Vergeef jezelf de fouten die je hebt gemaakt in je leven en naar je kinderen.

Het is precies 0.00 uur wanneer ik op de klok kijk afgelopen nacht. In de anderhalf uur hiervoor is er heel wat door me heengegaan wat mijn eigen leven aangaat. Ik heb het over de jeugdjaren van mijn kinderen. Het waren moeilijke jaren, financieel maar ook door ziekte van hun vader. Er waren jaren bij dat ik nauwelijks wist hoe aan eten te komen. Daar schreef ik reeds eerder over. Vanavond echter realiseerde ik mij voor het slapen gaan hoeveel fouten je als ouder maakt ten opzichte van je kinderen. Je neemt de dingen als heel gewoon aan die je zelf thuis hebt geleerd. Maar waren ze wel goed en ben je als ouder niet vergeten hoeveel pijnlijke dingen erbij waren die zelfs heel slecht voor je waren? Het is een beetje moeilijk om in woorden uit te drukken wat ik vanavond voelde. Ik hoorde in het buurhuis een kind huilen. Niemand kwam het troosten. Het bleef doorgaan. Had het misschien vervelend gedroomd, was het bang van iets? Ik zal er geen antwoord op krijgen. Echter, ook ik liet ze vroeger weleens huilen, of werd boos. Ook ik deelde vroeger weleens een flinke tik uit. In onze tijd normaal, daar werd je groot van. Maar gaf het je als ouder voldoening? Nee, beslist niet. Je eigen frustraties van dat moment zaten er ook bij in verwerkt, waardoor de tik soms harder aankwam dan het kind verdiende.  

Deze reis laat me zoveel zien over de mooie en goede dingen in mijn leven, maar ook de minder mooie kanten, waarin je als mens fouten maakte. Vanavond is de avond van vergeving vragen. Vergeving aan mijn kinderen voor de fouten ik al dan niet bewust hebt gemaakt. Je kunt je afvragen of je dat moet doen. Ik vind van wel, maar dat is mijn gedachte. Er is geen school op aarde die ons leert onze kinderen op te voeden. Al was deze er wel, dan nog is het de vraag of dat de waarheid was of is. Omdat je goede en slechte scholen hebt. Trouwens wat voor de een goed is, is voor de ander juist slecht. Het moeilijkste vak op aarde is vader en moeder worden. Wij realiseren ons totaal niet wat er in een kind omgaat, uitzonderingen daargelaten. Net zoals de jongelui nu allebei moeten werken om het hoofd boven water te houden, ook al hebben ze kinderen, moest ik ook werken als moeder. Ik praat nu wel over de jaren ’60 en ’70. Als vrouw moest je  toen veel langer doorwerken omdat wij minder betaald kregen dan de mannen, die hetzelfde werk deden. Je kwam doodmoe thuis en had niet altijd tijd en aandacht voor de kinderen, die dat wel van je verlangden. Er was één ding wat ik wel voor het slapen gaan met ze deed en dat was spelletjes. We hadden er allemaal plezier in. Maar natuurlijk was dat niet altijd genoeg. Er moest ook geluisterd worden en dat gebeurde vaker met een half oor, dan dat je echt luisterde. Natuurlijk kwam het allemaal wel goed, maar toch….?  Het zijn fouten die ik maakte als ouder. 

Zo maak je als ouders fouten die soms onvergefelijk zijn, zonder dat je die fouten wilt maken. Ik weet het, dat moet je accepteren en hoort bij het leven. Is dat wel zo? In mijn ogen zie ik vanavond een andere kant. De kant van de pijn die het kind heeft gevoeld en daarom vind ik het belangrijk dat ik mijn kinderen vergeving vraag voor alle fouten en pijn die zij hebben ervaren door mijn toedoen. Deze reis maakt duidelijk dat dit ook bij mijn leven hoort vergeving geven en verging krijgen. Het is een les die me vanavond duidelijk is geworden.  

Weer een geschenk om dankbaar voor te zijn. Inzichten krijgen in goed en niet goed. Dat ik door deze  reis veel zou leren was van tevoren al heel duidelijk. Opnieuw een les om  dankbaar voor te zijn. Ik hoef me niet te schamen om er voor uit te komen dat ik als ouder misschien meer fouten heb gemaakt dan mijn kinderen hebben gedaan. Ik neem de verantwoording ervoor door te zeggen dat het me spijt en dit inzicht alleen al maakt me opnieuw een rijk en dankbaar mens.