Assepoester en haar Generaal, een liefdesverhaal of een misdaad

Dit verhaal is ook in het Engels vertaald en op dit blog geschreven, zodat iedereen in het buitenland dit ook kan lezen en doorgeven.

Op 18 december verschijnt een man op mijn Skype. Ik noem hem Oscar, zijn echte naam is niet belangrijk. Hij wil toegelaten worden. Ik vraag hem waarom. Hij was op zoek naar iemand met mijn naam en kwam bij mij uit. Het werd een leuk gesprek. Zijn vraag was of ik niet op Yahoo kon komen. Mij lukte het niet een account te maken. Hij deed dat en stuurde alle inloggegevens naar me toe. Het lukte wonderwel. We kregen leuke, maar ook mooie gesprekken samen met veel begrip. Al heel snel kwam hij met de woorden "I love you". Niet één keer maar met grote hoeveelheid. Soms zelfs teveel. Over zichzelf vertelde hij weinig. Was weduwnaar, had twee zonen en zijn vrouw verloren. Ik vroeg hem foto's van zichzelf te sturen en de foto op Yahoo veranderde hij in zichzelf in een uniform. Hij zag er niet alleen goed uit, maar was een sterke persoonlijkheid, die op mij een diepe indruk maakte. Had een special functie in een oorlogsgebied. Ik wil niet vertellen waar. De reden komt later in dit verhaal. Volgens hem werd zijn liefde voor mij in korte tijd steeds groter, terwijl ik behoudender bleef, al ging ik hem steeds leuker vinden. Misschien werd ik toen al een stukje verliefd. Hij sprak er over dat God ons samen zou brengen, wanneer wij voor elkaar waren bestemd. Voor mij gold dezelfde regel. Bovendien geloofde ik hier nog extra in. Begin van het jaar had een vriendin voorspeld dat ik een man in uniform uit het buitenland zou ontmoeten. Ik twijfelde geen moment aan zijn verhaal. Zinnen zoals: "I love you so much Maus I miss you with all my heart" kwamen tientallen keren langs.

Op 25 december vroeg hij mij ten huwelijk. Ik vond het wel erg vlug, maar door zijn foto geloofde ik echt in hem. En soms kan echte liefde als een bliksemschicht naar binnen slaan. Het ging allemaal veel te snel, omdat ik hem alleen maar op papier zag. Je weet nooit wie er werkelijk achter zit. Hij stuurde prachtige liefdesbrieven en liet zich zien als de mooiste romanticus die je je kunt denken. Ik printte de kleine liefdesverhaaltjes uit om ze nog eens na te lezen. Eén ervan zal ik weergeven, die me echt heel diep ontroerde:

I love you so much, Sweetie. You are the best thing that ever happened to me. You , the best song ever played, the best picture ever painted. I never thought that someone like me could get so lucky to have you with m In this life Maus. I love you and I trusted so much in you Maus you my future. I love you more than my life, more than my world. I love you more and more each day and that is the most wonderful feeling any man can ever hope to experience even though it is very late with me now I wish to have you with me soon my love.

Op 26 december, we hadden opnieuw leuke gesprekken in de morgen. Hij schreef hij dat hij mij nu wel genoeg vertrouwde om een geheim te vertellen. Hij wilde een pakketje laten komen vanuit een ander land. Of dat naar mij gestuurd mocht worden. Het voelde voor mij niet goed. Er was ook een klein stemmetje in mezelf dat steeds zei: Voorzichtig Maus. Ik werd boos en zei hem dat dit heel gevaarlijk was. Ik kende hem alleen maar op papier. Had geen idee wie hij in werkelijkheid was. Ik vertelde hem dat we hier genoeg werden gewaarschuwd voor dit soort praktijken en daar had ik geen behoefte aan om aan mee te doen. Er kon wel drugs inzitten. Hij werd boos en noemde mij ineens woman in plaats van Maus of Love. Ik vertelde hem dat ik Maus heette en hij me zo kon noemen. Dat ik hier even geen zin in had, nam afscheid van hem en zette alles uit. Die avond hoorde ik niets meer. Voor de zekerheid belde ik de politie en vroeg wat of ik kon doen. Ik wilde het vertrouwen, maar voelde dat vertrouwen niet van binnen in mijn hart. De vrouw die ik aan de telefoon had vertelde dat ik eerst het pakje maar moest ontvangen. Ja waar is de politie ook voor, vraag je je op zo'n moment af, al zijn er ook goede agenten die je werkelijk advies geven. Dit was echt een uitzondering.

