Wat grappig wanneer je na 48 jaar bevestigd krijgt wat je
altijd hebt geweten en gevoeld. Ik belde haar vandaag om te feliciteren.
Onbewust wist ik dat ze altijd een hekel aan me had gehad. Was het jaloezie, of
iets anders? Ik kon er nooit de vinger opleggen, behalve dat haar ene zoon en
haar kleinkinderen veel van ons allemaal houden en ook bij ons gezin horen,
iets wat haar al die jaren dwars heeft gezeten. Het maakt niet uit. Ik hoefde
verder niets met haar. Belde jaarlijks om haar te feliciteren en een fijne dag
te wensen. Iedereen hoeft mij niet per se aardig te vinden. Dit keer vergat ze echter
de telefoon weg te klikken na afloop van ons gesprek en hoorde ik haar in een
kamer vol visite zeggen: “Dat is dat vervelende mens weer.”
Wat heerlijk dat mijn gevoel van al die jaren voor het eerst
openlijk werd bevestigd, zonder dat ze het in de gaten had. In al die jaren was
ik al gewend aan haar scherpe opmerkingen, maar omdat dit naar iedereen
gebeurde raakte het me zelden in mijn hart. Ik kon me niet beledigd voelen,
vond het niet eens de moeite waard om er iets over te zeggen. Integendeel, een
glimlach ligt de hele middag al op mijn gezicht, zodra ik aan haar denk.
Ze is vandaag 80 geworden en ik kan haar alleen nog maar
veel geluk, liefde en gezondheid wensen, wat ik ook heb gedaan. Klinkt het gek
wanneer ik nog steeds met een glimlach, dit stukje schrijf? Per slot hoeft niet
iedereen mij aardig te vinden, zolang ik maar blij met mezelf blijf. Dus nee,
het raakte me niet en deed geen pijn. Het gaf een bevestiging van iets wat ik
altijd heb geweten. Welterusten allemaal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten