Cadeautjes geven aan jezelf en ontvangen van anderen

Gisteravond voor de tweede keer naar het Limburgs Dagblad geweest. Twee avonden lieten fotojournalisten hun mooiste foto's zien en gaven je een andere kijk op de fotografie, waar ik veel van kan leren. De één sprak me meer aan dan de ander, maar ook dat mag. Beide avonden waren volgeboekt. Ik heb aan de artdirector van het LD gevraagd of ik eens één of twee dagen mee mag draaien en hij vond het goed. Elk jaar geef ik mezelf een wens cadeau en dit was één van die wensen, die nu vervuld gaat worden. Is dat niet mooi? Gisteren was ook mijn trouwdag. Ook al ben ik nu bijna 16 jaar alleen, ik hou deze dag op mijn eigen manier in ere. Berry was en is nog steeds zo kostbaar voor me. Hij is mijn tweelingziel en sinds enige tijd mijn vaste begeleider geworden. Daar heeft hij heel hard aan de Andere Zijde voor moeten knokken, zijn levensboek door moeten werken. Het was zijn wens en die is vervult.

De trouwdag begonnen met een meditatie in mijn speciale kamer hiervoor. Kaarsje voor ons samen gebrand. Daarna mijn Healingcode gedaan. Intussen kwam Berry naast mij staan. Even later zag ik allemaal engelen de kamer binnenkomen. Zij zongen voor ons, hoewel ik het niet kon horen. Wat een groot geschenk en wat mooi dat ik het nog wel kon zien. Helaas, op dit moment is sinds anderhalve maand bijna alles in mezelf gesloten voor wat betreft de helderziendheid, helderhorend- en heldervoelendheid. Ik zou niet eens iemand willen helpen op dit moment. Eerst moest ik mezelf genezen, dat was heel duidelijk voor me. Heeft te maken met het loslaten van de laatste acht jaar. Een keuze die ik zelf had gemaakt om het zolang vol te houden, terwijl ik wist dat dit niet mijn weg was. Helaas gevoel en weten zijn totaal verschillende dingen en botsen nogal eens met elkaar. De komst van de engelen was een aanmoediging en een cadeautje dat ik op de goede weg was.

Bij het loslaten krijg ik trouwens hulp van iemand die dat zelf niet beseft. Die man draagt dezelfde naam als mijn vroegere vriend. Hij heeft een gezicht zo mooi, lief en goedig, een echte knuffelbeer om te zien. Misschien is hij dat in werkelijkheid niet eens, dat weet ik niet. We hebben vaak even contact als we onze bridge-biedingkaartjes omhoog houden. Ik heb het meestal fout en hij knikt dan even nee. Heb ik het goed dan glijdt een prachtige glimlach over zijn gezicht en geniet ik ervan dat ik het goed heb gedaan. Er is nooit één woord gewisseld. Waarom ook? Echter die lach en dat gezicht haal ik mij steeds voor de geest, als ik aan de man moet denken waar ik al die jaren zoveel verdriet om heb gehad. Die mij zo onbelangrijk vond. Het helpt mij er overheen te komen. Kan ik mezelf een groter cadeautje geven?

Ook al sta je open voor iets nieuws, feestdagen en je trouwdag vergeet je nooit. Je hoeft ook niets te vergeten wat mooi was in je leven. Zelfs in die veelal acht verdrietige  jaren waren mooie dingen die ik niet hoef te vergeten. Ik hoef ze alleen maar los te laten, omdat de mooie momenten te weinig waren. Er waren altijd anderen die belangrijker waren.

Mooie herinneringen mogen in stand worden gehouden. Met een nieuwe relatie, als die komt, zal het altijd anders zijn. Het zal zijn eigen mooie en minder mooie stukken met zich meebrengen. Toch kan een dergelijke verbinding even kostbaar zijn of worden als mijn leven met Berry is geweest. Omdat ik heel veel heb te geven. Het gaat er om of de ander jou kan en wil geven wat jij nodig hebt. Die arm om je schouder. Liefde en intimiteit. Dat is nooit teveel gevraagd als de liefde van twee kanten komt. En is het dan belangrijk dat ik bijvoorbeeld nooit kook voor mezelf of geen huishoudelijk type ben? Welnee. Misschien vind hij koken juist wél leuk en is dat niet zo, dan leef je toch verder zoals je was gewend, door af en toe eens te koken, afgewisseld met brooddagen. Er is voor alles een oplossing, als je samen wilt.

Vanmorgen, ik was bezig met de Healingcode geschreven door Alex Loyd, kreeg ik opnieuw een prachtig geschenk. Ik was genezen kreeg ik door. Mijn boosheid was verdwenen en er daalde letterlijk een complete rust in mezelf. Het was prachtig om te voelen. Ineens wist ik het. Ik kan weer schrijven, ik kan weer helpen. Het kerstgedicht wat niet wilde komen, zal één dezer dagen worden geopenbaard. Kon ik een groter cadeau ontvangen? De Healingcode, een boek wat ik ieder aan kan raden om te kopen en ermee te werken heeft mij geholpen. Het klopt, drie maanden heb ik het heel zwaar gehad. Ik kon die acht, meest verdrietige jaren, niet loslaten. Ik kon de man die erbij hoorde niet vergeten. Maar er zaten ook nog stukken bij van Berry. Zijn oorlogsverleden, waar ik reeds eerder over schreef en wat ook een grote inpact op ons gezin heeft gehad, speelde een grotere rol dan ik had beseft. Pas afgelopen maandag, tijdens de les bij Ton, kwam het los. Stille tranen liepen die avond en nacht constant over mijn wangen. Het was alleen maar loslaten.

De Healingcode. Het was de moeite waard om die paar maanden dat ik met de code werkte in die hel te zitten. Die diepe wanhoop te voelen in jezelf en toch het weten dat als je doorzet met de Healingcode je komt waar je wil zijn. Ik heb het gered en ben nu echt vrij van het verleden. Een nieuwe weg heeft zich geopenbaard.  Maar de Healingcode doet meer. Zij geneest niet alleen geestelijk, maar ook lichamelijk. Ben je ziek, ga ermee werken, het helpt.

Geestelijke wanhoop, eenzaamheid of andere geestelijke problemen geven lichamelijke klachten. De Healingcode werkt op de cellen van het lichaam, maakt ze schoon en helpt op alle fronten. Ik heb het ervaren en kan er alleen maar dankbaar voor zijn dat mijn leraar Ton Schoenmakers mij dat boek heeft aangeraden.

Hieronder de twee dagteksten van gisteren en vandaag. Beiden slaan ook op wat mij afgelopen dagen is gebeurd. Soms kan ik niets met de dagelijkse teksten die ik ontvang maar meestentijds passen ze in het beeld van de dag, waarmee ik net aan het worstelen was. Ik wens u allen een mooie en gezegende dag,

© Maus

Dagtekst van woensdag 28 november 2012. "Als het menselijk wezen afdwaalt van de paden van de wijsheid en de liefde, zullen de cellen van al zijn organen onder de gevolgen lijden, bezitten ze niet langer dezelfde vitaliteit, kun je zelfs zeggen dat ze  ontmoedigd zijn; als de ziekte zich dan voordoet, zijn zij niet in staat haar te bestrijden. De generaal, die het nodige elan op zijn mannen wil overbrengen, om de vijand terug te slaan, doet zijn best om een voorbeeld van integriteit en zielskracht voor hen te zijn, in het besef dat de soldaten dit voorbeeld zullen volgen. Op alle gebieden is diezelfde wet van kracht. Iemand komt me vertellen: ‘Ik weet niet waarom, maar ik voel me zo raar, alles vermoeit me, irriteert me, ik heb nergens zin in.’ Kijk, voor mij is het duidelijk: hij heeft de wetten van de wijsheid en de liefde overtreden. Door die wetten te overtreden, heeft hij zijn verdediging verzwakt, heeft hij zijn aura laten scheuren en gaan zijn energieën door die scheuren heen. Als hij opnieuw het pad van de wijsheid en de liefde volgt, zal zijn aura van heel zijn wezen een onneembaar fort maken." Omraam Mikhaël Aïvanhov

Dagtekst van donderdag 29 november 2012. "In Genesis wordt gezegd dat, toen Jakob het land Kanaän verliet om een vrouw te zoeken, hij op een plek kwam waar hij de nacht doorbracht. Daar is hij met zijn hoofd op een steen in slaap gevallen. In zijn slaap zag hij een ladder die de aarde met de hemel verbond, met engelen die opklommen en neerdaalden. Zo ontving hij de openbaring van deze kosmische hiërarchie, die Kabbalisten de Boom des Levens noemen. De aarde en de hemel zijn niet gescheiden, er bestaat tussen hen verkeer, uitwisselingen. Helderzienden hebben wezens gezien die neerdaalden en inwerkten op de mensen, de dieren, de planten, de stenen… Sommigen stegen zeer snel weer op, terwijl anderen juist langer bleven om hun werk voort te zetten. Op dit moment geloven maar heel weinig mensen in de realiteit van deze wezens en het werk dat ze doen, maar op een dag zal heel de mensheid zich bewust zijn van dit verkeer dat er bestaat tussen de aarde en de hemel, tussen de aarde en de zon, en zelfs nog veel verder in het heelal, tot in het oneindige." Omraam Mikhaël Aïvanhov

Streef onbereikbare doelen na - alleen Liefde maakte het leven leefbaar

Op 5 november 2012, ontving ik twee prachtige teksten, die aansluiten bij elkaar. Waarom? In mijn leven waren en zijn nog steeds veel doelen die ik wil bereiken. Het grootste doel was en is nog altijd de ‘Liefde’ geweest. In mijn huwelijk was dat beslist niet moeilijk. Maar dan komt de tijd dat je alleen komt te staan. Een ander in je leven komt. Wat betekent het woord ‘Liefde’ voor die ander en sluit dat aan bij jouw gevoel? Is dat opnieuw samen één of voelt en geeft die ander daar een totaal andere invulling aan, welke totaal niet overeenkomt met de jouwe? Liefde voor een ander voelen, in welke gradatie ook, is minder moeilijk dan liefde aan jezelf geven. Het beste en mooiste uit jezelf halen, is soms een onmogelijke taak. Wij geven met volle bakken onze liefde aan anderen, in welke vorm dan ook. Veelal geven we een groot deel van onze liefde weg om aardig gevonden te worden. Daarbij vergeten we onszelf. We verwachten wel liefde terug van die ander aan wie we het geven. Maar krijgen we dat altijd? Soms ontvangen we die liefde terug van anderen waarvan we het juist niet verwachten. Er is nog een soort liefde die we te geven hebben. Dat is de liefde aan jezelf. Die krijg je zeker altijd terug. ‘Liefde’, is het kostbaarste bezit wat wij in ons hebben. Die grote ‘LIEFDE’ vergeten we aan onszelf te geven en dat, terwijl wij het juist zo hard nodig hebben. Een geschenk wat wij hebben gekregen en in de meeste gevallen gewoon weggooien. Zien het niet en/of voelen het niet in en voor ons zelf. Verdienen wij dat dan niet? Oh ja!!! Wij verdienen bakken vol met liefde maar zien niet dat wij het gewoon maar hoeven te pakken uit onze ziel.

Onderstaande dagtekst van vandaag zegt toch: ‘Streef naar het onbereikbare. Pak het als je de mogelijkheid hebt.’ Liefde lijkt soms onbereikbaar, maar is het dat ook? Veel dingen in mijn leven bereikte ik al met behulp van Berry. Dingen die onbereikbaar leken maakten we samen mogelijk. Na zijn dood was mijn leven leeg. De eerste wens die ik vervulde was een wens van ons samen, onbereikbaar geworden door zijn ziekte, een wandeltocht door de Himalaya. Het leek wel gearrangeerd. Er was nog één plaats vrij in mijn studie groep en die was voor mij bedoeld.

Het tweede deel van het onbereikbare werd na de voetreis door de Himalaya, een stukje wereldreis met tent en rugzak. Ik was vijfenvijftig en net een jaar weduwe. Had alle tijd en op dat moment nog wat financiële armslag. Vele kleinere doelen vonden plaats in afgelopen jaren, zoals de fietsreis naar Santiago de Compostella op mijn 69e. Waarbij ik ook nog voor elkaar kreeg dat de elektrische fiets door de katholieke kerk werd erkend.  Iets wat door anderen voor onmogelijk werd gehouden. Die fietsreis was vijfentwintig jaar een onbereikbare wens. Toch heb ik hem bereikbaar gemaakt door mijn doorzettingsvermogen.

Mijn fotowebsite. Lijkt klein, maar drie jaar geleden had ik nauwelijks kennis van fotografie. Ik kreeg alle hulp bij het maken van de eerste websites en leerde ze zelf maken, evenzo met mijn blogs. Het leken allemaal onbereikbare dingen, toch kreeg ik ze voor elkaar, met behulp van en door de liefde van een ander, die mij dat geschenk gaf. Ook dat was een stukje liefde wat ik kreeg. Het waren kleine stukjes liefde. Die echte diepe LIEFDE die ik in mijn gevoel met Berry was verloren en die ik nog dagelijks miste was in mijn ogen niet te vervangen. En anderen konden het niet geven, althans niet degene die ik ontmoette, omdat ik misschien wel teveel van ze vraag. Hoewel? Een arm om je schouder, elkaar vasthouden, hand in hand lopen, kleine zaken die ik belangrijk vind, zijn voor anderen misschien al teveel? Er was één ding wat ik niet zag en voelde, dat ik liefde voor mezelf mocht gaan voelen. Had ik die liefde voor mezelf wel ooit gehad? Was het niet een samenvloeien van twee mensen geweest, die tweelingzielen waren en daardoor zoveel gaven aan elkaar dat het na de dood van de ander in mijn ogen ophield te bestaan? Het heeft dus geleken dat ik van mezelf hield, maar de waarheid kwam nu naar buiten. Die Liefde was na Berry zijn dood onbereikbaar voor me geworden. Langzaamaan heb ik afgelopen maanden geleerd dat ik die Liefde voor mezelf uit mezelf kan halen en aan mezelf kan geven. Daar heb ik niemand voor nodig. Mocht er ooit nog iemand in mijn leven komen dan ben ik niet meer afhankelijk van zijn liefde. Hij mag de aanvulling worden in mijn leven en hoeft geen invulling te zijn. Een nu nog lijkend onbereikbaar doel, maar wie weet wat God nog voor mij in petto heeft en wordt het onbereikbare nu bereikbaar.

Afgelopen zondag zijn we met de fotoclub naar De Kluis geweest, hoog op de berg bij Valkenburg. Er was een paarden en honden zegening. Het weer was somber en mistig.

Desondanks hing daar een sfeer van liefde en vrede. Ieder die er was, of het nu met een hond was of met een paard, of zoals wij met de camera, het maakte niet uit. Je voelde de liefde en vrede. Is het gek dat het paard op de foto zo mooi en tevreden lacht?

Na afloop van de zegening voelde ik mij zo lekker dat ik het gevoel had dat dit niet het einde van de dag mocht zijn. Ik herinnerde mij ineens dat er een groot orkest speelde, The Old Time Swing Band, niet ver van mijn huis, met liedjes uit de oude tijd. Het was al begonnen, toch even snel gedoucht, mooi aangekleed en gegaan. Buiten stond een kennis en hij zorgde dat ik bij hen aan tafel kwam te zitten. Meestal zit je in je eentje als muurbloempje, vooral als er veel echtparen zijn. Toch heb ik maar twee dansen uitgezeten en tussendoor een mooi gesprek gevoerd over bridgen. De andere dansen was ik op de vloer. Het voelde heerlijk, na maanden lang geen dansvloer meer gezien te hebben. Zou ik nu opeens weer twee of drie keer per week willen gaan dansen? Nee hoor, dit was zo’n geschenk van liefde. Ik straalde uit dat ik goed in mijn vel zit. Dat ik tevreden ben met mijn leven zoals het nu is en vooral dat ik afgelopen maanden heb geleerd van mezelf te gaan houden. Ik heb in het afgelopen jaar geleerd dat ‘houden van’ en ‘liefde geven’ aan mezelf het allerbelangrijkste is wat ik heb bereikt. Is dat niet mooi?

