Dit geldt zeker voor de Liefde. Liefde voor elkaar moet elke dag versterkt worden door een omhelzing, een aai over je bol, een lief woord of gebaar. Ben je alleen, doe het bij jezelf. Zeg hoe mooi, waardevol en goed je bent. Wees niet afhankelijk van wat je partner of een ander zegt of doet. Weet dat jij altijd en eeuwig de belangrijkste persoon bent, die het waard is om voor gezorgd te worden. En niemand anders kan die liefde zo goed geven als jij dat aan jezelf kunt geven.  

Mijn voornemens? Eerlijk gezegd heb ik die niet echt gemaakt dit jaar, omdat altijd weer blijkt dat je het niet volhoudt of niet waar maakt. Roken doe ik al 17 jaar niet meer. Drinken? Dat doe ik misschien 4x per jaar  en dan nog als een gezelligheidsglaasje. Dan moet een wijntje ook nog mierzoet zijn. Is het zuur, verkracht ik de wijn door er zoetjes in te gooien. Een echte wijnkenner zal er van gruwen. Daarom laat ik het ook maar. Ik vind alcohol  gewoon niet echt lekker.  

Toch is er één voornemen dat ik wil proberen vol te houden. De meditatieoefening van Transcendente Meditatie. Tot nu toe heb ik er nog steeds moeite mee. Ben er zo krampachtig mee bezig geweest dat ik het maar heb gelaten. Totdat ik afgelopen week maar weer heb gebeld voor een gratis check. Het haalde de kramachtige houding weg. Prima toch, zul je denken. Maar ja de tijd ervoor nemen is een ander iets. Er gebeurd altijd wel iets waarvoor het excuus geldt: 'geen tijd'. Kletskoek natuurlijk. Maar goed, daar is het nieuwe jaar voor, met alle goede voornemens. 

Natuurlijk was er ook afgelopen jaar de hoop om nu eens iemand te ontmoeten. Het was me zelfs van drie kanten voorspeld. Maar niets gebeurde op dit vlak, tot ik 30 december door iemand werd gebeld. Hij had over mij gelezen. Het werd een telefoontje van ruim tweeënhalf uur en wordt herhaald. Hoe hij er uit ziet? Geen idee, dus stel ik me er nog niets van voor. Het houdt de spanning er in. 

Afscheid nemen van het oude jaar was niet moeilijk. Er gebeurden veel positieve dingen, zoals de fietsreis naar Rome. Ik nam tijdens die reis afscheid van het verleden en keek opgewekt naar de toekomst. Dat die twee keer in het ziekenhuis zou eindigen was niet erg, ook dat hoort alweer bij het verleden.  

Een nieuw jaar met nieuwe wensen en voornemens. En, zoals de omraam zegt, profileer ze positief. Leg de zaadjes in hart en ziel, vol vertrouwen zodat ze ontkiemen en groeien. Een nieuw jaar met nieuwe kansen en wie weet wat allemaal gebeurd. De nieuwe kansen die wij waar willen maken, zaaien we vandaag en hebben meer kans op ontwikkeling dan welke loterij ook. Het zit in onszelf wie en wat we willen zijn. Dat is het beste voornemen aller tijden. Weet wie en wat je bent. Wat je waard bent en houden van jezelf. Pas dan kun je ook ten volle van de ander om je heen houden.

Mocht je afgelopen jaar vleugellam geraakt zijn, neem je dan nu één ding zeker voor. Vandaag sla ik mijn nieuwe vleugels uit en vlieg. Mocht je in 2015 ooit een slechte dag krijgen, blijf er een uurtje in hangen, kijk er naar en geef daarna jezelf een schop onder je billen en sta op. Lees je goede voornemens die je vandaag hebt gemaakt en weet dat het zaadje weer verder groeit.

Ik wens u allen het mooiste jaar ooit.

 

Dagtekst van donderdag 1 januari 2015

"Vandaag begint een nieuw jaar en omdat de eerste twaalf dagen van een jaar in verbinding staan met de komende twaalf maanden, doe je best om deze zo goed mogelijk te beleven, om aan heel het jaar een stevige basis te geven. Bedenk dat geen enkele van je gedachten, geen enkele van je gevoelens, van je verlangens, zonder gevolgen blijft:  zij zijn als zaden, die je in de aarde van je ziel zaait en deze zaden zullen kiemen. Het is de bestemming van de aarde om de groei van de zaden te bevorderen. Wanneer zij eenmaal gezaaid zijn, worden ze door de aarde gevoed, en het water, de lucht en het zonlicht dragen ook bij tot hun ontwikkeling. Maar let op: wie door onachtzaamheid of slechte wil brandnetels of distels zaait in zijn innerlijke aarde, hoeft niet te  verwachten dat er graan zal groeien.
Op deze eerste dag van het jaar kunnen de zaden die je plant ook woorden zijn zoals 'blijdschap', 'licht', 'vrede', 'liefde, 'hoop'…  Doordring je goed van hun betekenis en zaai deze in de diepten van je ziel. Zorg goed voor hen en je zult voelen hoe deze woorden geleidelijk aan een heel werk van ontkieming in jou zullen realiseren. Zo zul je heel het jaar lang kunnen leven tussen vruchtbare velden en bloementuinen."
Omraam Mikhaël Aïvanhov