Cadeautjes geven aan jezelf en ontvangen van anderen

Gisteravond voor de tweede keer naar het Limburgs Dagblad geweest. Twee avonden lieten fotojournalisten hun mooiste foto's zien en gaven je een andere kijk op de fotografie, waar ik veel van kan leren. De één sprak me meer aan dan de ander, maar ook dat mag. Beide avonden waren volgeboekt. Ik heb aan de artdirector van het LD gevraagd of ik eens één of twee dagen mee mag draaien en hij vond het goed. Elk jaar geef ik mezelf een wens cadeau en dit was één van die wensen, die nu vervuld gaat worden. Is dat niet mooi? Gisteren was ook mijn trouwdag. Ook al ben ik nu bijna 16 jaar alleen, ik hou deze dag op mijn eigen manier in ere. Berry was en is nog steeds zo kostbaar voor me. Hij is mijn tweelingziel en sinds enige tijd mijn vaste begeleider geworden. Daar heeft hij heel hard aan de Andere Zijde voor moeten knokken, zijn levensboek door moeten werken. Het was zijn wens en die is vervult.

De trouwdag begonnen met een meditatie in mijn speciale kamer hiervoor. Kaarsje voor ons samen gebrand. Daarna mijn Healingcode gedaan. Intussen kwam Berry naast mij staan. Even later zag ik allemaal engelen de kamer binnenkomen. Zij zongen voor ons, hoewel ik het niet kon horen. Wat een groot geschenk en wat mooi dat ik het nog wel kon zien. Helaas, op dit moment is sinds anderhalve maand bijna alles in mezelf gesloten voor wat betreft de helderziendheid, helderhorend- en heldervoelendheid. Ik zou niet eens iemand willen helpen op dit moment. Eerst moest ik mezelf genezen, dat was heel duidelijk voor me. Heeft te maken met het loslaten van de laatste acht jaar. Een keuze die ik zelf had gemaakt om het zolang vol te houden, terwijl ik wist dat dit niet mijn weg was. Helaas gevoel en weten zijn totaal verschillende dingen en botsen nogal eens met elkaar. De komst van de engelen was een aanmoediging en een cadeautje dat ik op de goede weg was.

Bij het loslaten krijg ik trouwens hulp van iemand die dat zelf niet beseft. Die man draagt dezelfde naam als mijn vroegere vriend. Hij heeft een gezicht zo mooi, lief en goedig, een echte knuffelbeer om te zien. Misschien is hij dat in werkelijkheid niet eens, dat weet ik niet. We hebben vaak even contact als we onze bridge-biedingkaartjes omhoog houden. Ik heb het meestal fout en hij knikt dan even nee. Heb ik het goed dan glijdt een prachtige glimlach over zijn gezicht en geniet ik ervan dat ik het goed heb gedaan. Er is nooit één woord gewisseld. Waarom ook? Echter die lach en dat gezicht haal ik mij steeds voor de geest, als ik aan de man moet denken waar ik al die jaren zoveel verdriet om heb gehad. Die mij zo onbelangrijk vond. Het helpt mij er overheen te komen. Kan ik mezelf een groter cadeautje geven?

Ook al sta je open voor iets nieuws, feestdagen en je trouwdag vergeet je nooit. Je hoeft ook niets te vergeten wat mooi was in je leven. Zelfs in die veelal acht verdrietige  jaren waren mooie dingen die ik niet hoef te vergeten. Ik hoef ze alleen maar los te laten, omdat de mooie momenten te weinig waren. Er waren altijd anderen die belangrijker waren.

Mooie herinneringen mogen in stand worden gehouden. Met een nieuwe relatie, als die komt, zal het altijd anders zijn. Het zal zijn eigen mooie en minder mooie stukken met zich meebrengen. Toch kan een dergelijke verbinding even kostbaar zijn of worden als mijn leven met Berry is geweest. Omdat ik heel veel heb te geven. Het gaat er om of de ander jou kan en wil geven wat jij nodig hebt. Die arm om je schouder. Liefde en intimiteit. Dat is nooit teveel gevraagd als de liefde van twee kanten komt. En is het dan belangrijk dat ik bijvoorbeeld nooit kook voor mezelf of geen huishoudelijk type ben? Welnee. Misschien vind hij koken juist wél leuk en is dat niet zo, dan leef je toch verder zoals je was gewend, door af en toe eens te koken, afgewisseld met brooddagen. Er is voor alles een oplossing, als je samen wilt.

