Afscheid van Mausi, woensdag 26 november 2014

Vanavond is de laatste avond van Mausi. Al een paar dagen huilde ze af en toe, wat door merg en been ging. Vanmiddag ging slechter lopen, zakte af en toe door haar achterpootjes. Rond  half zes begon ze over te geven, terwijl de diarree uit haar magere kontje spoot. Voorzichtig veegde ik het ergste weg met tissues . Ik pakte haar in een groot badlaken en nam haar op schoot, waar ze al die tijd rustig tegen me aan bleef liggen. Na een klein uurtje wilde ze er vanaf. Ondertussen had ik de dierenarts gebeld, die met een volle praktijk zat en terug zou bellen. Ondertussen gaat ze dan even liggen afgewisseld door rondjes te lopen.

Om kwart voor zeven rijden Marion, mijn buurvrouwtje en ik naar de dierenarts voor een laatste bezoek. Tijdens het eerste spuitje om in slaap te vallen zie ik ineens een beeld van Berry die met onze honden Mausi komt halen. Het afscheid doet pijn, ook al weet ik dat ze niet langer pijn hoeft te lijden. De tranen stromen bij mij terwijl ze bij mij op schoot zit, voor we naar de dierenarts gaan, terwijl zij dankbaar is dat er een einde komt aan haar leventje. Ze is vier jaar lang mijn zwerfkatje geweest die ik eten gaf. De laatste maanden werd ze mijn huiskatje, nadat ze uit het asiel was gekomen. Ze zou naar Fransien gaan, maar ze kon op de flat niet wennen. Ze was de vrijheid gewend. Ik liet haar hier terug komen om mijn huiskatje te worden, iets waar we beiden gelukkig mee waren. Nooit heb ik meer dieren gewild, na de dood van Berry. De kosten kon ik niet opbrengen en ik wilde mijn vrijheid houden. Wat ik nooit wilde gebeurde toch. Mausi drong zich letterlijk een plekje in mijn hart.

Rond negen uur in de avond belde Diane, mijn dochter. Zij vertelde dat er werd doorgegeven dat Mausi aangekomen is op haar plekje hierboven. Het geeft een stukje blijdschap en rust al zal het verdriet en gemis nog lange tijd blijven knagen. Er is één stukje geluk volgens Marion mijn buurvrouwtje. Mausi heeft het laatste jaar nog een goede tijd gehad en niet meer hoeven zwerven. Het maakt het verdriet en gemis niet minder, maar maakt dat ik blij ben dat ze niet ergens alleen heeft hoeven sterven. Dat ik haar hiermee heb kunnen helpen. We hebben samen afscheid genomen in liefde en rust.

PS: Ik kon het stukje gisteravond niet plaatsen, ook al was het wel geschreven. Moest eerst vrede en rust in mezelf vinden. Bedankt lieve mensen voor alle goede wensen en medelevens al die tijd. Het heeft niet mogen baten. Mausi heeft haar rust gevonden en is gelukkig en zonder pijn aan die andere Zijde, waar ze mag genezen.

 

Verplichte rust na mijn sleutelbeenbreuk

Soms kan een saaie foto toch minder saai worden door ermee te spelen, al hou ik het meeste van natuurlijk.

Gisteren tussen de uurtjes rust door wat foto's uitgezocht van de dag van mijn ongelukkige val, die nu volledige rust eist van me. Geloof het of niet, ik slaap overdag zelfs af en toe, iets wat mijn hele leven nog niet is voorgekomen. Ben ik er ongelukkig mee? Eigenlijk niet. De pijn is afschuwelijk en moeilijk te dragen. De rust ervaar ik als heerlijk.

Voel ik me alleen? Nee, eigenlijk niet. Toch vallen er op sommige momenten gewoon tranen, die ik niet kan verklaren. Misschien nog onverwerkte zaken, die door deze periode tot rust komen, zonder dat ik weet waarom het gaat? Heb geen flauw idee.  

Deze periode doet me goed. Het sleutelbeen groeit wel weer aan elkaar en ik merk vandaag dat er ook weer een beetje interesse komt in het schrijven, al geeft lang zitten veel pijn. Het begin is er om straks opnieuw te beginnen vanuit een standpunt van rust dat ik vast wil houden.

 

Met Mausi gaat het ook wat beter en samen genieten we van elkaars aanwezigheid.

Fijne dag allemaal

Herstellen van de sleutelbeenbreuk van Maus en de problemen medicijnen van Mausi

Met mijn gebroken sleutelbeen gaat het herstel niet goed. Het bot heeft zich deze week verschoven waardoor er ondragelijke pijn is ontstaan. Soms zo erg dat de tranen naar buiten komen. En dat terwijl ik best veel pijn kan verdragen. De rechterarm voelt steeds meer overbelast en gaat ook pijn doen op een andere manier. Moest gisteren terug naar het ziekenhuis en morgenvroeg weer. Zelfs de zwaardere medicijnen helpen niet. Het enige dat helpt is de rust, die de medicijnen gedwongen veroorzaken.
Mausi weigert sinds vanmorgen haar medicijnen en ik kan ze niet met deze arm gedwongen in haar mondje stoppen. Dat maakt en voelt als onmacht. Het is dus even minder goed. Het goede er van is dat ik heel veel rust neem en dat is dan weer de positieve kant. Zit nauwelijks achter de computer op dit moment. Zelfs de dagteksten op Facebook zetten is even teveel. Dit alles zal wel ergens goed voor zijn, denk ik en alles wat negatief is wordt eens weer positief. Ik wens jullie allemaal een fijne zondag.

Maandag 10 november.
Vanmorgen eerst naar het ziekenhuis geweest. Het bot was inderdaad 3 mm. verschoven. Moet nu over 5 weken terugkomen. Herstel gaat langzaam, heeft ook nog met leeftijd te maken. Daarna de dierenarts gesproken. Nu Mausi de medicijnen niet meer wil eten krijgt ze vanmiddag twee injecties, die 14 dagen geldig blijven. Zo hoef ik me niet meer druk te maken dat zij ze niet binnen krijgt. Alles komt vanzelf weer goed.

De specht en zandafgraving Brunsummerhei 2014 10 31

2014 10 27 Langs de Maas tussen Dilsen en Maaseik deel 1

2014 10 27 Langs de Maas tussen Dilsen en Maaseik 2e deel