Op 27 december voelde het nog steeds slecht en ik vroeg een goede vriend om raad. Oscar had steeds weer gevraagd om niemand iets over hem te vertellen, maar omdat hij zo geheimzinnig deed en niemand iets mocht weten, liet ik die vriend nu zijn foto voelen. Het voelde goed zei de vriend en misschien was het ook allemaal goed bedoeld. Alleen te gevaarlijk om van waaruit hij zat dit pakketje te laten komen. Inmiddels hadden we al gesprekken gehad over wat hij wilde. Ik had hem verteld dat ik maar een heel klein inkomen had en een schuld bij de bank. Sowieso zou ik nooit in zijn land zou willen wonen. Was allemaal geen probleem. Hij had geld genoeg en met die bank werd ook geregeld. Hij kwam gewoon bij mij wonen en was het huis te klein dan wilde hij een groter huis kopen. Hij had verder niets met zijn land. Het ging allemaal te makkelijk. Toch wilde ik daar niet bij stilstaan.

De vriend voelde aan de foto niets verkeerd en zelf had ik steeds meer het gevoel dat het goed zou gaan. We kwamen weer een beetje tot elkaar tot hij vertelde tijdens een gesprek dat hij opdracht had gegeven het pakket toch te sturen. Ik werd een beetje boos dat hij dit ongevraagd toch had gedaan. In de middag besloot ik naar de basis te rijden om te vragen wat ik kon doen. Het vertrouwen wat ik had in Oscar was verdwenen. Was het toeval dat de enige persoon die daar op dat moment was, net was verdwenen? Ik moest maandag na de feestdagen maar terugkomen. Politie die niets doet, een basis waar niemand aanwezig was. Was dit toeval of zat ik in mijn gevoel echt fout. Ik besloot tot het laatste en nam opnieuw contact op met Oscar. Misschien zat ik inderdaad wel fout en was het allemaal heel onschuldig. Toeval bestaat niet, zeg ik zelf altijd, dus moest ik het wel aannemen dat ik fout zat. Ik legde het Oscar uit en vertelde dat ik de maandag, na de feestdagen aan afspraak had op de basis. Ik wilde wel eerlijk blijven, maar wist niet of het echt doordrong. Ik wist echt niet meer of hij eerlijk was of dat hij bij een bende behoorde die mensen behoorlijk in de ellende brachten. Het gesprek eindigde van allebei de kanten in boosheid. Ik vroeg hem of hij wel echt degene was voor wie hij zich uitgaf. Was hij de echte Generaal of zat er een totaal andere persoon achter dat gezicht? Ik wist het echt niet meer. Hij gaf ook nooit antwoord op mijn vragen. Dat kon natuurlijk gevaarlijk zijn in verband met zijn werk, maar toch? Ik wilde alles begrijpen en was inmiddels behoorlijk onder de indruk van hem. Hij was een sterke persoonlijkheid, waarbij je goed moet uitkijken dat je niet wordt ondergesneeuwd.

Wie en wat was Oscar in het echt, ik had geen idee. De volgende morgen was het weer als vanouds. Deed alsof er niets was gebeurd. Voor mij voelde dat niet echt zo. Aan de ene kant was ik verliefd en volgens hem hij ook. Aan de andere kant voelde het dubbel. Ik was zelfs behoorlijk verliefd, maar bleef op mijn hoede. Op gegeven moment vertelde hij dat ik een bevestiging zou krijgen van de maatschappij die zijn pakket naar Nederland zou sturen. Oké dan. Ik had A gezegd, dit was B. De factuur kwam binnen via de mail op Yahoo. Ik zag dat er 850 euro aan verzendkosten betaald moesten worden. Oscar vroeg mij om dat even over te maken. Zodra het pakket binnen was kreeg ik van hem een code om daarmee het pakket te openen, zodat ik kon controleren of alles wel eerlijk was.

