Tijdens hemelvaart stond mijn tent op een boerencamping letterlijk tussen twee sloten en een kleine landweg opgesteld. In de nacht hoorde je een kakofonie van geluiden. Kikkers die in alle toonaarden hun eigen naam riepen. Anderen die elkaar het hof maakten door tegen elkaar op te bieden. Ook om de tent heen is het in het donker een gezoem van muggen, steekvliegen en ander gedierte wat mijn aandacht vraagt. Is het overdag al een boeiend uitzicht op allerlei soorten vogels die rondvliegen, ook de nachten zijn nooit helemaal stil van vogelgeluiden.
De sloten om me heen zouden een boeiend tafereel geven wanneer ik ook onderwater kon zien wat zich allemaal afspeelde, al zijn de geluiden minder hoorbaar dan in de nacht. Stil geniet ik van dit alles om me heen en maakt dat ik de pijn in mijn rug vergeet. Dat donkere sonore geluid, zou dat de roep van de pad zijn, vraag ik me af? Het hoge kwaken van de kikkerroep doet me denken aan de jaren ’90. We hadden sinds kort een vijver gekregen en op een dag vond ik daar een kikker. Hij zat me maar aan te kijken en iedere dag kwam ik een stukje dichterbij hem. Tot op een dag zijn vertrouwen in mij zo groot was ik hem onder zijn kin mocht kriebelen en over zijn rug mocht aaien. En ja hoor op zekere dag mocht hem, op mijn knieën voor hem liggend, zelfs een kus geven. Vies? Welnee. Ook een kikker heeft een hartje dat klopt. Wat warmte en aandacht van de mens kan waarderen. Het leek wel of hij daar iedere zomer en winterdag op wachtte. De rest van de dag zag ik hem dan niet meer. Ik had mijn prins al in de vorm van Berry, verwachtte ik er nog één?
Iedere morgen wachtte hij me op, om na de kus en de streling met krachtige slagen weg te zwemmen. Wat een verdriet toen op een goede dag mijn kikkerprins zich niet meer liet zien. Een paar dagen later liet de vijverpomp het afweten. De monteur erbij gehaald en tot mijn grote verdriet bleek de slang niet goed gezeten te hebben en was mijn kikkerprins aan de pomp vast gezogen. Het enige wat mij restte was hem een begrafenis te geven in onze tuin. Het afscheid van een vriend raakte me meer dan ik kon denken. Ik miste hem gewoon, heel simpel. Hij is gelukkig in zijn kikkerhemel waar andere vriendjes met hem samen spelen in hun sloot.
Mijn tent is verdwenen. Sinds deze week vervangen door een piepkleine caravan. Zou ik al die geluiden daarbinnen net zo sterk horen als in mijn tent die in die 19 jaar zo lek was geworden als een mandje? Ik hoop het, Ga beslist weer terug naar dat ene plekje, waar al die kikkers hun kakofonie
kwaken. Het gezang dat je troost in de nacht wanneer je niet kunt slapen om welke reden dan ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten