Streef onbereikbare doelen na - alleen Liefde maakte het leven leefbaar

Op 5 november 2012, ontving ik twee prachtige teksten, die aansluiten bij elkaar. Waarom? In mijn leven waren en zijn nog steeds veel doelen die ik wil bereiken. Het grootste doel was en is nog altijd de ‘Liefde’ geweest. In mijn huwelijk was dat beslist niet moeilijk. Maar dan komt de tijd dat je alleen komt te staan. Een ander in je leven komt. Wat betekent het woord ‘Liefde’ voor die ander en sluit dat aan bij jouw gevoel? Is dat opnieuw samen één of voelt en geeft die ander daar een totaal andere invulling aan, welke totaal niet overeenkomt met de jouwe? Liefde voor een ander voelen, in welke gradatie ook, is minder moeilijk dan liefde aan jezelf geven. Het beste en mooiste uit jezelf halen, is soms een onmogelijke taak. Wij geven met volle bakken onze liefde aan anderen, in welke vorm dan ook. Veelal geven we een groot deel van onze liefde weg om aardig gevonden te worden. Daarbij vergeten we onszelf. We verwachten wel liefde terug van die ander aan wie we het geven. Maar krijgen we dat altijd? Soms ontvangen we die liefde terug van anderen waarvan we het juist niet verwachten. Er is nog een soort liefde die we te geven hebben. Dat is de liefde aan jezelf. Die krijg je zeker altijd terug. ‘Liefde’, is het kostbaarste bezit wat wij in ons hebben. Die grote ‘LIEFDE’ vergeten we aan onszelf te geven en dat, terwijl wij het juist zo hard nodig hebben. Een geschenk wat wij hebben gekregen en in de meeste gevallen gewoon weggooien. Zien het niet en/of voelen het niet in en voor ons zelf. Verdienen wij dat dan niet? Oh ja!!! Wij verdienen bakken vol met liefde maar zien niet dat wij het gewoon maar hoeven te pakken uit onze ziel.

Onderstaande dagtekst van vandaag zegt toch: ‘Streef naar het onbereikbare. Pak het als je de mogelijkheid hebt.’ Liefde lijkt soms onbereikbaar, maar is het dat ook? Veel dingen in mijn leven bereikte ik al met behulp van Berry. Dingen die onbereikbaar leken maakten we samen mogelijk. Na zijn dood was mijn leven leeg. De eerste wens die ik vervulde was een wens van ons samen, onbereikbaar geworden door zijn ziekte, een wandeltocht door de Himalaya. Het leek wel gearrangeerd. Er was nog één plaats vrij in mijn studie groep en die was voor mij bedoeld.

Het tweede deel van het onbereikbare werd na de voetreis door de Himalaya, een stukje wereldreis met tent en rugzak. Ik was vijfenvijftig en net een jaar weduwe. Had alle tijd en op dat moment nog wat financiële armslag. Vele kleinere doelen vonden plaats in afgelopen jaren, zoals de fietsreis naar Santiago de Compostella op mijn 69e. Waarbij ik ook nog voor elkaar kreeg dat de elektrische fiets door de katholieke kerk werd erkend.  Iets wat door anderen voor onmogelijk werd gehouden. Die fietsreis was vijfentwintig jaar een onbereikbare wens. Toch heb ik hem bereikbaar gemaakt door mijn doorzettingsvermogen.

Mijn fotowebsite. Lijkt klein, maar drie jaar geleden had ik nauwelijks kennis van fotografie. Ik kreeg alle hulp bij het maken van de eerste websites en leerde ze zelf maken, evenzo met mijn blogs. Het leken allemaal onbereikbare dingen, toch kreeg ik ze voor elkaar, met behulp van en door de liefde van een ander, die mij dat geschenk gaf. Ook dat was een stukje liefde wat ik kreeg. Het waren kleine stukjes liefde. Die echte diepe LIEFDE die ik in mijn gevoel met Berry was verloren en die ik nog dagelijks miste was in mijn ogen niet te vervangen. En anderen konden het niet geven, althans niet degene die ik ontmoette, omdat ik misschien wel teveel van ze vraag. Hoewel? Een arm om je schouder, elkaar vasthouden, hand in hand lopen, kleine zaken die ik belangrijk vind, zijn voor anderen misschien al teveel? Er was één ding wat ik niet zag en voelde, dat ik liefde voor mezelf mocht gaan voelen. Had ik die liefde voor mezelf wel ooit gehad? Was het niet een samenvloeien van twee mensen geweest, die tweelingzielen waren en daardoor zoveel gaven aan elkaar dat het na de dood van de ander in mijn ogen ophield te bestaan? Het heeft dus geleken dat ik van mezelf hield, maar de waarheid kwam nu naar buiten. Die Liefde was na Berry zijn dood onbereikbaar voor me geworden. Langzaamaan heb ik afgelopen maanden geleerd dat ik die Liefde voor mezelf uit mezelf kan halen en aan mezelf kan geven. Daar heb ik niemand voor nodig. Mocht er ooit nog iemand in mijn leven komen dan ben ik niet meer afhankelijk van zijn liefde. Hij mag de aanvulling worden in mijn leven en hoeft geen invulling te zijn. Een nu nog lijkend onbereikbaar doel, maar wie weet wat God nog voor mij in petto heeft en wordt het onbereikbare nu bereikbaar.

Afgelopen zondag zijn we met de fotoclub naar De Kluis geweest, hoog op de berg bij Valkenburg. Er was een paarden en honden zegening. Het weer was somber en mistig.

Desondanks hing daar een sfeer van liefde en vrede. Ieder die er was, of het nu met een hond was of met een paard, of zoals wij met de camera, het maakte niet uit. Je voelde de liefde en vrede. Is het gek dat het paard op de foto zo mooi en tevreden lacht?

Na afloop van de zegening voelde ik mij zo lekker dat ik het gevoel had dat dit niet het einde van de dag mocht zijn. Ik herinnerde mij ineens dat er een groot orkest speelde, The Old Time Swing Band, niet ver van mijn huis, met liedjes uit de oude tijd. Het was al begonnen, toch even snel gedoucht, mooi aangekleed en gegaan. Buiten stond een kennis en hij zorgde dat ik bij hen aan tafel kwam te zitten. Meestal zit je in je eentje als muurbloempje, vooral als er veel echtparen zijn. Toch heb ik maar twee dansen uitgezeten en tussendoor een mooi gesprek gevoerd over bridgen. De andere dansen was ik op de vloer. Het voelde heerlijk, na maanden lang geen dansvloer meer gezien te hebben. Zou ik nu opeens weer twee of drie keer per week willen gaan dansen? Nee hoor, dit was zo’n geschenk van liefde. Ik straalde uit dat ik goed in mijn vel zit. Dat ik tevreden ben met mijn leven zoals het nu is en vooral dat ik afgelopen maanden heb geleerd van mezelf te gaan houden. Ik heb in het afgelopen jaar geleerd dat ‘houden van’ en ‘liefde geven’ aan mezelf het allerbelangrijkste is wat ik heb bereikt. Is dat niet mooi?

Dagtekst van maandag 5 november 2012.
"Toen Jezus zei: ‘Wees volmaakt zoals uw hemelse Vader volmaakt is’, geloofde hij uiteraard niet dat de mensen de volmaaktheid van hun hemelse Vader konden bereiken. Maar toch is dit het ideaal dat hij ons heeft aangereikt, want het is als enige in staat onze behoefte aan het absolute te bevredigen. Het is onmogelijk dat ons bestaan zich beperkt tot de bevrediging van
enkele ambities. We moeten zoeken naar het onvindbare, gaan naar het onbereikbare, streven naar het onmogelijke. Zo zullen we altijd blijven ademen en levend zijn. De kosmische intelligentie heeft in alles voorzien. Langs doelloze wegen waar mensen geneigd zijn te  verdwalen, heeft ze hindernissen opgeworpen die hen dwingen om te keren. Op de goede,
zelfs moeilijke weg daarentegen worden ze nooit tegengehouden. Het maakt niets uit dat het ideaal onbereikbaar is, het is in hen aanwezig… Het neemt elke dag deel aan wat ze beleven, ze ontlenen er kracht aan, vrede en vreugde. Terwijl de meest haalbare doelen er vaak voor zorgen dat ze die kracht, die vrede en vreugde verliezen."

Omraam Mikhaël Aïvanhov

Dagelijkse gedachte: ‘Alleen liefde maakt het leven leefbaar.’

Cicero  (ingestuurd door: Jef De Ridder, Boortmeerbeek BE)