Dit was voor mij het begin van het einde. Ik vroeg hem waar ik in hemelsnaam dat geld vandaan moest halen. Hij wilde niet geloven dat ik dat niet eens bezat. Wat ik dan wel kon betalen, vroeg hij nog eens heel hard. De toon in de brieven veranderde op slag. Ik wist toch dat hij in korte tijd hierheen kwam en mij alles zou geven wat ik nodig had? Ik wist toch dat ik hem in alles kon vertrouwen? Waarom zou ik dat bedrag dan niet voor hem kunnen betalen, vroeg hij zich af. Ongelofelijk, de man wilde niet eens begrijpen dat ik dat geld niet had. Ik kon dat toch wel lenen van vrienden, zei hij nog heel brutaal. De toon veranderde steeds meer in boosheid, maar ik hield hem voor dat ik niet van plan was om voor wie dan ook schulden te maken. Hij moest mij maar eerst geld sturen en dan zou ik het pakketje wel ontvangen. De vriend die ik zijn foto had laten zien en waar ik dit aan voorlegde had hetzelfde gevoel als ik. Dit klopt niet meer. Hoewel we dit geen van beiden voelden aan de foto. Wie zat hier werkelijk achter? Hoe gevaarlijk was het allemaal in werkelijkheid? Zou iemand werkelijk zijn baan als Generaal riskeren voor een pakketje?

Ik heb het contact verbroken, alleen gisteravond nog heel even uitleg gegeven waarom ik dit weigerde. De Generaal, als hij dat echt is, was heel boos en zei dat ik hem alleen moest laten. Welnu, dat heb ik gedaan. Had alles elke dag gekopieerd, opgeslagen en bij twee verschillende vrienden gedeponeerd, mocht er ooit iets met mij gebeuren. Heb hem vervolgens van Skype verwijderd, alsook alles van Yahoo. Heb alle originele gesprekken gekopieerd. Nee, ik hoef geen wonden te likken. De verliefdheid was op slag verdwenen toen hij vroeg of ik de rekening wilde betalen. Ben hem zelfs dankbaar. Al lange tijd kon ik negen jaar verdriet niet verwerken. Nu ik ontdekte dat ik weer verliefd kon worden, was alles op slag vergeten. Mooi toch? Maar wanneer ik zijn gezicht zie op Linkedin dan smelt ik echt. Voel mijn hart weer kloppen. Ik kan het haast niet geloven dat hij misbruik heeft gemaakt, naar mij toe. Misschien zit hij in een positie dat hij werkelijk niets kan overmaken? Ik weet het echt niet meer. Hij ziet er zo mooi en betrouwbaar uit. Op dit moment voel ik dat ik echt dicht bij hem wil zijn. Toch wist hij dat ik niets bezat. Waarom dan toch zo dwingend gevraagd?
 Het enige waar ik nu nog mee zit, is: moet ik hem aangeven of niet? Was alles eerlijk en goed bedoeld of was het oplichting? Is hij de echte Generaal of zit er iets anders achter? Ik weet het echt niet meer. Vandaag is de overgang naar het jaar 2014. Een nieuwe start een nieuw begin.

Graag wil ik uw mening hierover horen. U kunt die onder aan de pagina geven, door op reacties te klikken en uw mening te geven. Mijn gevoel zegt aan de ene kant ja en aan de andere kant, nee.  Het voelt heel dubbel, een teken dat er best nog een stukje gevoel naar hem zit. Zijn foto's komen heel betrouwbaar over. Nu ik zijn gezicht opnieuw heb gezien op Linkedin, kan ik hem niet aangeven, daarvoor zit er nog teveel gevoel voor hem. Zouden twee mensen die met foto's werken het allebei zo mis kunnen hebben? Misschien zijn deze foto's misbruikt door een andere persoon. Kan het zijn dat het echt allemaal onschuldig was en dat hij echt hier zou komen wonen? Ik heb geen idee wat te doen. Heeft U misschien eenzelfde ervaring gehad? Wat heeft u toen gedaan? Wilt u daar misschien over vertellen?

Dit verhaal heb ik met de vertaler van Google zin voor zin vertaald tijdens het schrijven ervan. Mijn Engels is niet goed, al heb ik afgelopen 14 dagen heel veel geleerd. Alleen daarom al was het een bijzonder verhaal. Ik hoop op een dag achter de werkelijke waarheid te komen en deze weer door te geven. Opdat eventuele onschuldige personen geen problemen krijgen. Mijn excuus voor de fouten die ik heb gemaakt in de Engelse tekst.

Ik wens u allen een prachtig 2014, vol liefde en geluk in alle gezondheid.

Maus (maus-sturmer@home.nl)