Vanmorgen, ik was bezig met de Healingcode geschreven door Alex Loyd, kreeg ik opnieuw een prachtig geschenk. Ik was genezen kreeg ik door. Mijn boosheid was verdwenen en er daalde letterlijk een complete rust in mezelf. Het was prachtig om te voelen. Ineens wist ik het. Ik kan weer schrijven, ik kan weer helpen. Het kerstgedicht wat niet wilde komen, zal één dezer dagen worden geopenbaard. Kon ik een groter cadeau ontvangen? De Healingcode, een boek wat ik ieder aan kan raden om te kopen en ermee te werken heeft mij geholpen. Het klopt, drie maanden heb ik het heel zwaar gehad. Ik kon die acht, meest verdrietige jaren, niet loslaten. Ik kon de man die erbij hoorde niet vergeten. Maar er zaten ook nog stukken bij van Berry. Zijn oorlogsverleden, waar ik reeds eerder over schreef en wat ook een grote inpact op ons gezin heeft gehad, speelde een grotere rol dan ik had beseft. Pas afgelopen maandag, tijdens de les bij Ton, kwam het los. Stille tranen liepen die avond en nacht constant over mijn wangen. Het was alleen maar loslaten.

De Healingcode. Het was de moeite waard om die paar maanden dat ik met de code werkte in die hel te zitten. Die diepe wanhoop te voelen in jezelf en toch het weten dat als je doorzet met de Healingcode je komt waar je wil zijn. Ik heb het gered en ben nu echt vrij van het verleden. Een nieuwe weg heeft zich geopenbaard.  Maar de Healingcode doet meer. Zij geneest niet alleen geestelijk, maar ook lichamelijk. Ben je ziek, ga ermee werken, het helpt.

Geestelijke wanhoop, eenzaamheid of andere geestelijke problemen geven lichamelijke klachten. De Healingcode werkt op de cellen van het lichaam, maakt ze schoon en helpt op alle fronten. Ik heb het ervaren en kan er alleen maar dankbaar voor zijn dat mijn leraar Ton Schoenmakers mij dat boek heeft aangeraden.

Hieronder de twee dagteksten van gisteren en vandaag. Beiden slaan ook op wat mij afgelopen dagen is gebeurd. Soms kan ik niets met de dagelijkse teksten die ik ontvang maar meestentijds passen ze in het beeld van de dag, waarmee ik net aan het worstelen was. Ik wens u allen een mooie en gezegende dag,

© Maus

Dagtekst van woensdag 28 november 2012. "Als het menselijk wezen afdwaalt van de paden van de wijsheid en de liefde, zullen de cellen van al zijn organen onder de gevolgen lijden, bezitten ze niet langer dezelfde vitaliteit, kun je zelfs zeggen dat ze  ontmoedigd zijn; als de ziekte zich dan voordoet, zijn zij niet in staat haar te bestrijden. De generaal, die het nodige elan op zijn mannen wil overbrengen, om de vijand terug te slaan, doet zijn best om een voorbeeld van integriteit en zielskracht voor hen te zijn, in het besef dat de soldaten dit voorbeeld zullen volgen. Op alle gebieden is diezelfde wet van kracht. Iemand komt me vertellen: ‘Ik weet niet waarom, maar ik voel me zo raar, alles vermoeit me, irriteert me, ik heb nergens zin in.’ Kijk, voor mij is het duidelijk: hij heeft de wetten van de wijsheid en de liefde overtreden. Door die wetten te overtreden, heeft hij zijn verdediging verzwakt, heeft hij zijn aura laten scheuren en gaan zijn energieën door die scheuren heen. Als hij opnieuw het pad van de wijsheid en de liefde volgt, zal zijn aura van heel zijn wezen een onneembaar fort maken." Omraam Mikhaël Aïvanhov

Dagtekst van donderdag 29 november 2012. "In Genesis wordt gezegd dat, toen Jakob het land Kanaän verliet om een vrouw te zoeken, hij op een plek kwam waar hij de nacht doorbracht. Daar is hij met zijn hoofd op een steen in slaap gevallen. In zijn slaap zag hij een ladder die de aarde met de hemel verbond, met engelen die opklommen en neerdaalden. Zo ontving hij de openbaring van deze kosmische hiërarchie, die Kabbalisten de Boom des Levens noemen. De aarde en de hemel zijn niet gescheiden, er bestaat tussen hen verkeer, uitwisselingen. Helderzienden hebben wezens gezien die neerdaalden en inwerkten op de mensen, de dieren, de planten, de stenen… Sommigen stegen zeer snel weer op, terwijl anderen juist langer bleven om hun werk voort te zetten. Op dit moment geloven maar heel weinig mensen in de realiteit van deze wezens en het werk dat ze doen, maar op een dag zal heel de mensheid zich bewust zijn van dit verkeer dat er bestaat tussen de aarde en de hemel, tussen de aarde en de zon, en zelfs nog veel verder in het heelal, tot in het oneindige." Omraam Mikhaël Aïvanhov