Kinderen opvoeden en beschermen is het moeilijkste vak dat er is

Tijdens het sorteren van alle brieven kwam ik nog niet gepubliceerde teksten tegen, die allang geplaatst hadden moeten worden. Waarom dat niet gebeurde zal wel met tijdgebrek of afleiding te maken hebben gehad. Komende tijd verschijnen deze niet geplaatste artikelen alsnog op de blogs.

Omdat ik een liefdeloze jeugd heb gehad en Berry een verleden met het Jappenkamp, besloten wij onze kinderen alles aan liefde te geven wat in ons zat. De liefde voor elkaar was onze basis. Onze kinderen mochten geen littekens krijgen en overhouden van onze eigen jeugd. Je hoopt ook echt dat je dat kunt volbrengen. We namen ons voor streng te zijn toen de kinderen klein waren. Als blijk van vertrouwen lieten we de touwtjes beetje voor beetje losser naarmate ze ouder werden. Het werkte behoorlijk goed. Toch maak je ook fouten die jouw ouders maakten. Ik werd vroeger af en toe geslagen. Het gebeurde niet vaak, maar als het zover was, bleek er altijd iets gebroken te zijn en moesten we naar het ziekenhuis. Natuurlijk was ik dan van een trap gevallen, niemand mocht weten dat mijn vader zijn handen waren uitgeschoten. Mijn moeder sloeg me altijd in mijn gezicht, dat gaf minder schade. Ook ik gaf de kinderen af en toe een tik toen ze nog klein waren. Tot ik mij op een dag gelukkig realiseerde dat dit een hele slechte weg was en heb daarna nooit meer één hand naar ze uitgestoken. Ze waren nog jong en ik kon met excuses en knuffelen goedmaken wat ik fout had gedaan. Mijn eigen littekens had ik bijna voorgoed doorgegeven. Dat ik dit bijtijds had ingezien is iets waar ik alleen maar dankbaar voor kan zijn, want ondanks alle liefde had dit de meisjes hun hele leven kunnen achtervolgen. Nu ze zelf kinderen hebben begrijpen ze het ook. Een kind kan het bloed onder je nagels vandaan halen. Je wilt ze af en toe slaan, zover kunnen  ze gaan. Achter het behang plakken is een gewilde uitdrukking voor ons ouders. Je houd van je kinderen en wilt alles voor ze doen. Tegelijkertijd verwens je ze soms af en toe, zover als zij jouw grenzen kunnen overschrijden. Is het nu anders dan vroeger? Welnee. Ik vind dat in deze tijd de opvoeding nog veel moeilijker is dan vroeger.

Ik kan met de hand op mijn hart zeggen dat onze kinderen aan liefde alles kregen wat wij te geven hadden. Dat wil niet zeggen dat wij geen fouten maakten. Er was geen school die een opleiding gaf in kinderen opvoeden. Het zou geen zin hebben. Elk mensenkind wordt geboren met een mengsel aan karaktereigenschappen. Een paar van de vader, een paar van de moeder, een stukje van de vier grootouders en ook nog een stukje uit zijn of haar vorig leven. Een mengelmoes van eigenschappen waaruit ouders en natuurlijk het kind zelf maar uit moeten vinden wat hem of haar tot een mooi mens maakt. Een mooi mens geworden zijn wil niet altijd zeggen dat jij een voorbeeldig kind was. Een van mijn kleinzoons werd in een hectische tijd geboren. Berry, mijn man, was in die tijd al heel ernstig ziek. De andere oma stierf een dag voor zijn geboorte. Zij woonde in Engeland, dus drie dagen na zijn geboorte wilde mijn dochter toch mee naar de begrafenis en kwam de kleinzoon voor twee dagen bij ons. Een moeilijke tijd voor moeder en kind volgde hierna door onder andere de ziekte van Berry en andere nare gebeurtenissen. Het jongetje groeide op. Luisterde naar niemand en kreeg het etiket van de doktoren opgeprikt van ADHD kind. Toch had het jongetje een prachtig karakter dat ons steeds weer deed smelten voor al zijn streken. Ik paste op gegeven moment voor een weekje op. Zijn zusje was een paar weken oud, zijn broertje zat op de kleuterschool en hij was 4 jaar oud. Op gegeven moment legde ik de baby in haar bedje en werd door ons jongetje opgesloten in de babykamer. Al mijn roepen en smeken. boosheid en woede, maar vooral de grote en diepe angst dat hem wat zou gebeuren terwijl ik er niet bij kon, hielp niets. Hij holde heen en weer het huis door, er kon van alles opkomen in zijn brein van ondeugendheid en uitvindingen. Mijn angst werd steeds groter, de scenario’s die voor mijn ogen verschenen waren ontelbaar. Na een uur hoorde ik de buurvrouw thuiskomen. Een half uur gehad ze nodig om mijn kleinzoon zover te krijgen dat hij voor haar de buitendeur opende en zij mij en de baby kon bevrijden. Geloof het of niet, op dat moment was ik echt tot een moord in staat en moet je alles in jezelf opzij zetten om hem geen ongenadig pak slaag te geven.

Wanneer ik nu kijk naar diezelfde kleinzoon, bijna 1.90 groot en 17 jaar oud, ben ik trots op hem, trouwens op al mijn kleinkinderen. Maar dit ondeugende zogenaamde ADHD jongetje zei op gegeven moment zelf; ik wil geen medicijnen slikken, ik kom er zelf overheen’. Hij heeft het gered. Is nu al een prachtig mens geworden en zal zeker zijn weg in het leven vinden. Studeert met plezier, geniet van het leven en haalt net als zijn oma alles uit het leven wat hij kan. Ik ben trots op hem. Op al mijn kleinkinderen, die opgroeien tot jonge mooie mensen. Of zij het redden in het leven weet ik nu nog niet. Het is een moeilijke en zware tijd voor jongelui. Op elke hoek liggen gevaren. Is het geen misbruik dan is het drugs.

Wij hebben het voor elkaar gekregen om drie mensjes tot volwassenen op te laten groeien met eigen meningen en inzichten, iets waarvan ik kan wensen dat dit bij mijn kinderen ook zal lukken om onze kleinkinderen aan de hand te nemen op weg naar een betere wereld.

 
Dagtekst van maandag 25 februari 2013.
"Onhandelbare kinderen en zij die de meeste stommiteiten doen, worden niet per se  misdadigers. Ze hebben veel energie die ze nog niet weten te beheersen en in plaats van zich ongerust te maken, moeten de ouders activiteiten voor hen zoeken, waardoor ze die energieën beter kunnen richten en in goede banen leiden. Ook al is het rustiger, toch moeten ouders niet verlangen om verstandige en gehoorzame kinderen te hebben die het altijd met hen eens zijn, want deze verstandigheid en gehoorzaamheid zijn vaak alleen maar passiviteit, en die kinderen die later niets verkeerds zullen doen, zullen misschien ook niets goeds doen. Er zijn zelfs gevallen waarin heel passieve kinderen en jongeren zich later ontpoppen tot gevaarlijke criminelen. We moeten kinderen niet ringeloren, we moeten hen in de gaten houden, we moeten ze corrigeren als dat nodig is, en hun vooral laten zien dat ze altijd beter kunnen, dat wij hen in staat achten het beter te doen. Om zich te verbeteren, hebben kinderen ten minste een persoon nodig, die blijk geeft van vertrouwen in hen."    Omraam Mikhaël Aïvanhov