Twee minuten stilte en mijn gebed

De twee minuten stilte en alle programma’s die vandaag over de oorlog gingen, waren niet alleen heel indrukwekkend maar gaven, zoals ieder jaar, ook minuten van pijn.

Berry, mijn overleden  man heeft in het Jappenkamp gezeten en heeft daar de rest van zijn leven onder geleden. Hij praatte er nooit over, maar leed in stilte. Ook nu springen de tranen in mijn ogen, wanneer ik zijn stille verdriet weer voel. Ik voelde 33 jaar zijn pijn, wanneer hij midden in de nacht, badend in het zweet wakker werd, waarin hij steeds weer zijn gevecht leverde tegen de Jappen. Het onrecht. Het schuldgevoel dat hij als 12 jarig kind mensen moest doden om het gezin als oudste kind te beschermen in de na-oorlog tegen Indonesië, terwijl zijn vader zijn eigen gevecht leverde bij de Knil. Mijn schoonvader was aan de Birmaspoorweg te werk gesteld. Mijn schoonmoeder zat met de twee jongens in het vrouwenkamp.

Zwaar beschadigd kwamen zij in 1948 naar Nederland en mochten niet over hun oorlog praten. Toen wist men niet beter dan dat er niets erger kon zijn dan het gedrag van de Duitsers in de kampen. Pas veel later beschreef Lou de Jong de situaties in het toenmalige Nederlands Indië en de Jappenkampen. Het was nog erger dan de kampen hier. Echter het gaat er niet om dat het één erger was dan het andere, het gaat om het leed wat de ene mens de ander aandoet.
Nog steeds is er oorlog in de wereld en nog steeds heeft de toekomst niets geleerd van het verleden. Moord en doodslag, vernietiging van de ene mens naar de ander. Sadisme, en ego vieren hoogtij. Het verleden is nog steeds het heden, misschien nog erger dan het was. Het respect voor elkaar is verdwenen. Liefde is omgezet naar haat. En niemand van die machthebbers wil beseffen dat LIEFDE alle pijn en verdriet laat verdwijnen.

Ik bid vandaag nog eens extra naar God met de vraag? Waarom heeft Jezus, uw zoon zo moeten lijden? Wat is de zin hiervan geweest? Is het gek dat ik hier niets van begrijp? Wat heeft dat lijden voor zin gehad? De mensheid heeft er niets van geleerd. Is het gek dat ik met dit soort vragen worstel, terwijl ik op de televisie kleine kinderen rond zie rennen met een geweer. Al die vluchtelingen zie, die net als wij een huis hadden met alles er op en er aan. Gezinnen die gelukkig waren met elkaar en nu uit elkaar zijn gerukt.

God, is het gek dat ik dit alles niet kan begrijpen. Is het gek dat ik ieder jaar weer die pijn en verdriet voel op deze vierde mei 2015. Het oorlogsleed en geweld laat bij al die kinderen diepe sporen na, die zij hun hele leven met zich mee moeten dragen. Nu bid ik naar U en vraag. Help de mensheid weer rust en vrede in zichzelf te vinden. Help de mensheid Liefde te sturen in plaats van pijn te doen aan de ander. Ik weet dat U ons een vrije wil heeft gegeven met de bedoeling er goed mee te doen. Stuur alstublieft al uw engelen naar al die oorlogszuchtenden om ze in te fluisteren dat liefde en vrede op aarde geluk brengen in een mensenleven.

Van hieruit zal ik vanavond  aan een ieder die dit leest vragen of zij vanavond met mij willen bidden voor vrede en liefde op aarde. Alle beetjes helpen en het maakt niet uit waar iemand in geloofd of niet geloofd. Ieder van ons weet dat er iets is wat boven alles staat en waar wij deze vraag aan mogen stellen: Geef ons weer vrede en liefde op aarde.