Dagtekst van maandag 5 november 2012.
"Toen Jezus zei: ‘Wees volmaakt zoals uw hemelse Vader volmaakt is’, geloofde hij uiteraard niet dat de mensen de volmaaktheid van hun hemelse Vader konden bereiken. Maar toch is dit het ideaal dat hij ons heeft aangereikt, want het is als enige in staat onze behoefte aan het absolute te bevredigen. Het is onmogelijk dat ons bestaan zich beperkt tot de bevrediging van
enkele ambities. We moeten zoeken naar het onvindbare, gaan naar het onbereikbare, streven naar het onmogelijke. Zo zullen we altijd blijven ademen en levend zijn. De kosmische intelligentie heeft in alles voorzien. Langs doelloze wegen waar mensen geneigd zijn te  verdwalen, heeft ze hindernissen opgeworpen die hen dwingen om te keren. Op de goede,
zelfs moeilijke weg daarentegen worden ze nooit tegengehouden. Het maakt niets uit dat het ideaal onbereikbaar is, het is in hen aanwezig… Het neemt elke dag deel aan wat ze beleven, ze ontlenen er kracht aan, vrede en vreugde. Terwijl de meest haalbare doelen er vaak voor zorgen dat ze die kracht, die vrede en vreugde verliezen."

Omraam Mikhaël Aïvanhov

Dagelijkse gedachte: ‘Alleen liefde maakt het leven leefbaar.’

Cicero  (ingestuurd door: Jef De Ridder, Boortmeerbeek BE)

De ware ingewijde en het ware medium

Vanmorgen las ik onderstaande tekst van Omraam Mikhaël Aïvanhov. Ik wil er graag een kort verhaal op aanvullen. Zo’n 18 of 19 jaar geleden, Berry is inmiddels bijna 16 jaar overleden, kwam een wanhopig man bij hem in de praktijk. Anderhalf jaar ervoor had hij in een café een vrouw ontmoet die zichzelf voorstelde als helderziende. Zij vertelde hem dat hij maar moest gaan genieten van het leven en zijn geld beter op kon maken, omdat hij nog maar een klein jaar had te leven. De man had blindelings haar raad opgevolgd, zijn huis verkocht, was gaan reizen, en al zijn spaargeld opgemaakt. Nu, anderhalf jaar later leefde hij nog en kwam vol wanhoop naar Berry om zijn raad te vragen. Zij was een charlatan, had de man alleen iets gezegd om interessant te zijn en zijn aandacht te vragen Misschien zelfs alcohol gedronken, waardoor lagere entiteiten om je heen hangen en jou negatieve dingen doorgeven. Ondertussen had hij alles verloren wat hem dierbaar was geweest. Bovendien wilde hij weten hoe lang hij nog had te leven. Berry antwoordde dat hij hierover niets had te zeggen, maar beslist niets zag van een overlijden, als je dat als medium al te zien krijgt.

Hetzelfde heeft mijn dochter meegemaakt, een paar weken voor haar trouwen. Ook tegen haar werd verteld dat haar man al jong zou overlijden tijdens zijn werkzaamheden als vrachtwagenchauffeur. Inmiddels zijn zij bijna 25 jaar gelukkig getrouwd. Echter die angst heeft jarenlang de overhand gehad. De kaart des doods, die gebruikt wordt tijdens het kaartleggen betekend een verandering in je leven, maar heeft meestentijds niet met de dood te maken. Ik weet weinig van kaartleggen, maar volgens mij moet er meer omheen liggen wil je zeker weten dat iemand gaat overlijden. Je mag het zeker niet vermelden aan je cliënt, is mijn stelling.

Geloof me, een echte ingewijde, een medium of helderziende, loopt beslist niet te koop met wat hij of zij doet en zal zeker niets zeggen over ziekte en dood. Voor het eerste zijn dokters die het beter weten en zelfs zij kunnen zich hierin nog vergissen, omdat de wil en de kracht van de mens soms sterker is en alles kan overwinnen. Over de dood beslist alleen God en geloof je niet in ‘Hem’, dan weet je toch dat hier of daar iets is dat hoger is dan wij kunnen bevatten. Toen ik in 1990 met dit werk begon wilde ik alleen maar werken als ik nooit iets van ziekte of dood door zou krijgen en in al die jaren is me dat ook nooit gebeurt.

Wilt u persé naar een medium, laat uw gevoel dan spreken. Onze ziel weet alles zelf en in wezen heeft u ons niet nodig. Vertel niets uit of over uzelf, wanneer u toch naar hem of haar toe wilt gaan. Laat het medium spreken en eis dat u een opname meekrijgt van het gesprek. Alleen dan kunt u alles nog eens terugluisteren en weten of het medium het bij het rechte eind had. Bovendien ‘moet’ u nooit iets. U mag dingen veranderen in uw leven als uw gevoel aangeeft dat het goed is voor u.

De ware ingewijde, ik geloof niet dat ik dat ben of van mezelf zou kunnen zeggen, staan op een heel hoog niveau en ik weet maar zo’n heel klein beetje. Leer nog dagelijks bij. Van mijn leraar Ton kan ik dat wel zeggen. Hij is een zuiver mens en tracht ons naar een hoger plan te tillen. Als medium mag je dankbaar zijn voor de boodschappen die je doorkrijgt. Hopen dat de persoon die in jouw praktijk is gekomen gelukkiger naar buiten gaat, dan voor hij of zij binnen is gekomen. Soms moet je ook strenge boodschappen doorgeven, vooral als een persoon erg egoïstisch is. Dat is niet altijd fijn en het is de vraag of die enkeling er iets mee doet. Maar dat is niet aan ons.

Mijn advies. Voor u naar een medium gaat, een paragnost, helderziende, of hoe ieder zich noemt, laat uw gevoel spreken en onderzoek of het werkelijk nodig is. Ieder mens heeft intuïtie. Bij de een is het sterker ontwikkeld dan bij de ander. Luister naar uw gevoel en veelal weet u zelf het antwoord al, waar u naar op zoek bent. Geloof niet iemand die u ongevraagd advies geeft. Geloof de tekst hieronder. Een echte ingewijde en dat geldt ook voor een echt medium, zal nóóit ongevraagd advies geven, maar eerst aan u vragen of u iets wilt horen of weten. Het is aan u om ja of nee te zeggen. Ik kan het niet vaak genoeg vertellen. En zelfs dan kunt u altijd nog beslissen of u de weg wilt volgen die is geadviseerd of uw eigen weg wilt kiezen. Wat u in uw leven ook kiest, elke weg is goed. Foute wegen bestaan niet, omdat u uit die weg ook weer heeft geleerd. Ik wens u een fijne dag vol wijsheid, maar ook vol plezier en zonneschijn.

© Maus Sturmer

Dagtekst van dinsdag 6 november 2012.

"Tegenwoordig, het is geweldig, kun je overal Ingewijden ontmoeten, zelfs in kroegen en op kermissen! En hoe herken je ze? Oh! Dat is eenvoudig, zij zeggen het zelf: ‘Ik ben een Ingewijde.’ Sommigen voegen er zelfs aan toe dat zij de zevende, achtste of negende graad van de Inwijding hebben bereikt, en de lichtgelovigen, de blinden jubelen: ze hebben een
Ingewijde gevonden, die hen in enkele dagen ook zal inwijden, wat een zegen! In het verleden waren de Ingewijden bij niemand bekend, behalve bij hen die waarachtig naar hen op zoek waren en hen konden onderscheiden. Zij zeiden nooit dat ze Ingewijden waren, ze bleven geheim, in de schaduw, in het verborgene. Zoals de Kluizenaar van de negende kaart van de Tarot, die oude man die een lamp in zijn hand houdt en deze beschut met de plooien van
zijn lange mantel, om ze aan het zicht van de menigte te onttrekken. Dat is het beeld van de ware Ingewijde."

Omraam Mikhaël Aïvanhov

Vind u de dagelijkse teksten mooi genoeg om zelf te ontvangen, meld u dan aan bij:

www.prosveta.nl