Klik eens op deze link. Het was heel leuk om hier aan mee te werken.
https://www.facebook.com/maussturmer/posts/1011724022172082?notif_t=like
Levensverhalen van jou en mij. Geschreven door Medium-helderziende-vertrouwenspersoon en dierentolk, Maus Sturmer. Soms is het goed om je gedachten/belevingen op schrift te stellen. Je ziet hoe goed je het eigenlijk hebt gedaan, ondanks vele fouten die je maakte. Inzicht en begrip ontstaan. Waren het wel allemaal fouten of hoorde dit bij mijn levenspatroon? Was het een levensles? Gedeelde levensverhalen geeft troost en inzicht. Ieder leven heeft ups en downs die een verhaal waard zijn.
zondag 31 mei 2015
woensdag 27 mei 2015
De uitdaging van de eekhoorn naar de specht
 |
| Een uitdagende groet van de eekhoorn naar de specht |
Van het eekhoorntje en de specht
een kleine serie foto's hoe ze elkaar bekijken en in de gaten houden. Terwijl
de eekhoorn uitdagend de specht blijft volgen neemt hij af en toe een hap, likt
zijn pootje af en geeft zijn positie niet prijs.
dinsdag 26 mei 2015
Drukke Pinksterdagen op de camping
Goedemorgen allemaal.
De Pinksterdagen waren heel druk. Vroeg in de morgen kreeg ik Pinksterzondag van mijn buurman een vitrinekast. Hij vroeg of ik hem wilde hebben, anders sloeg hij hem in elkaar. De kast was mooi genoeg om nog op te knappen. Na het schuren van de onderkast bleken de houtpatronen zo mooi naar voren te komen dat ik hem niet eens meer wilde schilderen, maar gewoon naturel wilde laten. Heb er een hele dag over gedaan, maar dat is hier geen probleem. Had netjes aan de buren gevraagd of zij er geen last van hadden en niemand maakte zich er druk over. Men ging toch fietsen of wandelen. Het was ook prachtig weer.
2e Pinksterdag het kastje netjes opgepoetst en samen met mijn buurman naar binnen gebracht. Ineens bedacht ik dat dit eigenlijk heel dom was. De caravan was helemaal bekleed met donkerbruine schrootjes, die ik een zachte roomkleur wilde geven, maar zo dat het niet gelijk egaal wit werd. Een beetje whitewash idee, of hoe dat mag heten. Dus alle meubels samen met de buurman aan de kant gezet. Naar de Gamma gefietst die hier gelukkig als enige open was en verf en andere benodigdheden gehaald.
Gisteravond om 10 uur was de helft van de kamer
klaar. Nu lijkt het alsof ik een hele grote kamer heb, maar het was maar 12 vierkante meter .
Om handen en rug zoveel mogelijk te sparen heb ik ruime tussenposes genomen, in
de tuin zittend en genietend van alle jonge vogeltjes die door vader en moeder
meegenomen worden naar de voedertafel en pindakaaspot. De spreeuwenmoeder had
het wel erg druk met haar bier jongen te leren eten uit de pindakaaspot. Soms
speet het me dat ik de camera op een dergelijk moment niet bij de hand had.
Echter tegen de avond, tijdens het eten toch zo verstandig geweest om wat
foto’s en filmpjes te maken op nog geen 2 meter afstand. Ze moeten leren om niet bang
te zijn wanneer ik in de tuin zit of bezig ben
maandag 18 mei 2015
maandag 4 mei 2015
Twee minuten stilte en mijn gebed
De twee minuten stilte en alle programma’s die vandaag over de oorlog gingen, waren niet alleen heel indrukwekkend maar gaven, zoals ieder jaar, ook minuten van pijn.
Berry, mijn overleden man heeft in het Jappenkamp gezeten en heeft daar de rest van zijn leven onder geleden. Hij praatte er nooit over, maar leed in stilte. Ook nu springen de tranen in mijn ogen, wanneer ik zijn stille verdriet weer voel. Ik voelde 33 jaar zijn pijn, wanneer hij midden in de nacht, badend in het zweet wakker werd, waarin hij steeds weer zijn gevecht leverde tegen de Jappen. Het onrecht. Het schuldgevoel dat hij als 12 jarig kind mensen moest doden om het gezin als oudste kind te beschermen in de na-oorlog tegen Indonesië, terwijl zijn vader zijn eigen gevecht leverde bij de Knil. Mijn schoonvader was aan de Birmaspoorweg te werk gesteld. Mijn schoonmoeder zat met de twee jongens in het vrouwenkamp.
Zwaar beschadigd kwamen zij in 1948 naar Nederland en mochten niet over hun oorlog praten. Toen wist men niet beter dan dat er niets erger kon zijn dan het gedrag van de Duitsers in de kampen. Pas veel later beschreef Lou de Jong de situaties in het toenmalige Nederlands Indië en de Jappenkampen. Het was nog erger dan de kampen hier. Echter het gaat er niet om dat het één erger was dan het andere, het gaat om het leed wat de ene mens de ander aandoet.
Nog steeds is er oorlog in de wereld en nog steeds heeft de toekomst niets geleerd van het verleden. Moord en doodslag, vernietiging van de ene mens naar de ander. Sadisme, en ego vieren hoogtij. Het verleden is nog steeds het heden, misschien nog erger dan het was. Het respect voor elkaar is verdwenen. Liefde is omgezet naar haat. En niemand van die machthebbers wil beseffen dat LIEFDE alle pijn en verdriet laat verdwijnen.
Ik bid vandaag nog eens extra naar God met de vraag? Waarom heeft Jezus, uw zoon zo moeten lijden? Wat is de zin hiervan geweest? Is het gek dat ik hier niets van begrijp? Wat heeft dat lijden voor zin gehad? De mensheid heeft er niets van geleerd. Is het gek dat ik met dit soort vragen worstel, terwijl ik op de televisie kleine kinderen rond zie rennen met een geweer. Al die vluchtelingen zie, die net als wij een huis hadden met alles er op en er aan. Gezinnen die gelukkig waren met elkaar en nu uit elkaar zijn gerukt.
God, is het gek dat ik dit alles niet kan begrijpen. Is het gek dat ik ieder jaar weer die pijn en verdriet voel op deze vierde mei 2015. Het oorlogsleed en geweld laat bij al die kinderen diepe sporen na, die zij hun hele leven met zich mee moeten dragen. Nu bid ik naar U en vraag. Help de mensheid weer rust en vrede in zichzelf te vinden. Help de mensheid Liefde te sturen in plaats van pijn te doen aan de ander. Ik weet dat U ons een vrije wil heeft gegeven met de bedoeling er goed mee te doen. Stuur alstublieft al uw engelen naar al die oorlogszuchtenden om ze in te fluisteren dat liefde en vrede op aarde geluk brengen in een mensenleven.
Van hieruit zal ik vanavond aan een ieder die dit leest vragen of zij vanavond met mij willen bidden voor vrede en liefde op aarde. Alle beetjes helpen en het maakt niet uit waar iemand in geloofd of niet geloofd. Ieder van ons weet dat er iets is wat boven alles staat en waar wij deze vraag aan mogen stellen: Geef ons weer vrede en liefde op aarde.
Berry, mijn overleden man heeft in het Jappenkamp gezeten en heeft daar de rest van zijn leven onder geleden. Hij praatte er nooit over, maar leed in stilte. Ook nu springen de tranen in mijn ogen, wanneer ik zijn stille verdriet weer voel. Ik voelde 33 jaar zijn pijn, wanneer hij midden in de nacht, badend in het zweet wakker werd, waarin hij steeds weer zijn gevecht leverde tegen de Jappen. Het onrecht. Het schuldgevoel dat hij als 12 jarig kind mensen moest doden om het gezin als oudste kind te beschermen in de na-oorlog tegen Indonesië, terwijl zijn vader zijn eigen gevecht leverde bij de Knil. Mijn schoonvader was aan de Birmaspoorweg te werk gesteld. Mijn schoonmoeder zat met de twee jongens in het vrouwenkamp.
Zwaar beschadigd kwamen zij in 1948 naar Nederland en mochten niet over hun oorlog praten. Toen wist men niet beter dan dat er niets erger kon zijn dan het gedrag van de Duitsers in de kampen. Pas veel later beschreef Lou de Jong de situaties in het toenmalige Nederlands Indië en de Jappenkampen. Het was nog erger dan de kampen hier. Echter het gaat er niet om dat het één erger was dan het andere, het gaat om het leed wat de ene mens de ander aandoet.
Nog steeds is er oorlog in de wereld en nog steeds heeft de toekomst niets geleerd van het verleden. Moord en doodslag, vernietiging van de ene mens naar de ander. Sadisme, en ego vieren hoogtij. Het verleden is nog steeds het heden, misschien nog erger dan het was. Het respect voor elkaar is verdwenen. Liefde is omgezet naar haat. En niemand van die machthebbers wil beseffen dat LIEFDE alle pijn en verdriet laat verdwijnen.
Ik bid vandaag nog eens extra naar God met de vraag? Waarom heeft Jezus, uw zoon zo moeten lijden? Wat is de zin hiervan geweest? Is het gek dat ik hier niets van begrijp? Wat heeft dat lijden voor zin gehad? De mensheid heeft er niets van geleerd. Is het gek dat ik met dit soort vragen worstel, terwijl ik op de televisie kleine kinderen rond zie rennen met een geweer. Al die vluchtelingen zie, die net als wij een huis hadden met alles er op en er aan. Gezinnen die gelukkig waren met elkaar en nu uit elkaar zijn gerukt.
God, is het gek dat ik dit alles niet kan begrijpen. Is het gek dat ik ieder jaar weer die pijn en verdriet voel op deze vierde mei 2015. Het oorlogsleed en geweld laat bij al die kinderen diepe sporen na, die zij hun hele leven met zich mee moeten dragen. Nu bid ik naar U en vraag. Help de mensheid weer rust en vrede in zichzelf te vinden. Help de mensheid Liefde te sturen in plaats van pijn te doen aan de ander. Ik weet dat U ons een vrije wil heeft gegeven met de bedoeling er goed mee te doen. Stuur alstublieft al uw engelen naar al die oorlogszuchtenden om ze in te fluisteren dat liefde en vrede op aarde geluk brengen in een mensenleven.
Van hieruit zal ik vanavond aan een ieder die dit leest vragen of zij vanavond met mij willen bidden voor vrede en liefde op aarde. Alle beetjes helpen en het maakt niet uit waar iemand in geloofd of niet geloofd. Ieder van ons weet dat er iets is wat boven alles staat en waar wij deze vraag aan mogen stellen: Geef ons weer vrede en liefde op aarde.
Abonneren op:
Posts (Atom)